“Ό,τι σκέφτεται η σκέψη το κάνει να γίνεται πραγματικότητα, αλλά δεν είναι η αλήθεια.”

3  Απριλίου 1975

Πόσο απίστευτα όμορφες είναι οι μεγάλες καμπύλες που κάνει ένα πλατύ ποτάμι καθώς κυλάει νωχελικά με φιδίσιες κινήσεις ανάμεσα από τα πράσινα χωράφια! Πρέπει να τις κοιτάς από ένα ορισμένο ύψος, όχι από πάρα πολύ ψηλά ή από πολύ κοντά. 

Το ποτάμι ήταν πλατύ, γεμάτο γαλανά και καθαρά νερά. Δεν πετούσαμε σε μεγάλο ύψος και μπορούσαμε να διακρίνουμε το δυνατό ρεύμα με τα μικροσκοπικά του κύματα στο κέντρο του• το ακολουθήσαμε περνώντας πόλεις και χωριά μέχρι τη θάλασσα.

 Η κάθε καμπύλη είχε τη δική της ομορφιά, τη δική της δύναμη, τη δική της κίνηση. Και πέρα μακριά ήταν οι μεγάλες χιονοσκέπαστες κορφές που ρόδιζαν στο πρώτο φως του πρωινού, καλύπτοντας τον ανατολικό ορίζοντα. Το πλατύ ποτάμι κι εκείνα τα ψηλά βουνά έμοιαζαν εκείνη την ώρα να χωράνε την αιωνιότητα – αυτή την αίσθηση άχρονου χώρου που σε κατακλύζει.

 Παρόλο που το αεροπλάνο πετούσε ορμητικά προς τα νοτιοανατολικά, σε κείνο το χώρο δεν υπήρχε κατεύθυνση, δεν υπήρχε κίνηση, μόνο εκείνο που είναι. Για μια ολόκληρη ώρα δεν υπήρχε τίποτε άλλο, ούτε καν ο θόρυβος των τζετ. 

Μόνο όταν ο κυβερνήτης ανάγγειλε ότι σύντομα θα προσγειωνόμαστε, μόνο τότε εκείνη η γεμάτη ώρα πήρε τέλος. 

Δεν υπήρχε καμιά ανάμνηση εκείνης της ώρας, καμιά καταγραφή του περιεχομένου εκείνης της ώρας, κι έτσι η σκέψη μην έχοντας από πού να πιαστεί δεν μπορούσε να γαντζωθεί πάνω της. 

Όταν έφτασε στο τέλος δεν υπήρχαν υπολείμματα, ο μαυροπίνακας ήταν ξανά καθαρός. Έτσι, η σκέψη δεν είχε τρόπο να καλλιεργήσει ό,τι συνέβη εκείνη την ώρα, οπότε ήταν έτοιμη να εγκαταλείψει το αεροπλάνο.

Ό,τι σκέφτεται η σκέψη το κάνει να γίνεται πραγματικότητα, αλλά δεν είναι η αλήθεια.

 Η ομορφιά δεν μπορεί ποτέ να είναι έκφραση της σκέψης. Τα πουλιά δεν είναι φτιαγμένα από τη σκέψη και γι’ αυτό είναι όμορφα. Η αγάπη δεν είναι δημιουργημένη από τη σκέψη κι όταν είναι γίνεται κάτι πολύ διαφορετικό. 

Η λατρεία των νοητικών λειτουργιών και της αρτιότητάς τους είναι μια πραγματικότητα φτιαγμένη από τη σκέψη. Αλλά δεν είναι συμπόνια. Η σκέψη δεν μπορεί να παράγει συμπόνια- μπορεί να την κάνει πραγματικότητα, αναγκαιότητα, αλλά δε θα είναι συμπόνια. 

Η σκέψη από την ίδια τη φύση της είναι χωρισμένη σε κομμάτια κι έτσι ζει σε ένα κομματιασμένο κόσμο διαίρεσης και σύγκρουσης. Έτσι, η γνώση είναι κομματιασμένη και, όσα επίπεδα κι αν μπουν το ένα πάνω στο άλλο θα παραμένει πάντα κερματισμένη, κομματιασμένη. Η σκέψη μπορεί να κατασκευάσει ένα πράγμα που λέγεται ενοποίηση, αλλά κι αυτό επίσης θα είναι ένα κομμάτι.

Η ίδια η λέξη «επιστήμη» σημαίνει «γνώση» και ο άνθρωπος ελπίζει ότι μέσω της επιστήμης θα μεταμορφωθεί σε ένα πνευματικά υγιές κι ευτυχισμένο πλάσμα. 

Έτσι αναζητά διψασμένα γνώσεις για όλα τα πράγματα της γης και για τον εαυτό του. Η γνώση δεν είναι συμπόνια και χωρίς συμπόνια δημιουργεί μπελάδες, ανείπωτη δυστυχία και χάος. 

Η γνώση δεν μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να αγαπά• μπορεί να δημιουργήσει πολέμους και μέσα καταστροφής, αλλά δεν μπορεί να φέρει αγάπη στην καρδιά ή ειρήνη στο νου.

 Η αντίληψη όλων αυτών των πραγμάτων σημαίνει δράση, αλλά όχι δράση βασισμένη στη μνήμη και σε μοντέλα. Η αγάπη δεν είναι μνήμη, δεν είναι αναμνήσεις ευχάριστων στιγμών.

Κρισναμούρτι “Ημερολόγιο” μετάφραση:Ν.Πιλάβιος,εκδ.Καστανιώτη

2insight4

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ