Τεχνολογία, προπαγάνδα ή απλά λήθαργος του καναπέ;

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,

Έφυγα από την Ελλάδα το 2006 για σπουδές στο εξωτερικό και από τότε δεν έχω επιστρέψει μόνιμα. Έρχομαι όμως για διακοπές, όπως και έγινε φέτος τα Χριστούγεννα. Ήρθα με μεγάλο θυμό και οργή, όχι τόσο για το τι γίνεται στην Ελλάδα πολιτικά, όσο γιατί κανένας δεν αντιδράει σε όλα αυτά. Οι φίλοι μου, έλεγα, πώς γίνεται να μην κάνουν τίποτα, αφού, τους ξέρω, δεν ανέχονται την αδικία.

Όταν έφτασα και ξεκινήσανε οι πρώτες πολιτικές συζητήσεις, το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν πως καλά κάνανε και κλείσανε την ΕΡΤ γιατί όλοι αυτοί τα έπαιρναν «χοντρά», και πως οι γιατροί δεν έχουν δίκιο που απεργούν γιατί κάνανε ό,τι θέλανε στο σύστημα υγείας και υπήρχαν, για παράδειγμα, 20 πλαστικοί χειρουργοί σε ένα νοσοκομείο που δεν χρειάζονται.

Και ούτε λόγος για το ποιόν του τωρινού υπουργού Υγείας, την αλαζονική συμπεριφορά του. Ακόμα και οι γιατροί φίλοι μου δεν ένιωθαν αηδία που έχουν «ανώτερό» τους τον Άδωνι.

Οι εκπαιδευτικοί φίλοι μου που δουλεύουν σχεδόν δωρεάν σε φροντιστήρια κατακρίνουν την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, γιατί «κανένας εκεί μέσα δεν δουλεύει» και πιστεύουν πως πρέπει να απολυθούν και αυτοί όπως οι υπάλληλοι της ΕΡΤ.

Οι «αριστεροί» φίλοι μου λέγανε πως ο Νότης Σφακιανάκης ναι μεν λέει βλακείες, όταν τάσσεται ανοιχτά υπέρ των Χρυσών Αυγών, αλλά παρόλα αυτά θα πήγαιναν στο μαγαζί του για να διασκεδάσουν και ούτε ίχνος αναφοράς για κοινωνικό αποκλεισμό σε κάθε φασίστα.

Και όλα αυτά τα λέγανε καθισμένοι στους ωραίους τους καναπέδες, με τα υπερσύγχρονα «έξυπνα» κινητά στα χέρια τους, όπου ο καθένας τους υπερηφανεύοταν για το πόσο γαμάτο κινητό έχει και τι μπορεί να κάνει το τέλειο αυτό κινητό, ενώ οι μισοί ήταν εκνευρισμένοι που εξαντλήθηκαν τα ipad air στην επαρχιακή μας πόλη πριν την πρωτοχρονιά και δεν θα μπορούσαν να αλλάξουν το χρόνο με ένα ipad air στο χέρι. Συγκλονίστηκα! Εγώ πάντως, για ακόμα μια φορά, από τους γονείς μου για πρωτοχρονιάτικο δώρο έλαβα κάλτσες, κόκκινες με ταράνδους!

Ίσως να τους κρίνω σκληρά, γιατί δεν ζω την καθημερινότητά τους, αλλά δεν μου άρεσαν οι φίλοι μου έτσι όπως τους είδα. Καμία θέληση για ζωή, για αξιοπρέπεια, για ιδανικά, για μέλλον. Είδα τους φίλους που τους άφησα στα 25 μου χρόνια να γίνονται 32 και τις απόψεις τους να ταυτίζονται με αυτές ενός ακροδεξιού 80 χρονών. Δεν μου άρεσε.

Δεν καταλαβαίνω πως νιώθουν ότι δεν έχουν τη δύναμη να αποκλείσουν το Νότη, τον Άδωνι, να διώξουν την Τρόικα και κατά συνέπεια την αδικία, να αλλάξουν τον κόσμο. Δεν καταλαβαίνω πως δέχονται ακόμα αυτό το τηλεοπτικό κωμειδύλλιο των δελτίων ειδήσεων και πως βλέπουν ακόμα όλα αυτά τα καθεστωτικά κανάλια.

Δεν καταλαβαίνω πως κανένας τους δεν ήξερε πως η ΕΡΤ εκπέμπει ακόμα στο διαδίκτυο από τα στούντιο της Θεσσαλονίκης και πως τα δελτία ειδήσεων και οι ενημερωτικές τις εκπομπές τα σπάνε κανονικά (τέτοια ενημέρωση η Ελλάδα δεν έχει ξαναδεί).

Εγώ, πάντως, ζω για τη στιγμή που ο Βενιζέλος θα μπεί φυλακή, ο Άδωνις θα εισαχθεί σε τρελοκομείο και ο Σαμαράς θα γυρίσει σπίτι του να κοιτάει τους τοίχους και πάλι. Αλλά όπως το βλέπω δεν θα γίνει, κατά βάθος είμαστε μαζόχες.

Με εκτίμηση,

Νάνσυ

(Αγαπητή φίλη, ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Μόνο μετά, όταν πέφτει ο ουρανός στο δικό του κεφάλι και συνειδητοποιεί την αθλιότητα, να μην θέλει να κλάψει στον ώμο μας. Οι φίλοι μας δεν είναι και για πάντα φίλοι μας. Τουλάχιστον όχι όλοι. Αλλάζουν οι άνθρωποι και ο καθένας διαλέγει τον δρόμο του. Εγώ δεν μπορώ να έχω φίλους παρτάκηδες και ανόητους. Κόβω λάσπη. Κατά τ΄άλλα, η ελληνική κοινωνία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο και αυτό το βρίσκω πολύ υγιές. Αφήστε τους ανθρώπους να εκφραστούν. Αυτοί είμαστε. Να είστε καλά.)

pitsirikos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ