«Ήξερα ότι έπρεπε να παλέψω με ένα θεριό που λέγεται καρκίνος, έπρεπε όμως και να το νικήσω. Ήθελα να ζήσω»…

Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια από τότε που διαγνώστηκε ένα συγγενικό μου πρόσωπο, μ’ αυτή τη διαολεμένη την αρρώστια. Φώναξα, ούρλιαξα. Τα έβαλα με τον εαυτό μου. Ένιωσα τύψεις. Η δουλειά  μου, με είχε ρουφήξει τόσο πολύ που είχα ξεχάσει τόσο τον εαυτό μου όσο και τους γύρω μου. Ίσως το καταλάβαινα, αν της μιλούσα περισσότερο, αν την άκουγα περισσότερο, αν την αφουγκραζόμουν περισσότερο, κι ας ήταν μακριά.

Κάθε φορά που έμπαινε (και μπαίνει) κάτω από το μαχαίρι, κοιτούσα απλά το κινητό. Έβλεπα το τελευταίο της μήνυμα και περίμενα για μέρες το επόμενο. Εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτό το «Κ» το καταραμένο, περνάει από όλα τα σπίτια. Δεν κάνει διακρίσεις. Δε κοιτάει, ούτε ηλικία, ούτε τραπεζικούς λογαριασμούς, ούτε κοινωνικά στάτους. Ο πόνος είναι ίδιος. Πρόσωπα που ξέρεις, ίσως  να τα αναγνωρίζεις, πλέον  μόνο απ΄τη φωνή. Τα βλέπεις, να παλεύουν στην απομόνωση και να λιώνουν σαν το κερί. Και εκεί αντιλαμβάνεσαι, ποια πραγματικά είναι η αξία της ζωής.

Χτες, συνάντησα τη Ζωή Γραμματόγλου, μια πρώην καρκινοπαθή. Η προσωπική της εμπειρία, ξεκινάει από το 1993, όταν από μία τυχαία μαστογραφία, ανακάλυψε ογκίδιο στο δεξιό μαστό. Αφαίρεση όγκου και λεμφαδένων. Στο σύνολο 35 ακτινοβολίες και 8 σχήματα χημειοθεραπείες. 39 χρονών με τρία μικρά παιδιά:

«Η διάγνωση μου, με έβαλε σε μια  φοβερή κρίση και δοκιμασία. Δεν ήμουν πια η δυνατή μάνα, σύζυγος, κόρη, που μπορούσα να προστατεύω τους άλλους. Θύμωσα, τρόμαξα. Μετά απ’ όλα αυτά δέχτηκα τον καρκίνο σαν ένα γεγονός δύσκολο, που έπρεπε να παλέψω. Ήθελα να ζήσω, να μεγαλώσω, να χαρώ τα παιδιά μου και τους ανθρώπους που αγαπώ. Ήξερα ότι έπρεπε να παλέψω με ένα θεριό, που έπρεπε όμως να το νικήσω. Γνώριζα την απειλή της αρρώστιας, ήξερα την πιθανότητα της μετάστασης. Είχα άγχος και φόβο για το θάνατο. Κουβάλησα στις πλάτες μου, όλο το βάρος του κοινωνικού στίγματος, που λειτουργούσε σαν σφραγίδα μελλοθάνατου. Με το πέρασμα του χρόνου, εξοικειώθηκα με την αρρώστια, έμαθα να ζω μ΄ αυτήν και συχνά να κάνω χιούμορ στον οίκτο και στα αρνητικά συναισθήματα των άλλων. Η εμπειρία μου, 15 χρόνια μετά το χειρουργείο και τις θεραπείες, έχοντας την ευκαιρία μιας συστηματικής ψυχολογικής υποστήριξης, ανακάλυψα, μετά από πολύ πόνο, εσωτερικές δυνάμεις και έμαθα την μεγάλη διαφορά που υπάρχει μεταξύ του ΥΠΑΡΧΩ και του ΖΩ. Στο διάλογο με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο, είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από τα ανθρώπινα μέτρα. Αυτή είναι, όχι μόνο η έξοδος από τη δοκιμασία , αλλά και η ευεργεσία της».

Σήμερα, 20  χρόνια μετά, η Ζωή είναι καλά. «Φωνάζει» για τις ελλείψεις του ανύπαρκτου συστήματος υγείας, που επικρατεί στην Ελλάδα:

«Δεν είναι δυνατόν να πεθαίνουμε σαν τα κοτόπουλα. Τρία χρόνια μετά τη δική μου περιπέτεια, έχασα την καλύτερη μου φίλη. Ήταν η αιτία να ασχοληθώ με τον εθελοντισμό.  Ο άλλος  θα αισθανθεί καλύτερα, ακούγοντας: «μπορώ να σε νιώσω, γιατί και εγώ πέρασα τα ίδια». Προσπαθούμε να βγάλουμε τους ασθενείς από τα σπίτια τους, να τους σηκώσουμεαπό τους καναπέδες και να τους πείσουμε ότι η καταβολή του σώματος, (λόγω των θεραπειών), δεν είναι ικανή να καταβάλει και τη ψυχή του ανθρώπου».

Ακούγοντας όλα αυτά, αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά τι στο διάβολο τελικά, είναι αυτή η «κατάρα» που λέγεται καρκίνος. Διαβάζω ξανά και ξανά τη θεωρία του Δρ Χάμερ. Του ιδρυτή της νέας ιατρικής. Ο ίδιος διώχτηκε από το ιατρικό σώμα, με ποινή φυλάκισης 3 ετών -«παρότρυνση σε άσκηση ιατρικής αντίθετης από την ιατρική της Σχολής»- στην προσπάθειά του να διαδώσει και να εφαρμόσει την επαναστατική θεωρία του για τη θεραπεία του καρκίνου. Ειδικεύτηκε στην παθολογία και στην ακτινολογία. Το 1978, η ζωή του Δρ Χάμερ «καταρρέει», αφού ο 19χρονος γιος, Ντέρεκ, «φεύγει νωρίς», από μια αδέσποτη σφαίρα ενός κυνηγού.

Μερικούς μήνες μετά, ο ίδιος παρουσίασε καρκίνο στους όρχεις. Τότε, υποψιάζεται ότι η αρρώστια του σχετιζόταν με το χαμό του παιδιού του.Ο δρ Χάμερ βεβαιώνει ότι κάθε καρκίνος προέρχεται από ένα ψυχικό σοκ, το οποίο βιώνεται από τον άνθρωπο δραματικά, συγκρουσιακά και μοναχικά. Τη στιγμή εκείνη, εμφανίζεται στον εγκέφαλο μια αλλοίωση, ορατή στον αξονικό τομογράφο ως εστία ομόκεντρων κύκλων, που την ονόμασε Εστία Χάμερ. Ανάλογα με το συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου που εμφανίζεται η Εστία Χάμερ, αρχίζει να σχηματίζεται καρκινικός όγκος στο αντίστοιχο όργανο του σώματος. Κατ’ αυτό τον τρόπο, η ασθένεια εμφανίζεται ταυτόχρονα στα τρία επίπεδα: ψυχής, εγκεφάλου, οργάνου, που πρέπει να θεωρούνται σαν ενιαίο σύνολο.

Ο ίδιος δηλώνει ότι η χημειοθεραπεία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία απάτη. Ένας καθαρός τζίρος των φαρμακοβιομηχανιών. «Είναι μια δηλητηρίαση, με σκοπό την εξόντωση των ασθενών».Αρκετοί ισχυρίζονται, ότι ο καρκίνος δημιουργείται από καθαρά ψυχολογικούς παράγοντες,  ίσως εξού και η φράση «Δε θα βγάλω εγώ τον καρκίνο». Από την άλλη όμως ποια είναι η θεραπεία, ποια είναι η μέθοδος που ακολουθεί; Ο ίδιος βέβαια δηλώνει ότι «αν επιλύσουμε, τη ψυχική ρήξη, που οδηγεί έναν άνθρωπο, στη νόσο, το ποσοστό αυτοθεραπείας οδηγεί στα 95%». Από την άλλη όμως έχουμε δει ανθρώπους, που δεν έχουν επιλέξει τη μέθοδο της χημειοθεραπείας, ή της ακτινοβολίας και να χάνουν τη μάχη με τη ζωή σε χρόνο μηδέν.

Αναρωτιέμαι αν πραγματικά κανείς έχει ανακαλύψει στα 100% τι είναι ο καρκίνος. Αν όντως έχει υπάρξει κάποιο φάρμακο ή κάποια μέθοδος, και δε γίνονται πειράματα, για να φτάσουμε στην ανακάλυψη.

Κρατάω τη φράση της Ζωής Γραμματόγλου: «ήξερα ότι έπρεπε να παλέψω με ένα θεριό που λέγεται καρκίνος, έπρεπε όμως και να το νικήσω. Έμαθα τη διαφορά μεταξύ του ΥΠΑΡΧΩ και του ΖΩ».

mignatiou

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ