Τα μυρμηγκια….

 

“Όσο τα μυρμήγκια δεν μας βλέπουν,
οι άνθρωποι δεν θα πιστεύουμε στο Θεό…”

Ένα όμορφο Κυριακάτικο πρωινό, άνοιξα μια επιστημονική εγκυκλοπαίδεια και κάθισα να απολαύσω τον καφέ μου σε ένα ευήλιο μέρος του σπιτιού.
 
Διαβάζοντας ένα κείμενο για τα έντομα, ανακάλυψα με έκπληξη ότι αυτά τα λιλιπούτεια και κοινωνικά πλάσματα, τα μυρμήγκια, έχουν την ιδιαιτερότητα να μην βλέπουν και να μην αντιλαμβάνονται την παρουσία του ανθρώπου!
 
Ξαφνικά, ήταν σαν να φωτίστηκε ο εγκέφαλος μου γι’ αυτό που αποκαλούμε άλλες διαστάσεις, πέρα από εκείνες που η επιστήμη έχει αποδεχτεί την ύπαρξη τους και πέρα από τη θεωρία της σχετικότητας με την τέταρτη διάσταση του Χρόνου.


Και αναρωτήθηκα, τι καλύτερο παράδειγμα από αυτό, ώστε να χωρέσει ο ανθρώπινος νους μας την πληροφορία ότι: “Το είδος μας βλέπει τον κόσμο μέχρι εκεί που μπορεί να τον αντιληφθεί…”΄

Γιατί αυτά που δεν βλέπουμε δεν σημαίνει και ότι δεν υπάρχουν.


Εμείς οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε τη τρισδιάστατη πραγματικότητα του κόσμου μας με σχήματα και μορφές, κίνηση και χώρο, εγκλωβισμένοι συνήθως μόνο μέσα σε μια βιοποριστική καθημερινότητα που μας απομακρύνει από την πνευματική μας αλήθεια. 

Ακόμα και τις αφηρημένες ιδέες της έμπνευσης, της φαντασίας και των διαφόρων ψυχικών εμπειριών, έχουμε την ανάγκη να τις σχηματοποιούμε για να τις αντιληφθούμε και να τις κατανοήσουμε ώστε να τις αποδεχτούμε. 

Και αυτός είναι ένας ενστικτώδες τρόπος ώστε να απομακρύνουμε το φόβο μας για το άγνωστο.

Πίσω όμως από κάθε τι αφηρημένο, υπάρχει πάντα κάτι το συγκεκριμένο.


Αν δηλαδή τα μυρμήγκια -αυτά τα ταπεινά, εργατικά και στωικά έντομα της γης- δεν αντιλαμβάνονται στη δική τους διάσταση την ανθρώπινη οντότητα, μήπως και εμείς ταυτόχρονα δεν αντιλαμβανόμαστε άλλες βαθύτερες διαστάσεις;

 
Κι αν ο εγκέφαλος μας δεν είναι έτσι δομημένος -ή ακόμα τόσο ανεπτυγμένος- ώστε να αντιληφθεί αυτές τις άλλες διαστάσεις που υπάρχουν στο σύμπαν, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ΘΕΟΣ;


Έκλεισα το βιβλίο και βγήκα έξω στην ηλιόλουστη αυλή. Κοίταξα ψηλά τον ουρανό, αφού ερεύνησα για τυχόν μυρμηγκοφωλιές γύρω μου. Δεν βρήκα τίποτα εκείνη τη στιγμή. Όμως το μόνο σίγουρο είναι πως υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναπιάσω εντομοαπωθητικό σπρέι στα χέρια μου, όσο κι αν με ενοχλεί η παρουσία τους έξω ή μέσα στο σπίτι! 

Φαντάσου υπαγόρευσα στον εαυτό μου, να υπήρχε κάποιος που να θέλει να εξοντώσει και εμένα την ίδια -όπως και το ολόκληρο το είδος μου- με δηλητηριώδη αέρια, μόνο και μόνο επειδή δεν αντιλαμβάνεται τη σκοπιμότητα της ύπαρξης μου! Και κοίταξα το βαθύ μπλε όπου κατοικεί μέσα του η αφηρημένη ιδέα του Θεού, που μπορεί να μην έχει το σχήμα που αντιλαμβανόμαστε εμείς οι άνθρωποι, αλλά τουλάχιστον φροντίζει ισότιμα όλα τα είδη πάνω στον πλανήτη που κατοικούμε…  

Και τότε αναπήδησε μόνο μια φράση του Ελύτη στο μυαλό μου:

“Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε…¨

Μαρούδα Βασιλική
 
Συγγραφέας / Ερευνήτρια Ψυχικής Εξέλιξης και Αυτογνωσιακών μεθόδων.

 

 hmt

 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ