Περιμένοντας το ξημέρωμα ....Να περνάτε όμορφα και να ακούτε πάντα τις κρυφές σας σκέψεις, συνήθως ταυτίζονται με τα θέλω της καρδιάς

Είναι και αυτές οι νύχτες που βάζεις τα κλειδιά στην πόρτα και νιώθεις τέτοια ανακούφιση που είσαι πια στο σπίτι. Πετάς τα ρούχα που έχουν γίνει μούσκεμα απ’ την βροχή, στο καλάθι με τα άπλυτα και εύχεσαι το ίδιο να μπορούσες να κάνεις και με κάποιες συγκεκριμένες στιγμές. 

Ύστερα, ποντάρεις σε ένα ντουζ να διώξει μια ποσότητα στρες από πάνω σου και να σε ξαλαφρώσει κάπως και έπειτα ξαπλώνεις στο κρεβάτι έχοντας την ανάγκη να αφήσεις τις αισθήσεις σου να χαλαρώσουν, να ξεκουραστούν. Καθώς χαλαρώνεις δυο, τρεις σκέψεις έρχονται να παίξουν με το μυαλό σου μα εσύ είσαι πολύ κουρασμένος για  να ενδώσεις.

Καμιά φορά πάλι οι σκέψεις σε παρασύρουν και εσύ χρειάζεσαι ένα μέρος να για να τις αφήσεις, ούτε “βωμός”, ούτε αγκαλιά. Κάτι πιο ουδέτερο. 

Ίσως μία σημείωση να εναποθέσεις τις κρυφές σου σκέψεις, γιατί οι άνθρωποι έχουν το κακό ιδίωμα να ζητούν εξηγήσεις ακόμα και για τις σκέψεις σου και κάποιες φορές απλά δεν θες να τις δώσεις.

Η αλήθεια είναι πως δύσκολες στιγμές και περίεργες καταστάσεις όλοι έχουν βιώσει, βιώνουν ή θα βιώσουν. Κανενός η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Ή μάλλον για λίγο είναι, μετά απλά βρίσκεις στον δρόμο και τα αγκάθια του τριαντάφυλλου. Δεν είναι ότι δεν θα ξαναπερπατήσεις στα ροδοπέταλα, θα γίνει και αυτό, απλά μέχρι τότε πρέπει απλά να βρεις έναν τρόπο να αντέξεις τον πόνο.

Σε τέτοιες στιγμές μπορείς και καταλαβαίνεις απ’ τον τρόπο που θα φερθούν (ή απ’ το αν θα επιλέξουν και πως, να σε στηρίξουν) ποιοι άνθρωποι είναι πραγματικά δίπλα σου και σε αγαπούν. Καταλαβαίνεις πολλά πράγματα όμως και για τον εαυτό σου όπως το τι νιώθεις ή τι περίμενες από εκείνους. 

Αντιλαμβάνεσαι παράλληλα και πράγματα για τους ανθρώπους που συνθέτουν το περιβάλλον σου και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την ζωή : τις ιδέες, τους φόβους τους, τις ελπίδες τους.

Προς θεού δεν ισχυρίζομαι πως είναι καλές οι δύσκολες περίοδοι στην ζωή του κάθε ανθρώπου απλά πιστεύω πως ακόμα και μέσα απ’ τις δοκιμασίες και τα προβλήματα που μπορεί να κληθεί να αντιμετωπίσει κανείς ίσως να βγει κάτι καλό. Ή μάλλον για να το θέσω πιο σωστά σίγουρα θα γίνει βγει κάτι καλό, κάτι θετικό, γιατί η ζωή είναι λάτρης της ισορροπίας.

Και ύστερα όταν η ψυχραιμία επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα, όταν καταφέρεις το αδύνατο και οριοθετήσεις έστω και πρόχειρα το χάος, φιλτράρεις, αξιολογείς, λαμβάνεις αποφάσεις για το ύστερα ακόμα και αν το τώρα είναι αυτό που πρέπει να βρεις τρόπο να αντέξεις. Και το κάνεις αυτό γιατί κάπου μέσα σου πιστεύεις  πως όλη αυτή η αναστάτωση σύντομα θα τελειώσει. Γιατί κάπου μέσα σου κρατάς φυλαχτό τα λόγια του Thomas Fuller που είπε πως «Η σκοτεινότερη ώρα είναι πριν την αυγή». Και ελπίζεις πως σύντομα ο ουρανός σου θα αντικρίσει το πιο όμορφο ξημέρωμα.

Ο ουρανός έχει αφεθεί από εχθές στην συννεφιά και στην βροχή του... ας ελπίσουμε ότι αύριο θα είναι έστω και λίγος φωτινός και η βροχή να πάψει...

Να περνάτε όμορφα και να ακούτε πάντα τις κρυφές σας σκέψεις, συνήθως ταυτίζονται με τα θέλω της καρδιάς.

Παραμυθενιο Ξωτικο

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ