Η ΓΕΝΝΗΣΗ

«Κάθε άτομο που προσεγγίζει με την κίνηση του στην άλυσο του Κοσμικού μαγνήτη, αποκαθιστά το ρυθμό στον Κόσμο.

Κάθε άτομο με την κίνηση του προκαλεί μια άλυσο άλλων κινήσεων…».

(AGNI ΥOGA SOCIETΥ, Απειροσύνη, παρ. 158, Τομ. I.)

Μέσω της επιστημονικής έρευνας μαθαίνουμε ότι ένα άτομο είναι η εικόνα ενός ηλιακού συστήματος.

Πριν από αιώνες ο Ερμής, ένας γιος του ουρανού, είπε:

«Όπως επάνω έτσι και κάτω».

Το μικρό περιέχει το μεγάλο και το μεγάλο αντανακλάται στο μικρό.

Το ίδιο ισχύει για ολόκληρη την ύπαρξη.

Ο,τιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο είναι μια αντανάκλαση πραγμάτων που συμβαίνουν μέσα στο ανθρώπινο ον.

Ο,τιδήποτε συμβαίνει μέσα στο ανθρώπινο ον είναι μια αντανακλώμενη εικόνα του εσωτερικού κόσμου.

Η διαστημική εποχή δεν είναι μόνο το φυσικό διάστημα της ορατότητάς μας.

Η διαστημική εποχή είναι επίσης η αντανακλώμενη εικόνα εκείνου που συμβαίνει στο εσωτερικό διάστημα του ανθρώπινου όντος.

Εκτοξευόμαστε προς άλλα κέντρα ενέργειας στο εξωτερικό διάστημα. Το κάνουμε γιατί μέσα στο εσωτερικό μας διάστημα συμβαίνει μια αντίστοιχη δραστηριότητα. Χτίζουμε, μέσα μας, γέφυρες ανάμεσα σε απροσμέτρητα χάσματα.

Τέτοια ήταν η ιστορία του Χριστού. Αναπαράστησε ένα μεγάλο μυστήριο το οποίο συνέβαινε πολύ μυστικά μέσα στην καρδιά των προχωρημένων γιών των ανθρώπων.

Ο άνθρωπος, σύμφωνα με τα αρχαία μυστήρια και τις παραδόσεις, χωρίζεται σε δυο κύρια μέρη, ουρανό και γη.

Ο ουρανός είναι η πνευματική όψη του ανθρώπου και η γη είναι η φυσική, αισθαντική και νοητική όψη του ανθρώπου.

Η πνευματική όψη του ανθρώπου θρέφει συνεχώς τη γήινη όψη με φως, θερμότητα, βροχή για να αναπτυχθεί. Αλλά μέσα στους αιώνες η γήινη όψη του ανθρώπου έγινε τόσο υλιστική, ώστε ένα τεράστιο σύννεφο χωριστικότητας δημιουργήθηκε ανάμεσα στον ουρανό και στη γη, επισκίασε την αληθινή φύση του ουρανού και έκοψε την άμεση επικοινωνία μεταξύ τους.

Αλλά η ουράνια όψη του ανθρώπου δε χάθηκε. Υπήρχε πάντα όπως πριν και έκανε αισθητή την παρουσία της με αστραπές, κεραυνούς και διεισδυτικές ακτίνες Σωτήρων.

Αυτό είναι ένα σύμβολο ή μια αλληγορική παρουσίαση της σχέσης ανάμεσα στον ουρανό και στη γη.

Ο άνθρωπος βρισκόταν πολύ κοντά στις ουράνιες καταστάσεις… αλλά βαθμιαία κατέβηκε όλο και πιο πολύ, βυθιζόμενος μέσα στα κατώτερα μέρη της ύλης και απομακρύνθηκε όλο και περισσότερο από την πηγή του, όσον αφορά στη συνειδητή επικοινωνία.

Έφτασε εποχή που ο διαχωριστικός τοίχος ήταν τόσο παχύς ώστε ξέχασε τελείως την καταγωγή του. Ονομάζουμε αυτές τις εποχές σκοτεινές εποχές.

Στον ψυχολογικό κόσμο του ανθρώπου, η θεία φύση του προσπαθεί συνεχώς να έρθει σε επαφή με την εγκεφαλική συνείδηση μέσω ονείρων, οραμάτων, με τη φωνή της συνείδησης και με σπάνιες εμπνεύσεις.

Η γέννηση του Χριστού και τα τρία χρόνια της δραστηριότητάς του ήταν η παρουσίαση της διαδικασίας αυτής της εσωτερικής καθόδου από τον ουρανό στη γη.

Μέσα στους αιώνες οι γιοι των ανθρώπων που πέτυχαν την ανώτερη κατάσταση πάνω στο πνευματικό τόξο, εκτέλεσαν αυτό το δράμα:

να οδηγήσουν την ανθρωπότητα πίσω στον Πατέρα.

Αυτό ήταν το εσωτερικό μυστικό της δημιουργίας τόσων πολλών μυστηρίων, ναών, τελετουργιών, τυπικών και ιερών βιβλίων.

Αλλά ο Χριστός ήρθε και αποκάλυψε τα μυστήρια ανοιχτά, μπροστά στην ανθρωπότητα και με τέτοιο τρόπο, ώστε εκείνοι που είχαν μάτια μπορούσαν να δουν την επιστήμη της απολύτρωσης και να κάνουν συνειδητά βήματα προς την αυτοπραγμάτωση του εσωτερικού Θεού.

Οι άνθρωποι γενικά έχουν την ιδέα ότι είναι γεννημένοι μέσα στο φυσικό κόσμο και ότι ζουν σαν μια συνειδητή ζωή μέσα στον κόσμο. Αλλά και η ελάχιστη αυτοεξέταση θα δείξει ότι μόνο το σώμα τους έχει γεννηθεί.

Ο αισθαντικός, ο νοητικός και οι ανώτεροι φορείς τους βρίσκονται ακόμα υπό κατασκευή και ο πραγματικός άνθρωπος, ο Εαυτός, περιμένει την ώρα της γέννησης.

Η σκιά του πραγματικού ανθρώπου υπάρχει, όπως η αντανάκλαση της σελήνης στον ωκεανό αλλά ο Εαυτός, η Ενάδα δεν έχει ακόμα γεννηθεί, δε βρίσκεται στην πλήρη του έκφραση. Όπως ξέρουμε, το μόνο που κάνει ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ένα είδος μηχανικής αντίδρασης, πάνω στα τρία πεδία, σύμφωνα με το βαθμό ανάπτυξης των φορέων.

Δεν υπάρχει η συνειδητή πράξη. Υπάρχει, φυσικά, συνείδηση αλλά είναι τόσο περιορισμένη και χαμένη μέσα στο πλήθος των μηχανιστικών αντιδράσεων ώστε μπορούμε πράγματι να πούμε ότι ο άνθρωπος ζει σε ύπνο. Αυτή είναι μια παράξενη ιδέα, αλλά πολλοί σοφοί μίλησαν γι’ αυτή στο παρελθόν και μας είπαν την ιστορία για μια δεύτερη γέννηση.

Για παράδειγμα ο Χριστός είπε στο Νικόδημο, «Εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού».

Η εκκλησία θεώρησε αυτή τη φράση σαν μια υπόδειξη για βάπτισμα.

Ο άνθρωπος πρέπει να ξαναγεννηθεί με το βάπτισμα και να αποκτήσει τη χάρη του πυρός του Αγίου Πνεύματος και να αναγεννηθεί. Αλλά υπάρχει και ένα βαθύτερο νόημα.

Για να μπορέσει ο άνθρωπος να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού, που είναι ένα από τα ανώτερα επίπεδα συνείδησης, όπου η Θέληση του Θεού πραγματώνεται, πρέπει να ξαναγεννηθεί, πρώτα από νερό, ύστερα από πνεύμα.

Το νερό είναι το σύμβολο όλων των φορέων μας, των φορέων της Ενάδας, τα πεδία για τα οποία μιλήσαμε. Είναι πάντα παροδικοί και επιπλέοντες στο νερό. Το νερό είναι το σύμβολο της ύλης, της ουσίας. Τα πράγματα που κυλούν μεταβάλλονται.

Έτσι ο άνθρωπος πρέπει να γεννηθεί από νερό ή μέσω των πεδίων έκφρασης και να πάψει να είναι το θύμα των σωμάτων.

Τα σώματα αυτά δε μπορούν να δώσουν γέννηση στον πραγματικό άνθρωπο, παρά μόνο όταν, το καθένα τους, είναι απόλυτα οργανωμένο και ώριμο.

Όταν αυτά τα σώματα είναι έτοιμα και αρκετά αγνά τότε ο αληθινός άνθρωπος, ο πνευματικός άνθρωπος, αρχίζει να εκφράζεται. Τώρα είναι ένα νεογέννητο μωρό γιατί ο αναγεννημένος άνθρωπος εμφανίζεται ολότελα διαφορετικός από τον άνθρωπο που ζούσε πριν.

Ο προηγούμενος άνθρωπος ήταν, λίγο – πολύ, ένα αυτόματο που κινούνταν από τις δυνάμεις και τις ενέργειες που δρούσαν πάνω του, ενώ ο καινούργιος άνθρωπος είναι μια συνειδητή μονάδα που δρα σαν μια δημιουργική πηγή.

Είναι κύριος του εαυτού του. Καταγράφει τις δυνάμεις και τις ενέργειες, τις κατανοεί, τις διαλέγει, τις χρησιμοποιεί σύμφωνα με αυτό που θέλει και σύμφωνα με το ΣΧΕΔΙΟ της Μεγάλης Ζωής.

Η διαδικασία μιας τέτοιας γέννησης απαιτεί αιώνες και αιώνες.

Ζωή με ζωή, ο εσωτερικός άνθρωπος κατέρχεται και βαθμιαία αναλαμβάνει τον έλεγχο των φορέων.

Κατά την πρώτη μύηση, η οποία ονομάζεται «Η Γέννηση στη Βηθλεέμ», ο Ιησούς γεννήθηκε, αλλά στην πραγματικότητα, η ενοικούσα Θεότητα εκφράστηκε κατά τη Μεταμόρφωση.

Οι άνθρωποι νομίζουν ότι το φως της συνείδησης αρχίζει από το φυσικό πεδίο και ανεβαίνει προς το Θείο πεδίο αλλά δε συμβαίνει έτσι. Ο πραγματικός άνθρωπος έχει επίγνωση του εαυτού του στο Θείο πεδίο. Έχει επίγνωση του εαυτού του στο εναδικό πεδίο σαν μια Ενάδα σε πλήρη σχέση με το Θείο και τον Εναδικό κόσμο, αλλά υπάρχουν χάσματα και το πλήρες φως του δεν εισχωρεί ως το φυσικό πεδίο μέσω των λεπτοφυών σωμάτων εξαιτίας της έλλειψης δεικτικότητας ή αγκυροβόλησης του ανώτερου φωτός.

Το φως κατέρχεται από τα ανώτερα πεδία και φτάνει βαθμιαία στο φυσικό εγκέφαλο.

Όταν ο εγκέφαλος καταγράψει για πρώτη φορά το φως, αποκτάτε την πρώτη σας αφύπνιση και ξαφνικά βλέπετε ότι υπάρχετε. Αυτό είναι το πρώτο σοκ. Δέχεστε ένα παρόμοιο σοκ οτο αισθαντικό πεδίο, όταν αρχίζετε να εργάζεστε εκεί.

Χρόνια αργότερα, μπορείτε να νιώσετε ένα άλλο σοκ στο νοητικό, το ενορατικό και το ατμικό πεδίο.

Αλλά αυτά τα σοκ είναι μόνο οι αγκυροβολήσεις του ανώτερου φωτός.

Η συνειδητή δραστηριότητα σε κάθε πεδίο είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και αυτο-άσκησης. Σιγά – σιγά το φως εισχωρεί και φτιάχνει τους λεπτοφυείς μηχανισμούς και έπειτα προκαλεί ανταποκρίσεις από τα κατώτερα σώματα.

Όσο αυξάνουν οι ανταποκρίσεις, αυξάνει και το φως. Όσο αυξάνει το φως, αυξάνει η συνείδηση, η επίγνωση και τότε ο εσωτερικός άνθρωπος βαθμιαία αυτο-αποκαλύπτεται όπως ΕΙΝΑΙ.

Όταν αυτή η αποκάλυψη συμβεί στο νοητικό πεδίο τότε έχετε τη μεταμόρφωση ή φώτιση.

Οι μυστηριακές σχολές το ονομάζουν Τρίτη Μύηση ή Πρώτη Μεγάλη Μύηση, κατά την οποία ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με την ουσία του.

Όλες οι αρχαίες τελετουργίες μύησης ήταν η συμβολική απεικόνιση της καθόδου του φωτός και της συγχώνευσής του με την ξεδιπλούμενη ανθρώπινη Ψυχή.

Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι κατώτεροι φορείς πρέπει να προετοιμαστούν και να δομηθούν από το φως που κατακρημνίζεται από τα πάνω για να μπορέσουν να δώσουν γέννηση στον ανώτερο άνθρωπο.

Επομένως πρόκειται για μια αμφίδρομη διαδικασία. Από τον ανώτερο πόλο έρχεται το φως του πραγματικού ανθρώπου στον κατώτερο πόλο.

Αυτό προκαλεί καταγραφή, αντανάκλαση, ανταπόκριση και ο μηχανισμός αυτοδημιουργείται.

Στα αντίστοιχα ανώτερα πεδία γίνεται η ίδια διαδικασία με περισσότερες ανταποκρίσεις, με λιγότερα εμπόδια και απορρίψεις, μέχρις ότου το κατώτερο συναντάει το ανώτερο αλλά η δυαδικότητα ακόμα κυριαρχεί.

Αυτή η δυαδικότητα μειώνεται όλο και περισσότερο καθώς ο άνθρωπος του φυσικού πεδίου εκτείνει το νήμα της συνείδησής του όλο και ψηλότερα, μέχρις ότου φτάνει στο πεδίο της ενάδας. Τότε η δυαδικότητα και η πολλαπλότητα μέσα στον άνθρωπο εξαφανίζονται.

Τώρα έχει γεννηθεί σαν ένα συνειδητό, θείο ον με πλήρη δόξα και δύναμη.

Σε όλες τις θρησκείες υπάρχει μία Παρθένος Μαρία.

Η Παρθένος Μαρία συμβολίζει την ετοιμότητα των σωμάτων που έχουν εξαγνιστεί και ανθίσει στο πυρ της εμπειρίας της ζωής.

Έτσι, όταν η Παρθένος Μαρία είναι έτοιμη τότε λαμβάνει χώρα η διαδικασία της Γέννησης.

Γύρω μας υπάρχουν όλα τα είδη των ανθρώπων.

Μέσα από τα έργα και τα κίνητρά τους θα μάθουμε τι ποσοστό πραγματικού ανθρώπου έχει γεννηθεί μέσα τους.

Μερικοί είναι γεννημένοι μόνο 1%, άλλοι 3%, 4% ή 5%. Μόνο λίγοι είναι γεννημένοι 90% ή 95% ή 100%, και αυτούς τους ονομάζουμε Κύριους της Σοφίας ή Ιεραρχία του Φωτός.

Από αυτούς προέρχονται οι μεγάλοι σωτήρες και οι οδηγοί του κόσμου, όπως ο Ερμής, ο Κρίσνα, ο Ζωροάστρης, ο Βούδας και ο Χριστός.

Καθένας τους κατέρχεται συνειδητά αποκαλύπτοντας τη Θειότητα της Καλοσύνης, της Ομορφιάς και της Αλήθειας.

iepistimitisaftopragmatosis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ