Στο αιώνιο Παρόν

 Όλα τα βιώματα, οι σκηνές των σεναρίων του νου σου, τα συναισθήματα, οι ρόλοι, είναι οι δάσκαλοι της ζωής σου. Όμως, έμαθες να ονομάζεις τα περισσότερα από αυτά «λάθη», να τα κρίνεις και κυρίως να κρύβεσαι από τον Εαυτό σου. Αναγκαστικά… λόγω εκπαίδευσης, με αδιόρατη όμως συγκατάθεση Ψυχής. 

Όμως δεν είναι την Ψυχή σου που πρέπει να υπηρετείς. Ούτε το Πνεύμα, αφού δεν ζητά ποτέ υπηρεσία. Είναι τον Εαυτό σου: τον μεγάλο άγνωστο, που φοβάσαι ν’ αντικρίσεις, αν και κομμάτια (οπτικές) του είναι εμφανές παντού, πάντα. 


Κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία να δεις κατάματα τον Εαυτό σου και τη Ζωή. Ο χρόνος είναι ακριβώς αυτό: πρόκληση, ευκαιρία, πιθανότητα επένδυσης ή μη. Ναι, ακριβώς όπως το χρηματιστήριο, με υποκατάστατο (και εργαλείο, αν ξέρεις να το αποσυμβολίζεις και να το χρησιμοποιείς) το χρήμα. 

Κάθε στιγμή που δεν αξιοποιείς φεύγει και δεν ξαναγυρνά. Όμως όλες μαζί βαραίνουν αλύπητα το παρόν σου, το οποίο προσπαθείς να απαλλάξεις από τα αόρατα βάρη σου, χωρίς μεγάλη επιτυχία. 

Καμία μέρα δεν είναι συνηθισμένη, κι ας νομίζεις ότι κάνεις τα ίδια πράγματα. Όμως το νόημα των στιγμών σού διαφεύγει, ενόσω ασχολείσαι αποκλειστικά με συμπτώματα, θεωρίες, συνήθειες (είτε θετικές είτε αρνητικές). Σε μια στιγμή, μπορεί το πέπλο να φύγει και να ανοίξουν τα μάτια σου. Αλλά φοβάσαι να δουλέψεις για αυτό, ενώ νομίζεις ότι ήδη το κάνεις. 

Όχι, δεν είναι βολικό να ανοίξουν τα μάτια σου, μα είναι απελευθερωτικό. Ποιος σου είπε ότι η ελευθερία δεν έχει ευθύνη, συνέπεια, πειθαρχία, συνεχή μετακίνηση... χωρίς λιμάνι αναψυχής; 

Εγώ είμαι ένας απλός γραφέας, ταξιδευτής της ζωής. Το βιβλίο της απεραντοσύνης της ζωής όμως, δεν έμαθες να το διαβάζεις. Η τραγικότητα είναι ότι νομίζεις πως κατανοείς, ενώ δεν έχεις δει την αρχή και το τέλος, δεν έχεις ταξιδέψει στα άδυτα του νου και του κόσμου. Δεν έχεις τολμήσει να σκοτώσεις, με τα ίδια σου τα χέρια, ό,τι «ιερό και όσιο» κουβαλάς ως αλήθεια σου. 

Σκέφτομαι ότι ο καθαριστής (οδο-καθαριστής, παρκο-καθαριστής, οικιο-καθαριστής, ενεργειο-καθαριστής κλπ) έχει μια πολύ δύσκολη δουλειά να κάνει. Θαυμάζω το θάρρος μερικών από αυτών που σιγοτραγουδάνε, χαμογελάνε, μπροστά στον κάθε ασυνείδητο που πετάει τα άχρηστα του δεξιά και αριστερά φτάνει να μην τα βλέπει ο ίδιος, που δεν προσέχει καν τους καθαριστές, γιατί έμαθε απλά να είναι βρωμιστής. Μόνο που δεν πληρώνουμε εφορία για αυτό το επάγγελμα του βρωμιστή… Πόσο τυφλό είναι το σύστημα που έχουμε επιβάλει στους εαυτούς μας! 

Με ένα μόνο κέντρο προσοχής τι να δεις… 

Γιατί υπάρχουν τρία κέντρα προσοχής κι εσύ εκπαιδεύτηκες να αντιλαμβάνεσαι μόνο το ένα, πιστεύοντας ότι είναι μοναδικό και σφαιρικό. Κράτα όμως στο πίσω μέρος του μυαλού σου τον αριθμό τρία, είναι «ιερός». 

Τόσο απλή είναι η αλήθεια μα και τόσο δύσκολο να ανατραπεί το κατεστημένο μέσα σου. Γιατί; Γιατί στο χρόνο, που βαριά επιβραδύνεται στους ονειρικούς κόσμους, έχεις αιώνια δευτερόλεπτα κενού, σιωπής, απουσία οποιασδήποτε σταθερής θέασης, συγκλονιστική διατάραξη των δεδομένων σου και πουθενά γνώριμα να πιαστείς. Έτσι, παραμένεις μετέωρος… μέχρι να έρθει η στιγμή της συνειδητής απόφασής σου… 


synthesieautou

                                                                          ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ