Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΑΣΗ….ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Η  ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΑΣΗ….ΤΗΣ  ΨΥΧΗΣ

(Κάθοδος εις την Γαία)

Κατά την ερωτική επαφή των δύο φύλων….επέρχεται η συνεύρεση του ωαρίου-σπερματοζωαρίου….που καθορίζει την πορεία της νέας ΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ της ΨΥΧΗΣ….και έχει φυσικά σημασία ο τρόπος….διότι σε κάθε περίπτωση βιασμού ή καταναγκασμού η Ψυχή θα φέρει ….και τα ανεξίτηλα σημάδια της άγριας επαφής…ως μια αναγκαστική ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ….όπως αλληγορείται με τον αφηνιασμένο ίππο….του συνευρισκόμενου Κρόνου….μετά της ωραίας Νύμφης Φιλύρας.

 Οπότε η Ψυχική επαφή των ερωτευμένων ζευγαριών έχει πολύ μεγάλη σημασία….ώστε κατά την απόφαση της Ψυχής να κατέρθει…όπου αντιμετωπίζει το πρόβλημα του ενοποιημένου πεδίου της βαρύτητας…μέσα στο χωροχρόνο….ώστε να λάβει την κατάλληλη ενέργεια….διότι η άσαρκος Ψυχή εις την προ ενσάρκωση κατάσταση της…υπάρχει εντός του ενοποιημένου πεδίου….όπου έχει εξισορροπημένη βαρύτητα και ενέργεια….διότι ο όγκος και η επιφάνεια είναι εν «δυνάμει» καταστάσεις της Ουσίας….οι οποίες αναπτύσσονται με αργό ρυθμό….ώστε να διασπούνε την έννοια της ενότητας.

Οπότε ο νέος ενσαρκούμενος….χρησιμοποιεί ως χώρο την κοιλιά….ως χρόνο…το αναγκαστικό διάστημα της εννεάμηνης κυοφορίας….ως ενέργεια….τον αιθέρα των γονέων του….διότι γεννούν και στην ουσία ενοποιούν το ΕΙΝΑΙ του όντος….εντός της Μήτρας…της Μητρός. 

Το ΕΙΝΑΙ…..λοιπόν χωρίζεται σε αντιστροφή των συλλαβών....σε ΝΑΙ..και...ΕΙ….που σημαίνει …πράγματι Υπάρχεις…..δηλαδή ΕΙΣΑΙ το ΟΝ….όπου δεν έχεις φύλο ακόμη….αφού όπως σας έχω εξηγήσει και σε παλαιότερη ανάρτηση…η Ψυχή δεν έχει φύλο….δεν αναγνωρίζει άρρεν και θήλυ….παρά μόνο κατά την εμφάνισή της ει την Γαία μετά το πρώτο κλάμα του μωρού…..και αφού έχει περάσει αρκετό χρονικό διάστημα….και εμφανιστεί εις τα εξωτερικά χαρακτηριστικά η εμφανής διαφορά των δύο φύλων….λόγω της διαφορετικότητος των γεννητικών οργάνων.

Μέσα εις τον χώρο της κοιλιάς το βαρυτικό πεδίο είναι ενοποιημένο καθώς η Ψυχή κατά την άφιξή της εισέρχεται και παραμένει αιωρούμενη….εντός των Υδάτων του Ωκεανού….δηλαδή της Μήτρας…της Μητρός. 

Ο χώρος/κοιλιά και ο χρόνος /κύηση…όπου διαστέλλονται ενεργειακά και παραμένουν ενοποιημένοι….αβαρείς….προστατεύοντας το σημείο, την επιφάνεια και εν συνεχεία τον όγκο….όπου ο σωματικός φορέας της Ψυχής….καταλαμβάνει εντός των αρχέγονων Υδάτων της Μήτρας/Μητρός…όπου και η τελευταία ΣΤΑΣΗ της ΨΥΧΗΣ….προ της διάσπασης και του διαχωρισμού της ΘΕΙΑΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ….οπότε μετά τη γέννηση της Ψυχής….το ενοποιημένο πεδίο αποσύρεται με αργό ρυθμό. 

Ο ενιαίος μητρικός κόλπος…του εμβρύου….είναι ο χώρος των ενστίκτων….όπου όμως απουσιάζει το Συναίσθημα και η Λογική.

Εντός του εμβρύου...οι προγενέστερες Μνήμες της Ψυχής..... ΘΕΟΙ και ΤΕΡΑΤΑ όπου: (οι  Θεοί.... αντιπροσωπεύουν την ηρεμία/θαλπωρή/στοργή/φροντίδα/ασφάλεια.....και τα Τέρατα....αντιπροσωπεύουν την βία/εγκατάλειψη/απελπισία/τρόμο/πανικό) ....ΘΕΟΙ και ΤΕΡΑΤΑ.....συνυπάρχουν ειρηνικά ή αλληλοσπαράσσονται...χωρίς διάκριση και λογική αιτιώδους σχέσεως. 

Οι αποτυπώσεις των Θεών και των Τεράτων ενεργοποιούνται ανάλογα εκ του νέου ηχητικού περιβάλλοντος...όπου έρχεται και η πρώτη σύνδεση....με τον έξω κόσμο...!

Ο πρώτος όμως ήχος είναι αυτός της ΚΑΡΔΙΑΣ της Μητρός του....που καθορίζει και το ρυθμό.....στη σταθερή πορεία του εις την μετέπειτα μελωδική ορχήστρα....ή των παρακρούσεων που επιφυλάσσει η ζωή. 

Η εισβολή των ήχων επηρεάζει τους Θεούς και τα Τέρατα ...τα οποία καταλαμβάνουν την Ψυχή του κυοφορούμενου οργανισμού ...δια των αντίστοιχων παλμοδονήσεων.

Έτσι από την σύλληψη.....μέχρι και τα 3 πρώτα χρόνια περίπου...το έμβρυο/βρέφος/νήπιο.....ως Όν....υπάρχει εις το φυσικό κόσμο...πρώτα εντός της Μήτρας /Μητρός του κι αργότερα εκτός αυτής.

 Οπότε με τις ανάλογες σχέσεις των γονέων και του περιβάλλοντος που θα αναπτυχθεί ....θα χρωματίσουν ανάλογα και τη μελλοντική διάθεση της Ψυχής...με χρώματα θερμά....ζωηρά, ωραία και αμιγή...ή αντίστροφα χρώματα ψυχρά....σκοτεινά, θλιβερά, αποτρόπαια.

Εις το φιλόξενο Μητρικό κόλπο...το έμβρυο βρίσκεται ασφαλή.....συνδεδεμένο ψυχοσωματικά με την Μητέρα του. Χωρίς Συνειδητότητα η Ψυχή πλέει....αυτάρκης.....εις το ενοποιημένο πεδίο της Μήτρας.

 Εις τη συνέχεια λοιπόν με την ΕΞΟΔΟ του εις τον γήινο κόσμο...το νήπιο είναι συνδεδεμένο μόνο ψυχικά με την Μητέρα του και φυσικά ελάχιστα αντιλαμβάνεται το σωματικό του διαχωρισμό από αυτήν....γι’ αυτό και την θέλει συνεχώς δίπλα της...κι αν πράγματι η Μητέρα απομακρυνθεί….τότε εκείνο κλαίει  απεγνωσμένα...διότι η έλλειψη της Μητρός διασπά το ενοποιημένο χωροχρονικό και ενεργειακό πεδίο...το οποίο έχει απόλυτη ανάγκη...όχι μόνο για την φυσιολογική του ανάπτυξη....αλλά κυρίως για την ψυχολογική του κατάσταση.....όπου το μικρόν Ον ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται την ατμόσφαιρα την οποία αναπνέει η Μητέρα του....και δι’ αυτής απορροφά την εκπεμπόμενη ενέργεια των δονήσεων σε μελωδικές και ήρεμες νότες......συχνότητες ...γι’ αυτό και το νήπιο προτιμά να το τραγουδούν.....ενώ αν ακούει άγριες και τρομακτικές φωνές ή θορύβους τρομάζει και συστέλλεται. 

Όμως η μελλοντική ΠΟΡΕΙΑ του Όντος διαγράφεται «ερήμην» του «Εγώ»....όταν το άκρως ευαίσθητο και μόλις σχηματιζόμενο νευρικό σύστημα προσλαμβάνει δια των αοράτων κινήσεων......τους αντίστοιχους ερεθισμούς του εξωτερικού περιβάλλοντος.

Όταν λοιπόν η Ψυχή ΕΝΣΑΡΚΩΘΕΙ.....έχουμε αντίστοιχα τέσσερις αλλεπάλληλες διασπάσεις :

Α). Η πρώτη διάσπαση...επέρχεται με τη γέννηση....του μωρού όταν κόβεται ο σωματικός ΟΜΦΑΛΙΟΣ λώρος...αλλά όμως ο Ψυχικός....δεν κόβεται ποτέ.....μιας και ο πρώτος αυτός διαχωρισμός της Ψυχής που ασκείται από το βαρυτικό πεδίο της Γαίας....λόγω της πτώσης ...διαχωρίζει τα Όντα σε «Εγώ» και «Εσύ» ....όπου το κάθε τέκνο εις τη συνέχεια προσπαθεί να διαχωρίσει τον «Εαυτό» του....καθώς γίνεται αποδέκτης άλλοτε ενδιαφέροντος και άλλοτε αδιαφορίας....άλλοτε χλευασμού και άλλοτε κακίας....από τα «Εσύ»...τα οποία έχει και να αντιμετωπίσει. 

Η Ψυχή...επειδή προηγείται του «Εγώ»...δηλαδή προϋπάρχει δια της ακαθόριστης ανάμνησης.....μεταφέρει εις τη μελλοντική της διάπλαση την αντίστοιχη αντίδραση αγάπης για το ενδιαφέρον και αδιαφορία για την απαξία, τραύμα για το χλευασμό και μίσος για την κακία προς το κάθε «Εσύ»...των άλλων Όντων.

Β). Η δεύτερη διάσπαση ......επέρχεται με την έξοδο του βρέφους/μωρού από την Μήτρα και αργότερα ως νήπιο η ενσαρκωθείσα Ψυχή αισθάνεται την σταδιακή διάσπαση ....την οποία ασκεί το βαρυτικό πεδίο....και καθώς το τέκνο αυξάνεται σε επιφάνεια και αρχίζει να βαραίνει με υλικό όγκο του σώματός του....αφήνεται ελεύθερο να μπουσουλήσει και κατόπιν να περπατήσει εις τον χώρο....χωρίς πλέον συμπαράσταση και βοήθεια. 

Το διαχωριστικό σημείο της πτώσεως του ενοποιημένου πεδίου χάνεται ....όπου χάνεται και η ασφάλεια και θαλπωρή ...οπότε το σήκωμα αλλά και κάθε επόμενη πτώση του μωρού......δηλώνει την έλξη της Γαίας...του βαρυτικού της πεδίου και καθώς μαθαίνει να περπατά τα πρώτα του βήματα...η έλξις της Γαίας....με τις επιθυμίες και τα ένστικτα εις το αόρατον πεδίον...που είναι και ο προάγγελος των μελλοντικών του πτώσεων...κατά την εκμάθηση των ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ του βίου του...όπου κι αυτές σιγά-σιγά θα σηματοδοτήσουν την περαιτέρω απομάκρυνση του τέκνου...εκ του ενοποιημένου Μητρικού κόλπου.

Γ). Η τρίτη διάσπαση...επέρχεται όταν το νήπιο αρχίζει με αργό ρυθμό την προσπάθεια επικοινωνίας με το περιβάλλον....αφού προσπαθεί πλέον να ομιλεί....όπου η οδυνηρή εμπειρία διάσπασης και διαχωρισμού Ψυχής από το προστατευτικό πλέγμα του ενοποιημένου πεδίου από την φροντίδα της Μητέρας αρχίζει να μειώνεται....αλλά όμως με την πάροδο του χρόνου το νήπιο λαμβάνει συγκεκριμένη Γνώση του «Εσύ».....αποκτώντας την Επίγνωση της αντιπαραθέσεως του «άλλου» .....ο οποίος δεν είναι η Μητέρα του......και είναι διαχωρισμένος από τον Εαυτό του. Αυτή διαφοροποίηση του «Εγώ» του νηπίου δια της ομιλίας.....σ’ ένα νέο περιβάλλον...είναι μία νέα απομάκρυνση από την ενότητα του Κέντρου του.

Δ). Η τέταρτη διάσπαση...η οποία είναι και οριστική......επέρχεται όταν μεγαλώσει τόσο από τους ίδιους τους γονείς....αλλά και από το σχολείο....και τους διδασκάλους...όταν πλέον το παιδί αρχίζει με κόπο να εκφράζει την προσωπική του ΑΝΤΙΛΗΨΗ και ΑΠΟΨΗ......περί του «Εγώ» και του «Εσύ» .

Αλλά δυστυχώς...τόσο από το σπιτικό περιβάλλον....όσο και από περιβάλλον του Σχολείου....πόσο δε μάλιστα από το γειτονικό και ευρύτερο γενικό κοινωνικό περιβάλλον.....δεν τονίζεται αλλά και δεν μαθαίνεται το

 «ΕΜΕΙΣ» .....ώστε να δώσουμε την δυνατότητα εις τα παιδιά μιας μελλοντικής ανάμνησης.....του άλλοτε ενοποιημένου πεδίου της ΥΠΑΡΞΕΩΣ του.

Η σημασία του «ΕΜΕΙΣ» ....δια της ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΣ...και ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ....της ηρεμίας.....η οποία πλημμυρίζει το «ΕΙΝΑΙ» .....το «ΝΑΙ» του «ΕΙ».....δηλαδή του Υπάρχεις και Εσύ.....θα έδιδε την δυνατότητα των πρώτων δεσμών μετά του «Εσύ»...της ΠΡΩΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ( ΕΝ-ΩΣΙΣ).....μετά του ΣΥΝ ΠΑΝ ΤΟΣ  ΚΟΣΜΟΥ.....εντός της Συμπαντικής Σφαίρας των Όντων...όλων των βασιλείων...ζωικού, φυτικού, ορυκτού και ανθρώπινου παράλληλα.....όπου θα επανέφερε ....την Συμπαντική Τάξη...όπου όλα είναι ίσα και αυτόνομα.

ΕΛΛΑΝΙΟΣ ΙΦΙΓΕΝΗΣ (Ε.Ι.)

Ioannis Stogiannos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ