Αγάπη….Κινητήριος δύναμη. Αδιαπραγμάτευτη αξία. Πηγή ζωής, συναίσθημα χωρίς όρια, διαδικασία στην οποία η αμοιβαιότητα αποτελεί απαραίτητο συστατικό για τη διατήρησή της. Συμβαίνει όμως, κάποιες φορές, η αγάπη, ηθελημένα ή αθέλητα, να εκδηλώνεται σε υπερθετικό βαθμό, να εξουσιάζει και να ρυθμίζει τη ζωή των ανθρώπων που στοχεύει παραγκωνίζοντας και πιέζοντας υπερβολικά τους αποδέκτες που επιλέγει. Και αλήθεια, είναι πολύ γλυκό να σ΄αγαπούν, όμορφο και συνάμα επιθυμητό.
Ακόμη και υπερβολικά να σου εκφράζουν την αγάπη τους οι άλλοι, αισθάνεσαι μοναδικός, κολακεύεσαι, είσαι το επίκεντρο της προσοχής. Όσο όμως αυτό το συναίσθημα κυριαρχεί επάνω σου χειραγωγώντας εσένα χωρίς αρχικά να το αντιλαμβάνεσαι, άλλο τόσο μπορεί εύκολα να γίνει επικίνδυνο και ψυχοφθόρο. Κουραστικό στην αρχή, ανεκτικό έως ένα σημείο, τραυματικό και εξαντλητικό στη συνέχεια. Η αγάπη μπορεί να είναι μητρική, φιλική, ερωτική.
Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις, η υπερβολή αρρωσταίνει τον «δέκτη». Ειδικά στην ερωτική, το νόημα της αγάπης καθώς είναι καθαρά προσωπικό, βρίσκεται στο τι εννοεί ο καθένας από εμάς. Έχει δηλαδή σχέση με το επίπεδο της αυτογνωσίας μας, τις εμπειρίες μας, της ωριμότητας. Οι αντιλήψεις, η νοοτροπία, η κοινωνία, οι αξίες, είναι κίνητρα που δίνουν διαφορετικό νόημα στην έννοια «αγάπη». Η υπερβολική αγάπη, ξεπερνά τα όρια, πολλές φορές την ανοχή και την ελευθερία. Το αποτέλεσμα; Πίεση, δυσφορία, εγωκεντρισμός, ανάγκη προσκόλλησης σε ανθρώπους που λίγο λίγο τους πνίγουμε, τους κόβουμε τον αέρα. Απλά, τους φυλακίζουμε. Και μετά, απαιτούμε από αυτούς να ανταποδώσουν αυτά που οι ίδιοι δεν απαίτησαν από εμάς, αλλά τα δέχτηκαν γιατί πίστεψαν ότι τα είχαν ανάγκη.
Είχαν ανάγκη να αγαπηθούν, να φανούν χρήσιμοι χωρίς να συνειδητοποιούν τη φθορά της ψυχής τους φτάνοντας έτσι σε σημείο οριακό, σε έκρηξη, μια έκρηξη με καταστροφικά αποτελέσματα όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για τους δωρεάν «δότες» αγάπης. Οι «δέκτες» της υπερβολικής αγάπης, γαντζώνονται αρχικά σε κάτι απροσδιόριστο, σε μια ανάγκη ίσως, που σταδιακά αρχίζει να τους ταλαιπωρεί σε σημείο να υποφέρουν. Φοβούνται όμως να εγκαταλείψουν αυτό το κάτι πιστεύοντας (ουτοπικά) πως η δύναμή τους βρίσκεται στους «δότες». Από τη επιθυμία, μεταβαίνουν στην εξάρτηση. Βατός ο δρόμος ως εδώ. Η κατανόηση του εγκλωβισμού όμως, είναι πραγματικά δύσκολη υπόθεση. Η απεξάρτηση απαιτεί θέληση και δύναμη. «Δότες» αγάπης: υπερπροστατευτικοί, με καλή πρόθεση να προστατεύσουν τους «δέκτες», ασκώντας αρρωστημένη αρνητική επίδραση επάνω τους –ως δέκτες- μπορεί να είναι παιδιά, φίλοι, ερωτικοί σύντροφοι-.
Διακατέχονται από αίσθημα του (ανικανοποίητου) και το μεταθέτουν στους άλλους, προκειμένου να τους γίνουν απαραίτητοι, ορίζοντας τους εαυτούς τους προστάτες, φύλακες αγγέλους, πραγματώνοντας έτσι τις δικές τους ελλείψεις σε αγάπη, αναγνώριση, επιβεβαίωση και προσδοκίες. Θα τολμήσω να πω, ότι ασκούν ψυχολογική κακοποίηση χρήζοντας τους εαυτούς τους σωτήρες και αδυνατώντας να καταλάβουν πως το χέρι βοηθείας που δίνουν, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σωσίβιο που χρειάζονται οι ίδιοι. Ζώντας ως παιδιά την απόρριψη και την εγκατάλειψη, παρεμβαίνουν στις ζωές των άλλων, και εύκολα η συμβολή τους μετατρέπεται σε κρίση και άποψη, ΠΑΝΤΑ από αγάπη και ενδιαφέρον. Οι «δέκτες» από την άλλη, δε διαφέρουν ιδιαίτερα από τους «δότες». Είναι άτομα που αρέσκονται στο να τραβούν την προσοχή, τους αρέσουν υπερβολικά οι κολακείες και επιθυμούν να έχουν δίπλα τους ανθρώπους που θα τους επαινούν για αυτό που είναι, για ότι κάνουν, επιβραβεύοντας τους σε κάθε τι που λένε και κάνουν ΠΛΗΝ όμως τον τελευταίο λόγο, έχουν πάντα οι «δότες». Για το καλό τους. Ανίσχυροι και χωρίς αυτοπεποίθηση, επιβεβαιώνουν οποιαδήποτε σκέψη ή πράξη κατόπιν έγκρισης των άλλων. Με αυτόν τον τρόπο, αισθάνονται δυνατοί μην έχοντας ουσιαστικά άποψη, υιοθετώντας ξένες απόψεις.
Δημιουργείται λοιπόν, μια αγχώδης δέσμευση με κύρια συστατικά την ανασφάλεια, την έλλειψη εμπιστοσύνης, την επιβολή, το φόβο και κυρίως την Απώλεια. «Απώλεια του Εαυτού». Παύεις να είσαι Εσύ. Είσαι ένας δυνάστης, χειριστικός και ο έχων την εξουσία από τη μία, ο υποταγμένος, εγκλωβισμένος και άβουλος από την άλλη. Μην έχοντας την αίσθηση του Εαυτού τους λοιπόν, «ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΔΥΝΑΤΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥΣ» Αγάπη λοιπόν, ένα όμορφο συναίσθημα που δικαιούμαστε όλοι. Συναίσθημα που όταν εκφράζεται σωστά και χωρίς Υπερβολή, έχει την ικανότητα να ικανοποιεί και τους «δότες» και τους «δέκτες». Ένα ποτάμι είναι η αγάπη, με συνεχόμενη ροή χωρίς αρχή και τέλος. Όμορφη και μεγαλοπρεπής, μέσα στη μοναδικότητά της.
Σοφία Ασλαματζίδου
Ακόμη και υπερβολικά να σου εκφράζουν την αγάπη τους οι άλλοι, αισθάνεσαι μοναδικός, κολακεύεσαι, είσαι το επίκεντρο της προσοχής. Όσο όμως αυτό το συναίσθημα κυριαρχεί επάνω σου χειραγωγώντας εσένα χωρίς αρχικά να το αντιλαμβάνεσαι, άλλο τόσο μπορεί εύκολα να γίνει επικίνδυνο και ψυχοφθόρο. Κουραστικό στην αρχή, ανεκτικό έως ένα σημείο, τραυματικό και εξαντλητικό στη συνέχεια. Η αγάπη μπορεί να είναι μητρική, φιλική, ερωτική.
Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις, η υπερβολή αρρωσταίνει τον «δέκτη». Ειδικά στην ερωτική, το νόημα της αγάπης καθώς είναι καθαρά προσωπικό, βρίσκεται στο τι εννοεί ο καθένας από εμάς. Έχει δηλαδή σχέση με το επίπεδο της αυτογνωσίας μας, τις εμπειρίες μας, της ωριμότητας. Οι αντιλήψεις, η νοοτροπία, η κοινωνία, οι αξίες, είναι κίνητρα που δίνουν διαφορετικό νόημα στην έννοια «αγάπη». Η υπερβολική αγάπη, ξεπερνά τα όρια, πολλές φορές την ανοχή και την ελευθερία. Το αποτέλεσμα; Πίεση, δυσφορία, εγωκεντρισμός, ανάγκη προσκόλλησης σε ανθρώπους που λίγο λίγο τους πνίγουμε, τους κόβουμε τον αέρα. Απλά, τους φυλακίζουμε. Και μετά, απαιτούμε από αυτούς να ανταποδώσουν αυτά που οι ίδιοι δεν απαίτησαν από εμάς, αλλά τα δέχτηκαν γιατί πίστεψαν ότι τα είχαν ανάγκη.
Είχαν ανάγκη να αγαπηθούν, να φανούν χρήσιμοι χωρίς να συνειδητοποιούν τη φθορά της ψυχής τους φτάνοντας έτσι σε σημείο οριακό, σε έκρηξη, μια έκρηξη με καταστροφικά αποτελέσματα όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για τους δωρεάν «δότες» αγάπης. Οι «δέκτες» της υπερβολικής αγάπης, γαντζώνονται αρχικά σε κάτι απροσδιόριστο, σε μια ανάγκη ίσως, που σταδιακά αρχίζει να τους ταλαιπωρεί σε σημείο να υποφέρουν. Φοβούνται όμως να εγκαταλείψουν αυτό το κάτι πιστεύοντας (ουτοπικά) πως η δύναμή τους βρίσκεται στους «δότες». Από τη επιθυμία, μεταβαίνουν στην εξάρτηση. Βατός ο δρόμος ως εδώ. Η κατανόηση του εγκλωβισμού όμως, είναι πραγματικά δύσκολη υπόθεση. Η απεξάρτηση απαιτεί θέληση και δύναμη. «Δότες» αγάπης: υπερπροστατευτικοί, με καλή πρόθεση να προστατεύσουν τους «δέκτες», ασκώντας αρρωστημένη αρνητική επίδραση επάνω τους –ως δέκτες- μπορεί να είναι παιδιά, φίλοι, ερωτικοί σύντροφοι-.
Διακατέχονται από αίσθημα του (ανικανοποίητου) και το μεταθέτουν στους άλλους, προκειμένου να τους γίνουν απαραίτητοι, ορίζοντας τους εαυτούς τους προστάτες, φύλακες αγγέλους, πραγματώνοντας έτσι τις δικές τους ελλείψεις σε αγάπη, αναγνώριση, επιβεβαίωση και προσδοκίες. Θα τολμήσω να πω, ότι ασκούν ψυχολογική κακοποίηση χρήζοντας τους εαυτούς τους σωτήρες και αδυνατώντας να καταλάβουν πως το χέρι βοηθείας που δίνουν, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σωσίβιο που χρειάζονται οι ίδιοι. Ζώντας ως παιδιά την απόρριψη και την εγκατάλειψη, παρεμβαίνουν στις ζωές των άλλων, και εύκολα η συμβολή τους μετατρέπεται σε κρίση και άποψη, ΠΑΝΤΑ από αγάπη και ενδιαφέρον. Οι «δέκτες» από την άλλη, δε διαφέρουν ιδιαίτερα από τους «δότες». Είναι άτομα που αρέσκονται στο να τραβούν την προσοχή, τους αρέσουν υπερβολικά οι κολακείες και επιθυμούν να έχουν δίπλα τους ανθρώπους που θα τους επαινούν για αυτό που είναι, για ότι κάνουν, επιβραβεύοντας τους σε κάθε τι που λένε και κάνουν ΠΛΗΝ όμως τον τελευταίο λόγο, έχουν πάντα οι «δότες». Για το καλό τους. Ανίσχυροι και χωρίς αυτοπεποίθηση, επιβεβαιώνουν οποιαδήποτε σκέψη ή πράξη κατόπιν έγκρισης των άλλων. Με αυτόν τον τρόπο, αισθάνονται δυνατοί μην έχοντας ουσιαστικά άποψη, υιοθετώντας ξένες απόψεις.
Δημιουργείται λοιπόν, μια αγχώδης δέσμευση με κύρια συστατικά την ανασφάλεια, την έλλειψη εμπιστοσύνης, την επιβολή, το φόβο και κυρίως την Απώλεια. «Απώλεια του Εαυτού». Παύεις να είσαι Εσύ. Είσαι ένας δυνάστης, χειριστικός και ο έχων την εξουσία από τη μία, ο υποταγμένος, εγκλωβισμένος και άβουλος από την άλλη. Μην έχοντας την αίσθηση του Εαυτού τους λοιπόν, «ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΔΥΝΑΤΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥΣ» Αγάπη λοιπόν, ένα όμορφο συναίσθημα που δικαιούμαστε όλοι. Συναίσθημα που όταν εκφράζεται σωστά και χωρίς Υπερβολή, έχει την ικανότητα να ικανοποιεί και τους «δότες» και τους «δέκτες». Ένα ποτάμι είναι η αγάπη, με συνεχόμενη ροή χωρίς αρχή και τέλος. Όμορφη και μεγαλοπρεπής, μέσα στη μοναδικότητά της.
Σοφία Ασλαματζίδου
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.