Ο φόβος του θανάτου

Το ένστικτό στον άνθρωπο είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο...κάτι πολύ δυνατό που καθοδηγεί σχεδόν όλη του την ύπαρξη, αλλά με έναν τρόπο ιδιαίτερο και αθέατο από τη συνείδηση. 

Σε μια πρώτη προσπάθεια και προσεγγίζοντας το θέμα κυρίως υπαρξιακά και όχι πολιτικά, θα αναρωτηθεί γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά στον κόσμο. Γιατί οι λίγοι να συγκεντρώνουν τον πλούτο, ο οποίος μάλιστα είναι τόσο πολύς που μοιάζει να μην προλαβαίνει να τον ξοδέψει κανείς σε μια ζωή μόνο.

Η απάντηση είναι απλή. Γιατί έτσι συνέβαινε πάντα. Πάντα το ένστικτο καθοδηγεί. Η ματαιοδοξία είναι η ενστικτική αντίσταση κάποιων ανθρώπων, προς την απειλή του θανάτου.   Αρνούμενος να αποδεχθεί την ιδέα του πεπερασμένου της ζωής, λειτουργεί ως άλλος θεός, με αποτέλεσμα να νοιώθει ψευδαισθητικά ότι με τη συγκεντρωμένη δύναμη θα αποφύγει το θάνατο. 

Αντιλαμβανόμενος και διαισθανόμενος μέσα του, το μάταιο της προσπάθειας,προσπαθεί ακόμη περισσότερο. Και όσο πιο πολύ αποτυγχάνει στο να πετύχει αυτό που ασυνείδητα προσπαθεί, να νικήσει δηλαδή το θάνατο και τη φθαρτή του φύση, τόσο πιο μεγάλη προσπάθεια καταβάλλει. Αλλά τελικά το μόνο που πετυχαίνει είναι να φουντώνει ολοένα και περισσότερο ο φόβος του θανάτου. Και όσο πιο πολύ φουντώνει αυτός,τόσο πιο μεγάλη δύναμη προσπαθεί να συγκεντρώσει.

 "Πόσα σου φτάνουν για να ζεις καλά; "Κανείς δε μπορεί με ακρίβεια να απαντήσει στο παραπάνω ερώτημα. Ίσως γιατί είναι ένα ερώτημα που διαρκώς επαναδιαμορφώνεται. Εκεί που έχεις πιστέψει ότι διαθέτεις τη σωστή απάντηση, κάτι καινούργιο έρχεται να σου τραβήξει την προσοχή. Κάτι διαφορετικό έρχεται να σε αποσπάσει από το μεγαλύτερό σου φόβο. 

Αρνείσαι επίμονα να αποδεχτείς το πεπερασμένο της φύσης σου και αφήνεις τον εαυτό σου να απορροφηθεί από το νέο στόχο. Το στόχο που τον έχει ο διπλανός σου και τον θέλεις τώρα κι εσύ για τον εαυτό σου. Και γιατί να μην τον θέλεις άλλωστε; Αφού βλέπεις τη λάμψη που έχει στα μάτια του, με την καινούργια του ιδιοκτησία. Και χωρίς να χάσεις χρόνο, πέφτεις με τα μούτρα στην προσπάθεια για να αποκτήσεις ότι και εκείνος. 

Και παίρνεις το βλέμμα σου από πάνω του. Και δεν έχεις προλάβει να δεις,πόσο γρήγορα χάθηκε η λάμψη από τα δικά του μάτια. Γιατί και εκείνος όπως κι εσύ, έχει δει κάποιον άλλον που διαθέτει κάτι καλύτερο. Και πέφτει με τα μούτρα με τη σειρά του για να το αποκτήσει και να ξαναφέρει τη λάμψη που τόσο πολύ νομίζει ότι χρειάζεται. Και τελικά μπορεί να μην τα καταφέρνει να ξεφύγει ολοκληρωτικά από τη φθαρτότητά του, αλλά γεμίζει με πολλές μικρές στιγμές λάμψης,που τον κάνουν να ξεχνά, ότι πιο πολύ φοβάται.

Μας έχουν μελετήσει πολύ καλά και μας προσφέρουν μικρές στιγμές λάμψης για να τις κυνηγούμε διαρκώς, όπως τα έντομα τα τραβά το φως. Αλλά νομίζω πως είναι η ώρα επιτέλους να πάψουμε να ζούμε ως έντομα και να κυνηγήσουμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Η προσπάθεια δεν είναι εύκολη και η επιτυχία καθόλου δεδομένη. Και όποιος τον εαυτό του έχει πείσει πόσο πολύ λιοντάρι είναι, αυτός θα πρέπει να ανησυχεί διπλά. Είπαμε. Δεν είναι εύκολο να αποδεχτώ ότι η ζωή είναι και πόνος. Ότι είναι πεπερασμένη. Σε αυτούς τους φόβους βασίζονται και μας καθοδηγούν. Το τι γίνεται επιφανειακά, μικρή σημασία έχει. Κι αν γίνεις λιοντάρι κάποια στιγμή....κι αν πάψεις να είσαι έντομο, κράτα το μόνο για σένα...και διαφύλαξέ το ως κόρη οφθαλμού...

του Ψυχίατρου - Ψυχοθεραπευτή, Χρήστου Κακουλίδη 

sgial

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ