Ο άνθρωπος από την φύση του είναι μια οντότητα που του αρέσει να ερευνά τα πάντα και μέσα από την έρευνα να εξελίσσεται διαρκώς και αενάως προς την τελειοποίηση του.
Διακατέχεται από μια εσωτερική επιθυμία αναζήτησης, επί παντός επιστητού, που τον κρατά διαρκώς σε μία εγρήγορση, στο ταξίδι του προς την Ιθάκη.
Το κυριότερο στοιχείο που πρέπει να έχουμε σαν άνθρωποι, ώστε να συλλέξουμε τις σωστές πληροφορίες από το «περιβάλλον» μας, που θα μας βοηθήσουν στην εξέλιξη μας, είναι η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ.
Γιαυτό τον λόγο θα κατατάξω την παρατήρηση σαν ένα είδος «ανώτερης αίσθησης», διότι τα δεδομένα που συγκεντρώνονται από τις πέντε αισθήσεις μας (και όχι μόνο), οδηγούνται στην «νοητική σφαίρα» της παρατήρησης, όπου γίνεται η επεξεργασία τους και καταλήγουμε σε ένα απαύγασμα συμπερασμάτων, ικανό να μας οδηγήσει σε νέες ατραπούς.
Φιλοσοφικά και πνευματικά, η έννοια της παρατήρησης δεν χει καμία σχέση με την έννοια της «όρασης», διότι η λέξη παρατήρηση σημαίνει ότι ορώ (τηρώ) παρά του σημείου, δηλαδή βρίσκομαι εκτός του σημείου – γεγονότος που παρατηρώ, άρα δεν συμμετέχω στο γεγονός που παρατηρώ, ούτε με αγγίξει συναισθηματικά, είμαι ατάραχος, άλυπος, αμέτοχος, είμαι αληθινός παρατηρητής (ΥΠΑΡΧΩ).