Χρεοκοπία και κατάρρευση: Έργα και επιτυχίες ενός απαξιωμένου συστήματος

Του Κώστα Βενιζέλου

Το κράτος επιβεβαίωσε σε μια ημέρα δυο φορές τη χρεοκοπία του. Σε δυο διαφορετικές περιπτώσεις, με διαφορά μερικών ωρών, έδειξε την ανυπαρξία του. Η χώρα μοιάζει με μια διαλυμένη παραδομένη κατάσταση. Η οικονομική χρεοκοπία είναι και χρεοκοπία των αξιών.

Το πρωί της περασμένης Τετάρτης, ο δικαστικός επιδότης είχε κατάσχει το αυτοκίνητο του Γενικού Εισαγγελέα. Δεν ξοφλούσε, ασφαλώς, το κράτος τις οφειλές του, που είναι εκατομμυρίων, με τη λιμουζίνα του Εισαγγελέα, αλλά είναι προφανές πως ήταν ένα μήνυμα: Να γίνει ο απόλυτος εξευτελισμός του κράτους, που αιχμάλωτο στη γραφειοκρατία, πληρώνει την ανεπάρκεια και την επιδερμικότητα των «αρμοδίων». Και ποια η αντίδραση του κράτους; Κρύβεται πίσω από τις νομικίστικες εξηγήσεις και τις δικαστικές αποφάσεις για να μην παραδεχθεί την αποτυχία του.

Το βράδυ της ίδιας ημέρας, η Αστυνομία δεν μπορούσε να διαχειριστεί, να ελέγξει μια μικρή ομάδα ακροδεξιών έξω από τον χώρο εκδήλωσης που μίλησε ο τέως κατοχικός ηγέτης, Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Ένα τσούρμο ακροδεξιών, που από τις κερκίδες του ποδοσφαιρικού φανατισμού μεταφέρθηκε στο γήπεδο της «πατριωτικής» ακραίας έκφρασης της «πολιτικής», κατάφερε με τις πράξεις του, να προσφέρει άλλοθι στους Τούρκους και τους οπαδούς της όποιας λύσης.

Η δράση του ΕΛΑΜ μέχρι σήμερα βόλευε πολλούς. Κάποιοι δεν τους άγγιζαν γιατί τους θεωρούσαν της ευρύτερης οικογένειας (ήταν εν δυνάμει μέρος του πελατολογίου). Άλλοι, τους χρειαζόντουσαν ως εχθρό για να έχουν λόγους συσπείρωσης. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται στην Κύπρο μια Χρυσή Αυγή, με απαιτήσεις στο πολιτικό σύστημα. Ένα πολιτικό σύστημα χρεοκοπημένο, ξεπερασμένο δεν μπορεί -φευ- να αντιδράσει αποτελεσματικά. Και είναι φοβιτσιάρικο το έργο, εάν συν τοις άλλοις αυτό το σύστημα καταφέρει να καταστήσει «δύναμη» και τις φασιστικές ομάδες. Εάν καταφέρει να τις τοποθετήσει στον πολιτικό χάρτη και πολίτες να θεωρούν την ακροδεξιά ως «διέξοδο». Αυτό είναι επικίνδυνο για τη δημοκρατία.

Είναι σαφές πως σε αυτή τη χώρα μείναμε από οράματα, ξεμείναμε από μέλλον. Δεν αρκούν οι καταγγελτικές διακηρύξεις και οι πολιτικές αρλουμπολογίες. Χρειάζονται ανατροπές και αντιστάσεις. Ο Χρόνης Μίσιος, σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, πριν από τον θάνατό του, αναφέρθηκε στο ελλαδικό κράτος και σύστημα, που ταιριάζουν απόλυτα και σε εμάς εδώ στην Κύπρο: «Η πατρίδα κινδυνεύει, η πατρίδα βουλιάζει, και πολεμάν σαν κατίνες ο ένας τον άλλον, εσύ έκανες εκείνο στο αυτό κι εσύ έκανες το άλλο. Δεν έχουν την παλικαριά, την εντιμότητα να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να αφήσουν τις κατινιές στην άκρη και να κουβεντιάσουν. Είναι τυχαίο; Μα ένας δεν αυτοκτόνησε απ’ αυτούς εδώ τριανταπέντε χρόνια; Ένας δεν ζήτησε συγγνώμη, ένας δεν παραιτήθηκε;».

mignatiou

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ