Πόσο παράξενα ασήμαντο είναι το μυαλό, όσο βαθιά καλλιεργημένο και μορφωμένο κι αν είναι...

Με το που πρόβαλε ο ήλιος, τον βούτηξε ένα υπέροχο σύννεφο, στέλνοντας λωρίδες από γαλάζιο φως σ’ όλο τον ουρανό.Ήταν ένα φως που έπαιζε με το σκοτάδι και το παιχνίδι συνεχίστηκε μέχρι που το φανταστικό σύννεφο κατέβηκε πίσω από τις χιλιάδες καμινάδες.

Πόσο παράξενα ασήμαντο είναι το μυαλό, όσο βαθιά
καλλιεργημένο και μορφωμένο κι αν είναι. Ό,τι κι αν κάνει, πάντα θα παραμένει ασήμαντο’ μπορεί να πάει στο φεγγάρι και πέρα απ’
αυτό ή στα βαθύτερα σημεία της γης· μπορεί να επινοήσει και να
συναρμολογήσει τις πιο πολύπλοκες μηχανές, ηλεκτρονικούς υπολογιστές που θα επινοούν άλλους ηλεκτρονικούς υπολογιστές·
μπορεί να αυτοκαταστραφεί και να αυτοαναπλαστεί, αλλά ό,τι κι
αν κάνει πάντα θα συνεχίζει να είναι ασήμαντο. 

Αυτό γιατί μπορεί να λειτουργεί μόνο μέσα στα όρια του χρόνου και του χώρου·
οι φιλοσοφίες του είναι δέσμιες της ίδιας του της διαμόρφωσης· οι
θεωρίες του, οι εικασίες του, είναι προεκτάσεις της ίδιας του της πανουργίας.



Ό,τι κι αν κάνει δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό
του. Οι θεοί του και οι σωτήρες του, οι δάσκαλοι και οι αρχηγοί του
είναι μικροί και ασήμαντοι όπως και το ίδιο. Εάν είναι κουτό,
προσπαθεί να γίνει έξυπνο και η εξυπνάδα του μετριέται ανάλογα
με την επιτυχία του. Πάντα τρέχει πίσω από κάτι ή το κυνηγάνε.
Η θλίψη το ακολουθεί σαν σκιά του. Ό,τι κι αν κάνει θα είναι πάντα
ασήμαντο.

Οι πράξεις του είναι η απραξία τού να κυνηγάει τον εαυτό του-
η αναμόρφωσή του είναι μια πράξη που χρειάζεται πάντα κι άλλη
αναμόρφωση. Εμμένει στις πράξεις του και στην απραξία του.


Δεν κοιμάται ποτέ και τα όνειρά του είναι το ξύπνημα της σκέψης.
Όσο δραστήριο κι αν είναι, όσο ευγενικό ή χυδαίο κι αν είναι, είναι
ασήμαντο. Δεν έχει τέλος η ασημαντότητά του. Δεν μπορεί να
ξεφύγει από τον εαυτό του- η αρετή του είναι τιποτένια, η ηθική του
είναι τιποτένια. 

Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που του μένει να κάνει:
να είναι εντελώς και ολοκληρωτικά ήσυχο. Αυτή η ησυχία δε σημαίνει
ύπνο ή τεμπελιά.

 Το μυαλό είναι ευαίσθητο και για να πα-
ραμείνει ευαίσθητο, χωρίς τις γνωστές του αυτοπροστατευτικές αντιδράσεις,χωρίς τις συνηθισμένες του αξιολογήσεις, κατηγορίες
και αποδοχές, το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει είναι να μένει
εντελώς ήσυχο, που σημαίνει να βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης,
πλήρους άρνησης του εαυτού του και των δραστηριοτήτων του. 

Σ’αυτή την κατάσταση της άρνησης δεν είναι πια ασήμαντο- τότε δε
μαζεύει πια για να πετύχει, να εκπληρώσει, να γίνει κάτι άλλο
απ’ αυτό που είναι. Τότε είναι αυτό που είναι, μηχανικό, επινοητικό,αυτοπροστατευτικό, υπολογιστικό. 

Μία τέλεια μηχανή δεν είναι ποτέ ασήμαντη κι όταν λειτουργεί σ’ αυτό το επίπεδο είναι κάτι το υπέροχο.

Όπως όλες οι μηχανές φθείρεται και πεθαίνει. Γίνεται ασήμαντο
όταν προχωράει να εξερευνήσει το άγνωστο, εκείνο που
δεν είναι δυνατό να μετρηθεί. Η λειτουργία του γίνεται μέσα στα
πλαίσια του γνωστού και δεν μπορεί να λειτουργήσει μέσα στο άγνωστο.


Οι δημιουργίες του είναι μέσα στο χώρο του γνωστού, αλλά
τη δημιουργία του άγνωστου δεν μπορεί ποτέ να τη συλλάβει,
ούτε με τη ζωγραφική ούτε με το γράψιμο· δεν μπορεί να γνωρίσει
την ομορφιά του. Μόνο όταν είναι εντελώς ήσυχο, σιωπηλό, χωρίς
λόγια κι ακίνητο, χωρίς χειρονομίες, χωρίς καμιά κίνηση, υπάρχει
εκείνη η απεραντοσύνη.

Κρισναμούρτι “Σημειώσεις”

Nikos Papas

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ