23. Όσο βαθαίνει η αυτογνωσία, ο άνθρωπος καθιστά το υποσυνείδητο συνειδητό, γνωρίζει δηλαδή όλα όσα γνωρίζει το υποσυνείδητο. «Αυτό που δεν φέρνουμε στο συνειδητό», λέει ο Γιουνγκ, «εμφανίζεται στη ζωή μας σαν μοίρα». Μοίρα είναι η υποσυνείδητη καθοδήγησή μας από τις συμπαντικές δυνάμεις - τους Δασκάλους και οδηγούς μας - προς εμπειρίες αναγκαίες και απαραίτητες ώστε να μάθουμε να λαμβάνουμε αποφάσεις, να στηρίζουμε τις επιθυμίες μας και τον εαυτό μας, διότι ο εαυτός μας είναι το σύνολο των επιθυμιών μας.
Όσο ο άνθρωπος υπόκειται στην αναγκαστική αυτή καθοδήγηση, αντιμετωπίζει την έλλειψη ευτυχίας σαν μία κατάσταση που οφείλει να υπομείνει έως όταν η «μοίρα» του φέρει μια αλλαγή. Αντίθετα, για τον άνθρωπο που βαδίζει την ατραπό, η έλλειψη ευτυχίας σημαίνει πως πρέπει να ενεργήσει άμεσα για να αποκαταστήσει την ισορροπία. Ο άνθρωπος πρέπει να ζητά, γιατί μόνο έτσι μπορεί να ενεργοποιήσει την κίνηση των Δυνάμεων προς αυτόν. Όσο δεν ζητά, το Σύμπαν δεν του αποστέλλει παρά μόνον όσα έμμεσα τον αφορούν αλλά έχουν κινητοποιηθεί από άλλες δυνάμεις, λαμβάνει δηλαδή μόνο απρόσωπα αποτελέσματα και όχι προσωπικά.
Ο άνθρωπος θα δαπανήσει μεγάλο μέρος της πορείας του στη μοιρολατρική άφεση - θα περιμένει, θα φθείρεται και θα ανιά - χωρίς να συνειδητοποιεί ότι μόνο αν αναγνωρίσει και εκπληρώσει την πραγματική του επιθυμία κάθε φορά, θα μπορέσει να οδηγηθεί στην ευτυχία της Αγάπης και της Ένωσης. Ο μαθητής του Αμμωνίου Σακκά βαδίζει κι αυτός τον χαλεπό δρόμο, τον οποίο οι άνθρωποι ψηλαφώσιν εν παραδείσω σκοτεινώ. Το διάγραμμα της ζωής του είναι χαρακτηριστικό:
Να θυμόμαστε πως όλα προσκρούουν στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και κανείς, όσο υψηλά ιστάμενος και αν είναι, δεν μπορεί να παραβιάσει αυτή την Αρχή και να κινηθεί προς έναν άνθρωπο που δεν έχει ζητήσει κάτι τέτοιο. Άλλωστε μόνο μέσα από αυτή τη διαδικασία, η οποία αποτελεί διαδικασία συνειδητοποίησης της Ενότητας και Ολικής Λειτουργίας και Συν-εργασίας, μπορεί ο άνθρωπος να γίνει ικανός να συνειδητοποιήσει την ευθύνη που του αναλογεί στο Έργο του Σχεδίου του Θεού και να καρπωθεί τα αναγκαία γι' αυτόν διδάγματα και εμπειρίες.
24. Όταν ο άνθρωπος έχει μοιρολατρικά επαναπαυθεί, θα συναντήσει στη ζωή του εξωτερικούς παράγοντες που σκόπιμα θα τον δυσκολεύουν, δρόμους φαινομενικά αδιέξοδους, δυνατές εκπλήξεις και ανατροπές. Το σύμπαν θα στείλει μια σειρά από δοκιμασίες προκειμένου να οδηγήσει τον άνθρωπο να αναλάβει την ευθύνη και τη χαρά των επιλογών του, αφού μόνο έτσι θα καταστεί ελεύθερος και ολοκληρωμένος. Η ελευθερία βιώνεται όταν ο άνθρωπος κατορθώνει να εξασφαλίζει για τον εαυτό του την απόφαση για τις καταστάσεις που ζει. Αυτό είναι πάντα εφικτό, ακόμα κι όταν φαίνεται πως δεν βρίσκεται τίποτα στη δικαιοδοσία του. Ο γνώστης άνθρωπος αναλαμβάνει την ευθύνη και για το ίδιο το γεγονός της επανεμφάνισής του στη γη, όπως και για τη στιγμή της αναχώρησής του. Η δε ολοκλήρωση στη ζωή και το έργο μας, έρχεται όταν εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε τη ροή της ύπαρξης των πραγμάτων.
Ένας Σύριος του 2ου π.Χ. αιώνα συμβολίζει με τη στάση της ζωής του τον άνθρωπο, παντού και πάντα, που βρίσκεται στα αρχικά στάδια της εξέλιξης, και ως εκ τούτου θα συναντήσει αναπόφευκτα αυτά που θα του στείλει η «μοίρα», καλώντας τον να αγαπήσει τον εαυτό του και τη ζωή.
| Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης. Αυτή η μοιραία πόλις, η Αντιόχεια όλα τα χρήματά μου τάφαγε: αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο. |
Στη συνέχεια, εξετάζει τις τρεις μόνο επιλογές που θεωρεί ότι έχει και η απόφασή του είναι αποτέλεσμα τύχης, δεδομένου ότι καμία δεν τον ικανοποιεί, αλλά σκέφτεται:
| Κ' είν' η συνείδησίς μου ήσυχηγια το αψήφιστο της εκλογής.Βλάπτουν κ' οι τρεις τους την Συρία το ίδιο. Αλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ. |
Όπως συνέβη και με τον «ταλαίπωρο» αυτόν άνθρωπο, συνήθως λαμβάνουμε τα αποτελέσματα των επιλογών μας στη διάρκεια της παρούσας ενσάρκωσης, για να συνειδητοποιούμε πόσο όλα είναι αλληλένδετα και να προχωρούμε. Ο Θεός γνωρίζει ακριβώς τι ζητάμε. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να γνωρίσουμε κι εμείς τι ζητάμε, και αυτός είναι ο λόγος της υλοποίησης σε άμεσο χρόνο κάποιων σκέψεων' να δοκιμάσουμε δηλαδή τις συνέπειες που μπορεί να έχει η θέλησή μας προς κάποια κατεύθυνση.
Είναι όμως επίσης γεγονός ότι και για πολλά απ' αυτά που μας συμβαίνουν στη ζωή, δεν «φταίμε», τουλάχιστον απ' όσο μπορούμε να θυμηθούμε ή να ερμηνεύσουμε από τα δεδομένα της παρούσας ενσάρκωσης. Η σύλληψη της Αλήθειας δεν είναι δυνατόν να περιχαρακωθεί στα δικά μας δεδομένα, ούτε και μπορούμε πάντοτε στη ζωή μας να κατανοούμε πλήρως τη λειτουργία που συντελείται. Οι δοκιμασίες, στις οποίες υποβάλλονται οι άνθρωποι, δεν λαμβάνουν επαρκή και ακριβή ερμηνεία, επειδή αυτό θα σήμαινε αποκαλύψεις που δεν θα ήταν ικανοί να αντιληφθούν. Πολλές φορές, για παράδειγμα, μία μητέρα δοκιμάζεται πριν γίνει ικανή να ελκύσει στο γήινο επίπεδο μία δυνατή ψυχή, πράγμα το οποίο γνώριζε όταν επέλεξε να επιστρέψει, αλλά αυτό της είναι γνωστό μόνο υποσυνείδητα, στο «ένστικτο» όπως λέμε.
Επιπλέον, οι άνθρωποι, όταν βρίσκονται υπό την επήρεια ισχυρής συναισθηματικής φόρτισης, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι η αυστηρότητα του σύμπαντος δεν πηγάζει από ανωτερότητα, αλλά από αγάπη και παρακίνηση για το καλύτερο. Είναι παρουσία αγάπης και κατανόησης, η οποία σκοπεύει να μεθοδεύσει έτσι τις κινήσεις του μαθητή, ώστε να γίνει ικανός να κερδίσει όσα ζητάει⋅ είναι, με άλλα λόγια, φροντίδα και αγάπη για τους εκλεκτούς. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, αυτή η αυστηρότητα φαίνεται δυσανάλογη προς την πράξη του ανθρώπου για να αποτρέψει ακόμα και ενδεχόμενη πτώση του. Το σύμπαν δεν θέλει να μας φοβίσει⋅ θέλει να μας ξυπνήσει από τον εφιάλτη, το ξύπνημα είναι απλώς δυσάρεστο.
Άλλοτε πάλι, ο άνθρωπος διέρχεται από ιδιαιτέρως ισχυρά βιώματα, επειδή έχει επιλέξει να εξαντλήσει τις πολύ μεγάλες όντως δυνατότητες που υπάρχουν να συμπυκνωθούν οι αναγκαίες εμπειρίες, προκειμένου να προχωρήσει σε επόμενο στάδιο εξέλιξης, επιλογή που ίσως δεν θυμάται. Αυτό εξηγεί βεβαίως πολλές από τις «αδικίες» που οι άνθρωποι θεωρούν ότι συμβαίνουν στη ζωή ενός ανθρώπου.
Αυτά που συναντά ο άνθρωπος στη ζωή του, στο δρόμο της αυτοεκπλήρωσης, δεν είναι μόνο αυτά που «αξίζει», αλλά και κάποια που χρειάζεται να συναντήσει για άλλους λόγους, όπως, για παράδειγμα, για να τα γνωρίζει όταν χρειαστεί κάποτε στη συνέχεια να τα μεταφέρει σε άλλους ανθρώπους, ή επειδή το κάρμα του συνδέεται με το κάρμα ανθρώπων που βρίσκονται σε άλλη πορεία και αυτό έχει έμμεση επιρροή στη δική του ζωή, ή, ακόμα, επειδή το έχει ο ίδιος επιλέξει έμμεσα, όταν επέλεξε άλλα στοιχεία - δηλαδή, κάποιος που επέλεξε να γεννηθεί σκαπανεύς μιας Τέχνης και μοιραία αντιμετωπίζει και την απόρριψη των συγχρόνων του. Για τον άνθρωπο αυτό, οι δοκιμασίες έχουν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα, καθόσον γνωρίζει ταυτόχρονα σχεδόν το σκοπό που εξυπηρετούν για το Σχέδιο. Επομένως, οι καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε δεν αποτελούν ικανό κριτήριο για να αξιολογήσουμε τον εαυτό μας.
| Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν.Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτεεπιμελέστατος. (...)Αυτή η ορθότης, πιθανόν, είν' η αιτία της μομφής. |
Σε κάθε περίπτωση, όμως, το γεγονός ότι «δεν φταίμε» για κάτι δεν αναιρεί την ευθύνη μας να το χειριστούμε σωστά. Και ο σωστός χειρισμός είναι όχι σαν να αντι-δρούμε, αλλά σαν να δρούμε εξ αρχής. Αμέτρητες παρόμοιες εμπειρίες θα έρθουν με στόχο να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πράττουμε και όχι να αντι-δρούμε. Αυτό γίνεται για να εξετάζουμε με ειλικρίνεια τα κίνητρα μιας πράξης, χωρίς να προσπαθούμε να καλυφθούμε ούτε και στον εαυτό μας. Αν η πρόθεσή μας είναι ειλικρινής και αγνή, αυτό σημαίνει πως θα πράτταμε το ίδιο ανεξάρτητα από το τι κάνουν ή έκαναν οι άλλοι, διότι αυτό θα καθορίζεται από τις δικές μας αρχές.
Και ο κατεστραμμένος άνθρωπος που «δεν φταίει» και γι' αυτό έχει ήσυχη τη συνείδησή του για το αψήφιστο της εκλογής, καταλήγει να ζητά τη λύση από τους «θεούς», μεταθέτοντας την ευθύνη σ' αυτούς:
| Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοίνα δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.Μετά χαράς θα πήγαινα μ' αυτόν. |
Συχνά, οι άνθρωποι ζητάμε να μας δοθούν πράγματα που δεν τάχουμε κερδίσει και γι' αυτό δεν έρχονται. Και τότε δεν ασχολούμαστε με το να τα κερδίσουμε, αλλά με το να τα ζητάμε: γινόμαστε επαίτες αντί να γίνουμε εργάτες, χωρίς μάλιστα να το συνειδητοποιούμε.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως δεν πρέπει να ζητάμε, διότι κανείς δεν έχει τη δύναμη ενεργοποίησης άλλος από τον εαυτό μας που περικλείει τα Πάντα, επομένως η έλλειψη είναι ανυπόστατη και στην πραγματικότητα είναι μία φυγή από την Εργασία. Με άλλα λόγια, όταν ζητάμε σημαίνει πως δεν βιώνουμε το Τώρα, και η βίωση είναι η πορεία της Ψυχής. Όταν ταυτιζόμαστε με το μη-Τώρα αυτοκαταργούμαστε, και γι' αυτό νιώθουμε τη μοναξιά και τον πόνο της χωριστικότητας. Αυτός ήταν ο πρωταρχικός πόνος που ένιωσαν οι «πρώτοι» άνθρωποι της Μυθολογίας όταν επιθύμησαν το μη-Τώρα, αυτό που δεν είχαν, όταν δηλαδή απαρνήθηκαν την Πορεία της Βίωσης που ξεκίνησε ο Θεός χωρίζοντας τον Εαυτό του για να Τον συνειδητοποιήσει, όταν τέθηκαν εκτός του ΄Εργου. Η φυγή απ' το Τώρα μπορεί, λοιπόν, μόνο πόνο να προξενήσει στον άνθρωπο, γιατί του θυμίζει το χωρισμό του από το Εν, τον Θεό.
Όλα υπάρχουν μέσα από τη Συνείδηση, και αυτό που δεν το ορίζουμε δεν υπάρχει. Όταν ο Θεός ονόμασε τα Δημιουργήματά του, τότε τους έδωσε ζωή, γιατί το όνομα, ο Λόγος είναι η εκδήλωση του θείου, η υλοποίηση της Βούλησής του. Μ' αυτή την έννοια, όταν ζητάμε, τότε δεν μπορούμε να έχουμε, διότι και μόνο το να κατονομάσουμε μια έλλειψη, της δίνουμε αμέσως υλικές διαστάσεις πραγμάτωσης στη γήινη ζωή. Έτσι δικαιολογείται το παράδοξο για μας να αποκτάμε κάτι όταν πάψουμε να το ζητάμε, επειδή τότε παύουμε να δίνουμε υπόσταση στην απουσία του.
Η επιθυμία έχει την έννοια της επιλογής και διαφοροποιείται από την αίσθηση της έλλειψης που συνεπάγεται το να ζητάς. Το να ζητάς υπονοεί πως δεν έχεις - απουσία - ενώ το να επιθυμείς υπονοεί πως επιλέγεις να κατευθύνεις την προσοχή σου σε κάποιο από Όλα, το μερικό από το Όλον.
25. Το μέλλον του ανθρώπου προσδιορίζεται από τις επιθυμίες του. Αυτές είναι προ-αποφασισμένες, πριν ακόμα η ψυχή λάβει γήινες διαστάσεις. Η διαδρομή προς την εκπλήρωσή τους δεν είναι προδιαγεγραμμένη, αυτό που εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε «μέλλον» δεν προϋπάρχει ως ενέργεια. Προϋπάρχει όμως η δύναμη που θα ωθήσει τον άνθρωπο προς κάποιους συγκεκριμένους δρόμους και είναι γνωστοί οι δρόμοι που οδηγούν στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Αυτή η δύναμη είναι η θέληση, η επιθυμία, και κατ' αυτήν την έννοια το «μέλλον» του ανθρώπου μπορεί να ανιχνευθεί στο παρόν του. (Αυτά είναι όσα μπορεί να προβλέψει η αστρολογία, όταν τα άστρα, κατά τη στιγμή της άφιξης σ' αυτή τη χωροχρονική διάσταση, περιγράφουν τις επιθυμίες της ψυχής που αφικνείται).
Όσα προαισθανόμαστε, άρα, είναι όσα επιθυμούμε, ως ψυχές αιώνιες και άφθαρτες και προς αυτά κατευθύνει τη ζωή μας η κινητήρια δύναμη της συμπαντικής Δημιουργικότητας. Αν το επίπεδό μας είναι υποκείμενο σε δυνάμεις που δεν ελέγχουμε, τότε δεν είμαστε «ελεύθεροι» (ως προς τη γήινη συνειδητότητα) να επιλέξουμε το δρόμο μας. Τότε, όπως προαναφέραμε, υποκείμεθα σε καθοδήγηση συγκεκριμένη και βρισκόμαστε σε άγνοια των επιρροών του Σύμπαντος. Όσο, όμως, εξελισσόμαστε, τότε οι επιλογές αφήνονται στη δική μας πρωτοβουλία, εφόσον πια είμαστε ικανοί να βλέπουμε ξεκάθαρα τα αποτελέσματα των επιλογών μας. Αυτή η αμεσότητα δεν σημαίνει πως βρισκόμαστε εγκαταλελειμμένοι σε μία πορεία χωρίς καθοδήγηση, αλλά πως μπορούμε πλέον να έρθουμε σε επαφή με το αρχικό σχέδιο που έχει συνταχθεί για την παρούσα ζωή μας και να συμμετέχουμε ενεργά σ' αυτό. Τότε οι επιθυμίες και οι ευχές μας πραγματοποιούνται άμεσα και μπορούμε να κατευθύνουμε την κατάσταση χωρίς τη βοήθεια της «μοίρας», που δεν είναι άλλο από την υποσυνείδητη καθοδήγηση όσων βρίσκονται σε χαμηλότερο επίπεδο εξέλιξης.
Η δυνατότητα της επιλογής του δρόμου - του «μέλλοντος» - είναι δεδομένη θεωρητικά, αλλά, επειδή ο γνώστης-άνθρωπος είναι εξ ορισμού σύμφωνος με τις αρχικές επιθυμίες του, πρακτικά τον οδηγεί σε μια ζωή συγκλίνουσα με τις προδιαγεγραμμένες τάσεις. Αυτό φυσικά είναι αποτέλεσμα απόφασης και όχι μοιρολατρική άφεση, γιατί σ' αυτή τη δεύτερη περίπτωση, οι εκπλήξεις είναι δυνατές: είναι σημαντικότερο μερικές φορές να αφυπνισθεί η υπευθυνότητα και δημιουργικότητα του ανθρώπου από το να ακολουθηθεί το αρχικό σχέδιο ζωής. Η ανατροπή αυτή μπορεί να προέλθει είτε από τις περιβάλλουσες συνθήκες, όταν ο άνθρωπος έχει μοιρολατρικά επαναπαυθεί, για να τον «αναγκάσουν» να επανασυνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα της ανάληψης ευθύνης που τον χαρακτηρίζει αρχετυπικά, είτε προέρχεται από τον ίδιο τον άνθρωπο, όταν πειραματίζεται στο πόσο μπορεί να επηρεάσει τα πράγματα. Εφ' όσον βεβαιωθεί, συμπορεύεται πλέον με το αρχικό σχέδιο εκουσίως. Η συμπόρευση δεν μπορεί να γίνει όσο ο άνθρωπος έχει έστω και την παραμικρή αμφιβολία για το βαθμό επιρροής του και το μέγεθος επιβολής της θέλησής του στα πράγματα.
Η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τη συγκεκριμένη οντότητα για το δρόμο που ακολουθεί. Μπορούμε να το παρομοιάσουμε μ' έναν ηθοποιό που είναι ελεύθερος να επιλέξει το ρόλο που θέλει, αλλά κατόπιν της επιλογής του είναι «δεσμευμένος» από το συγκεκριμένο κείμενο, τουλάχιστον ως προς το εξωτερικό-μορφικό μέρος. Διότι, η ερμηνεία, το εσωτερικό μέρος είναι αυτό που θα προσφέρει αυτός, η προσωπική του κατάθεση, η εργασία που θα εκλύσει για τον Κόσμο.
Ο μετασχηματισμός της ενέργειας, που ο άνθρωπος επιτελεί στον Κόσμο, είναι αυτή ακριβώς η «ερμηνεία ενός ρόλου», η εκδήλωση της μοναδικότητας μέσα από προδιαγεγραμμένους δρόμους. Αυτός που θα μπορέσει να διακρίνει τη δυνατότητα δημιουργίας, ατομικής και ελεύθερης, μέσα από σχήματα εξωτερικά άκαμπτα και καθορισμένα, θα είναι αυτός που έγινε ικανός να εκφράσει τον Θεό στον Κόσμο.
| Δώσε - κηρύττω - στο έργον σου όλην την δύναμί σου,όλην την μέριμνα, και πάλι το έργον σου θυμήσουμες στην δοκιμασίαν, ή όταν η ώρα σου πια γέρνει.Έτσι από σένα περιμένω κι απαιτώ.Κι όχι (...) για μνήμη σου να βάλειςμ ό ν ο που μες στων στρατιωτών τες τάξεις, τον σωρόπολέμησες και συ ... |
Καλούμαστε, λοιπόν, να συνειδητοποιήσουμε το βάρος της επιλογής. Ο φόβος είναι η αντίστροφη δύναμη καταστολής της δημιουργίας, με το να αναστέλλει την επιλογή, η οποία είναι η προωθητική δύναμη της ζωής. Ο φόβος έτσι συγκεκριμενοποιεί τη δύναμη του θανάτου. Ο θάνατος είναι η κατάσταση της απονεκρωμένης στασιμότητας όταν έχει αποδυναμωθεί η δυνατότητα επιλογής που συνεχίζει τη Ζωή. Δεν υπάρχουν άρα λανθασμένες ή σωστές επιλογές: η ανάληψη της ευθύνης του κάθε δρόμου οδηγεί στη ζωή, στη διατήρηση της Αιώνιας Κίνησης του Σύμπαντος. Γι' αυτό είναι απαραίτητο να αποδιώξουμε τον φόβο που μας κρατά δέσμιους και να προχωρήσουμε το δρόμο της Ζωής με θαρρετές αποφάσεις που οδηγούν σε κίνηση. Να μεριμνήσουμε για τη δική μας ερμηνεία, τη δική μας δημιουργία: να καταθέσουμε την ερμηνεία μας σε κάθε νέο ρόλο ζωής χωρίς πρότυπα που καθορίζουν το δήθεν σωστό ή λάθος, γιατί σωστό και λάθος δεν υπάρχει. Υπάρχει η μοναδικότητα που εκφράζεται μέσα από κάθε ον.
Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να επεξεργάζεται εσωτερικά, να δουλεύει με επιμονή, όμως αυτή η εργασία είναι δράση μεν, που δεν μπορεί όμως να ανατρέψει Νόμους και Διαδικασίες Υπέρτατες σε σχέση με αυτόν. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι μπορεί και πρέπει να ενεργοποιείται δυναμικά, να κινείται στο χώρο, να εξαντλεί τη δημιουργική σκέψη, να αναζητά, να επιθυμεί και να βιώνει, γνωρίζοντας παράλληλα πως όλα αυτά δεν έχουν άμεση σχέση με την τελική έκφανση της κάθε κατάστασης. Πρέπει, δηλαδή, να ενεργεί ως προς τον εαυτό του, ώστε ο,τιδήποτε (του) συμβαίνει να το συνειδητοποιεί και να το ελέγχει, ως προς το αποτέλεσμα όμως να εμπιστεύεται τις Δυνάμεις που λειτουργούν πέρα και πάνω από την περιορισμένη γήινη συνειδητότητά του.
Κατά τη γήινη αναλογία, ο καλός γονιός ετοιμάζει το παιδί του ώστε να βγει στη ζωή με όσο το δυνατόν περισσότερα και καλύτερα εφόδια, και προσπαθώντας να έχει προβλέψει όσο περισσότερες κακοτοπιές μπορεί. Έπειτα ελευθερώνει το παιδί του και εμπιστεύεται την εργασία που έκανε ως τότε. Αυτό συμβαίνει με κάθε είδους «παιδί», δηλαδή δημιουργία του ανθρώπου υλική ή άυλη. Ο καλός γονιός δεν συνεχίζει να αποζητά τον έλεγχο για πάντα, γιατί τότε μένει τόσο ο ίδιος όσο και ο γιος του δέσμιοι, και παρεμποδίζει τη λειτουργία των Νόμων. Αυτό φυσικά συμβαίνει και στον πνευματικό τομέα, όταν οι άνθρωποι επιμένουν να θέλουν να κατευθύνουν εκείνοι, με την περιορισμένη γήινη συνειδητότητά τους, τις καταστάσεις προς το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, το οποίο θεωρούν μονομερώς ως σωστό.
Ας εργαζόμαστε, λοιπόν, με αφοσίωση και σταθερή θέληση, αλλά ας εμπιστευόμαστε το «παιδί» μας στον Κόσμο.
| Η Πρόοδος οικοδομή είναι μεγάλη - φέρεικαθείς τον λίθον του⋅ ο είς λόγους, βουλάς, ο άλλοςπράξεις - και καθημερινώς την κεφαλήν της αίρειυψηλοτέραν. Θύελλα, αιφνίδιός τις σάλος εάν επέλθη, σωρηδόν οι αγαθοί εργάταιορμώσι και το φρούδον των υπερασπίζονται⋅ έργον.Φρούδον, διότι καθενός ο βίος δαπανάταιυπέρ μελλούσης γενεάς, κακώσεις, πόνους στέργων, ίνα η γενεά αυτή γνωρίση ευτυχίανάδολον και μακράν ζωήν, και πλούτον, και σοφίανχωρίς ιδρώτα ποταπόν, ή δούλην εργασίαν. Αλλ' η μυθώδης γενεά ουδέποτε θα ζήση⋅η τελειότης του αυτή το έργον θα κρημνίσηκ' εκ νέου πας ο μάταιος κόπος αυτών θ' αρχίση. |
Άλλωστε, ό,τι κάνουμε το κάνουμε επειδή αισθανόμαστε την ανάγκη και όχι για να έχουμε κάποιο συγκεκριμένο και καθορισμένο από το μυαλό μας αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα, εξάλλου, δεν υπάρχει, τουλάχιστον όσο μπορούμε να κρίνουμε όντες εν ζωή. Όσο και να μεταθέσουμε στο μέλλον την κρίση για το αποτέλεσμα κάποιας ενέργειάς μας, όταν θα φτάσει η στιγμή το μέλλον να γίνει παρόν, το «αποτέλεσμα» θα μας διαφεύγει, διότι θα είναι πάλι μία φευγαλέα στιγμή εν εξελίξει. Το μέλλον θα είναι πάντα μπροστά όσο η γήινη ζωή θα διαρκεί, και όσο επεκτείνεται το μέλλον κανένα αποτέλεσμα δεν θα δύναται να κριθεί οριστικά. Ας μην αγωνιζόμαστε, λοιπόν, και ας μην αγωνιούμε για το αποτέλεσμα. Η ζωή είναι μία συνεχής κίνηση, όπου θα πρέπει να προχωρούμε ακολουθώντας την επιθυμία και όχι τελεολογικούς σκοπούς. «Μη μεριμνάτε για το αύριο, διότι η αυριανή ημέρα θα φροντίσει για τα δικά της πράγματα» (Ματθαίος 6:34).
| Και όμως απαράβατη θα εφυλάττετο η πίστις |
Όταν ο άνθρωπος αποταυτιστεί από το αποτέλεσμα, συνειδητοποιεί τον πραγματικό προορισμό της εργασίας του, που είναι να γίνει δίκαιος, σοφός, γενναίος / έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός:δεν έχει, λοιπόν, παρά να εξετάζει, μετά από κάθε δοκιμασία και ανεξάρτητα από την έκβαση μιας κατάστασης, αν εξασφάλισε ένα βήμα προς την κατεύθυνση των εσωτερικών ιδιοτήτων τις οποίες καλλιεργεί. Αυτό είναι το έργο του ανθρώπου του ενσαρκωμένου και σ'αυτό οφείλει να επικεντρώνεται⋅ εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν.
26. Αυτός που ζει χωρίς να περιμένει τα απτά αποτελέσματα των πράξεών του σ' αυτή τη διάσταση να του δώσουν τις πραγματικές διαστάσεις των γεγονότων, αλλά απλά ακολουθεί το δρόμο του, χωρίς να προσπαθεί να κρίνει εκ των δεδομένων ή των αποτελεσμάτων, έχει ουσιαστικά κατανικήσει τη στασιμότητα.
Οι άνθρωποι οφείλουμε να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα της μεταβολής και να μην επιμένουμε να παγιώνουμε καταστάσεις ψυχικές ή εξωτερικές, διότι αυτό αντίκειται στη ροή της συμπαντικής ενέργειας, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά διαφορά δυναμικού. Όπως η διαφορά δυναμικού στη Φυσική είναι υπαίτια για τη ροή του ηλεκτρικού ρεύματος, έτσι και στη Μετα-φυσική οδηγεί στην κίνηση των κοσμικών ενεργειών.
Οι άνθρωποι έχουμε πολλές φορές την επιθυμία να σταματήσουμε τη ζωή και αυτό το σταμάτημα το συγχέουμε με την Αιωνιότητα: επιθυμούμε να συνεχίσουμε να έχουμε κάτι απαράλλαχτα και αμετάκλητα στους Αιώνας των Αιώνων ή να είμαστε για πάντα κάπως - όπως μας φαίνεται πως είμαστε ικανοποιημένοι - και δεν κατανοούμε πως οι Νόμοι της Αιωνιότητας κάθε άλλο παρά με τη στατικότητα έχουν σχέση. Απ' την άλλη, μία κατάσταση που μας ικανοποιεί υπό τις δεδομένες συνθήκες δεν θα συνεχίσει να αξιολογείται το ίδιο υπό άλλες συνθήκες - εκτός αν φιλοδοξούμε να σταματήσουμε ολόκληρο το Σύμπαν! - και κάτι τέτοιο βέβαια ταυτίζεται με το θάνατο. Πέρα από κάθε αλλαγή όμως βρίσκεται η ίδια ακριβώς κατάσταση της Ανώτατης Γαλήνης, που μέσα από κάθε κίνηση εξασφαλίζει την αίσθηση του Ενός, του Αιώνιου, του Άχρονου.
Και τα πράγματα δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι διαρκή, επειδή ο άνθρωπος τότε θα ήταν «μονοκόμματος» και θα ελίμναζε μέσα σε συναισθηματική αδράνεια, ελλείψει αλλαγής.
Στην προσπάθειά μας να συμβαδίζουμε με τις αιώνιες Αρχές πρέπει να φιλοδοξούμε όχι να διατηρήσουμε την ευτυχία - ως συναίσθημα - για πάντα, γιατί κάτι τέτοιο εκτός από ανέφικτο είναι και μάταιο και επιβλαβές εφόσον σημαίνει ακινησία=θάνατο, αλλά τη βεβαιότητα της αποταύτισης από κάθε συναίσθημα, τη βίωσή τους με τελική επιθυμία την α-πάθεια απ' αυτά σε ουσιαστικό επίπεδο.
Ακόμα, οι άνθρωποι νομίζουμε πως αυτό που πραγματώνεται, κάθε στιγμή της ζωής μας, είναι και το μοναδικό υπάρχον. Αγνοούμε, όμως, πως, άσχετα με το αν τη συγκεκριμένη στιγμή υλοποιούμε μία πλευρά, οι ίδιοι είμαστε όλες οι πλευρές, και φυσικά μπορούμε να πραγματώσουμε μια άλλη πλευρά. Το πρόβλημα με τον γραμμικό χρόνο είναι πως οι όψεις εκδηλώνονται γραμμικά, δηλαδή διαδοχικά και όχι ταυτόχρονα, ολιστικά. Αυτή η αντίληψη μας κάνει να ταυτιζόμαστε με την κάθε φάση και να μην επεκτεινόμαστε ψυχικά στην κατανόηση της ροής, που άλλωστε αποτελεί και νόμο της γενικότερης ζωής, π.χ. η εναλλαγή ημέρας νύχτας, εποχών, κλπ. Είναι σαν να σταματάει κανείς την προβολή μιας ταινίας και να μένει στο ακινητοποιημένο καρέ.
Στη ζωή, η ταινία καθορίζεται από μας. Απλά πρέπει να επιλέξουμε τα πλάνα, τις εικόνες που επιθυμούμε και να τις «τρέξουμε»: τότε θα ζούμε το σενάριο που επιλέξαμε.
| Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ' ακουσθείαόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σουπου απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σουπου βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει,Προ πάντων, να μη γελασθείς, μην πεις πως ήτανένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου⋅ μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχιμε των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις. |
Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να παραιτηθούμε από κάθε συναισθηματική προσκόλληση γιατί δεν θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε ευτυχισμένοι και πραγματικά ταγμένοι στη ζωή, όσο υπάρχει έστω και μια σκιά από το φόβο της απώλειας.
Εκείνος που δεν είναι ικανός να χάσει, δεν είναι ικανός να έχει.
Κάθε φορά, άλλωστε, που ο άνθρωπος αποχαιρετά την Αλεξάνδρεια που χάνει, έρχεται πάντα ένας αόρατος θίασος να τον καλέσει με μουσικές εξαίσιες, με φωνές σε μια άλλη πόλη, ένανκαινούριο τόπο. Ο Θεός δεν απέλειψε τον Αντώνιο, τον προστάτεψε όσο προστατεύει όλους τους ανθρώπους, και ακόμα κάθε πλάσμα της Δημιουργίας, οσοδήποτε ασήμαντο και αν φαίνεται. Γιατί χωρίς το χώμα δε βλασταίνει το δέντρο, χωρίς την πέτρα δε χτίζεται ο οίκος. Ο άνθρωπος έχει την αίσθηση ότι ο Θεός τον απολείπει, κάθε φορά που αφήνει το φόβο της απώλειας να τον κυριεύει.
| Σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνεςκι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρροο βασιλεύς Δημήτριος (μεγάληνείχε ψυχή) καθόλου - έτσι είπαν - δεν φέρθηκε σαν βασιλεύς. Επήγεκ' έβγαλε τα χρυσά φορέματά του,και τα ποδήματά του πέταξετα ολοπόρφυρα. Με ρούχ' απλάντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε.Κάμνοντας όμοια σαν ηθοποιόςπου όταν η παράστασις τελειώσει,αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται. |
Ο άνθρωπος που έχει ισοπεδώσει τον εγωισμό - μεγάλην έχει ψυχή - σβύνει το φόβο και τις ανάγκες απ' το μυαλό του, βεβαιώνεται για τη θεϊκή Πρόνοια και τότε βλέπει το σκοτεινό τούνελ να φτάνει στο τέλος του. Και κάθε φορά που η ζωή τον καλεί σε ένα νέο ρόλο, ξεχνά όσα διαστρεβλώνουν την ουσία της πνευματικής άσκησης, όσα κινούνται πέρα απ' την αλήθεια, αποκόπτεται από κάθε ανασφάλεια που έχει να κάνει με γήινες αντιξοότητες, αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται.
Γιατί τότε μόνο δεν διακόπτουμε το έργο των θεών: όταν αφήνουμε τα πράγματα να οδηγηθούν εκεί που προορίζονται, χωρίς τη δική μας νοητική ή συναισθηματική παρέμβαση. Ο Εαυτός μας είναιοι θεοί, που έρχονται πάντα να βάλλουν μια τάξη και όταν η τελειότης των κρημνίζει τοφρούδο έργο μας, αυτό γίνεται για να μας βοηθήσει να ξαναβρούμε το δρόμο, που θα μας φέρει στο προαποφασισμένο μας έργο.
Συνειδητοποιούμε τότε πως πίσω απ' όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας βρίσκεται η Πρόνοια της θείας Σκέψης, που προετοιμάζει τον ερχομό της Νέας, πνευματικής και αφυπνισμένης Ζωής μέσα μας. Τα ίχνη του πόνου εξαφανίζονται, διότι ο πόνος προκαλείται όταν νιώθουμε ευάλωτοι, αδύναμοι και ανίσχυροι απέναντι στο κακό, όταν δηλαδή ξεχνούμε ότι η Δύναμη είναι με το μέρος μας σε κάθε κίνηση, σε κάθε βήμα.
Όχι ο θρήνος ο πικρός περί της ματαιότητος των πάντων, το πανάρχαιον εκείνο παράπονον του πάσχοντος ανθρώπου, «όλα ψέμματα, όλα σκιαίς», αλλά ο θρήνος ο γενναίος, ο μεστός αγάπης και μεστός μαρμαρυγής είναι αυτός που φέρνει τη λύτρωση. Όταν ο ήλιος δύει, λέμε ότι «βασιλεύει» κι όταν ο άνθρωπος βιώνει τον πόνο, κερδίζει τη βασιλεία των Ουρανών.
Οι αδελφές του Φαέθοντος θρηνούσαν αι δυστυχείς για το χαμό του εις το υγρόν του μνήμα, τονΗριδανόν, / κ' ημέραν, νύκτα έκλαιαν αι τλήμονες. Το εργαστήρι της Φύσης μετουσίωσε τον πόνο τους, μετέτρεψε τα δάκρυά τους σε αιωνίας στιλπνότητας κεχριμπάρι.
| Εν άκρα συγκινήσει τα σεπτά δάκρια των νυμφών εδέχετο η γηκαι εθησαύριζεν. Ως δ' έγιναν επτάημέραι, κ' η ογδόη έλαμψεν αυγή, εις αιωνίαν παρεδόθησανστιλπνότητα τα κλαύματά των τα πολλάκ' εις ήλεκτρον λαμπρόν μετεμορφώθησαν.Ώ λίθε εκλεκτέ! ώ δάκρυα καλά! Θρήνος γενναίος, θρήνος ζηλευτός,μεστός αγάπης και μεστός μαρμαρυγής -τίμιαι αδελφαί, με δάκρυα φωτόςεκλάψατε τον κάλλιστον νέον της γης. |
Όταν πληγώνει πάσα ώρα μας, αν ακούσουμε την καρδιά μας, θα μας πει πως ο πόνος αυτός, είναι η γέννηση μιας καινούργιας ζωής, είναι το νόημα που δε βρίσκεις όπου αλλού και αν ψάξεις. Ο πόνος είναι η ευλογία της νέας ζωής, της Γέννησης, της Δημιουργίας. Όσο και αν υποφέρουμε, γνωρίζει η καρδιά μας πως ο πόνος δεν θα είναι παρά μια αμυδρή ανάμνηση όταν το θαύμα της Νέας Ζωής θα έχει μορφοποιηθεί στη ζωή μας. Και το θαύμα το κινεί η αγάπη, αυτή που δεν τιθασεύεται από τους φόβους και τις προσταγές της εξομοίωσης.
Ας εκπαιδεύσουμε την αγάπη μας σαν αληθινό παιδί, ας τη στερεώσουμε, ας τη δυναμώσουμε, και όταν αυτή κατοικήσει μέσα μας, τότε θα κατοικήσει μαζί της και ο Θεός. Το Φως της αγάπης θα διασπάσει οριστικά την πολύχρονον ανία, που περιέβαλε το πνεύμα του (ανθρώπου) μ' αχλύν πυκνήν όταν συμπέραινε: πληγώνει πάσα ώρα μου⋅ φονεύει η εσχάτη, και θα τον οδηγήσει στην επίγνωση:
| «Άλλην αποστολήνεκ του Κυρίου, των ωρών έλαβεν η χορεία.Εκάστη αναζωπυρεί⋅ γεννά η τελευταία.» |
to-en
1. Μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έχτισαν τείχη - "Η Μεταφυσική στον Κ.Π. Καβάφη"
2. Εάν η γη καλύπτεται με σκότος, μη φοβείσαι. Μη ό,τι είναι έρεβος νόμιζε διαρκές.
3. Μια εξαίρετη θα κάμω πανοπλία
5. Το χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Επιθυμίας που είναι τα τελειότερα πλάσματα των τελειοτέρων θεών.
7. Kαι καθημερινώς, την κεφαλήν της αίρει υψηλοτέραν
8. Σ' άλλη ζωή θα τάξερε η καρδιά μας
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.