Μίσος: Όταν η μνήμη, μας καταστρέφει.

Η μνήμη, είναι η αρχή και το τέλος για το μυαλό μας και τελικά, για την ψυχή μας. Είναι εκείνη που εκτελεί χρέη «αρχειοθεσίας» στα μαθήματα που παίρνουμε κάθε μέρα, (θεωρητικά και πρακτικά) και εκείνη που μας συνδέει κάθε μέρα με την προηγούμενη. Είναι η μνήμη υπεύθυνη…που έχουμε παρελθόν! Καλό και κακό. Πάντα έχουμε ανάγκη για ένα «πρόσημο». Ωστόσο, θα ήταν προτιμότερο να παρατηρούμε πως τα πάντα είναι λευκοβαμμένα και η επιλογή κρατάει το πινέλο…

Ό,τι θυμάμαι…χαίρομαι.

Μπορεί ό,τι ωραίο έχει περάσει, να έρχεται στη μνήμη και να φέρνει στην αρχή μελαγχολία, αλλά στο τέλος δύο πράγματα σε κάνουν να χαίρεσαι. Πρώτον που υπάρχει μια χαρούμενη γωνιά εκεί πίσω…να σου θυμίζει κάτι ωραίο και δεύτερον, που ξέρεις…μπορείς να το ξαναζήσεις. Το να θυμάσαι κάτι όμορφο και κάτι καλό, σε κάνει να πιστεύεις σε κάτι όμορφο και σε κάτι καλό. Τότε, δεν πρέπει να ακούσεις κανέναν που σου λέει «μη γυρνάς στο παρελθόν». Τί γίνεται όμως όταν η μνήμη δεν είναι ταξίδι, αλλά είναι δεσμά; Τί συμβαίνει όταν βρίσκομαι στο παρόν και τελικά, ζω στο παρελθόν που δεν έχει πράσινο και δεν έχει από πάνω ήλιο αλλά σύννεφα και αγκάθια; Τότε, καλό είναι να πηγαίνει κανείς και αλλού…

Η μνήμη που γίνεται πύθωνας…

Μνησικακία. Η μνήμη του κακού. Έχουμε διατάξει την ψυχή μας να φέρνει στο νου ό,τι κακό νιώσαμε και βέβαια, νιώθουμε άσχημα. Νιώθουμε ακόμη χειρότερα όταν ξέρουμε ή πιστεύουμε ότι σε αυτό το κακό ήμασταν θύματα. Άσχημα νιώθουμε για το κακό, άσχημα και για τον θύτη. Στην ψυχή, ένα και ένα κάνουν δύο αλλά δύο και ένα…μη ρωτήσεις πόσο κάνει…Με πολύ αργές, αλλά στοχευμένες κινήσεις, ένας πύθωνας τυλίγεται γύρω από το λαιμό μας και μας σφίγγει, ψιθυρίζοντάς μας το πόσο άσχημα μας έχουν φερθεί…Η επόμενη κίνηση, είναι η οργή. Η αναζήτηση εκδίκησης. Για λόγους ενός πληγωμένου πείσματος, επιθυμούμε να δείξουμε στο θύτη τί μας έκανε. Μα τί σε κάνει να νομίζεις πως δεν ξέρει τί σου έκανε; Και γιατί εσύ να είσαι ο «δάσκαλος»; Δεν είμαστε ούτε θύματα, ούτε θύτες, ούτε δάσκαλοι! Είμαστε μαθητές…

Αποφεύγοντας το πνίξιμο.

Ακούμε στα δεξιά μας και στα αριστερά μας για κατανόηση και για αγάπη με τις οποίες διώχνουμε μακριά το μίσος. Στην πραγματικότητα, όσοι περισσότεροι λένε κάτι, τόσο πιο σπάνιο είναι το δεις. Άσε που η κατανόηση, η αγάπη και η συγχώρεση είναι τελικά στάδια, είναι προορισμοί. Δεν είναι μέσα…Όταν εσύ είσαι πάνω στην οργή, θα σου πουν «ηρέμησε» και θα νιώσεις ακόμη χειρότερα γιατί ο άλλος νομίζεις πως αυτό το αντιμετώπισε καλύτερα από σένα. Έτσι, αν κάτι δεν το κάνεις καλύτερα από τον άλλον, περνάς στην αμέσως επόμενη προσπάθεια. Να το κάνεις χειρότερα. Το μίσος είναι δηλητήριο και επομένως πρέπει να σκεφτείς «εγωιστικά». Δεν μπορεί να νιώσεις επιπλέον άσχημα και να κάνεις κακό στον εαυτό σου για κάτι το οποίο, τουλάχιστον σε έμαθε. Υπάρχει πάντα κάτι χειρότερο από το εκάστοτε κακό που σου έκαναν και έχει όνομα. Η άγνοια. Φαντάσου να μην το ήξερες ακόμη, να μην είχε αποκαλυφθεί.

Πριν φτάσεις στη συγχώρεση, πιες έναν καφέ στην αξιολόγηση…

Ένας μαθητής, παρατηρεί την πρόοδό του και την εξέλιξή του. Δε σκέφτεται πως σε περασμένα διαγωνίσματα έγραψε 20 ή κάτω από τη βάση…Στην πράξη, είδες καλύτερο τον εαυτό σου μετά από μια απάτη, μια προδοσία που υπέστης από ανθρώπους; Αυτό πρέπει να μετράς. Άλλωστε, σε αυτά τα πράγματα, πριν φορτωθείς τις βαριές ευθύνες της «αυτόματης» αγάπης, συγχώρεσης και κατανόησης, οφείλεις να σκέφτεσαι κάτι που έχει κυνικές ρίζες αλλά αγχολυτικούς καρπούς. «Σε αυτόν τον κόσμο, όλοι κάνουν τη δουλειά τους, όπως μπορούν και όσο καλύτερα μπορούν». Δεν προσπαθείς να βάψεις τους φακούς των γυαλιών που έχεις, απλά, αλλάζεις γυαλιά. Μεταφέρεις το επίκεντρο σε θέματα ικανοτήτων. Δεν μπορεί επειδή κάποιοι ήταν ανίκανοι, εσύ να νιώθεις και θύμα και να τους μισείς. Το μίσος επιστρέφει πάντα σε εσένα, όχι γιατί το λένε όλοι, αλλά επειδή θα το νιώσεις, εσύ ο ίδιος.

tsemperlidou

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ