Ξηρός: Ένας χρήσιμος… ελεύθερος

του Νίκου Μπογιόπουλου

Κάθε φορά που οι «Ζορό» της ατομικής τρομοκρατίας ανακαλούνται στο προσκήνιο, τίθεται σε λειτουργία ο μηχανισμός της καθεστωτικής προπαγάνδας με στόχο να συκοφαντηθούν οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, το εργατικό λαϊκό κίνημα ότι διατηρούν τάχα «σχέσεις» με τέτοιες πρακτικές. Το βλέπουμε ξανά στη υπόθεση Ξηρού. Ο οποίος, σημειωτέον, κάνει τηλεοπτικά διαγγέλματα όχι επί των ημερών κάποιας… κομμουνιστικής κυβέρνησης, αλλά επί κυβέρνησης της ΝΔ.

   Με δεδομένο το ποιοί τρίβουν τα χέρια τους με την υπόθεση Ξηρού και σε ποιους ανήκουν οι μηχανές που δουλεύουν στο φουλ για να ξεράσουν ακόμα μια αφορά την θεωρία των «δύο άκρων», επαναλαμβάνουμε:

Η τρομοκρατία:

   Πρώτον, λειτουργεί ως προβοκατόρικη καρικατούρα της οργανωμένης πάλης με σκοπό την υπονόμευση του λαϊκού κινήματος. Δεύτερον, υπηρετεί την επιλογή του συστήματος να συκοφαντηθεί κάθε εστία πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης και κοινωνικής αφύπνισης μέσα από τον ορυμαγδό της τρομο-υστερίας. Τρίτον, εξυπηρετεί, εξ αντικειμένου, την πολιτική της έντασης και της «δικαιολόγησης» μέτρων «νόμου και τάξης». Τέταρτον, ρίχνει λίπασμα στον παραληρηματικό φασιστικό λόγο, «θυματοποιεί» την κάθε λογής ακροδεξιά υστερία, αξιοποιείται σαν «νομιμοποιητικός» παράγοντας για την αποθέωση της καθεστωτικής αυθαιρεσίας. Πέμπτον, αποτελεί συμπαίκτη του συστημικού αυταρχισμού που επικαλείται το πλαστό δίλημμα «ελευθερία ή ασφάλεια» με θύμα τις προσωπικές και κοινωνικές ελευθερίες, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα.Έκτον, συνεπικουρεί εκείνη την πολιτική «ασφάλειας» που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των «προστατών», οι οποίοι ως άλλοι «λύκοι» εμφανίζονται σαν οι ενδεδειγμένοι να «φυλάνε» τα πρόβατα…

   Ποια είναι όμως η «σχέση» της ατομικής τρομοκρατίας με το εργατικό, το λαϊκό, το επαναστατικό κίνημα, όχι μόνο πρακτικά, αλλά και θεωρητικά; Πως την αντιμετωπίζουν όλες οι πτέρυγες του επιστημονικού σοσιαλισμού, παρά τις αβυσσαλέες πολλές φορές διαφορές μεταξύ τους;

Ορίστε:

ΕΝΓΚΕΛΣ: «(…) Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα, και, αν το καλοκοιτάξεις, είναι πληρωμένες και μονταρισμένες απ” την αστυνομία, δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων(…)». (Φρ. Ένγκελς, επιστολή του προς τον Πάμπλο Ιγκλέσιας στη Μαδρίτη, Κ. ΜΑΡΞ – Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Άπαντα, τ. 39, σελ. 223).

ΛΕΝΙΝ: «Η ‘‘Σβομποντα’’ προπαγανδίζει την τρομοκρατία σαν μέσο ‘‘διέγερσης’’ του εργατικού κινήματος, σαν μέσο που θα του δώσει ‘‘ισχυρή ώθηση’’. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς επιχείρημα που να αυτοαναιρείται τόσο χειροπιαστά! Προβάλει το ερώτημα: Τόσο λίγες είναι οι ασχήμιες στη ρώσικη ζωή, ώστε να χρειάζεται να εφευρεθούν ειδικά ‘‘διεγερτικά’’ μέσα; Και από το άλλο μέρος δεν είναι άραγε ολοφάνερο, πως όποιος δεν ευαισθητοποιείται και δεν μπορεί να συγκινηθεί ούτε κι από την ρώσικη αυθαιρεσία, αυτός θα βλέπει αδιάφορος, ‘‘σκαλίζοντας τη μύτη του’’ και τη μονομαχία της κυβέρνησης σε μια χούφτα τρομοκράτες;» (ΛΕΝΙΝ, «Ισκρα»,1/4/1902).

«Το συνέδριο αποκρούει κατηγορηματικά την τρομοκρατία, δηλαδή το σύστημα των πολιτικών εκτελέσεων μεμονωμένων προσώπων σαν μέθοδο πολιτικής πάλης τελείως ακατάλληλη… (γιατί) καλλιεργεί και στους ίδιους τους επαναστάτες και στον πληθυσμό γενικά τις πιο στραβές αντιλήψεις για τα καθήκοντα και τις μεθόδους πάλης ενάντια στην απολυταρχία». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα τ. 7, σελ. 249).

   «(…) Οι μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη (…)». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τ. 40, σελ. 312).

ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ: «Έχει σημασία να τονίσουμε ότι ο αντάρτικος αγώνας είναι πάλη των μαζών, είναι πάλη του λαού: το αντάρτικο, σαν ένοπλος πυρήνας, είναι η αγωνιστική πρωτοπορία του λαού, η μεγάλη του δύναμη έχει τις ρίζες της στις μάζες του πληθυσμού (…). Η δολοφονία και ο τυφλός τερορισμός (τρομοκρατία) δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να γίνεται μαζική δουλειά (…).Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι μπορεί να απομακρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέεται ολοκληρωτικά με αυτούς που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα» (Τσε Γκεβάρα, «Ο Ανταρτοπόλεμος», εκδόσεις «Καρανάση»).

ΤΡΟΤΣΚΙ: «Η ατομική τρομοκρατία είναι ίσα – ίσα απαράδεκτη για μας γιατί ελαττώνει στις μάζες την ίδια την αυτοεκτίμησή τους, τις συμφιλιώνει με τις αδυναμίες τους και προσανατολίζει τα βλέμματά τους όπως και τις ελπίδες τους στην έλευση του μεγάλου εκδικητή, του απελευθερωτή που θα ‘ρθει μια μέρα και θα εκπληρώσει την αποστολή του» (Τρότσκι, «Για την ατομική τρομοκρατία», http://www.scribd.com).

   Αυτή είναι η πραγματικότητα. Εντούτοις, επαναλαμβάνουμε: Οι αδαείς, οι κάθε λογής γκεμπελίσκοι, οι διατεταγμένοι στην υπηρεσία της πολιτικής και ιστορικής παραχάραξης, οι «ενσωματωμένοι» στις καθεστωτικές εργολαβίες της μετατροπής των εννοιών «Αριστερά», «Προλεταριακή Δημοκρατία», «Κομμουνισμός», σε ποινικά αδικήματα (!), οι επιφορτισμένοι να αναπαράγουν την ιταμή και προβοκατόρικη συσχέτιση της πολιτικής πάλης του εργατικού κινήματος με την τρομοκρατία (!) συνεχίζουν το βιολί τους.

   Αποκαλύπτεται, έτσι, για μια ακόμα φορά, ότι οι μηχανισμοί ενός συστήματος που βασίζεται στον τρόμο της εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της φτώχειας και των μαγκαλιών, έχουν κάθε λόγο να επενδύουν στην τρομο-υστερία και στην σε τρομο-λαγνεία. Στο παιχνίδι αυτό, όπως λέει και ένας φίλος μου, ο σπουδαίος Χριστόφορος Ζαραλίκος, φαίνεται να τους είναι χρήσιμος ο Ξηρός. Όχι σαν «χρήσιμος ηλίθιος». Αλλά σαν χρήσιμος… ελεύθερος.

Υστερόγραφο: Ευτυχώς σε αυτή τη χώρα έχουμε γνωρίσει αντάρτες. Πραγματικούς. Και μάθαμε από αυτούς ότι η εγωπάθεια του «εκλεκτού εκδικητή» δεν είναι αντάρτικο. Μάθαμε από αυτούς, από τους πραγματικούς αντάρτες, ότι ο «ελέω λαού» (!) τρομοκράτης δεν είναι «αντάρτης». Ο λαός δεν αναθέτει τις υποθέσεις του στους κουμπουροφόρους. Βγαίνει ο ίδιος στο προσκήνιο της Ιστορίας και παλεύει για το δίκιο του. Κι όταν χρειαστεί είναι ο λαός που γίνεται αντάρτης. Γιατί, τελικά, «αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι πάντα ειν’ ο ίδιος ο λαός»!  Όπως ακριβώς το λέει εκείνη η στροφή στον ύμνο του ΕΛΑΣ!  

 candianews

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ