Η ΕΝΔΟΜΗΤΡΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ & Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

    Ομιλία της  Όλγας Γκουνή,Προγεννητική Ψυχοθεραπεύτρια

Δηλαδή αυτό που έγινε τότε είναι αυτό που ακόμα ζω! Θεέ μου, τι λέω! Δεν το πιστεύω αυτό που λέω!»

Τα λόγια αυτά ειπωμένα με την τεράστια φόρτιση της ανακάλυψης του τώρα καταλαβαίνω γιατί μου συμβαίνει αυτό που μου συμβαίνει είναι λόγια που συχνά γεμίζουν την ατμόσφαιρα όταν δουλεύω μ΄ έναν άνθρωπο. Ανεξάρτητα από την ηλικία του, το φύλο του, την κατάσταση της υγείας του και τον λόγο που τον έφερε κοντά μου, η αποκάλυψη αυτή εκφρασμένη με λόγια, βλέμμα, κίνηση ή σιωπή δεν παύει να με συνεπαίρνει.

Ολόκληρο το φάσμα της γέννησης από την σύλληψη μέχρι την μητρότητα, αγγίζει το πιο βαθύ επίπεδο της ανθρώπινης ψυχής τόσο συναισθηματικά, πολιτιστικά και πνευματικά όσο και βιολογικά.

Η ενδομήτρια ζωή, η γέννα και οι πρώτες στιγμές της ζωής του ανθρώπου είναι από τις πιο γόνιμες περιοχές όπου μπορούμε να ανακαλύψουμε την αιτιολογία μιας μεγάλης ποικιλίας ψυχολογικών και σωματικών προβλημάτων. Και επιπλέον, ανάλογα με τον τρόπο που βιώσαμε την αγάπη και την φροντίδα κατά την ενδομήτρια ζωή με τον ίδιο τρόπο αγαπάμε και φροντίζουμε τον εαυτό μας όταν μεγαλώνουμε. Γιατί η μήτρα της μητέρας είναι το πρώτο οικολογικό περιβάλλον στο οποίο ο άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του και το πρώτο σχολείο μέσα στο οποίο μαθαίνει πώς να συνυπάρχει μ’ αυτό.

Στην διάρκεια αυτής της εμπειρίας του ταξιδιού μας προς την ζωή πολλά σημεία είναι σημεία σταθμός για την εξέλιξή μας. Και το ταξίδι αυτό αρχίζει από πολύ βαθιά, ίσως στην αρχή της δημιουργίας. Λες και η ζωή δεν έχει άλλη δουλειά παρά να ετοιμάζει την επόμενη μορφή ζωής.

Αλλά ας αρχίσουμε την διαδρομή από τη στιγμή που

Το ωάριο αφήνει την ωοθήκη

Τα ωάρια συνυπάρχουν στην ωοθήκη της μητέρας από τότε που αυτά δημιουργήθηκαν στον 4 ο μήνα κύησης της μητέρας, δηλ. μέσα στη μήτρα της γιαγιάς. Έτσι, όχι μόνο τα ωάρια υπήρχαν εντός του σύμπαντος της μητέρας αλλά για ένα χρονικό διάστημα , μέχρι δηλ. τη γέννα της μητέρας υπήρχαν επίσης και μέσα στο σύμπαν της γιαγιάς που κι αυτή με τον ίδιο μηχανισμό έφερε το σύμπαν των προηγούμενων γυναικών και επομένως μετείχαν όλων των αισθημάτων τους, των νοοτροπιών, χημικών ουσιών κλπ.

Μπορείτε, λοιπόν, να δείτε πώς η ιστορία ενός ωαρίου είναι μακρά και πώς διαπερνά από τη μια γενιά στην άλλη.
Κάθε άνθρωπος βιώνει τη ζωή ακριβώς όπως κάθε ωάριο στην ωοθήκη βιώνει όλη την ιστορία της μητέρας του πριν αυτός συλληφθεί, συμπεριλαμβανομένων και των οποιονδήποτε παιδιών που γεννήθηκαν από την μητέρα ή μωρών που συνελήφθησαν από την μητέρα και αργότερα έγινε έκτρωσή τους ή έγινε αποβολή, όπως και όλων των προηγούμενων ωαρίων που άφησαν την ωοθήκη και πέθαναν χωρίς να γονιμοποιηθούν.

Έτσι, βλέπουμε οι άνθρωποι να επαναβιώνουν τον κίνδυνο που νιώθει το ωάριο να αφήσει την ωοθήκη λόγω των προηγούμενων αποβολών ή εκτρώσεων που υπέφερε ένα προηγούμενο αδελφό ωάριο. Ακόμη και τα πρωτότοκα έχουν μια αβεβαιότητα και μια ανασφάλεια που δεν αντισταθμίζεται από το γεγονός ότι δεν υπέστησαν αποβολή ή έκτρωση.

Καθώς ο άνθρωπος αναβιώνει την εμπειρία να είναι ένα ωάριο που φθάνει στην ωρίμανσή του στην ωοθήκη κυριολεκτικά στην διαδικασία της θεραπείας ή συμβολικά σε διάφορες φάσεις της ζωής του αναφέρει αισθήματα που κυμαίνονται από μεγάλη αίσθηση λύπης που αφήνει το οικείο-τα αδελφά ωάρια, το περιβάλλον της ωοθήκης- που πολλές φορές γίνεται τρόμος ότι πηγαίνουν στο κενό ή ότι αντιμετωπίζουν σίγουρο θάνατο.

Το σπερματοζωάριο που περιμένει την εκσπερμάτιση

Επειδή συνεχώς παράγονται από το σώμα του άντρα, τα σπερματοζωάρια δεν μεταφέρουν την μακρόχρονη ιστορία και την μνήμη που μεταφέρουν τα ωάρια. Ένα σπερματοζωάριο κατά μέσο όρο έχει ηλικία ημερών έως κάποιων εβδομάδων μέχρι την εκσπερμάτωση. Εν τούτοις, αυτό το οποίο δεν έχει το σπερματοζωάριο όσον αφορά το μακρόν της ιστορία αντισταθμίζεται από το έντονο εντύπωμα της διάθεσης, των αντιλήψεων, των πιστεύω, της υγείας και των αισθημάτων του πατέρα τη στιγμή της εκσπερμάτωσης.

Όταν ένας άντρας συγκρατεί τον οργασμό του είτε για να κάνει μεγαλύτερη την ευχαρίστησή του ή για να επιτρέψει στην σύντροφό του να φθάσει σε οργασμό ή από φόβο μην γονιμοποιήσει την σύντροφό του, δημιουργεί την αίσθηση της έντασης και του επείγοντος για το σπερματοζωάριο.

Τα αισθήματα του σπερματοζωαρίου «γρήγορα, γρήγορα, πρέπει να φτάσουμε εκεί», του σπερματοζωαρίου που είναι παγιδευμένο στους όρχεις σε μια κατάσταση διέγερσης και αναμένει την απελευθέρωση είναι συχνά η πρώτη κυτταρική αίσθηση που ένας άνθρωπος αποκτά όταν εργάζεται με την κυτταρική συνειδητότητα.

Αισθήματα που αναφέρονται περιλαμβάνουν την εμπειρία να είναι σπερματοζωάρια μέσα στο σώμα του πατέρα και να επαναβιώνουν τον θυμό του πατέρα προς τη μητέρα ή προς τις γυναίκες γενικά, μια τεράστια ανάγκη για αποδοχή, την ενοχή του πατέρα να βιώσει αισθήματα ερωτισμού, την πίκρα του πατέρα να πρέπει να εξαναγκάσει την μητέρα έτσι ώστε να ασκήσει τα ερωτικά της καθήκοντα κλπ. Και βεβαίως και πολλά θετικά ανάλογα με την περίπτωση.

Οι μνήμες και οι εμπειρίες του σπερματοζωαρίου είναι πιο εύκολο να προσεγγιστούν και να εκφραστούν απ΄ ότι είναι οι μνήμες του ωαρίου.

Το ταξίδι του σπερματοζωαρίου και η γονιμοποίηση του ωαρίου.

Το σπερματοζωάριο αντιμετωπίζει ένα Ηράκλειο καθήκον να κολυμπήσει το αντίστοιχο κάμποσων χιλιομέτρων για να φτάσει στο ωάριο. Η ισορροπία του Ph της μήτρας και το φιλόξενο ή μη περιβάλλον του τραχήλου και της ενδομήτριας επικάλυψης, η σωστή επιλογή της σάλπιγγας και το ταξίδι προς τα επάνω στην σάλπιγγα ενάντια σε κάθε κακό είναι όλα τεράστια εμπόδια που πρέπει να υπερπηδηθούν πριν ακόμη συναντήσει το σχετικά τεράστιο ωάριο.

Πριν την γονιμοποίηση πολλές φορές το σπερματοζωάριο αντιμετωπίζει την εμπειρία να μην μπορεί να προωθηθεί και να πρέπει εναγωνίως να περιμένει να γίνει αποδεκτό γνωρίζοντας ότι η συνέπεια του να απορριφθεί είναι ο θάνατος.

Πολλοί άνθρωποι, λοιπόν, καταθέτουν μια αίσθηση απόρριψης αρχικά επειδή είναι λάθος φύλο, δηλ. ένα σπερματοζωάριο που θα μετέτρεπε το ωάριο σε αγόρι εάν το ωάριο προτιμούσε να είναι κορίτσι ή κορίτσι αν το ωάριο προτιμούσε να είναι αγόρι. Πολλοί άνθρωποι, επίσης, περιγράφουν την επαναβίωση μιας πολύ αγωνιώδους μάχης όπου το σπερματοζωάριο δεν γίνεται ευπρόσδεκτο από το ωάριο αλλά πρέπει να παρακαλέσει το ωάριο να δεχτεί ή να ασκήσει όποια επίδραση μπορεί για να κερδίσει την αποδοχή του. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, το ωάριο δύσθυμα επιτρέπει στο σπερματοζωάριο να διεισδύσει αλλά αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια αίσθηση σε όλη τους τη ζωή ότι δεν είναι αρκετά καλοί επειδή δεν έγιναν αποδεκτοί αμέσως με τη δική τους αξία.

Επαναβιώνοντας αυτή την εμπειρία και εκφράζοντας τα συνοδά αισθήματα, ο άνθρωπος ανακουφίζεται από την αίσθηση ανεπάρκειας μιας ολόκληρης ζωής.

Το ωάριο δέχεται το σπερματοζωάριο

Μέχρι να φτάσει στο ωάριο το σπερματοζωάριο έχει δει την αμείλικτη μείωση της ομάδας του. Από τα πολλά σπερματοζωάρια έχουν επιβιώσει περίπου 50. Απ’ αυτά τα ~50 για πολύ καιρό οι επιστήμονες πίστευαν ότι νικητής ήταν το σπερματοζωάριο το οποίο πετύχαινε να διεισδύσει στο ωάριο.

Όπως σε μια κατάκτηση. Τα ηλεκτρονικά μικροσκόπια μας έδειξαν ότι σ’ αυτό το σημείο το ωάριο μερικές φορές ασκεί την επιλογή όσον αφορά το ποιο σπερματοζωάριο θα το γονιμοποιήσει. Μια επικάλυψη ενζύμου που περιβάλλει την κεφαλή του σπερματοζωαρίου που πριν προστατευόταν από ένα κάλυμμα που πριν βαθμιαία φθειρόταν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς το ωάριο διαλύει το έξω περίβλημα του ωαρίου. Η μεμβράνη που περιβάλλει το ωάριο γίνεται σαν μέλι καθώς το σπερματοζωάριο αρχίζει να «σκάβει».

Μετά, καθώς διάφορα σπερματοζωάρια φθάνουν στο εσωτερικό στρώμα της κάλυψης του ωαρίου το ωάριο βγάζει «μικρά χεράκια» για να βοηθήσουν να φέρουν το σπερματοζωάριο προς τα μέσα. Και σ’ αυτό το σημείο συνασπίζονται γύρω από ένα συγκεκριμένο σπερματοζωάριο το οποίο το φέρουν μέσα στο ωάριο. Είναι σαφές ότι το ωάριο μπορεί να ασκήσει την επιλογή του στο ποιο από τα σπερματοζωάρια που είναι παρόντα θα γονιμοποιήσουν.

Σύλληψη και Κάθοδος στην σάλπιγγα

Καθώς το σπερματοζωάριο εισέρχεται στο ωάριο 3 πράγματα συμβαίνουν:

1.Η ουρά του σπερματοζωαρίου πέφτει

2.Το έξω στρώμα του ωαρίου γίνεται αδιαπέραστο από τα άλλα σπερματοζωάρια

3.Το σπερματοζωάριο εξαφανίζεται μέσα στο ωάριο και το κεφάλι του ανοίγει στέλνοντας το DNA του σ’ όλο το εσωτερικό του ωαρίου.

Ο άνθρωπος βιώνει την εμπειρία αυτή σαν μια έκρηξη ή σαν ένα απλό ράγισμα σαν να ανοίγει έτσι ώστε το DNA να διαχέεται έξω από αυτό το άνοιγμα.

Το μονοκύτταρο γονιμοποιημένο ωάριο –ο ζυγωτής- που τώρα εμπεριέχει το DNA και του ωαρίου και του σπερματοζωαρίου αρχίζει το έργο του που θα διαρκέσει μια ολόκληρη ζωή, δηλ. το έργο να δημιουργεί κύτταρα. Όμως, η πιο σημαντική κυτταρική διαίρεση που βιώνει ο άνθρωπος είναι η διαίρεση που μετατρέπει το ένα σε δύο αρχίζοντας έτσι τη διαδικασία μετατροπής σε ένα πολυκύτταρο ειδικευμένο οργανισμό. Η διαδικασία είναι πολύ προκλητική και έχει την αίσθηση ότι πρέπει να δημιουργήσει τον εαυτό του από την αρχή.

Η περίοδος καθόδου προς τις σάλπιγγες μερικές φορές είναι περίοδος ευδαιμονίας, ένωσης, χαλάρωσης, άνεσης και ανάπτυξης. Άλλες φορές είναι λυπητερή, γεμάτη ένταση, μια εμπειρία αποπνικτική ή τρομακτική καθώς το ωάριο περνά από τα ενεργειακά ή υλικά υπολείμματα όλων των ωαρίων και των συλλήψεων που έχουν προηγηθεί αλλά έχουν πεθάνει.

Αυτή η εμπειρία συνεχίζεται για τις 6 έως 10 μέρες που χρειάζεται ο ζυγωτός να φτάσει στην μήτρα και να εμφυτευτεί στα τοιχώματα της μήτρας.
Ο άνθρωπος αναφέρει ότι η επαναβίωση του ταξιδιού είναι τόσο ευχάριστη, ανακουφιστική που δεν αφήνει την εμπειρία να τελειώσει ή από την άλλη μεριά είναι τόσο δυσάρεστη που δεν βλέπει την ώρα να τελειώσει.

Τα πανομοιότυπα δίδυμα είναι στη διάρκεια αυτής της καθόδου προς την σάλπιγγα που παίρνουν την απόφαση να διαιρεθούν και να γίνουν δίδυμα. Οι δίδυμοι ξέρουν πολύ καλά ποιος είναι πρώτος και ποιος είναι αυτός που προήλθε από διαίρεση. Ο λόγος γιατί χωρίζονται διαφέρει από δίδυμα σε δίδυμα αλλά συχνά αναφέρεται η ανάγκη για ενδυνάμωση ή υποστήριξη για να αντιμετωπίσουν τις περιστάσεις που παρουσιάζονται στο οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο πρόκειται να γεννηθούν.

Οι έρευνες δείχνουν ότι περίπου 10% των γεννήσεων που οδηγούν στην γέννα ενός παιδιού αρχίζουν σαν πολλαπλές συλλήψεις. Τα παιδιά αυτά βιώνουν μια πρώιμη απώλεια που συνήθως δεν την γνωρίζουν. Η απώλεια ενός διδύμου γίνεται πολύ νωρίς κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς την σάλπιγγα στη σύλληψη ή λίγο μετά. Αυτή η απώλεια φαίνεται ότι βρίσκεται στη ρίζα της συνεχούς έρευνας για το άλλο μισό, την αδελφή ψυχή.

Η Εμφύτευση

Η πρώτη αυτή εμβρυϊκή μάζα αντιμετωπίζει μια άλλη μικρή κρίση καθώς αφήνει την σάλπιγγα και κατεβαίνει στη μήτρα. Σ’ αυτό το σημείο η βλαστοκύστη πρέπει να εμφυτευτεί στα τοιχώματα της μήτρας ειδάλλως θα πεθάνει. Στις γυναίκες που φοβούνται να μείνουν έγκυες για οποιοδήποτε λόγο, αυτή η διαδικασία της εμφύτευσης φαίνεται να είναι ιδιαίτερα δύσκολη.

Πολλοί άνθρωποι σ’ αυτό το σημείο φέρουν μια αίσθηση ότι πρέπει να κρατηθούν για να ζήσουν. Πιθανόν, μια γυναίκα να κάνει τη μήτρα της ένα πολύ εχθρικό περιβάλλον και να αποτρέψει την εμφύτευση. Τα εχθρικά συναισθήματα της μητέρας βιοχημικά μεταδίδονται στη βλαστοκύστη που βιώνει τη μήτρα ως τοξική. Σε γυναίκες με αμφιθυμία ή εχθρικά συναισθήματα, η εμφύτευση συχνά λαμβάνει χώρα μόνο μετά από μια μεγάλη μάχη που δίνει η βλαστοκύστη.

Οι άνθρωποι που επαναβιώνουν δύσκολες εμφυτεύσεις λένε ότι προσπαθούν να προσκολληθούν και όταν δεν τα καταφέρνουν πέφτουν ακόμη πιο βαθιά μέσα στη μήτρα και προσπαθούν ξανά και ξανά και αναπηδούν και προσπαθούν να κρατηθούν στα τοιχώματα.

Όταν τελικά γίνει η εμφύτευση λίγο πιο κάτω, η θέση της είναι τέτοια ώστε η επακόλουθη ανάπτυξη του πλακούντα εμποδίζει το άνοιγμα του τραχήλου και δημιουργεί κρίση στον τοκετό που είναι η επαναβίωση της κρίσης εμφύτευσης στα τοιχώματα της μήτρας.

Η ανακάλυψη της μη επιθυμητής εγκυμοσύνης

Όταν η μητέρα ανακαλύπτει για πρώτη φορά ότι είναι έγκυος και η ίδια νιώθει ότι δεν θέλει να είναι μητέρα, όχι απαραίτητα επειδή δεν αγαπά τα παιδιά αλλά κυρίως επειδή μια βαθιά τραυματική εμπειρία στην δική της προγεννητική και περιγεννητική ιστορία συνεχίζει να υπάρχει, το έμβρυο που ήδη είναι συνήθως στον 2 ο μήνα κύησης κατακλύζεται από τα ίδια προγεννητικά απορριπτικά συναισθήματα. Αν, λόγω συνθηκών υγείας, η μητέρα τρομοκρατηθεί από τον γιατρό ή το περιβάλλον για το επικίνδυνο της εγκυμοσύνης ή ότι το έμβρυο δεν θα έχει καλή πορεία, ενδέχεται το έμβρυο να πάρει και τον προγραμματισμό ότι δεν είναι να ζήσει.

Η ανακάλυψη αυτή μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο που θα γεννηθεί σε επιθετικότητα, κατάθλιψη, αυτοκαταστροφικές τάσεις, να αναπτύξει αυτοάνοσα, πιθανόν ο άνθρωπος να μην εμπιστεύεται κανέναν, να αισθάνεται αδικημένος, αβοήθητος, χωρίς ελπίδα, να ψάχνει να βρει την αποδοχή και την αγάπη που δεν βρήκαν σαν έμβρυα, και πολλές φορές αποσύρονται και αρνούνται να συμμετέχουν στη ζωή.

Η εγκυμοσύνη

Ιδιαίτερα σημαντικό το πρώτο τρίμηνο για την δημιουργία του εμβρύου, ένα τρίμηνο που συνήθως η μητέρα μόλις έχει ανακαλύψει την εγκυμοσύνη, ενδέχεται να κάνει σκέψεις για έκτρωση, να έχει αμφιθυμία, φόβους, ανασφάλειες κάθε είδους. Όλα τα συναισθήματα που βιώνει η μητέρα και ο πατέρας όταν αυτά εμπίπτουν στην αντίληψη της μητέρας και η μητέρα αντιδρά σ’ αυτά μεταφέρονται μέσα από τον ομφάλιο λώρο και τον πλακούντα βιοχημικά στο έμβρυο, το οποίο και αντιδρά. ( Mott , Lake , Grof κλπ.). Από τα πιο δύσκολα τραύματα είναι η απώλεια αγαπημένων ανθρώπων κατά τη διάρκεια της κύησης, τα διάφορα πένθη, η κατάθλιψη της μητέρας και έπεται η έκθεση σε διάφορες μορφές επιθετικότητας,

• πόλεμοι,
• συγκρούσεις,
• βία στο σπίτι,
• βιασμός,
• σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση,
• τοξικό περιβάλλον στην μήτρα (από διατροφή, κάπνισμα, αλκοόλ, κλπ., ή συναισθηματική τοξίνωση)
• ενοχλητικές ενέργειες κατά την κύηση, περιλαμβάνεται και η άσκοπη ιατρική παρέμβαση,
• προσπάθειες αποβολής,
• άμεση επίθεση κατά της ζωής, έκτρωση που δεν πέτυχε

Η ψυχολογική τοξικότητα αλλά και η σωματική τοξικότητα της μήτρας κατά το πρώτο τρίμηνο δίνει τις βάσεις για σχιζοειδείς καταστάσεις στην μετέπειτα ζωή του ανθρώπου . Στο πρώτο τρίμηνο, επίσης, ΄ Frank Lake τοποθετεί την αιτία της ομοφυλοφιλίας και του λεσβιασμού. Στην περίπτωση της ομοφυλοφιλίας κατά τον Lake έχουμε ταυτόχρονα την συναισθηματική απελπισία της μητέρας για την ζωή και ταυτόχρονα την λαχτάρα της για την ερωτική αγάπη του άντρα συντρόφου της που ίσως δεν έχει στον βαθμό που θέλει που εντυπώνονται στο έμβρυο σ’ αυτά τα πρώτα στάδια της ενδομήτριας ζωής.

Στην περίπτωση του λεσβιασμού ο Lake αναφέρει ότι όταν η γυναίκα ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος και συναισθηματικά επιστρέφει στην εξάρτηση με την μητέρα της , επιθυμώντας την εγγύτητα μιας γυναίκας που είναι απούσα αλλά επιθυμητή πολύ μεταφέρεται στο έμβρυο ( Maternal – Fetus Distress Syndrome – Frank Lake , in Tight Corners in Pastoral Counselling ). Αν στη συνέχεια συντρέχουν ορμονολογικοί παράγοντες (ανεπάρκεια ανδρογόνων στα αγόρια και πλεόνασμα ανδρογόνων στα κορίτσια κατά τη διάρκεια συγκεκριμένων εγκεφαλικών διαφοροποιήσεων σχετικών με το sex πιθανόν να οδηγηθούμε σε υποσεξουαλικότητα, αμφισεξουαλικότητα ή ομοφυλοφιλία.

Λόγω της αμφίδρομης ροής του συναισθήματος του ομφαλίου λώρου ανάμεσα στην μητέρα και το έμβρυο μπορούμε να έχουμε:

Μια ιδανική ενδομήτρια κατάσταση όπου το έμβρυο νιώθει την ζεστασιά και την αποδοχή της μήτρας
Μια αρκετά ανεκτή κατάσταση
Μια κατάσταση όπου υπάρχει αντίδραση (το έμβρυο ή δεν συνεργάζεται ή αντιδρά επιθετικά στην μη αποδεκτή μήτρα) και τέλος

Μια καταστροφική κατάσταση όπου το έμβρυο στρέφεται ενάντια στον εαυτό του και δημιουργεί μια ψυχοφυσιολογική προδιάθεση για διαταραχές προσωπικότητας ή ψυχοσωματικά συμπτώματα. Οι ίδιοι παράγοντες θα οδηγήσουν σε δυσκολίες κατά την εγκυμοσύνη και σε επιπλοκές στον τοκετό.
Η έκτρωση
Είναι άλλη μια μορφή απώλειας που επίσης γεμίζει τύψεις και ντροπή την γυναίκα, ενώ για άλλες είναι μεγάλη ανακούφιση. Όταν μια γυναίκα θέλει την έκτρωση συνήθως υπάρχουν φόβοι που πρέπει να επιλυθούν. Η γυναίκα χρειάζεται να επιλύσει τα δικά της άλυτα οδυνηρά πρότυπα, αλλιώς αυτά επαναλαμβάνονται.

Ακόμα κι όταν η γυναίκα λέει ότι «θέλει» το παιδί, το παιδί μπορεί να ανήκει στην κατηγορία των επιβιωσάντων από έκτρωση όταν η μητέρα θέλει το παιδί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της μητέρας ή των γονιών, δηλ. δεν θέλουν το παιδί γι’ αυτό που είναι αλλά για αυτό που οι ίδιοι θέλουν να είναι. Δεν δέχονται την αληθινή ταυτότητα του παιδιού.

Όταν η έκτρωση αποτύχει πολλοί από τους επιβιώσαντες από έκτρωση εύχονται να είχαν πεθάνει. Μέσα τους υπάρχει ένα έντονο εντύπωμα ότι δεν πρέπει να είναι ζωντανοί. Μέσα τους μισούν τον εαυτό τους γιατί δεν ανταποκρίνονται στις προϋποθέσεις, επιζητούν την προσοχή των άλλων. Αν και συχνά συμμετέχουν ενεργά σε πολλές δραστηριότητες, γενικά ζουν μια ζωή χωρίς νόημα, είναι σαν νεκροί ζωντανοί, δεν μπορούν να αγαπήσουν , να κλάψουν ή να πενθήσουν.

Δεν έχουν αίσθηση χιούμορ, χρησιμοποιούν πολύ λίγες μεταφορές ή άλλα σχήματα λόγου στην ομιλία τους. Έχουν έναν ψευδή εαυτό που παρουσιάζουν στον κόσμο, κάτω από τον οποίο κρύβουν εχθρότητα προς τα συμβολικά αδέλφια τους και τους συμβολικούς γονείς τους.

Έχουν την τάση να κάνουν έκτρωση ή να υποστηρίζουν την έκτρωση άλλων ανθρώπων ψυχολογικά ή σωματικά και όπως συμβαίνει σε κάθε μορφή κακοποίησης γίνονται και οι θύτες. Συχνά και οι ίδιοι κάνουν έκτρωση στα δικά τους παιδιά. Αν και είναι παραγωγικοί και δημιουργικοί κατά καιρούς, λόγω των αυτοκαταστροφικών τους τάσεων συχνά σαμποτάρουν τον εαυτό τους όταν είναι κοντά στην επίτευξη. Παρουσιάζουν τάσεις αυτοκτονίας ή άλλες πιο αποδεκτές μορφές κοινωνικά π.χ. καρκίνο, νευρική ανορεξία κλπ. (On Tyrants as Abortion Survivors, J.C. Sonne)

Παραθέτουμε μια μαρτυρία ενός επιβιώσαντος από έκτρωση

«Πάντα αναρωτιόμουν γιατί είχα δυσκολίες να δεχτώ αγάπη και έπαινο. Μετά από χρόνια ψυχοθεραπεία, έμαθα πως είχα προγραμματισθεί να αποδεικνύω το δικαίωμά μου στη ζωή, να κάνω πράγματα παρά να είμαι. Δυο φορές η μητέρα μου προσπάθησε να με εκτρώσει ανεπιτυχώς. Εντυπωμένο στην ψυχή μου είναι το μήνυμα ότι δεν είναι της μοίρας μου να ζήσω.

Δεν έπρεπε να υπάρχω. Σ’ όλη μου τη ζωή πρέπει να αποδεικνύω τον εαυτό μου και την αξία μου. Αφού δεν ξέρω πώς να είμαι ή ποιος να είμαι έχω συγκεντρώσει την προσοχή μου στο τι κάνω, κυρίως στη δουλειά μου. Δεν μου προκαλεί αίσθηση ότι δουλεύω 16-18 ώρες την ημέρα μέχρι να μην με κρατούν τα πόδια μου πια. Αλλιώς, έχω ημικρανίες. Δυσκολεύομαι να είμαι χωρίς να κάνω κάτι. Και ποτέ δεν έχω απαλλαγεί από την ιδέα ότι δεν έπρεπε να υπάρχω σ’ αυτή τη Γη. Είμαι ζωντανός κατά λάθος».

Ο δίδυμος που πέθανε

Το 70% όλων των διδύμων που συλλαμβάνονται δεν ολοκληρώνουν την κύηση. Ο δίδυμος που επιζεί φέρει την αίσθηση της απώλειας του διδύμου στην κυτταρική του μνήμη, φέρει ενοχές, μοναξιά, ασυνείδητα προσπαθεί να βρει τρόπους να τιμωρήσει τον εαυτό του, αρνείται τις υγιείς σχέσεις, αρνείται ή μποϋκοτάρει μια επιτυχή καριέρα καθώς και οποιαδήποτε αισθήματα ικανοποίησης και χαράς. Δένει και καθηλώνει τον εαυτό του με αόρατους αλλά ισχυρούς όρκους. Πολύ συχνά έχει φόβους θανάτου, μη επιτυχούς ολοκλήρωσης.

Το παιδί που γίνεται σε αντικατάσταση ενός παιδιού που έχει πεθάνει
Δυστυχώς, πολλοί από εμάς έχουμε παιδιά ή υιοθετούμε παιδιά για λόγους που δεν είναι υγιείς κυρίως για το παιδί που παίρνει το ρόλο αντικειμένου. Συχνά έχουν να αντιμετωπίσουν τη σύγκριση με το φάντασμα του εξιδανικευμένου παιδιού που χάθηκε ή που οι θετοί γονείς είχαν πλάσει στο Νου τους.

Το σύνδρομο του παιδιού-αντικαταστάτη, είτε βιολογικά είτε στην υιοθεσία εντοπίζεται όταν έχει πεθάνει ένα παιδί ή υπάρχει δυσκολία σύλληψης ή μετά από ανεπιτυχή εγκυμοσύνη. Οι γονείς μπορεί να μην έχουν επαφή με την ασυνείδητη ανάγκη τους, τα παιδιά όμως ξέρουν και μεγαλώνουν νιώθοντας απόρριψη, ότι δεν είναι αρκετά καλά, ότι δεν είναι αποδεκτά. Η άρνηση του εαυτού τους είναι ένα τεράστιο βάρος και το να προσπαθούν να είναι κάποιοι άλλοι είναι έργο μόνο για τον Σίσυφο.

Όταν έχει προηγηθεί θάνατος παιδιών, ο πόνος που δεν έχει φύγει συχνά ζητά ασυνείδητα διέξοδο στην απόκτηση ενός άλλου που μπορεί να πάρει και το όνομα του αποθανόντος.

Το παιδί αυτό ζει τη ζωή του προσπαθώντας να είναι κάποιο άλλο ή να γεμίσει την απώλεια. Η αυτοεκτίμησή του είναι χαμηλή, συχνά είναι απομονωμένο, νιώθει ενοχές, ότι δεν είναι όπως πρέπει, δεν ξέρει ποιο είναι και πώς να το βρει. Καταφέρνει πολλά για να αποδείξει ψυχαναγκαστικά την αξία του. Ο ανεπίλυτος πόνος του θανάτου ενός νεογνού ή μωρού μεταφέρεται στο παιδί-αντικαταστάτη και το «κλειδώνει» σε μια θέση ανημποριάς. Δεν μπορεί ποτέ να ανταποκριθεί στην απώλεια και δεν μπορεί ποτέ να είναι ο εαυτός του.

Όταν ο πόνος προέρχεται από αποβολή ή από γέννα παιδιού που πέθανε στον τοκετό, ή όταν ήταν μωρό μένει επίσης στον γονιό και μπορεί να εμποδίσει την ικανότητά του να αγαπήσει το επόμενο παιδί. Ή ο γονιός που πόνεσε πολύ φαίνεται να φοβάται να συνδεθεί με το παιδί του γιατί «αν και αυτό πεθάνει τι θα απογίνει ο ίδιος;»

Τα παιδιά αυτά καθώς και τα παιδιά που περνούν πολύ καιρό σε θερμοκοιτίδα δεν μπορούν να συνδεθούν με την μητέρα, συχνά γίνονται τα μαύρα πρόβατα, δεν αναπτύσσουν οικείες σχέσεις, συχνά επαναστατούν και συχνά δημιουργούν προβλήματα, δεν χαλαρώνουν και παρουσιάζουν κι όλα όσα παρουσιάζουν τα ανεπιθύμητα παιδιά.

Ο τοκετός

Λόγω των παραπάνω κυρίως αρνητικών ενδομήτριων εμπειριών (μη αποδεκτή μήτρα), ο τοκετός ενδεχομένως να παρουσιάζει επιπλοκές. Λόγω έντασης, το σύστημα της μητέρας είναι σφιγμένο και το έμβρυο δυσκολεύεται ιδιαίτερα κατά την δεύτερη φάση του τοκετού. Όταν το έμβρυο δυσκολεύεται να περάσει και στις συσπάσεις βιώνει κάτι παρόμοιο όπως το να περνάς από μια ρωγμή ανάμεσα στα βράχια, όταν υπάρχει έλλειψη οξυγόνωσης κλπ. ή όταν ο λώρος είναι γύρω από το λαιμό του εμβρύου, ο άνθρωπος στη συνέχεια ενδέχεται να εμφανίσει φοβίες, ιδιαίτερα κλειστοφοβία (φόβος ενός περιορισμένου χώρου και αίσθηση ότι η έξοδος εμποδίζεται, φόβος να ταξιδεύσω με κλειστό όχημα, φόβος ότι δεν έχω τον έλεγχο, φόβος τούνελ, φόβος σύνθλιψης, αίσθηση ασφυξίας, ταχυκαρδία, αίσθηση πνιγμού, έλλειψη συντονισμού, ζαλάδα, λιποθυμική τάση, τρέμουλο κλπ. Είναι συμπτώματα κοινά στην κλειστοφοβία αλλά και καταστάσεις που βιώνονται στην φάση εξόδου του τοκετού.

Ο Rank σχετίζει το άσθμα με την αναπνευστική δυσκολία κατά τον τοκετό, και το έκζεμα ειδικά αυτό που εμφανίζεται σε μικρή ηλικία, τις ημικρανίες και τους πονοκεφάλους σε τραυματική γέννα. Στην τραυματική γέννα επίσης αποδίδει τον φόβο για τις εξετάσεις, ψυχαναγκαστικές θέσεις ύπνου και αντίσταση να βγεις στον έξω κόσμο και να ζήσεις. Όσον αφορά τα τικ του προσώπου ο Ferenczi αναφέρει ότι το έμβρυο θέλει να ελευθερώσει το σώμα του από τις ενοχλητικές μεμβράνες ή αργότερα τα ρούχα που το εμποδίζουν και δεν μπορεί.

Αναλγησία – Αναισθησία – Επισκληρίδιος

Σε ποσοστό 80%, οι γυναίκες γεννάνε με επισκληρίδιο. Θα λέγαμε ότι είναι η εποχή της επισκληρίδιας επιδημίας. Καθώς η επισκληρίδιος μουδιάζει τη γυναίκα που γεννάει εξαλείφοντας τον «πόνο της γέννας» μας δείχνει επίσης ότι το βιολογικό βασίλειο μπορεί να αποκοπεί εντελώς από το νοητικό και συναισθηματικό χώρο. Έτσι, είναι το τέλειο τεχνοκρατικό εργαλείο που επιτρέπει στη γυναίκα να πάρει διαζύγιο από την βιολογία της. Πολλές γυναίκες βλέπουν το σώμα τους ως εργαλείο, ως όχημα για το νου τους. Δεν χαίρονται την εγκυμοσύνη τους και καλωσορίζουν την τεχνολογία που μπορεί να ελέγξει τη Φύση.

Η αναλγησία και η αναισθησία ολική ή επισκληρίδιος, όμως, μουδιάζει και το έμβρυο και αργότερα όταν ο άνθρωπος βρίσκεται μπροστά σε σημαντικές φάσεις της ζωής του όπως η εφηβεία, η νέα σχέση, ο γάμος, η νέα εργασία κλπ. Μουδιάζει και δεν προχωρεί ή δεν αισθάνεται τα συναισθήματα που κανονικά θα μπορούσε να νιώσει. Συχνά, υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στην αναισθησία και την εθιστική συμπεριφορά. Συνδέεται με εγκεφαλική βλάβη και μαθησιακές δυσκολίες, σχετίζεται με τις καταχρήσεις και παρεμβαίνει στην διαδικασία σύνδεσης με την μητέρα πράγμα το οποίο επαναλαμβάνεται μετά σαν δυσκολία στις σχέσεις. Σε γεγονότα της ζωής με αίσθημα, όπως είναι το sex , ο άνθρωπος είναι σαν κοιμισμένος, χάνει την αίσθηση επίτευξης, αφού δεν έχει την αίσθηση επιτυχίας στην προσπάθεια της δικής του γέννας, μουδιάζει όταν του ζητηθεί να κάνει κάτι ή όταν βρίσκεται σε μεταβατικά στάδια.

Επιτάχυνση του τοκετού

Η επιτάχυνση του τοκετού με φάρμακα όπως η τεχνητή οκιτοκίνη και πεθιδίνη οδηγεί το έμβρυο στο να νιώθει ότι υφίσταται έλεγχο κι επομένως δεν έχει δύναμη. Ο άνθρωπος έχει την αίσθηση ότι τον διακόπτουν, ότι παρεμβαίνουν ότι εμπλέκονται στην σύνδεση με την μητέρα, αφού ο τοκετός αρχίζει με μια ορμονολογική επικοινωνία ανάμεσα στο έμβρυο και την μητέρα.

Εμβρυουλκία/ Βεντούζα.
Όταν κατά τη διάρκεια του τοκετού γίνεται παρέμβαση με εμβρυουλκία ή όταν το παιδί το τραβούν με βεντούζα, το παιδί μεγαλώνει και επαναλαμβάνει το τραύμα με

• Χειραγώγηση των άλλων

• Αποφυγή των καταστάσεων που τείνουν να επαναδημιουργούν την εμπειρία γέννας. Τέτοιες καταστάσεις είναι η εφηβεία, η 1 η δουλειά, η έναρξη νέων σχέσεων.

• Επανάληψη του προτύπου από την αντίθετη θέση, δηλ. κάνει τους άλλους να αισθανθούν όπως αισθάνθηκε το ίδιο όταν γεννήθηκε.

• Έχει την αίσθηση ότι οι άλλοι εισβάλλουν στην ζωή του.

• Επειδή υπέστησαν μια μορφή βίας γίνεται πάρα πολύ ευαίσθητο με το άγγιγμα: Δεν θέλει να το ακουμπούν.

• Αποφεύγει το sex ή όταν κάνει έρωτα επιτρέπει την ελάχιστη επαφή ή έλκεται σε μαζοχιστικά-σαδιστικά μοντέλα σεξουαλικότητας για να επιβιώσει το τραύμα.
Αν το έμβρυο που δέχεται την παρέμβαση είχε κολλήσει κατά τον τοκετό τότε η εγγραφή ενδέχεται να είναι θετική με την έννοια της βοήθειας για να αντεπεξέλθει στη δύσκολη κατάσταση.

Η Καισαρική.

Η Καισαρική που σήμερα τόσο εύκολα επιλέγεται από την έγκυο δεν είναι άνευ επιπτώσεων. Πολλές φορές η έγκυος ζητά την καισαρικά ή γρήγορα συμφωνεί στην πρόταση για καισαρική στην δική της επιθυμία να απαλλαγεί από την διαδικασία του τοκετού. Όμως, η καισαρική συνδέεται με δυσκολίες του νεογνού, το νεογνό κλαίει, παρουσιάζει προβλήματα του πεπτικού και κολικούς, έχει πρόβλημα με το φαγητό και τον ύπνο.
Επειδή, ακριβώς η καισαρική παρεμβαίνει και εμποδίζει την σύνδεση με την μητέρα όπως είπαμε και παραπάνω σχετικά με την αναισθησία, ο άνθρωπος αργότερα παρουσιάζει δυσκολίες επαφής σαν ενήλικας (λόγω της απρόσωπης επαφής στην αίθουσα τοκετού), τραβιέται όταν τον αγγίζουμε ή τον αγκαλιάζουμε και έχει όλα τα συνοδά προβλήματα στις οικείες σχέσεις.

Η κοπή του ομφάλιου λώρου

Η κοπή του ομφάλιου λώρου όταν γίνεται πολύ γρήγορα δεν επιτρέπει την μεταφορά όλων των αντισωμάτων από την μητέρα στο νεογνό και δεν επιτρέπει την φυσιολογική έναρξη της αναπνοής μέσω των πνευμόνων χωρίς να χρειαστεί παρέμβαση. Σε ψυχολογικό επίπεδο, ο άνθρωπος αργότερα παρουσιάζει επαφή με απώλειες και πένθη πολύ γρήγορα στη ζωή του.

Η σύνδεση

Την στιγμή της εξόδου το νεογνό έρχεται σε πρώτη επαφή με τον έξω κόσμο. Από μια θερμοκρασία ~36 ο Κελσίου, έρχεται σ’ ένα περιβάλλον ιδιαίτερα κρύο και απρόσωπο, από το σκοτάδι αντικρίζει τον έντονο φωτισμό του προβολέα του χειρουργείου, έρχεται σε επαφή με τον θόρυβο της αίθουσας. Η υποδοχή αν γίνεται και με σχόλια μειωτικά μπορεί να καθορίσει την ζωή του. Τη στιγμή της εξόδου και ενώ ακόμη είναι συνδεδεμένο με τον ομφάλιο λώρο και επομένως στην ίδια ορμονολογική κατάσταση με την μητέρα του (το περιβάλλον της μητέρας είναι γεμάτο από μεταξύ των άλλων, ενδορφίνες και οκιτοκίνη, τις επονομαζόμενες ορμόνες της αγάπης) και επομένως είναι η καλύτερη στιγμή για την σύνδεση ανάμεσα στην μητέρα και το νεογνό.

Αυτή η κατάσταση θα διατηρηθεί για περίπου 3 τέταρτα. Σ’ αυτό το κρίσιμο διάστημα, η μητέρα και το παιδί χρειάζεται να περάσουν ένα χρόνο μαζί, χωρίς την παρουσία άλλων, το παιδί να αφεθεί στην κοιλιά της μαμάς και αυτό σιγά σιγά θα φτάσει στη θηλή της και θα θηλάσει, είναι η στιγμή που η μητέρα και το παιδί θα κοιταχτούν στα μάτια και το παιδί θα πάρει το μήνυμα της αγάπης, ότι υπάρχει και η μητέρα θα ενεργοποιήσει τα μητρικά της αισθήματα. (Ο dent ). H μητέρα και το παιδί χρειάζεται να μείνουν μαζί.

Όταν η διαδικασία αυτή δεν γίνεται, το παιδί ενδέχεται να παρουσιάσει σχιζοειδή κατάσταση αργότερα ή να γίνει οριακό. Οποιαδήποτε παρέμβαση χωρισμού, προσωρινού ή μόνιμου εμπλέκεται στην διαδικασία αυτή της σύνδεσης και εντυπώνει εγκατάλειψη, μοναξιά, κλείσιμο της αγάπης.

Η Πνευματική Λαχτάρα

Πολλοί άνθρωποι εκφράζουν μια αίσθηση να θέλουν να επιστρέψουν σπίτι ή αλλιώς εκφράζουν μια θεία νοσταλγία, όπως την ονομάζει ο William Emerson . Συχνά, έχει την αίσθηση ότι έχει εξοριστεί από τον κόσμο του πνεύματος, ότι τιμωρείται με το να πρέπει να γεννηθεί. Ακόμη κι όταν είναι συνειδητός ότι έχει συμφωνήσει να έρθει στη Γη, συχνά έχει μια αίσθηση απώλειας και μια συνοδή αίσθηση σύγχυσης, φόβου, θυμού, απογοήτευσης, προδοσίας, αηδίας ή απέχθειας. Η αίσθηση να είναι στο σώμα περιγράφεται ως χονδροειδής, αηδιαστική, πυκνή σε αντίθεση με την εμπειρία να είναι εντελώς πνεύμα που την περιγράφουν σαν εντελώς καθαρή, εκλεπτυσμένη, τέλεια.

Η έλλειψη διαθεσιμότητας, ο χωρισμός, η υιοθεσία.

Όταν η μητέρα δεν είναι διαθέσιμη για το παιδί της, το παιδί παίρνει το ρόλο της και μεγαλώνει πριν της ώρας του (πρόωρη ανάπτυξη του εγώ). Το παιδί, λόγω της εγκατάλειψης, συχνά βρίσκει τον κόσμο εχθρικό και για να επιβιώσει δημιουργεί ένα χωριστό εγώ πριν την ώρα του – μερικές φορές σε ηλικία ημερών. Από τη μια η στρατηγική αυτή του επιτρέπει να επιβιώσει αλλά ταυτόχρονα φέρνει υπερβολική επαγρύπνηση και ανησυχία στη θέση της ηρεμίας και της ασφάλειας που προσφέρει η πρωτογενής σχέση μητέρας και παιδιού.

Στην υιοθεσία, ακόμη κι αν αυτή η στρατηγική δεν είναι αναγκαία πια, το παιδί δεν το αντιλαμβάνεται. Ο φόβος ότι ο προστάτης του μπορεί να εξαφανιστεί οποιαδήποτε στιγμή, το κάνει να παραμένει σε συνεχή επαγρύπνηση και συνεχώς τεστάρει το περιβάλλον. Πολλοί νιώθουν ότι δεν μπορούν να στηρίζονται σε κανέναν πέρα από τον εαυτό τους. Χάνουν αυτό που δεν θα ξανακερδίσουν ποτέ τους.

Πολλοί παρουσιάζουν ψυχοσωματικά συμπτώματα ή χρόνιες ασθένειες που άρχισαν στα παιδικά τους χρόνια και συνεχίστηκαν κι όταν ενηλικιώθηκαν: ημικρανίες, στομαχόπονους, πονοκεφάλους, άσθμα, και αλλεργίες, τραυλισμό, τικ και δερματικές παθήσεις.
Η Rollo May μίλησε για τη στενή σχέση της γαστροεντερικής λειτουργίας με την επιθυμία για φροντίδα, υποστήριξη και αγάπη και που συνδέεται γενετικά με τη θρέψη της μητέρας.

Ο φόβος δεν οδηγεί στην αρρώστια αν ο οργανισμός μπορεί να αντιδράσει επιτυχώς. Αν, όμως, ο άνθρωπος παραμένει σε μια ανεπίλυτη σύγκρουση, ο φόβος αλλάζει, γίνεται νεύρωση με τα συνοδά ψυχοσωματικά συμπτώματα.
Εμετοί, διάρροια, πονοκέφαλοι, αυπνία και κατάθλιψη είναι τα επακόλουθα, όταν το παιδί που το έχουν χωρίσει από την μάνα του ή ο υιοθετημένος ψάχνει να βρει την φυσική μητέρα του κι αυτή τον απορρίπτει επειδή το γεγονός αυτός ξαναξυπνά τα σωματικά και συναισθηματικά ίχνη μνήμης και την αρχική οργανική αντίδραση στην εγκατάλειψη.

Η αβεβαιότητα κατά πόσο η μητρική φιγούρα θα μείνει ή όχι εκδηλώνεται με δύο εκ διαμέτρου αντίθετες συμπεριφορές: Επιθετικότητα/ προκλητική συμπεριφορά ή απόσυρση.
Συχνά εκδηλώνονται κρίσεις την ημέρα των γενεθλίων τους που ενώ ξεκινούν ωραία, τελικά σαμποτάρουν το πάρτι τους γιατί ποιος θα ήθελε να γιορτάσει την ημέρα που αποχωρίστηκαν από την μητέρα τους;

Ή όταν ο χωρισμός ή η υιοθεσία έγινε αργότερα υπάρχει ένταση ανάμεσα στην ημέρα των γενεθλίων και την ημέρα χωρισμού. Ή όταν γίνει μετά από μήνες εμφανίζεται η ίδια κατάσταση τον αντίστοιχο μήνα. Σημαντικές σχέσεις όπως φιλίες, έρωτας, γάμος ή καριέρα τερματίζονται ή περνούν κρίση τα αντίστοιχα χρονικά διαστήματα.
Άλλα προβλήματα συμπεριφοράς είναι η κλοπή και η συσσώρευση, η ανάγκη να έχουν τον έλεγχο, τα ψέματα κλπ.

Οι συμπεριφορές αυτές είναι μεταφορές της παλιάς εμπειρίας εγκατάλειψης των παιδιών αυτών. Η καταστροφική συμπεριφορά είναι ο τρόπος που το παιδί χρησιμοποιεί στην προσπάθειά του να φέρει την προσοχή του ενήλικα στον πόνο του. Μέσα του νιώθει χάος, έτσι δημιουργεί και χάος έξω. Ο γονιός που δεν μπορεί να το καταλάβει, αντιδρά με τρόπο απορριπτικό και έτσι το παιδί επιβεβαιώνει τις αρχικές του αυτοεπικρίσεις ότι κανείς δεν το καταλαβαίνει κλπ. Και την επανάληψη του προτύπου.

Το παιδί που θα κάνει απόσυρση, χάνει το κέντρο του, δημιουργεί έναν ψεύτικο εαυτό, μια υπερβολική persona , που το παιδί πιστεύει ότι θα το προστατεύσει από παραπέρα απόρριψη και εγκατάλειψη. Η μάσκα γίνεται ταυτότητα και το παιδί χάνει τον εαυτό του: Έξω είναι ευγενικό, συνεργάσιμο, γοητευτικό, το καλό παιδί που δεν λέει ποτέ όχι, μέσα του είναι γεμάτο πόνο και φόβο ότι αν δεν επαγρυπνά το εγκαταλελειμμένο, ανεπιθύμητο παιδί που πέθανε θα έρθει στην επιφάνεια.

Το εγκαταλελειμμένο, υιοθετημένο ή με ανάδοχους γονείς παιδί βλέπει την θετή του μητέρα είτε σαν μητέρα σωτήρα είτε σαν μητέρα που εγκατέλειψε κι έτσι συχνά έχει αμφιθυμία: άλλοτε είναι υπάκουο και άλλοτε εχθρικό. Αν η θετή μητέρα είναι η ίδια ανασφαλής για το αν είναι μητέρα τότε το παιδί ασκεί μεγάλη δύναμη επάνω της. Η κακιά «θετή» μητέρα στο κάτω κάτω δεν είναι η «πραγματική» μητέρα και το παιδί δεν χρειάζεται να δίνει σημασία. Πιθανόν η μητέρα να ενδίδει και να επιτρέπει για να κερδίσει την αγάπη. Ή αν νιώθει απόρριψη μπορεί να θυμώσει και να είναι απορριπτική αρχίζοντας έναν νέο κύκλο.

Ή το παιδί μπορεί αν του πουν ότι είναι πολύ “ special ” να νιώθει ότι πρέπει να είναι τέλειο για να διατηρήσει την αγάπη και την αποδοχή των γονιών του και έτσι να ασκεί μεγάλη πίεση στο παιδί το οποίο νιώθει ότι πρέπει να ανταποκριθεί επιτυχώς στις προσδοκίες, πολλές φορές υπερβολικές, που δεν ικανοποιούνται πάντα, αφήνοντας, έτσι, στο παιδί ένα αίσθημα ανεπάρκειας, ακαταλληλότητας, αναξιότητας και γι’ αυτό δεν κατάφεραν να έχουν την φυσική τους μητέρα. Δηλ. « ή θα είσαι καλός/ή ή θα σε ξεφορτωθούμε !»

Αυτή η αίσθηση του πρέπει να είσαι καλός/ή για να σε κρατήσουμε παίρνει ακόμη χειρότερες διαστάσεις στο θέμα της αγάπης. Πολλά παιδιά που η φυσική τους μητέρα τα έδωσε στην υιοθεσία επειδή τα αγαπούσε ή τα εγκατέλειψε επειδή έκρινε ότι δεν μπορούσε να προσφέρει το καλύτερο δημιουργούν ένα πρότυπο του τύπου: «Αν σ’ αγαπάνε σ’ εγκαταλείπουν!», πράγμα που δημιουργεί ένα δίλημμα και στον γονιό του τύπου: «Αν πω ότι η μαμά σου σε αγαπούσε γι’ αυτό σε έδωσε» μήπως άθελά της ενεργοποιήσει την εξίσωση ΑΓΑΠΗ = ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ. Η μητέρα που αγαπά το παιδί δεν το δίνει. Πολλές φυσικές μητέρες επίσης παλεύουν μ’ αυτό το αίσθημα και κάποιες από αυτές παρά το γεγονός ότι είναι γόνιμες δεν συλλαμβάνουν ξανά.

Το δίλημμα για τα παιδιά είναι έντονο γιατί από τη μια θέλουν τόσο πολύ την αγάπη και από την άλλη η αγάπη φαίνεται επικίνδυνη. Έτσι, αρχίζει μια διαδικασία αποστασιοποίησης από τη σύνδεση με την μητέρα: Τα αισθήματα είναι ρηχά, υπάρχει ένα μούδιασμα.

Η υιοθεσία δεν είναι η καλύτερη κοινωνική λύση στο πρόβλημα της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Η σύνδεση του μωρού με την μητέρα φαίνεται να είναι σε επίπεδο φυσιολογίας, συναισθήματος, σε μυστικιστικό, πνευματικό επίπεδο και στο διηνεκές.

Ο χωρισμός δημιουργεί προβλήματα εγκατάλειψης, απώλειας, απόρριψης, εμπιστοσύνης, πίστης, ντροπής και ενοχές, προβλήματα οικειότητας, ταυτότητας και δύναμης ή ελέγχου.
Η ευαίσθητη θέση που θα πάρουμε όλη μας απέναντι σ’ αυτό το τόσο λεπτό θέμα της ζωής και η θεραπεία στο επίπεδο που κάθε τραύμα έχει δημιουργηθεί μπορεί να φέρει ειρήνη στον πολύτιμο αλλά εύθραυστο πλανήτη μας.

Να θυμόμαστε ότι κατά κάποια αναλογία ο καθένας από εμάς είναι έγκυος με την δική μας ψυχή και η ευθύνη που έχουμε είναι να φροντίσουμε την ψυχή μας με τον ίδιο τρόπο που μια γεμάτη αγάπη μητέρα θα φρόντιζε το έμβρυό της. Κι όπως στη γέννα ένα παιδί γεννιέται, έτσι και στο τέλος της δικής μας ζωής η δική μας ψυχή θα αποδοθεί. Η δική μας αγάπη και φροντίδα της ψυχής μας σ’ αυτή την περίοδο κύησης που ζούμε σήμερα είναι η εγγύηση να δούμε πολύ πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στο μέλλον.

dionios

ariadni144

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ