Γυναίκες μόνες, ετών εβδομήντα. Αθήνα, 2014

Τις βλέπεις να προχωράνε. Πότε δυο-δυο, και πότε μόνες, βαμμένες,  ντυμένες στα  γκρί – μπλε και  συχνά στα μαύρα από πάνω μέχρι κάτω, σημάδι αναφοράς στον σύντροφο που έφυγε κι ας μην ήταν διαλεγμένος από καρδιά μα από ανάγκη.
Με τα χρόνια έμαθαν να αγαπούν τη συντροφιά του στο ζεσταμένο σεντόνι, τη γκρίνια του στο τραπέζι, ακόμα ακόμα αυτή τους την υποταγή.Τώρα τιμούν την απουσία του, όπως ζουν τη ζωή τους όχι όπως τους αξίζει αλλά  οπως τις έχουν μάθει.

Τις συναντάς στο σούπερ μάρκετ,στην εκκλησία, στο κοντινό παρκάκι άντε και καμμιά φορά στο σπίτι της πεθεράς σου όπου μαζεύονται αραιά και που για τσάι και συμπάθειο – για να παινευτεί η καθεμιά για τα παιδιά και τα εγγόνια της  μπροστά στις υπόλοιπες.

Η ομοιότητα στα μάτια, αδιάψευστη μαρτυρία της μεταξύ τους σχέσης, περιορίζεται ακριβώς εκεί, αφήνοντας όλα τ’ άλλα παραδομένα στην ανεξέλεγκτη μεταμόρφωση του χρόνου…

Κι όταν βγαίνουν έξω να πάνε στο γιατρό πχ με την κόρη τους κοιτάζοντας  τα μάτια της νεότερης, μπορείς να μαντέψεις ακριβώς το βλέμμα του τότε ίδιο με το τώρα, αναλλοίωτο μέσα στα χρόνια που περνώντας έβαλαν τη μια στο ρόλο της άλλης:  Η κόρη,   αυστηρή, μαλώνει , νουθετεί, φροντίζει, η μάνα υπακούει υπομονετικά. Την αγαπά, Εχει την ανάγκη της. Η νεότερη εκδοχή του ίδιου ρόλου….

Άλλες περπατάνε αγκαζέ με αυτή που τις “προσεχει” .Η μεγαλύτερη ακουμπά στη γυναίκα με τα ξενικά χαρακτηριστικά που υποκρίνεται αγάπη και ενδιαφέρον με την δέουσα επίφαση, από αγωνία να κάνει τον αλλιώτικα άχαρο ρόλο της πιο ανθρώπινο. Πιο πιστευτό. Η μεγαλύτερη θέλει κι εκείνη να το πιστέψει. Βρίσκει στο ξενόφερτο στήριγμά της τη συντροφιά που είχε κάποτε συνηθίσει.

Άλλες καλοντυμένες και ακόμα νέες μέσα στα γερασμένα τους σώματα, συναντιούνται στα καφέ ( παλιότερα  στα θέατρα- τώρα με τις οικονομικές δυσχέρειες πάνε αυτά)  παρέες-παρέες, ανταλλάσσουν απόψεις για το έργο, χαριεντίζονται και  λένε τα νέα τους. Εχουν ντυθεί κατάλληλα για την περίσταση, έχουν πάει κομμωτήριο, έχουν φορέσει και κραγιόν στην απόχρωση του ¨σάπιου μήλου” που δένει  απόλυτα  με τα χρυσά τους σκουλαρίκια.

Είναι μόνες. Αναζητούν τη χαρά και την βρίσκουν(;)  η μια στην άλλη. Μετά το τέλος του έργου θα επιστρέψουν η μιά στα εγγόνια, η άλλη στον βυθισμένο στην πολυθρόνα σύζυγο, βαρύς πια δεν μπορεί να την ακολουθήσει στις επιλογές της,  η άλλη στο άδειο διαμέρισμα  το γεμάτο σιωπές.

Βάδισαν τις δεκαετίες κουβαλώντας το βάρος της ζωής και της ευθύνης. Οι περισσότερες από αυτές μεγάλωσαν παιδιά , έφτιαξαν επιστήμονες, στήριξαν συζύγους επιχειρηματίες!

Μια μεγάλη παρένθεση τα πόδια τους πια, μέσα της κλείνει την πορεία μιας ζωής σχεδόν ποτέ διαλεγμένης. Ακολούθησαν άλλοτε τον πατέρα, άλλοτε τη μάνα, άλλοτε τον σύζυγο!Δεν ανήκαν ποτέ στον κρυμμένο εαυτό τους που ξεχασμένος πια στην κρυψώνα του εχει απωλέσει τη χαρωπή μνήμη του “φτου ξελευτερια”. Με άδειο βλέμμα μετρούν καθημερινά τους δρόμους πηγαινοφέρνοντας το σώμα τους στη ρότα της ετερόφωτης ύπαρξής τους .

Όταν ήταν  κάποτε μικρούλες, ψιθύριζαν η μια στην άλλη τα όνειρά τους. Κι όταν έγιναν κοπέλες κάποιον αγάπησαν κι αυτές, κάποτε σαν νέες γυναίκες!
Μετά μου μιλούσατε εμένα χτες για ΜΕΡΑ της γυναίκας  :-/

xeimwniatikhliakada

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ