Μια στιγμή τα χρόνια

Και θες να πατήσεις το stop μα δε γίνεται. Κάποιος ξήλωσε τα κουμπιά. Η έστω το pause. Έτσι για λίγο να παρατείνεις τη γλυκιά στιγμή που ξέρεις πως θα περάσει και θ αφήσει μόνο ίχνη. 

Κι ο χρόνος θα περνά και το ίχνος όλο θα απλώνει και θα διαλύεται. Όπως τα καύσιμα των αεροπλάνων. Θα πάψει να είναι συμπαγής, θα αναλυθεί σε κομμάτια, θα εξαφανιστεί. 

Κι εσύ θα στέκεις απλώνοντας τα χέρια στο κενό, βλέποντας την να παραδίδει το τίποτα στο πάντα. Να δίνει τη θέση της στη ζωή που πάνω της ταξιδεύεις κουβαλώντας τις αναμνήσεις σου. 


Κι όσο στο ατέρμονο παιχνίδι όλα περνούν και χάνονται, όσο τα χρόνια γεμίζουν το τσουβάλι σου εσύ προχωράς δίχως να κάτσεις στην άκρη, δίχως να πάψεις να κινείσαι στο υδάτινο άρμα. Το βήμα σου πια καθυστερεί. Είναι ο βηματισμός της νύχτας που τα κάνει όλα πιο δύσκολα και πιο καθαρά. 

Παρατηρείς καλύτερα πια, η θαμπάδα έφυγε απ το βλέμμα σου. Η αλήθεια έστεκε πάντα εκεί. Και όσο ο χρόνος σου μικραίνει τόσο περισσότερο χρόνο θυσιάζεις για να τη δεις. Τι ειρωνεία. 

Ένα express τα χρόνια, μια στιγμή ανάμεσα σε δισεκατομμύρια ζωές. Σου χτυπά την πόρτα και σε βγάζει έξω στην αδυσώπητη μάχη να κονταροχτυπηθείς με τον εαυτό σου. Κάποιος θα χάσει. Η εσύ η Εσύ. Κάνε την μάχη να αξίζει.

endotheasis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ