Ανθρωπινες ερωτικές σχέσεις

Το πρόβλημα ξεκίνησε από τη στιγμή που γεννήθηκε η μοιχεία κι οι μηχανισμοί, που τη στηρίζουν.

Όταν οι άνθρωποι άρχισαν να προσβάλλουν τον έρωτα και το Θεό, άρχισαν να αισθάνονται γυμνοί.
Αυτό συνέβη με τον παρακάτω τρόπο: όταν ένας άντρας γνωρίζει ότι η γυναίκα της οποίας το σαρκικό έρωτα απολαμβάνει δεν του ανήκει ψυχικά, γνωρίζει ότι είναι επιθυμητή, αλλά κι επιθυμεί κάποιον άλλο.
Όταν υπάρχει ψυχική έλξη μεταξύ των ανθρώπων, το σώμα είναι προκλητικό κι ειδικά το γυμνό σώμα.

Ένας άθλιος πρεσβύτερος που για τον οποιονδήποτε λόγο συζεί με μία γυναίκα όμοια με την Αφροδίτη, γνωρίζει ότι το κορμί της είναι προκλητικό, γιατί η ψυχική της διάθεση το κάνει αυτό.
Η ίδια γυναίκα όταν είναι ερωτευμένη δεν προκαλεί, γιατί έχει βρει αυτό που ζητά.
Η γνώση αυτή όμως αναγκάζει τον άθλιο να προστατεύσει τη γυναίκα- περιουσία του. Αυτό γίνεται με τα ενδύματα.
Καλύπτει με κάθε τρόπο αυτό, που προκαλεί και θέτει σε κίνδυνο τα κεκτημένα.
Η κάλυψη του όμορφου σώματος της γυναίκας-περιουσίας από τους οφθαλμούς όλων των πιθανών διεκδικητών, είναι ένας σημαντικός λόγος.



Αν όμως ήταν αυτός ο μόνος λόγος, δεν μπορεί να εξηγηθεί το αίτιο για το οποίο καλύπτουν τα σώματά τους κι οι άντρες.

Για να γίνει αυτό αντιληπτό θα πρέπει να δει κάποιος την κοινωνία με βάση τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων της, που έχουν κέρδος από τη μοιχεία.

Ποιοι είναι αυτοί και ποιο το κέρδος τους;

Το κέρδος είναι κατ’ αρχήν η πορνεία.

Η γυναίκα ως άνθρωπος έχει κι αυτή την άφθαρτη θεϊκή ύλη την ψυχή, αλλά το κορμί της ακολουθεί τους κανόνες της φύσης.
Γεννιέται βρέφος, ωριμάζει και γίνεται Θεά κι αυτό, που ακολουθεί είναι το φυσιολογικό γήρας.
Το κορμί του ανθρώπου γενικά έχει κάποια συγκεκριμένα στάδια και η καλύτερη στιγμή του βρίσκεται στην ώριμη νεότητα του.
Οι μοιχοί στοχεύουν ακριβώς σ’ αυτό το στάδιο της ωρίμανσης της γυναικείας ομορφιάς, που είναι και το στάδιο της τελειότητας.
Αυτοί οι άνθρωποι όμως είναι θνητοί, που σημαίνει ότι και το δικό τους το σώμα ακολουθεί τους ίδιους κανόνες.

Όταν λοιπόν έχει κάποιος γνώση της λειτουργίας της πατριαρχικής κοινωνίας, καταλαβαίνει ταυτόχρονα ποιοι από τους άντρες ωφελούνται με τη χρήση των ενδυμάτων.
Η πατριαρχική κοινωνία έχει την τάση λόγω μορφής να δίνει την ισχύ, τον πλούτο και τη δόξα σ’ ανθρώπους, που βρίσκονται προς το τέλος της ζωής τους.
Όταν ο πλούτος εξαργυρώνεται αιώνες τώρα σε πορνεία, εννοείται ότι αυτοί, που τον κατέχουν, αυτοί ευνοούνται από την πορνεία.

Τα σώματα όμως των ανθρώπων, όταν είναι γυμνά, αποκαλύπτουν πάνω απ’ όλα την αλήθεια.
Το όμορφο και γεμάτο ζωή σώμα της γυναίκας αποκαλύπτει την πορνεία, όταν βρίσκεται δίπλα στο κουρασμένο και παραμορφωμένο σώμα του πρεσβύτερου.

Αυτή ακριβώς η αντίθεση εικόνων είναι, που πρέπει να εξαφανιστεί.
Σ’ έναν κόσμο που στηρίζεται στην πορνεία, δεν μπορεί αυτή να μην προστατεύεται.

Τα ρούχα λοιπόν ως μέσο κάλυψης έχουν ως πρώτο στόχο να προστατεύσουν τα κορμιά των πρεσβυτέρων από την κρίση των νεοτέρων.
Δεν μπορείς να κρίνεις κάτι, το οποίο δε βλέπεις. Η υπόθεση σ’ όποια στοιχεία κι αν στηρίζεται, παραμένει πάντα υπόθεση.

Αν η κάλυψη είναι ο πρώτος στόχος των ενδυμάτων, ο δεύτερος είναι η επίδειξη.
Οι πρεσβύτεροι με τα ρούχα κατορθώνουν και κρύβουν ό,τι δεν τους συμφέρει, αλλά ταυτόχρονα επιδεικνύουν όλα τα στοιχεία, που τους συμφέρουν.

Αν όλοι οι άνθρωποι φορούσαν τα ίδια ακριβώς ρούχα, εννοείται ότι και σ’ αυτήν την περίπτωση οι νέοι θα ευνοούνταν για λόγους προφανείς.
Τι θα έκαναν οι πρεσβύτεροι;
Θα κουβαλούσαν χρυσό στα χέρια τους, για να προσελκύσουν τις γυναίκες;
Αυτό είναι γελοίο κι αποτελεί επίσης πρόκληση.

Αυτό που έκαναν και το βλέπουμε ακόμα και σήμερα, είναι η αποτύπωση του πλούτου και της ισχύος στα ενδύματα.
Ο πρεσβύτερος κατορθώνει σε πρώτη φάση να καλύπτει το άσχημο λόγω γήρατος σώμα του, ενώ σε δεύτερη φάση με τα ενδύματα του προβάλλει τον πλούτο του.
Ένα καλά σχεδιασμένο ένδυμα είναι ικανό να εξαλείψει φαινομενικά το σύνολο σχεδόν των ατελειών ενός άσχημου σώματος.
Ακόμα όμως και σ’ αυτήν την περίπτωση, τ’ όμορφο νεανικό σώμα είναι ικανό να νικήσει τον παραπάνω συνδυασμό.

Οι πρεσβύτεροι γνωρίζοντας αυτήν την υπεροχή των νέων, επέβαλαν με την ισχύ τους τη γενική χρήση των ενδυμάτων, που κάλυπτε το σύνολο των ανθρώπινων σωμάτων.

Έτσι το θεϊκό κορμί του Άδωνι καλύφτηκε με κουρέλια, για να μπορεί ο άθλιος πρεσβύτερος ν’ αναπνέει σ’ έναν κόσμο, όπου η ομορφιά των ανθρώπων θα τον έστελνε στο θάνατο. ......... . . . . . .

ΥΔΡΟΧΟΟΣ Καινή διαθήκη

... .. Ο Θεός δεν ήταν Αυτός που ρώτησε με θυμό, ποιος είπε στον άνθρωπο ότι είναι γυμνός; 
Η απάντηση είναι πλέον προφανής. 
Οι άθλιοι, οι άσχημοι μοιχοί πρεσβύτεροι ήταν αυτοί που το είπαν. 

Αυτοί είναι, που κινδυνεύουν ν’ αποκαλυφθεί η ασχήμια της γυμνότητας τους. 

Είναι δυνατόν ένας νέος Άδωνις να κινδυνεύει, αν κάποιος του στερήσει τα κουρέλια; Είναι δυνατόν η αποκάλυψη του έργου του Θεού, που είναι το λαμπρό ανθρώπινο σώμα, να δείχνει ασχήμια;

Όλα αυτά περί ενδυμάτων τ’ αναφέρουμε σ’ αυτό το σημείο και όχι όταν μιλούσαμε για τις σχέσεις των δύο φύλων.. αυτό γίνεται βέβαια όχι τυχαία, αλλά σκόπιμα.
Η αναφορά αυτή γίνεται, γιατί μιλάμε για τον άνθρωπο-παιδί και την πορεία του μέχρι την ένταξή του στην κοινωνία.

Ο άνθρωπος-παιδί μας ενδιαφέρει κι αυτό γιατί έρχεται στον κόσμο τέλειος κι αυτό που αντιμετωπίζει είναι μία περίπλοκη κατάσταση, που είναι δημιούργημα της ανθρώπινης αθλιότητας.
Ο τέλειος άνθρωπος-παιδί δεν ντρέπεται για τη γυμνότητα του, γιατί απλούστατα ο Θεός δεν του έδωσε αυτό το χαρακτηριστικό.

Ο άνθρωπος-παιδί μαθαίνει να ντρέπεται, επειδή του το λένε αυτοί που ερεθίζουν το Θεό.
Άπειροι άνθρωποι τέλειοι γεννήθηκαν μέσα στους αιώνες κι είναι γενικά παραδεκτό ότι βρέθηκαν αντιμέτωποι με πολλές και διαφορετικές καταστάσεις.
Υπήρξαν άνθρωποι που γεννήθηκαν σε πολύ σκληρές κοινωνίες και υπήρξαν όμοιοι τους, που μπορεί να μη γεύτηκαν την τέλεια κοινωνία, παρ’ όλ’ αυτά όμως είχαν περιθώρια μίας φυσιολογικής ανάπτυξης.
Αν παρατηρήσει κάποιος τη συμπεριφορά του συστήματος απέναντι στο ανθρώπινο σώμα, θα δει μία αναλογία, που είναι απόλυτη.
Όσο πιο σκληρή είναι η κοινωνία, τόσο πιο σκληρή είναι η ηθικοπλαστική της θεωρία, που έχει πάντα σχέση με το γυμνό ανθρώπινο σώμα και τον έρωτα.

Υπήρχαν εποχές κατά την διάρκεια των οποίων οι άνθρωποι θεωρούσαν το ανθρώπινο σώμα αποτρόπαιο θέαμα και την αποκάλυψη του αμαρτία ικανή να στείλει τον άνθρωπο κατευθείαν στην Κόλαση.
Οι γυναίκες κάλυπταν το σύνολο της επιφάνειας του σώματος κι αυτό θεωρούνταν αρετή.

Στην πραγματικότητα κι αφού ο άνθρωπος που γεννιέται είναι πάντα ο ίδιος, αυτό που συνέβαινε πραγματικά ήταν μία κατάσταση άπειρης πορνείας και μοιχείας.
Οι βιαστές βιάζανε, οι πόρνες εκτελούσαν πορνεία κι οι μοιχοί απολάμβαναν τους κόπους τους.
Η κοινωνία λειτουργούσε περίφημα κι οι αυτοκρατορίες διαδέχονταν η μία την άλλη.

Όλη αυτή η λειτουργία δε στηρίζεται μόνο στη συμπεριφορά των ενηλίκων, αλλά και στη διαιώνιση των χαρακτηριστικών τους.

Μία άθλια κοινωνία δεν είναι αυτής της μορφής μόνον εξαιτίας των ανθρώπων, που λειτουργούν μέσα σ’ αυτήν, αλλά κι εξαιτίας της δυνατότητας παραγωγής αθλίων. ....... .......... ..

ΥΔΡΟΧΟΟΣ Καινή διαθήκη 

....Ο έρωτας είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, που έχουν να κάνουν με τη διπλή φύση του ανθρώπου. 

Ο έρωτας της ψυχής κι ο σαρκικός έρωτας. 
Ο τέλειος άνθρωπος ερωτεύεται με την ψυχή του κι αυτό είναι το ανώτερο δυνατό συναίσθημα. Ζει κι αναπνέει για να ρουφήξει το σύνολο της ευτυχίας που μπορεί να δώσει η εκρηκτική φύση του έρωτα. 
Αυτός είναι ο έρωτας της ψυχής κι είναι τέλειος, όταν είναι πραγματικός.

Ο άνθρωπος όμως έχει διπλή φύση.
Η σάρκα έχει κι αυτή ανάγκες και μόνον όταν η κάλυψη τους επιτυγχάνεται, τότε και μόνο μπορούμε να μιλάμε για “σάρκα μία”.
Ο Θεός τα γνωρίζει όλα αυτά κι αυτό, γιατί αυτός τα έδωσε σαν χαρακτηριστικά στον άνθρωπο, για να είναι η χαρά του τέλεια. Από τη στιγμή όμως που η θεϊκή ύλη είναι η ψυχή και η ζωική το σώμα, αυτό που προέχει είναι η κάλυψη κατ’ αρχήν της ανάγκης της ψυχής.
Ο άνθρωπος πρώτα ερωτεύεται με την ψυχή, ενώ η σαρκική απόλαυση ακολουθεί.
Δεν εννοείται σε καμία περίπτωση το αντίστροφο.
Δεν είναι δυνατό δύο άνθρωποι ν’ απολαμβάνουν το σαρκικό έρωτα και να περιμένουν ν’ ακολουθήσει ο ψυχικός.
Ο Δημιουργός ενεργώντας τέλεια κι αποφεύγοντας τους νόμους, που καταστρέφουν τη δυναμική, έδωσε στον άνθρωπο τ’ απαραίτητα χαρακτηριστικά.
Δεν έφτιαξε κανένα νόμο-περιορισμό, που να λέει ότι είναι απαραίτητο ο σαρκικός έρωτας ν’ ακολουθεί τον ψυχικό, ενώ απαγορεύεται το αντίθετο.
Ο Θεός ποτέ δεν περιορίζει τον άνθρωπο με απαγορεύσεις, που του στερούν την απόλυτη ελευθερία.
Ο Θεός δίνει χαρακτηριστικά, που από μόνα τους δείχνουν την κατεύθυνση.
Ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά;
Έδωσε στον άνθρωπο κρίση και στο σαρκικό έρωτα την απόλυτη ηδονή.

Ότι ο άνθρωπος με την κρίση αντιλαμβάνεται την ηδονή του έρωτα, αλλά και την αλληλοϊκανοποίηση, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη θέλει αυτήν την ικανοποίηση να την πάρει, αλλά και να τη δώσει στον άνθρωπο που αγαπά.

Γιατί ο άντρας να έχει σεξουαλικές σχέσεις και να ικανοποιεί μία γυναίκα που δεν τον ενδιαφέρει, τη στιγμή που μπορεί να έχει αυτήν που αγαπά;
Εδώ θ’ απαντήσει κάποιος και θα πει ότι είναι αδύνατον ο καθένας από εμάς να έχει όποια αυτός επιθυμεί.
Εδώ ακριβώς είναι και το λεπτό σημείο.
Οι άνθρωποι επιθυμούν, αλλά αυτό δεν έχει σχέση με τον έρωτα.
Μία γυναίκα ερωτευμένη με κάποιον άλλο είναι ένα απόρθητο φρούριο κι αυτό σημαίνει ότι είναι άδικος ο χρόνος, που σπαταλιέται για την κατάκτηση της.

Ο Θεός, για ν’ αποφύγει ο θνητός άνθρωπος αυτήν τη φθορά, έφτιαξε τον άνθρωπο με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην παγιδεύεται εξαιτίας της επιθυμίας.
Η επιθυμία είναι αρκετά δυνατή, ώστε να προσανατολίσει τον άνθρωπο προς τον άνθρωπο που τον ενδιαφέρει, αλλά τρομερά αδύναμη, ώστε να τον παγιδεύσει στερώντας του μία άλλη σχέση, που κρύβει τον έρωτα μέσα της.
Με την επιθυμία ο άντρας αγνοεί όλες τις γυναίκες, που του προσφέρουν τον έρωτα τους κι αγωνίζεται γι’ αυτήν που αυτός θέλει.
Αυτή η επιθυμία όμως, όταν δεν υπάρχουν ελπίδες, δεν είναι ικανή να τον τυφλώσει.

Το πάθος και η αυτοθυσία υπάρχουν μόνο μέσα στον έρωτα.
Ο άνθρωπος θα πρέπει να γνωρίσει τον άνθρωπο, να τον αγαπήσει, αλλά απαραίτητα ν’ αγαπηθεί, ώστε να υπάρχει πάθος.
Η επιθυμία κάποιου για έναν άνθρωπο, που συστηματικά τον αγνοεί ή τον υποτιμά, γίνεται σ’ ελάχιστο χρόνο μία μάλλον γελοία ανάμνηση.
Ο καθένας ακολουθεί το δρόμο του κι αυτός ο δρόμος, όταν δεν υπάρχουν εξωτερικές επεμβάσεις, είναι όμορφος όσο η ίδια η ζωή.

Όλα αυτά τα αναφέρουμε, για να ξεκινήσουμε μία ανάλυση, που απαιτεί ορισμένα γενικώς αποδεκτά δεδομένα.
Ποιος μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι ο έρωτας ο ψυχικός σε συνδυασμό με το σαρκικό είναι η τέλεια κατάσταση;
Ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι ο σαρκικός έρωτας με μία πόρνη προσφέρει μεγαλύτερη ηδονή από τον αντίστοιχο με μία γυναίκα, που προκαλεί και τον ψυχικό έρωτα;
Μ’ αυτά λοιπόν ως δεδομένα μπαίνουμε στη λογική του Χριστού περί “σάρκας μίας”.
Ο άντρας προσκολλάται στη γυναίκα που αγαπά και παύει να είναι ξεχωριστός άνθρωπος, αλλά “σάρκα μία”.
Αυτό σημαίνει ότι το σύνολο των γυναικών που είναι γύρω του, παύουν να τον ενδιαφέρουν κι είναι απλά το περιβάλλον του.

Για να γίνει αυτό κατανοητό, θ’ αναφέρουμε ένα παράδειγμα. . .. . . . . .

...Για να γίνει αυτό κατανοητό, θ’ αναφέρουμε ένα παράδειγμα.

Ο κάθε άνθρωπος είναι καλεσμένος από το Θεό σ’ ένα τραπέζι.
Πάνω σ’ αυτό το τραπέζι υπάρχουν άπειρα αγαθά κι όλα αυτά παραδίδονται στον άνθρωπο για να τ’ απολαύσει.
Το τραπέζι όμως περιέχει τεράστιες ποσότητες αγαθών, που είναι αδύνατο να καταναλωθούν από το θνητό άνθρωπο.
Η κρίση που δόθηκε στον άνθρωπο από το Θεό τον οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είναι προτιμότερο να διαλέξει απ’ αυτό το τραπέζι ό,τι επιθυμεί κι ό,τι θεωρεί καλύτερο γι’ αυτόν, παρά να ξεκινήσει να καταβροχθίζει ό,τι βρίσκεται μπροστά του.

Όταν κάποιος καταβροχθίζει, ότι βρίσκεται μπροστά του, αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσει ότι δεν μπορεί πλέον να γευθεί κάτι το εξαιρετικό, γιατί απλά έχει μπουκώσει ή γιατί έχει περάσει ο χρόνος, που είναι και ο εχθρός του ανθρώπου.
Με τη λογική του ότι βλέπει κάποιος ένα τεράστιο σύνολο αγαθών και διαλέγει ό,τι θέλει, αυτό το πρόβλημα δεν υπάρχει.
Επιπλέον, επειδή διαλέγει ακριβώς ό,τι επιθυμεί, παύει ν’ ασχολείται μ’ αυτά, που απομένουν στο τραπέζι, εφόσον τα έχει ελέγξει και τα έχει απορρίψει.

Παίρνει τις επιλογές του και δεν τον απασχολεί ποιος παίρνει τι, γιατί ο Θεός τους έχει καλεσμένους όλους τους ανθρώπους.
Αν η επιλογή γίνει με σωστά κριτήρια και όχι με εξωτερικές παρεμβάσεις, μένει ικανοποιημένος και ο άνθρωπος κι ο Θεός.

Ο άνθρωπος, γιατί παίρνει αυτό που θέλει κι ο Θεός, γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν ενοχλεί τους υπόλοιπους.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον έρωτα.
Ένας τεράστιος κόσμος με άντρες και γυναίκες, που παραδίδεται στους ανθρώπους, για να βρουν τον έρωτα τους.
Αν ο άνθρωπος είναι υγιής, πολύ σύντομα και με τη βοήθεια του Θεού, που ενώνει τους ανθρώπους θα βρει τον έρωτα του και θα παραδοθεί σ’ αυτόν.
Θα πάρει αυτό που επέλεξε, χωρίς κανένας να τον αδικήσει και θ’ αποσυρθεί για ν’ απολαύσει την επιλογή του.

Όμως ο άθλιος κι άρρωστος άνθρωπος δεν μπορεί να εκτιμήσει τη δωρεά του Θεού και Τον ερεθίζει, επειδή ενοχλεί τους υπόλοιπους.
Ο άθλιος στο μεγάλο τραπέζι του Θεού θ’ αρχίσει να φέρεται σαν ηλίθιος και θα καταβροχθίσει ό,τι βρίσκεται μπροστά του.
Επειδή ο άθλιος που έχει πρόθεση να καταβροχθίσει και να ρημάξει, δε γνωρίζει τι ακριβώς περιέχει το τραπέζι, μπορεί στην πρώτη μπουκιά να πετύχει το ιδανικό, αλλά να το εγκαταλείψει ακολουθώντας τη βουλιμία του.
Όταν θα δει ότι καταβροχθίζοντας δεν ανακαλύπτει τίποτε σπουδαίο, θα προσπαθήσει να γυρίσει πίσω, αλλά τότε είναι αργά. Το αγαθό εκείνο έγινε στόχος άλλων και το βέβαιο είναι ότι θα προσπαθήσει να τους εμποδίσει να το απολαύσουν.
Θ’ αρχίσει να λέει ψέματα κι ασχήμιες προσπαθώντας ν’ αποτρέψει τους άλλους είτε δείχνοντας κάτι άλλο προβάλλοντας το ψεύτικα είτε μειώνοντας την αξία τού υπό διεκδίκηση αγαθού.

Ο Θεός αυτό το αντιλαμβάνεται και πάντα στέλνει στον τάφο τον άθλιο.
Δίνει τα πάντα, αλλά την αθλιότητα την πολεμά.
Στην περίπτωση του έρωτα υπάρχει αυτή η περίπτωση και πάλι η τιμωρία είναι ίδια.

Ένας άντρας που απολαμβάνει το σαρκικό έρωτα χωρίς κανένα κριτήριο ψυχικό, αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσει ότι η γυναίκα των ονείρων του, η γυναίκα που θα τον έκανε ευτυχισμένο, έχει παραδοθεί στον έρωτα κάποιου άλλου.
Ενώ υπήρχε κάποια στιγμή που θα μπορούσε να την κατακτήσει αιώνια, αυτός φέρθηκε σαν αχόρταγο ζώο κι αγνόησε τον έρωτα της.
Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, αν προσπαθήσει να χωρίσει αυτό που ένωσε ο Θεός, πολεμά τον Ίδιο το Θεό κι αυτό σημαίνει θάνατο.
Ο θάνατος αυτός δεν είναι βιολογικός, αλλά ψυχικός.
Αγωνίζεται ο άνθρωπος εναντίον του πανίσχυρου έρωτα και δεν υπάρχει ελπίδα νίκης παρά μόνο χάσιμο χρόνου.
Όσο πιο πολύ πολεμά, τόσο πιο πολύ βυθίζεται στο σκοτάδι.
Δε βρίσκει απόλαυση σε καμία σχέση και το πάθος του είναι ικανό να του στερήσει έναν άλλο έρωτα.
Ένας άντρας που χώρισε τη γυναίκα του επειδή αυτός ήταν αχόρταγο ζώο, όταν αυτή βρει άλλο έρωτα, είναι σε θέση να τυραννιέται για όλη του τη ζωή.

Με γνώση των παραπάνω ο άνθρωπος πρέπει να είναι προσεκτικός και να εκτιμά τα όσα συμβαίνουν γύρω του.
Τον πραγματικό έρωτα μπορεί να τον βρει κατευθείαν, αλλά μπορεί και όχι.
Σημασία έχει ότι θα πρέπει ν’ αγωνιστεί για να τον κρατήσει, όταν αυτό συμβεί.

Στον έρωτα δεν υπάρχει τίποτε σίγουρο.
Δεν μπορεί κάποιος να θεωρεί σίγουρη κάποια, δίνοντας πίστωση χρόνου στον εαυτό του να παίζει παιχνίδια. Μία στιγμή είναι ένας αιώνας κι ένας αιώνας μία στιγμή.
Όλα γίνονται κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει ο άνθρωπος να είναι εκεί που πρέπει τη στιγμή που πρέπει.
Ένα λεπτό πριν ή ένα λεπτό αργότερα απέχει αιώνες από την κατάλληλη στιγμή.

Ο τέλειος άνθρωπος αυτά τα γνωρίζει και τα εκτιμά.
Ο άνθρωπος του Παραδείσου ήταν άνθρωπος και γι’ αυτό ήταν αγνός.
Αυτή η αγνότητα ήταν προϊόν της πληρότητας του στον έρωτα κι αυτή η πληρότητα ήταν αυτή που δεν επέτρεπε σ’ αυτόν ν’ αντιλαμβάνεται τη γύμνια του ως ανηθικότητα.

Ο ερωτευμένος άνθρωπος αγνοεί, αν οι άνθρωποι γύρω του είναι γυμνοί ή ντυμένοι. Είναι αδύνατον ο άνθρωπος, που απολαμβάνει το σύνολο των όσων προσφέρει ο έρωτας, να κοιτά και να επιθυμεί ανθρώπους που δεν τον ενδιαφέρουν.

Ο Χριστός αυτό εννοεί, όταν λέει ότι και μόνο να επιθυμήσει κάποιος μία γυναίκα, ήδη διαπράττει μοιχεία.
Η επιθυμία είναι μοιχεία, από τη στιγμή που η γυναίκα με την οποία ζει ο άντρας δεν είναι ο έρωτας του.

Αυτή η περίπτωση όμως δεν υπήρχε στον Παράδεισο, γιατί δεν υπήρχε κανένας λόγος και κανένα πλαίσιο που να υποχρεώνει τον άνθρωπο να συζεί με μία γυναίκα που τον μετέτρεπε σε μοιχό. ...... ...

... .. Εκεί όμως που τα ενδύματα είναι άκρως απαραίτητα είναι ο έρωτας. 

Το κύριο χαρακτηριστικό των ενδυμάτων, όπως αναφέραμε, είναι η δυνατότητά τους να δημιουργούν διαφορετικές εικόνες. 
Το γυμνό σώμα δεν είναι τόσο ερωτικό όσο το ντυμένο ή το μισόγυμνο. 
Ο έρωτας χρειάζεται μυστήριο κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τα ενδύματα. 
Βοηθά στον έρωτα, οι άνθρωποι της “σάρκας μίας” πάνω στη βάση του ανθρώπινου σώματος, να συνθέτουν άπειρες διαφορετικές εικόνες, που ικανοποιούν το σύντροφο τους. 
Είναι ανιαρό και πληκτικό να βλέπει ο άνθρωπος το σύντροφό του πάντα ίδιο. 
Είναι πλήξη να γνωρίζεις τι ακριβώς θα δεις την επόμενη μέρα. 

Ο Θεός δημιούργησε το ανθρώπινο σώμα με τέτοιον τρόπο, ώστε οι άνθρωποι να είναι όμοιοι μεταξύ τους ως σάρκα, μ’ αποτέλεσμα τα κριτήρια επιλογής του συντρόφου να περιστρέφονται γύρω από το πνεύμα, που είναι αιώνιο και άφθαρτο, ώστε να μπορούν να ζήσουν μέχρι το τέλος της ζωής τους ερωτευμένοι. 
Αν τα σώματα ήταν διαφορετικά μεταξύ τους, θα υπήρχε αδικία, γιατί ένας συγκεκριμένος τύπος θα ήταν δημοφιλέστερος από κάποιον άλλο. 
Ο Θεός δίνει μία βάση πάνω στην οποία ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα ν’ αυτοσχεδιάζει με τα ενδύματα. 

Το ίδιο σώμα μπορεί να προσφέρει διαφορετική εικόνα, που δείχνει το πνεύμα, κι αυτό έλκει, και όχι αυτό καθαυτό το σώμα. 
Στα ενδύματα των ανθρώπων της ιδανικής κοινωνίας δεν αποτυπώνεται η ισχύς κι ο πλούτος, αλλά οι ευαισθησίες, οι ιδιαιτερότητες και τα χαρακτηριστικά του κάθε ανθρώπου. 

Ο άνθρωπος πρέπει να έχει σαν δεδομένο μέσα στο μυαλό του ότι τα σώματα όλα είναι ίδια κι αυτό που πρέπει ν’ αναζητήσει είναι το άτομο, που τον ικανοποιεί ψυχικά. 

Τα ενδύματα βοηθούν σ’ αυτόν τον τομέα λόγω του ότι η εικόνα που προσφέρουν είναι ένα μήνυμα κωδικοποιημένο γι’ αυτόν, που μπορεί και θέλει να το αποκωδικοποιήσει. 
Σ’ αυτό το σημείο προκύπτει ένα άλλο πρόβλημα. 
Το γυμνό σώμα μέσα σ’ ένα σπίτι είναι γνώση για ένα παιδί όταν είναι ουδέτερο, ενώ είναι ερωτική πρόκληση για το σύντροφο, όταν δεν είναι. 
Τι σημαίνει αυτό; 
Στο ίδιο σπίτι στεγάζονται περισσότερες της μίας σχέσεως κι ανάγκης. 
Οι γονείς δεν πρέπει να αισθάνονται γυμνοί, αλλά αυτό έχει ορισμένα όρια. 

Είναι δυνατόν οι γονείς να ερωτοτροπούν και ν’ απολαμβάνουν το σαρκικό έρωτα μπροστά στο παιδί τους; 
Αυτό είναι έγκλημα και κάνει το παιδί δυστυχισμένο. 
Αυτή η δυστυχία προέρχεται κυρίως από την αίσθηση αδυναμίας που έχει το παιδί ν’ απολαύσει κάτι, που προκαλεί ευχαρίστηση. 
Είναι θέμα απλής λογικής. 
Ποτέ δεν τρως μπροστά σ’ έναν άνθρωπο που αγαπάς λαχταριστούς ξηρούς καρπούς, τη στιγμή που γνωρίζεις ότι δεν έχει δόντια. 
Ο σαρκικός έρωτας είναι πάντα κλεισμένος στην κρεβατοκάμαρα και ποτέ δε βγαίνει στους υπόλοιπους χώρους του σπιτιού. 
Η συντροφικότητα και η αγάπη είναι αυτό που πρέπει να γνωρίζει το παιδί κι αυτό αρκεί. Ένα άλλο επίσης βασικό σημείο είναι η αντιμετώπιση του παιδιού γενικά. 

Το παιδί, όπως αναφέραμε, αντιλαμβάνεται τα πάντα κι αυτό αν δεν προσεχθεί το κάνει δυστυχισμένο. 
Υπονοούμενα του τύπου: 
“Ας κοιμηθεί το παιδί και θα δεις τι μπάλα θα παίξω”, είναι κουβέντες ηλιθίου που ξεγελούν ηλίθιο και το παιδί δεν είναι τέτοιο. 
Μέσα στο σπίτι των ανθρώπων πρέπει να υπάρχει πάντα σεβασμός, γέννημα του οποίου είναι η αιώνια φιλία των γονιών με το παιδί, όταν αυτό εντελώς φυσιολογικά θ’ αποκολληθεί απ’ αυτούς για να γίνει “σάρκα μία” με τη σύντροφο του. 
Το παιδί έχει γνώση της αδυναμίας του και ποτέ δεν πρέπει να αισθάνεται παρείσακτο ή περιττό βάρος. 
Οι γονείς πρέπει πάντα να του δείχνουν ότι είναι πολύτιμο και ότι δεν είναι κόπος αυτά που του προσφέρουν. 
Όταν το παιδί αντιλαμβάνεται ότι οι γονείς με υπονοούμενα και συνθηματικά βιάζονται να το στείλουν για ύπνο, νιώθει βάρος, γιατί καταλαβαίνει ότι, αν δεν υπήρχε, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα γι’ αυτούς. 

Στην άθλια κοινωνία που ζούμε τα πάντα λειτουργούν λανθασμένα κι έχουν ως αποτέλεσμα τη διαιώνιση αυτής της αθλιότητας. 
Ο άνθρωπος που ως παιδί δεν παίρνει καμία απολύτως γνώση, φτάνει στην εφηβεία και στη νεότητα του μ’ έναν ψυχικό κόσμο άρρωστο και διεστραμμένο. 
Αυτή η αρρώστια έχει ως αποτέλεσμα μία απόλυτα λανθασμένη στάση απέναντι στον έρωτα και στα κριτήρια επιλογής του συντρόφου. 
Το παιδί αυτό δε γνωρίζει το σώμα του ανθρώπου στην πραγματικότητα κι έχει μέσα στο μυαλό του μία εικόνα φανταστική. 
Από μικρός παρατηρούσε τον κόσμο γύρω του κι έβλεπε χιλιάδες διαφορετικά πράγματα. 
Η χοντρή φίλη της μαμάς ήταν διαφορετική από τη λεπτή γειτόνισσα κι οι δύο αυτές ήταν εντελώς διαφορετικές από την πλούσια και κομψή μητέρα ενός φίλου. 
Αν το παιδί γνώριζε πώς είναι το γυναικείο σώμα, θα είχε μία εικόνα στο μυαλό του όσον αφορά το σώμα και τρεις διαφορετικές εικόνες όσον αφορά την εξωτερική εμφάνιση. 
Επειδή όμως δε γνωρίζει το σώμα, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παίρνει τελείως διαφορετικά δεδομένα. Αγνοεί ότι η γυναίκα ως ον έχει ορισμένα χαρακτηριστικά και μέσα στο μυαλό του οι γυναίκες είναι όντα μεταξύ τους τόσο διαφορετικά, όσο η εξωτερική εικόνα που παρουσιάζουν. 
Δε γνωρίζει το σώμα της γυναίκας, παρά φαντάζεται με βάση την εξωτερική εμφάνιση των ενδυμάτων το σώμα της κάθε μίας διαφορετικό από της άλλης. 
Σ’ αυτήν τη λογική στηρίζεται, αλλά κι αυτή στηρίζει η πορνογραφία. 
Δείχνει στον έφηβο μία γυναίκα ντυμένη και μετά τη δείχνει γυμνή. 
Αυτό σημαίνει ότι όσες είναι οι γυναίκες τόσες είναι κι αυτές οι περιπτώσεις. 
Αν ο έφηβος είναι υγιής, αυτό δεν έχει νόημα. 
Γνωρίζει το σώμα της γυναίκας κι επιθυμεί να δει αυτοσχεδιασμούς στο ένδυμα, που καλύπτουν την άποψή του για το γούστο και όχι το γυμνό σώμα. 
Το παιχνίδι του γυμνού και ντυμένου σώματος είναι προϊόν ψυχικής αρρώστιας. 

Σ’ αυτό το σημείο χρήσιμο είναι να δούμε πώς η κοινωνία της μοιχείας δημιουργεί τα δεδομένα, που ενισχύουν αυτήν την αρρώστια. 
Ο Θεός, όπως γνωρίζουμε, έπλασε δύο σώματα, αλλά αυτό που βλέπουμε είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. 
Η κοινωνία της μοιχείας και της φτώχειας εκτός της ψυχής του ανθρώπου κατορθώνει και παραμορφώνει και το σώμα του. Έτσι αντικειμενικά τ’ ανθρώπινα σώματα παρουσιάζουν τεράστιες ανομοιομορφίες. 

Ένα υγιές λιοντάρι στη φύση είναι απόλυτα όμοιο μ’ ένα άλλο υγιές λιοντάρι. 
Ένας άνθρωπος είναι απόλυτα όμοιος μ’ έναν άλλο; 
Ένας νέος με υγιές και γυμνασμένο σώμα είναι όμοιος μ’ ένα χοντρό νέο; 
Ένας χοντρός είναι όμοιος μ’ ένα λεπτό; 
Βλέπουμε ότι, ενώ στη φύση τα είδη έχουν κάποια συγκεκριμένα κι όμοια χαρακτηριστικά, το ανθρώπινο είδος ακολουθεί άλλους κανόνες. 

Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”, αλλά σήμερα βλέπουμε πολλές εικόνες τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. 

Ποια είναι η εικόνα που επιθυμεί ο Θεός; 

Ο άνθρωπος λόγω της φτώχειας και των όσων συνεπάγεται αυτή, αλλοιώνει τα σωματικά χαρακτηριστικά του. 
Αν ο άνθρωπος δεν έχει τη σωστή διατροφή, σίγουρα δεν έχει σωστό σώμα. 
Η συνεχής καταπόνηση στην πολύωρη εργασία είναι ένας άλλος σημαντικός λόγος. 
Ο φτωχός που δεν έχει σωστή διατροφή και δε γυμνάζεται, έχει σώμα ανάλογο με την αντοχή του στην καταπόνηση κι αυτό σημαίνει ότι παρουσιάζει όλων των ειδών τις παραμορφώσεις. 
Αυτά οφείλονται στη φτώχεια. 

Ένας άλλος μεγάλος και σημαντικός λόγος είναι η μοιχεία. 
Ο άνθρωπος που είναι άρρωστος ψυχικά μεταφέρει την αρρώστια αυτή και στο σώμα του. 
Η μοιχεία και το άγχος της παραμορφώνουν το σώμα. 
Όταν ο άνθρωπος παύει ν’ αναζητά τον έρωτα ή ν’ αγωνίζεται να τον κρατήσει, αδιαφορεί παντελώς για το σώμα του. 
Δεν ενδιαφέρεται για το πώς δείχνει, τη στιγμή που οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί, τον εντάσσουν σε άθραυστα πλαίσια. 
Η παντρεμένη γυναίκα που δεν έχει καμία ερωτική διάθεση απέναντι στον άντρα της σε συνδυασμό με το πλαίσιο του γάμου, είναι αδύνατο να μην εγκαταλείψει το σώμα της. Είναι αδύνατον η ψυχική της αρρώστια να μην αποτυπωθεί στο σώμα της μετατρέποντας τη σε μία χοντρή, άσχημη κι απωθητική γυναίκα. 

Τα κορίτσια του κόσμου αιώνες τώρα παντρεύονται όμορφες σαν Θεές κι αυτό που αντικρίζει κάποιος μετά από ελάχιστα χρόνια είναι ασχήμια και μιζέρια. 
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους άντρες, αφού από τη στιγμή που παντρεύονται η σιγουριά του γάμου τους κάνει ν’ αφήνονται σ’ όλων των ειδών τις καταχρήσεις. 
Ο νέος λοιπόν όχι μόνον εξαιτίας της φαντασίας του, αλλά κι εξαιτίας αντικειμενικών διαφορών σχηματίζει μία εντελώς λανθασμένη άποψη για τον άνθρωπο και το σώμα του. 
Αυτό ευνοεί απόλυτα τη μοιχεία και την πορνεία. 
Ενώ ο υγιής νέος θ’ αναζητά σύντροφο όχι με κριτήρια, που αφορούν το σώμα, αλλά το πνεύμα, ο άρρωστος θα φέρεται ως ζώο. 
Ο άρρωστος με την άποψη περί διαφορετικότητας θ’ αρχίσει να καταβροχθίζει ό,τι βρίσκεται μπροστά του, αγνοώντας τα ψυχικά χαρακτηριστικά που αναζητά. 
Η φιλοσοφία του είναι ότι όσο πιο πολλές παρασύρει στο κρεβάτι του, τόσο πιο πολύ απολαμβάνει τη ζωή. 
Λεπτές, χοντρές, ψηλές, κοντές, όλες διαφορετικές περιπτώσεις, που ταΐζουν τη βρώμικη ψυχή του. 
Δεν αντιλαμβάνεται ότι ο σαρκικός έρωτας αφορά το σώμα, που είναι πάντα ίδιο και ότι το ζητούμενο είναι η μέθη της ψυχής με το κρασί του έρωτα. 
Αρπάζει ό,τι βρίσκει μπροστά του, αδιαφορώντας αν πληγώνει ανθρώπους, που δεν του φταίνε σε τίποτε. 

Αυτό το ζώο θα παντρευτεί την πιο πλούσια για να έχει τον πλούτο που χρειάζεται, ώστε να συνεχίσει και στο μέλλον να μολύνει την κοινωνία. 
Αυτούς χρειάζεται η κοινωνία της πορνείας για να επιβιώσει. 
Άνθρωποι που στο πέρασμα τους βρωμίζουν και καταστρέφουν. 
Άνθρωποι που θα τρομάξουν ένα ευαίσθητο κορίτσι και θα τ’ αναγκάσουν να κλειστεί στον εαυτό του για να προστατευθεί. 

Αυτά τα κτήνη διαλέγουν αντί για σύντροφο τα καλύτερα πόδια ή το καλύτερο στήθος, που βρέθηκαν μπροστά τους. ......... .
ΥΔΡΟΧΟΟΣ Καινή διαθήκη 


eamb-ydrohoos

halithheia

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ