Κι όμως, το μη συγχρονικό... είναι συγχρονικό.-

Πιο νωρίς ή πιο αργά για μία κατάσταση;!
 

Και ποιος το ξέρει αυτό στα σίγουρα;!

Μήπως η «Μη – Συγχρονικότητα»
 

είναι σε κάποιες περιπτώσεις απόλυτα Συγχρονική;!

Γνωρίζουμε ότι μπορούμε να ψυχανεμιστούμε τους

Συμπαντικούς Νόμους,

 τη Φυσική Νομοτέλεια όλων των πραγμάτων,

ότι μπορούμε να αντλήσουμε σοφία

από τις εμπειρίες μας ώστε να συμπλεύσουμε με τους Νόμους,

να γίνουμε ένα με τη Νομοτέλεια,

να κάνουμε τις Συμπαντικές Δυνάμεις

να δουλέψουν κυριολεκτικά για εμάς,

όταν φυσικά σεβόμαστε την Ελεύθερη Βούληση

και ενεργούμε με Αγνή Πρόθεση

για το Ανώτερο Καλό όλων των εμπλεκομένων…

Μάθαμε ότι το Κύριο Σχέδιο της Ψυχής μας είναι γραμμένο
από εμάς τους ίδιους σε «ψυχικό πεδίο»,
ώστε να το παίξουμε στο «τώρα».

Μάθαμε ότι το Σχέδιο αυτό λέγεται Κάρμα.

Όπως υπάρχει κι ένα σχέδιο μέσα στο Σχέδιο που λέγεται Μοίρα.

Το Κάρμα είναι υποχρεωτικό,
ενώ η Μοίρα είναι η διαδρομή μεταξύ των «Καρμικών Σταθμών»

που μεταβάλλεται, αλλάζει,
μπορεί να μεταβάλλει ως και το Κάρμα,

όταν η Ελεύθερη Βούληση λειτουργήσει
διάγοντας ένα Ευσεβή Βίο

που είναι το Ντάρμα – ο αποκαλυμμένος Σκοπός Ζωής μας.

Μάθαμε για τη Συγχρονικότητα, η οποία είναι παρούσα όταν οι Φυσικοί – Συμπαντικοί Νόμοι γίνονται σεβαστοί, όταν ο Άνθρωπος βρίσκεται στο «Κέντρο» του, όταν πηγαίνει

 με τη Ροή των Πραγμάτων – δε βιάζεται και δε «βιάζει» τη ζωή

ώστε αυτή να τρέξει όπως αυτός θέλει.

Είναι αστείο κι όμως πολύ αληθινό, το γεγονός ότι:

«ο Θεός δε μας δίνει αυτό που θέλουμε, αλλά αυτό που χρειαζόμαστε…»

Αυτό σημαίνει πως τα μαθήματα της ζωής μας είναι συνήθως δυσάρεστα,

ακατανόητα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι κι ευχάριστα φυσικά.

Η Συγχρονικότητα μας φέρνει το ποθητό ενεργοποιώντας το Θαύμα!

Η «Μη Συγχρονικότητα» ως ο Νόμος του Murphy εν ενεργεία,

κάνει τα πάντα να μοιάζουν ότι έρχονται σε λάθος στιγμή

ή έρχονται όταν κανείς δεν τα περιμένει,

ή συμβαίνουν τη στιγμή που κανείς πια δεν τα χρειάζεται…

Όταν τα πράγματα δεν είναι τα αναμενόμενα…

Όταν νιώθουμε ότι δεν καταπατήσαμε Συμπαντικούς Νόμους,

 ότι «πηγαίναμε με τη ροή»…

Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός μας δίνει αυτό που χρειαζόμαστε

[κι όχι αυτό που θέλουμε]

επειδή ο λόγος είναι το Ανώτερο Καλό μας και ιδίως το μελλοντικό;!

Τα «Μη Συγχρονικά» γεγονότα είναι αυτά που μακροπρόθεσμα σε πολλές περιπτώσεις αποφαίνονται ίσως τα πιο Συγχρονικά! Τα πιο Σοφά! Είναι αυτά που μας οδήγησαν σε ένα παρόν που τώρα - ή μελλοντικά - είναι ευτυχές!

 

Συνήθως η «Μη Συγχρονικότητα» είναι ένα προσωπικό δημιούργημα.

Όπως οι «Μη Συγχρονικοί» άνθρωποι μεταξύ τους
συνήθως συγχρονίζονται σε μπελάδες, βιασύνη,

                    δράματα, πολυλογία, λάθη, ατυχήματα κ.α.

Όμως υπάρχει πάντα και η Ανώτερη Δύναμη που κάνει τα πάντα

 να μοιάζουν τόσο μπερδεμένα, «εκτός τόπου και χρόνου», 

ακατανόητα, ενώ στην ουσία δεν είναι!

Η Ανώτερη Δύναμη που δουλεύει για εμάς, που μας φέρνει αυτό

 που χρειαζόμαστε αντί αυτού που θέλουμε, 

οργανώνει το πεδίο, εκτελεί μία «συνταγή», 

ώστε μελλοντικά να έχουμε όχι μόνο αυτό που χρειαζόμαστε, 

αλλά και αυτό που θέλουμε…

Για να εκτιμήσουμε τις καταστάσεις χρειάζεται

Σύνεση και Καρτερικότητα.

Η Ζωή μας ζητά να χρησιμοποιούμε τη Σοφία
που αποκτήσαμε από τις εμπειρίες μας.

Ο κόσμος βιάζεται επειδή έτσι του δίδαξαν,
ώστε να μην προλαβαίνει να Σκεφτεί, να Δια-Νοηθεί,
να Νιώσει, να Αφουγκραστεί, να Αποφασίσει…

Πάραυτα, καλούμαστε να εστιάσουμε μέσα μας σε εκείνο τον πομποδέκτη, ο οποίος επικοινωνεί με το Σύμπαν, με τη Θεία Πρόνοια και Σοφία, με την Ειμαρμένη και το Επέκεινα,

με την Πνευματοψυχή μας που βαθειά κι εσώτερα γνωρίζει

πως άπαντα συμβαίνουν για ένα σοφό λόγο και σκοπό.

Ίσως η Παράδοση στα γεγονότα – και όχι η αντίσταση - είναι η μελλοντική Νίκη μας.

Ηθικά, Συναισθηματικά, Oντολογικά.

Καλούμαστε να γίνουμε σοφοί, μετατρέποντας το Σίδηρο σε Χρυσό. Δηλαδή τις Εμπειρίες μας σε Σοφία.

Τελικά το Συγχρονικό και το Μη Συγχρονικό,

είναι απλά μέρη - συνέχειες ενός μεγαλύτερου σχεδίου,
του σχεδίου της ζωής μας.

Κι έτσι ως παρατηρητές και πρωταγωνιστές καλούμαστε να ευλογήσουμε κάθε Εμπειρία. Και συνήθως αυτό συμβαίνει στη δύση της ζωής του ανθρώπου, ο οποίος τελικά τότε βλέπει πιο καθαρά ολόκληρη την εικόνα και το πως δομήθηκε
το "παζλ" της ζωής του.

[Λόγο πριν κλείσω αυτή τη σπουδή, είδα ένα βίντεο του Διδασκάλου Σαντ Ρατζίντερ Σινγκ Τζι Μαχαράτζ από τη συνάντηση – satsang στο Κουίνς της Νέας Υόρκης το 2009, όπου έδωσε μία παραβολική ιστορία που εξηγεί τέλεια το νόημα των παραπάνω]:

[Σε ελεύθερη αφήγηση]

…Κάποιος ναυάγησε σε ένα νησί κι έμεινε εκεί αρκετό καιρό μόνος του. Όμως μια μέρα καθώς μάζευε ξύλα για να ανάψει φωτιά, ζήτησε από το Θεό να τον βοηθήσει να μπορέσει δει ξανά στους αγαπημένους του - να μη μείνει για πάντα στο νησί.

Και τότε είδε από μακριά την καλύβα του να φλέγεται!

Κι αναφώνησε: Γιατί Θεέ μου συνέβη αυτό;! 
Γιατί μου το κάνεις αυτό;!

Μετά από λίγο είδε ένα καράβι κοντά στο νησί. Το καράβι πλησίασε στο νησί. Σώθηκε!

Ο καπετάνιος του καραβιού καθώς τον συνάντησε από κοντά πια, του είπε:

«Ευτυχώς είδαμε τα σήματα καπνού που μας έστειλες 
κι έτσι σώθηκες!»

Άρα, κάθε δύσκολη ή σκληρή εμπειρία συμβαίνει ώστε να αφιχθεί ένα μελλοντικό καλό.

Και άρα: "ουδέν κακόν αμιγές καλού"!

Ο άνθρωπος στο παρόν δεν μπορεί να δει το μέλλον,

αλλά ένας «παρατηρητής» από ψηλά το μπορεί.

Και γνωρίζει το πώς, που, πότε και το γιατί…

Για ό,τι συμβαίνει, υπάρχει ένας σοφός λόγος...

Με Αγάπη, Φίλις Χρυσού – [Andromeda Galactica].-

andromeda-ires

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ