Άνθρωπος στη γη

Προσπαθώ να καταλάβω

τι κοινό υπάρχει

ανάμεσα σε σένα και την αθλιότητα του κόσμου.

Πως κρατάς το χαμόγελο της ζωής

μέσα σ’ ένα κόσμο με άδειες ψυχές,

πως αντέχεις τόση υποκρισία, τόσα ανέκφραστα μάτια,

τους νεκρούς που περπατάνε.

Προσπαθώ να ψηλαφήσω τους θανάτους

που περιέχεις,

την λύπη του αποχαιρετισμού της ματαίας προσδοκίας,

θρήνους της ψυχής και ματωμένα όνειρα.

Μπερδεύομαι.

Με κάποια ασπίδα προστατεύεις τα μάτια σου από την οδύνη.

Φαντάζομαι ότι δεν ήξερες πάντα.

Ότι κάποτε ζήτησες ένα κόσμο

για να δεις αυτά που θυμάσαι.

Φαντάζομαι ότι κάθε πρωί

προτού σηκωθείς από το κρεβάτι σου

θάβεις τους αγαπημένους σου νεκρούς που αναστήθηκαν

τη νύχτα, τους θάβεις με πολλή προσοχή και αγάπη,

τους αποχαιρετάς μ’ ένα φιλί

και μια υπόσχεση αντάμωσης,

έπειτα ασχολείσαι με τους δαίμονες που επιμένουν πάλι

να σε ρουφήξουν στην κόλασή τους,

σου φαίνονται αστείοι και θλιβεροί, αναχρονιστικοί πιά,

γελάς, τους ξορκίζεις με λέξεις ιερές,

σηκώνεσαι,

λούζεσαι χρώματα φωτεινά

ντύνεσαι αυτάρκεια, ενδιαφέρον κι αδιαφορία

και μπαίνεις στην τροχιά  του πλανήτη Γή

να κατοικήσεις τον κόσμο σου…

γράφει η Ρία Σπανού

a-typos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ