Περιμένοντας την Επανάσταση...

Tην περιμένω από στιγμή σε στιγμή.

Θα έρθει σίγουρα, μου λένε.

Δεν έχω λόγο να μην το πιστέψω.

Προλαβαίνω ν' αλλάξω τα σεντόνια;

Να βάλω και πλυντήριο; ...θα κερδίσω χρόνο έτσι ...μέχρι να' ρθει.

Πού καιρός για τέτοια μετά;

Θ' αλλάξουν όλα. Τίποτα δεν θα μείνει ίδιο.

Πλένω το μπαλκόνι απ' τη λασποβροχή.

Ρίχνω καθαριστικό στο νιπτήρα.

Χτυπάει το κουδούνι ...

Ήρθε ...!

Όχι, είναι το τηλέφωνο.

-Γειά σας, από την Αρρώστια on line είμαστε, να σας κάνουμε μια ενημέρωση;

-Όχι ευχαριστώ.

-Μα γιατί; Σας ενδιαφέρει.

-Δεν μ' ενδιαφέρει.

-Μα τι λέτε; Δεν ενδιαφέρεστε για την υγεία σας, την περίθαλψή σας;  

Ξέρετε τι γίνεται στα νοσοκομεία τώρα με την κρίση; Αν αρρωστήσετε ...

- Δεν θ' αρρωστήσω!

-Α..μην το λέτε. Άνθρωποι είμαστε και οι άνθρωποι αρρωσταίνουν.

Μπλα ...μπλα ...μπλα ...

Οι κρίσεις κρύβουν πάντα ευκαιρίες.

Αυτό το ακούω συνέχεια. 

Ευκαιρίες για ποιόν;

Η ώρα πέρασε.

Ή μήπως μου φαίνεται πως πέρασε;

Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με τη θλίψη δεύτερο δέρμα τους.

Δεν την ξεφορτώνονται ποτέ.

Σκεπάζει τα πάντα και δεν αφήνει τη χαρά να φανερωθεί.

 Σαν φθινοπωρινή πάχνη  καλύπτει κάθε άλλο συναίσθημα χωρίς να το καταργεί. 

Το κρατάει σε μια κατάσταση αναμονής, σαν τους σπόρους κάτω από το παγωμένο χώμα που περιμένουν τον ήλιο για να τους ζεστάνει.

Ο ήλιος δεν έρχεται ποτέ και η αναμονή γίνεται μόνιμη κατάσταση.

 Γίνεται σιγά-σιγά ένας μεγεθυντικός φακός που διογκώνει τα πάντα. Κυρίως την αναμονή. 

Φαίνεται τεράστια μέσα από τη θλίψη. 

Όχι μόνο μέσα από τη θλίψη  μα και μέσα απ' την ελπίδα.

 Όπως τώρα που περιμένω να έρθει..

Όσο είσαι νέος, αυτή η θλίψη σε τρέφει.

Οραματίζεσαι τη ζωή σαν κάποιο γενναίο ιππότη που έρχεται ξαφνικά, να σε λυτρώνει από την δουλεία της.

Και όλα, τότε, γίνονται φωτεινά, σχεδόν λάμπουν.

Οι κλεισμένοι δρόμοι ελευθερώνονται από τα εμπόδια.

Το αγαπημένο πρόσωπο ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά του.

Από ώρα κοιτάζω μια μέλισσα που ανηφορίζει στο τζάμι του παραθύρου, πάνω απ' το νεροχύτη.

 Έπλενα μηχανικά τα πιάτα του μεσημεριανού όταν την πρόσεξα, πίσω από το κουρτινάκι, να κινείται πάνω κάτω εντελώς αποπροσανατολισμένη, χτυπώντας ρυθμικά τα φτερά της στο τζάμι.

Τράβηξα το κουρτινάκι στην άκρη και άνοιξα το παράθυρο προς την ελευθερία αλλά εκείνη, η χαζούλα, δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το φως που νόμισε ελευθερία.

Έτσι είναι. 

Πόσες φορές ακολουθούμε λάθος δρόμο δραπετεύοντας και όταν διαπιστώνουμε το λάθος μας, ο σωστός έχει οριστικά κλειστεί;

Η ώρα πέρασε.

Η επανάσταση δεν φάνηκε.

Θα έρθει καθυστερημένα;

Μήπως μετάνιωσε τελικά;

Μπορεί.

Mα...δεν θα 'πρεπε να ειδοποιήσει;

Μπα... Η επανάσταση δεν υπήρξε  ποτέ ... "ευγενική"

allons

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ