Πληγές για τις οποίες λίγοι γράφουν

Έχει αφήσει πολλές πληγές η κατοχή των νεο-ατλάντων με την συνεπικουρία των τοπικών διαχειριστών-γκαουλάϊτερ. Πληγές για τις οποίες λίγοι γράφουν. Δεν είναι η αρχική-πρώτη ανάγνωση του βιολογικού αυτοχειριασμού χιλιάδων ψυχών που οδηγήθηκαν στην απελπισία. 

Αυτό αποτελεί ένα πρώτο στρώμα μια κρούστα για τον ανθρωποφάγο καταναλωτή της καθημερινής τηλοψίας, τον ασυνείδητο συνεργάτη ανθρωπάκο του διαχρονικού καθεστώτος. 

Του ανθρωπάκου που γεμίζει με τις σκεπτομορφές και τα κάλπικα συναισθήματα της καθημερινής αθλιότητας ντυμένης στα λουσάτα άχρηστα γκατζετάκια της τεχνολογικής υποκουλτούρας του Μπρούκλιν και του Τόκιο.

 Η αόρατη κατοχή μετά το 2009 γράφει ήδη 5 έτη και στα κορμιά της νεολαίας που εισέρχεται στο πλανητικό γαϊτανάκι οι εγγραφές θα είναι πολυποίκιλες. 

Πολλά από αυτά είναι τέκνα ήδη διεφθαρμένων συνεργατών του καθεστώτος τα οποία φυσικά δεν φταίνε, αλλά δεν θα ανδρωθούν με τα εφόδια της αρετής-αξιοκρατίας, πιθανά θα ‘βολευτούν’ θα τρώνε από τα κλεμμένα, τα έτοιμα, και θα γεμίζουν τα ‘αναψυκτήρια’ της ‘ανάπτυξης’ ονειρευόμενα και αυτά μια θέση στον ήλιο του Αιγαίου. 

Κάποια θα αντιδράσουν ίσως θα πάνε βόλτες νοητικές από τα ετοιματζίδικα μαγαζιά των τοκογλύφων θα λαχταρήσουν μια πιο δίκαιη κοινωνία, χωρίς όμως να ακούσουν την πραγματική ιστορία της γενιάς μου, της γενιάς που έκοψαν πρόωρα και δίχως τουφεκιά οι προαιώνιοι εχθροί του ανθρώπου.

Οι πληγές λοιπόν στην ψυχή είναι βαθιές ακόμα και αν οι σοφοί μιλούν για ένα ψυχικό φορέα αθάνατο και άτρωτο. Το σκύψιμο του κεφαλιού είναι ένα αιώνιο ζωνάρι στην καρδιά, στον αιθέρα που λαχταρά να ταξιδεύει και να δημιουργεί συνεχώς καινούριους μαχητές σε αυτό το ‘κάτεργο’ του γαλαξία. Σε αυτόν τον κατά τα άλλα υπέροχο πλανήτη που βυσσοδομούν οι μέτριοι και ανελεύθεροι άρπαγες της ζωής.

Οι πληγές στραγγίζουν την θλίψη τους και κόβουν την τράπουλα σε προσημειωμένα χαρτάκια που κλέβουν το μέλλον για μια επανάληψη φτηνή, μια ελπίδα που κυλιέται χάμω στα βρωμόνερα του εσμού των ασυνείδητων ‘συνανθρώπων’. 

Οι κραυγές των βουβών και σκυμμένων κεφαλιών που περπατούν εμπρός από τις βιτρίνες. Η πληγή της αποδοχής της ήττας. Ακούμε όμως τις άναρθρες κραυγές ολόγυρά μας, ακούμε και μέσα στην χλωμή βουβαμάρα της τηλοψίας, ακούμε στις ματιές που δεν έχουν προορισμό. 

Πάντα αόρατοι ανάμεσα στις σκεπτομορφές που παράγουν την νέα κατοχή στα προκατασκευασμένα δελτία της ρουτίνας. Πληγές και κραυγές που συγκλονίζουν ακόμα τους ψυλλιασμένους. 

Άσχημες φυσιογνωμίες, άσχημοι άνθρωποι ντυμένοι τον εγωϊσμό και την μετριότητα χωρισμένοι σε στάνες και μικρά βασίλεια του πόνου, ντρέπονται να φτύσουν τον καθρέφτη καθημερινά, να αγκαλιάσουν το σκοτάδι που φυλάνε για αυτόν που κρυφά μισούν.

Πληγές μέσα από τα χιλιόμετρα που σκοτεινιάζουν τον Ηλιο όσο δυνατά και αν καίει. Πληγές που δεν παραγράφονται μέ ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, ή με ένα ονείρατο προκάτ. Πληγές που ούτε και αυτές οι συχνότητες του ποιητή δεν φτάνουν, οι συχνότητες της παιδικής καρδιάς που ελπίζει σε δικαίωση, μα η εικόνα της είναι τόσο φευγαλέα τόσο συγγνώμη φάστ-φουντ.

Πληγές που έρχονται και σε στοιχειώνουν γιατί ο εσώτερος φορέας λαχταρά το δίκαιο και αληθές, ο εσώτερος φορέας πεθαίνει από τις φιλικές κουβέντες των γνωστών που αδυνατούν να εννοήσουν το μέγεθος της σκλαβιάς. 

Παλιάτσοι καλλιτέχνες αδυνατούν να κλείσουν το απύλωτο και συνεχίζουν να ‘δημιουργούν ‘ υποταγμένοι πιο πολύ και από Νούβιοι σκλάβοι στην αρχαία Αίγυπτο, με αόρατους χαλκάδες υπηρετούν την αμετροέπεια τους νομίζοντας ότι καθοδηγούν την προσωπική τους στάνη-βασίλειο σε ονειρώξεις που κανείς τους ποτέ δεν ζήτησε.

 Πληγές που δεν λένε να κλείσουν γιατί καθημερινά ανοίγουν καινούριες, πιο βαθιές. Πληγές που αναδύουν σαπίλα πολύχρονη,τσιμενταρισμένη και μπαζωμένη στα όνειρα μιας εξουσίας που αναζητά οπαδούς και ηττημένους.

Καλλιθέα Φεβρουάριος 2014 Μ.Χ.

etinarcadia-ego

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ