Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω, τραγούδησε συγκλονιστικά η Μοσχολιού...
Ο πόνος της μετανάστριας μάνας που κλαίει για τα παιδιά της, που ονειρεύεται και μοχθεί. Ο πόνος και η αγωνία κάθε γονιού για το παιδί του όποια γλώσσα κι αν μιλάει, σε όποια χώρα κι αν ζει.
Πώς όμως να μιλήσεις και να ιδρώσεις για τα παιδιά σου, όταν τα βλέπεις να χάνονται μπροστά σου και συ ανήμπορος να στέκεσαι εκεί παγωμένος και βουβός;
Πώς να αντέξεις αυτό τον πόνο όταν όλα τα όνειρά σου, η ζωή σου η ίδια πνίγεται μαζί με τα μικρά τους κορμιά;
Πώς να συνεχίσεις να ζεις σ' έναν τέτοιο κόσμο όπου η ανθρώπινη ύπαρξη λογίζεται σαν ένας αριθμός επιπλέον μετανάστη που πνίγηκε στα καθαρά, κρυστάλλινα και γεμάτα γαλάζιες σημαίες νερά τη χώρας σου;
Δεν τα άφησαν να μιλήσουν τα ίδια για τα όνειρά τους, τα σχέδιά τους, τις επιθυμίες τους. Αποφάσισαν κάποιοι άλλοι να σβήσουν τα όνειρά τους γιατί δεν θα ταίριαζαν στην εικόνα μιας προεδρεύουσας χώρας της Ε.Ε.
Όταν ο άνθρωπος γίνεται το μεγαλύτερο θηρίο της γης, τα όνειρα παύουν να υπάρχουν, πνίγονται, φιμώνονται, λογοκρίνονται, αφορίζονται. Η ελπίδα για την ανθρώπινη ύπαρξη πεθαίνει κι αυτή μαζί με τα μικρά πονεμένα κορμιά τους που τελικά "γαλήνεψαν" όταν ένιωσαν πάνω τους το μίσος του ανθρώπου.
Μην κλείσεις τ΄αυτιά σου, άκου τον πατέρα, τη μάνα τού κάθε παιδιού που χάθηκε μαζί με τα όνειρά του στη θάλασσα, στο δρόμο, στο κρησφύγετο, σε κάποιο στρατόπεδο προσφύγων..
Δώσ' τους την ευκαιρία να σου μιλήσουν για όλα εκείνα που θα ήθελαν να ζήσουν και να πραγματοποιήσουν. Δεν έχουν τα όνειρά μας χρώμα, θρησκεία και γλώσσα. Έχουν ψυχή, έχουν φωνή, έχουν αλήθεια. Είναι τόσο όμορφο ν' ακούς όνειρα. Σε γεμίζουν ελπίδα και θάρρος,σου ανοίγουν την ψυχή και σε οδηγούν λίγο πιο πέρα και λίγο πιο πέρα.
Ας μιλήσουμε για τα παιδιά μας ή καλύτερα ας τ' αφήσουμε να μιλήσουν τα ίδια, κι ακόμα περισσότερο ας τα βοηθήσουμε να τα πραγματοποιήσουν. Είναι ευθύνη μας και υποχρέωσή μας.
Ο πόνος της μετανάστριας μάνας που κλαίει για τα παιδιά της, που ονειρεύεται και μοχθεί. Ο πόνος και η αγωνία κάθε γονιού για το παιδί του όποια γλώσσα κι αν μιλάει, σε όποια χώρα κι αν ζει.
Πώς όμως να μιλήσεις και να ιδρώσεις για τα παιδιά σου, όταν τα βλέπεις να χάνονται μπροστά σου και συ ανήμπορος να στέκεσαι εκεί παγωμένος και βουβός;
Πώς να αντέξεις αυτό τον πόνο όταν όλα τα όνειρά σου, η ζωή σου η ίδια πνίγεται μαζί με τα μικρά τους κορμιά;
Πώς να συνεχίσεις να ζεις σ' έναν τέτοιο κόσμο όπου η ανθρώπινη ύπαρξη λογίζεται σαν ένας αριθμός επιπλέον μετανάστη που πνίγηκε στα καθαρά, κρυστάλλινα και γεμάτα γαλάζιες σημαίες νερά τη χώρας σου;
Δεν τα άφησαν να μιλήσουν τα ίδια για τα όνειρά τους, τα σχέδιά τους, τις επιθυμίες τους. Αποφάσισαν κάποιοι άλλοι να σβήσουν τα όνειρά τους γιατί δεν θα ταίριαζαν στην εικόνα μιας προεδρεύουσας χώρας της Ε.Ε.
Όταν ο άνθρωπος γίνεται το μεγαλύτερο θηρίο της γης, τα όνειρα παύουν να υπάρχουν, πνίγονται, φιμώνονται, λογοκρίνονται, αφορίζονται. Η ελπίδα για την ανθρώπινη ύπαρξη πεθαίνει κι αυτή μαζί με τα μικρά πονεμένα κορμιά τους που τελικά "γαλήνεψαν" όταν ένιωσαν πάνω τους το μίσος του ανθρώπου.
Μην κλείσεις τ΄αυτιά σου, άκου τον πατέρα, τη μάνα τού κάθε παιδιού που χάθηκε μαζί με τα όνειρά του στη θάλασσα, στο δρόμο, στο κρησφύγετο, σε κάποιο στρατόπεδο προσφύγων..
Δώσ' τους την ευκαιρία να σου μιλήσουν για όλα εκείνα που θα ήθελαν να ζήσουν και να πραγματοποιήσουν. Δεν έχουν τα όνειρά μας χρώμα, θρησκεία και γλώσσα. Έχουν ψυχή, έχουν φωνή, έχουν αλήθεια. Είναι τόσο όμορφο ν' ακούς όνειρα. Σε γεμίζουν ελπίδα και θάρρος,σου ανοίγουν την ψυχή και σε οδηγούν λίγο πιο πέρα και λίγο πιο πέρα.
Ας μιλήσουμε για τα παιδιά μας ή καλύτερα ας τ' αφήσουμε να μιλήσουν τα ίδια, κι ακόμα περισσότερο ας τα βοηθήσουμε να τα πραγματοποιήσουν. Είναι ευθύνη μας και υποχρέωσή μας.
Αγγελική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.