ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

«Η μακρόχρονη ταύτιση με την όψη μορφή της ζωής δε ξεπερνιέται εύκολα και το έργο που βρίσκεται μπροστά στο μαθητή είναι μακρύ και επίμοχθο, αλλά είναι ένα έργο που υπόσχεται τελική επιτυχία, με την προϋπόθεση ότι υπάρχει καθαρή σκέψη, ειλικρινής πρόθεση και σχεδιασμένη επιστημονική εργασία».1

Η πορεία της εξέλιξης παρουσιάζεται όμορφα στην ιστορία του Άσωτου Υιού που, αφού πήρε το μερίδιο του από την κληρονομιά του Πατέρα του, ύστερα ταξίδεψε σε μακρινές χώρες όπου σπατάλησε τα πλούτη του σε αχαλίνωτη ζωή. Ενώ φύλαγε γουρούνια και υπέφερε από φοβερή φτώχια, σιγά – σιγά η ανάμνηση του σπιτιού του Πατέρα του πρόβαλε στη συνείδησή του και πρόφερε την πιο οδυνηρή δήλωση που καταγράφηκε ποτέ:

«Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου».

Καθώς πλησίαζε, ο Πατέρας έτρεξε να τον προϋπαντήσει και τον αγκάλιασε.

Η πρόοδος της ανθρωπότητας, ή ενός ατόμου, αρχίζει όταν ο άνθρωπος σηκώνεται και προχωράει προς τον Πραγματικό Εαυτό του. Ο Πατέρας μας είναι ο Εαυτός μας. Ο μακρύς δρόμος που μας χωρίζει από τον Πατέρα μας μας φαίνεται πολύ μακρινός, σαν το πιο μακρινό αστέρι, αλλά στην πραγματικότητα είναι πιο κοντά και από τα μάτια μας.

Ο λόγος γι’ αυτή την πλάνη είναι ότι μέσα στους αιώνες εμείς, ο Πραγματικός Πατέρας μέσα μας, ταυτιστήκαμε με την όψη μορφή της ζωής και χαθήκαμε μέσα στα τρεχούμενα νερά των παροδικών μορφών. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί, αν πάρουμε σαν παράδειγμα τη διαδικασία του ύπνου. Παρατηρήστε πώς η ενεργός σας συνείδηση βαθμιαία γίνεται όλο και πιο μακρινή, βυθιζόμενη όλο και βαθύτερα μέσα σε μια φαινομενική ανυπαρξία. Σε αυτό το στάδιο του ύπνου είναι σαν να μην υπάρχουμε καν.

Το ίδιο συμβαίνει και με το Σπινθήρα, τον Πατέρα, ο Οποίος βαθμιαία χάνεται, καθώς ταυτίζεται με χονδροειδέστερη και πυκνότερη ύλη, μέχρις ότου κάποια μέρα στέκεται στον πόλο που είναι ακριβώς αντίθετος από την Πραγματική Του Υπαρξη.

Το κατώτατο σημείο της ταύτισης φτάνεται όταν ο άνθρωπος δε μπορεί πια να ξεχωρίσει ανάμεσα στον εαυτό του και στη μορφή του. Υπάρχει σαν μια ζωντανή μορφή. Ύστερα βαθμιαία αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στη δική του μορφή και σε άλλες μορφές.

Μετά από αυτή την αναγνώριση της φυσικής μορφής, αναπτύσσει τη συναισθηματική φύση και αργότερα τη νοητική.

Καθώς η νοητική του φύση αναπτύσσεται, αντιλαμβάνεται ότι είναι μια ξεχωριστή ύπαρξη.

Ύστερα από πολλούς αιώνες εμπειρίας, αυτή η αίσθηση χωρισμού αυξάνει και σχηματίζει μια μόνιμη κατάσταση στη συνείδηση του. Αυτή η μόνιμη κατάσταση χωριστικότητας γίνεται ένας κυρίαρχος παράγοντας, ένας κατευθυντήριος παράγοντας, ένα «Εγώ».

Για μια παρά πολύ μεγάλη περίοδο αυτό το «Εγώ» λατρεύεται και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου γίνεται ο κεντρικός άξονας της ζωής του ανθρώπου.

Θυσιάζει τα πάντα για να σώσει και να διατηρήσει αυτό το «εγώ». Είναι το είδωλο πίσω από το οποίο υπάρχει ο αληθινός Θεός, αλλά η ταύτιση με αυτό είναι τόσο πραγματική, ώστε ο άνθρωπος ποτέ δε σκέπτεται πέρα από αυτό.

Το θεωρεί σαν το συντηρητή της ζωής στον ωκεανό της ύπαρξης και νομίζει ότι θα χαθεί για πάντα αν χάσει το είδωλο, το μικρό εαυτό, το «εγώ».

Έρχεται, όμως, μια εποχή όπου ο Εσωτερικός Κύριος αρχίζει να κινείται και βαθμιαία μειώνει τη δύναμη του ειδώλου.

Οι μικρές ζωές της ανθρώπινης φύσης, του φυσικού, συναισθηματικού και νοητικού φορέα ανταποκρίνονται σε έναν καινούργιο κραδασμό. Αιώνες περνούν.

Ο άνθρωπος καλλιεργεί τη ζωή του φυσικού πεδίου του και την κάνει έναν όμορφο κήπο.

Καθαρίζει τα θολά και ταραγμένα νερά του συναισθηματικού του κόσμου, εξαγνίζει τα κίνητρα του, τις σκέψεις του, τα λόγια του και ύστερα στρέφει το πρόσωπό του προς το σπίτι του Πατέρα του. Είναι τώρα πρόθυμος να βαδίσει την Ατραπό συνειδητά. Θα πρέπει να προχωρήσει αιώνες και αιώνες, μέχρι να αντικρύσει τον Πατέρα και να πετύχει την ταύτιση.

Για να βαδίσει αυτό τον πύρινο δρόμο, μαθαίνει και χρησιμοποιεί την επιστήμη της αυτοπραγμάτωσης.

Μέσα σε αυτή την επιστήμη εμπεριέχονται τρία κύρια βήματα:

Το πρώτο βήμα είναι το βήμα της αγαθοεργίας, μέσω της οποίας οι εσωτερικές επιρροές αυξάνουν και επέρχεται νέα ολοκλήρωση και συγχώνευση ανάμεσα στους τρείς φορείς. Ο άνθρωπος προσπαθεί να είναι ένας παράγοντας καλής θέλησης και σε όλες τις πράξεις, τα αισθήματα και τις σκέψεις του προσπαθεί να εκφράζει την καλοσύνη, την ομορφιά και την αλήθεια στο βαθμό που μπορεί.

Αυτή είναι η δημιουργική ζωή —ο δρόμος της υπηρεσίας.

Το δεύτερο βήμα είναι το βήμα της αντιμετώπισης των γεγονότων σχετικά με τον εαυτό του.

Επιθεωρεί κάθε του έκφραση και προσπαθεί να βρει το γιατί όλων των αντιδράσεων και των ανταποκρίσεών του στα τρία επίπεδα της ύπαρξης του.

Αναλύει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις του και προσπαθεί να βρεί τις παρορμήσεις και τα κίνητρα που βρίσκονται πίσω τους.

Αυτό δεν το κάνει όπως μερικοί ενδοσκοπικοί, οι οποίοι ταυτίζονται με τις εσωτερικές και εξωτερικές καταστάσεις τους.

Καθώς αναλύει, θεωρεί τον εαυτό του απρόσωπα και έτσι καλλιεργεί μέσα του τη στάση του αποσπασμένου παρατηρητή.

Όταν καταφέρει να παρατηρεί τον εαυτό του απρόσωπα, προσπαθεί να βλέπει τους άλλους και όλα τα γεγονότα με την ίδια απροσωπία.

Μέσω αυτής της διαδικασίας ανακαλύπτει τους ψευτοκυβερνήτες στον υποκειμενικό και τον αντικειμενικό του κόσμο και βαθμιαία μειώνει τον αριθμό τους, μέχρις ότου τελικά ο ίδιος ο παρατηρητής γίνεται ο μόνος κυβερνήτης της ύπαρξής του.

Αυτό σημαίνει απλώς ότι ο άνθρωπος δεν είναι πια θύμα των σωματικών παρορμήσεων, των συναισθηματικών μεταβολών, ή των διαφόρων σκέψεων και των στιγμιαίων του τάσεων. Προσπαθεί να αντιμετωπίζει τον εαυτό του κάθε στιγμή και επιχειρεί να ξεσκεπάσει κάθε δραστηριότητα και κάθε κατάσταση ύπαρξης που προσποιείται ότι μιλάει ή δρα στο όνομα του αληθινού Εαυτού.

Εδώ ο άνθρωπος γίνεται μια δυαδικότητα.

Υπάρχει ο αντικειμενικός κόσμος και αυτός που τον κυβερνάει, αλλά ο τελευταίος δεν είναι ακόμα μια ξεκαθαρισμένη μορφή.

Περνούν αιώνες και ο παρατηρητής βαθμιαία αρχίζει να διακρίνει ανάμεσα στον εαυτό του και στο φυσικό του σώμα.

Τώρα, σκέφτεται και υποθέτει ότι είναι ο συναισθηματικός άνθρωπος.

Με το επόμενο βήμα αφήνει πίσω του το φυσικό σώμα και τις συναισθηματικές καταστάσεις σαν μη εαυτούς και ταυτίζεται με το νοητικό κόσμο.

Εδώ ζει για μια αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο, ταυτιζόμενος με πολλές διαφορετικές καταστάσεις ύπαρξης μέχρις ότου μια μέρα ξεπερνάει και το νοητικό του κόσμο και γίνεται μια βαθύτερη ύπαρξη, ένας βαθύτερος παρατηρητής σε ένα ανώτερο πεδίο.

Αυτό ονομάζεται η ατραπός της Απόσπασης και η ατραπός της αντιμετώπισης του εαυτού σε κάθε στιγμή της ζωής.

Το τρίτο βήμα είναι η ε π ι σ τ ή μ η του χτισίματος της γέφυρας.

Το χτίσιμο της γέφυρας γίνεται μια συνειδητή διαδικασία όταν ο άνθρωπος ζει στο νοητικό πεδίο. Έχει τρία διαδοχικά στάδιο:

1. Συγκέντρωση, διαλογισμός και θεωρία
2. Η επιστήμη της εντύπωσης
3. Η τεχνική της αδιαφορίας.

Το πρώτο στάδιο είναι πολύ σημαντικό και αποτελεί το θεμέλιο για ολόκληρη την εργασία του χτισίματος της γέφυρας.

Δε μπορούμε να χτίσουμε κάτι στον εσωτερικό ή στον εξωτερικό μας κόσμο χωρίς επιστημονική συγκέντρωση, διαλογισμό και θεωρία.

Η Επιστήμη της Αυτοπραγμάτωσης είναι μια μεγάλη επιστήμη και ο ανώτερος σκοπός της ανθρωπότητας.

Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει το χτίσιμο της γέφυρας, είναι φανερό ότι βλέπει μια ψηλή κορυφή που προκαλεί όλα όσα έχει και όσα είναι.

Αντιλαμβάνεται ότι δε μπορεί να πηδήξει εκεί με ένα βήμα, αλλά ότι πρέπει να χτίσει αναρίθμητες γέφυρες και μονοπάτια, ακόμα και διαστημόπλοια για να φτάσει την κορυφή που μπορεί να αποδειχτεί ότι είναι ένα αστέρι.

Μέσω της επιστημονικής συγκέντρωσης, του διαλογισμού και της θεωρίας, ο άνθρωπος χτίζει πολλές γέφυρες και διάφορες γραμμές επικοινωνίας ανάμεσα στον εσωτερικό κόσμο και το νοητικό πεδίο.

Παύει να είναι σκλάβος της τριπλής του προσωπικότητας, της φυσικής, συναισθηματικής και νοητικής φύσης, και ελευθερώνεται για να ζήσει στον απεριόριστο κόσμο της πνευματικής ανάπτυξης.

Μέσω έντονης πειθαρχίας ελέγχει το νου του. Τον καθαρίζει και βάζει σε δραστηριότητα την κλίμακα του νοητικού πεδίου. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της συγκέντρωσης και της εστίασης.

Ύστερα προσπαθεί να επεκτείνει τη γέφυρα ανάμεσα στο νοητικό και τον πνευματικό κόσμο μέσω επιστημονικού διαλογισμού.

Στην πραγματικότητα ο επιστημονικός διαλογισμός είναι μια τεχνική για τη συγχώνευση του πνευματικού και του νοητικού κόσμου.

Βαθμιαία μεταβάλλεται και γίνεται θεωρία, «που είναι η πηγή της έμπνευσης και της φώτισης». Στο στάδιο αυτό ο άνθρωπος «γίνεται ένα σταθερό σημείο συγκεντρωμένης θεωρίας» και εισέρχεται στη «σιωπή εκείνη που τον κάνει ικανό να εισχωρήσει στο θείο Νου, να αποσπάσει τη σκέψη του Θεού από τη θεία Συνείδηση και να Γνωρίσε ι».

Το αστέρι λάμπει ακόμα στο βαθύ γαλάζιο ουρανό πέρα από τα βουνά και ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι για να το φτάσει πρέπει να χρησιμοποιήσει όχι μόνο τη νοητική ουσία, την ουσία της αγάπης και της ενόρασης αλλά και ένα άλλο είδος ουσίας που ονομάζεται η Ενέργεια της Θέλησης.

Η ενέργεια αυτή είναι η ανταπόκριση του Πατέρα στην επίκληση που προέρχεται από τον Υιό.

Το χτίσιμο μιας καινούργιας και ανώτερης γέφυρας αρχίζει με τη χρησιμοποίηση της ενέργειας της Θέλησης.

Εκφράζεται σαν ο Θείος Σκοπός, σαν το Θείο Σχέδιο και σαν δημιουργικές, αγνές ιδέες.

Πάνω στην ατραπό αυτού του ανώτερου ταξιδιού του ο άνθρωπος είναι ευαίσθητος σε εντυπώσεις που έρχονται από το κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή, από το κέντρο που ονομάζουμε Καρδιά του Θεού και από το κέντρο που ονομάζουμε Ανθρωπότητα.

Μέσω αυτής της τριπλής γέφυρας επικοινωνεί με την ανώτερη πνευματική Πηγή και γίνεται ευαίσθητος στο Θείο Σχέδιο και την ανάγκη της ανθρωπότητας.

«Και έτσι από στάδιο σε στάδιο περνάει ο μαθητής, πηγαίνοντας από φώς σε φώς, από κατανόηση σε κατανόηση, από δύναμη σε ενέργεια, από εστίαση της προσωπικότητας σε ψυχική ολοκλήρωση και έπειτα από την ψυχή στο πνεύμα, από τη μορφή στη ζωή.

Έχει εξερευνήσει όλες τις λεωφόρους της γνώσης.

Έχει κατέβει στα βάθη, στην κόλαση και στις κοιλάδες.

Έχει σκαρφαλώσει στην κορυφή του όρους της μύησης και από κει έχει κινηθεί προς τα έξω, πέρα από το διάστημα και το χρόνο.

Έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για τον εαυτό του και είναι ένα εστιασμένο σημείο σκέψης στο νού του Θεού».

Στέκει σαν μια στήλη φωτός μέσα στην ανθρωπότητα.

Είναι μέσα στον κόσμο αλλά δεν είναι του κόσμου.

Μπορεί τώρα να απορρίψει, να αρνηθεί να «ταυτιστεί με οτιδήποτε άλλο εκτός από την πνευματική πραγματικότητα».

Τώρα είναι το Πετράδι στο Λωτό, ένας απελευθερωμένος άνθρωπος.

Αυτή η εξυψωμένη κατάσταση περιγράφεται όμορφα σε ένα αρχαίο κείμενο:

«Ο πενταπλός βρήκε την ειρήνη, βαδίζει όμως στη σφαίρα μας.

Ό,τι είναι πυκνό και σκοτεινό τώρα λάμπει με ένα καθαρό, διαυγές φως και η ακτινοβολία διαχέεται από τους εφτά ιερούς λωτούς.

Φωτίζει τον κόσμο και ακτινοβολεί τον κατώτατο τόπο με Θείο Πυρ.

Ό,τι ως τώρα ήταν ανήσυχο, άγριο σαν τον ωκεανό, φουσκωμένο σαν τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, μένει ήσυχο και ήρεμο.

Καθαρά τα νερά της κατώτερης ζωής και κατάλληλα για να προσφερθούν στους διψασμένους που ψάχνοντας φωνάζουν από τη δίψα.

Ό,τι σκότωσε και κάλυψε το Πραγματικό για πολλούς μακρούς αιώνες σκοτώθηκε το ίδιο και με το θάνατό του η χωριστή ζωή τελείωσε.

Φαίνεται ο Ένας.

Ακούγεται η Φωνή.

Το Πραγματικό γίνεται γνωστό, το Όραμα διακρίνεται.

Το πυρ του Θεού αναπηδά προς τα πάνω σε μια φλόγα.

Ο πιό σκοτεινός τόπος δέχεται το Φως.

Η αυγή φαίνεται πάνω στη Γή.

Η χαραυγή ρίχνει από τα ύψη τις λαμπρές της ακτίνες σε αυτή την ίδια την κόλαση και όλα είναι φως και ζωή».

Στις μυστικές αδελφότητες της Ανατολής, η επιστήμη της αυτοπραγμάτωσης δόθηκε μέσω των μυστηρίων της μύησης.

Ο Πλάτωνας που ήταν μυημένος στα μυστήρια έγραψε:

«Ο σκοπός των μυστηρίων είναι να μας οδηγήσουν πίσω στην τελειότητα από την οποία, σαν αρχή, κάναμε την κάθοδό μας».

Υπήρχαν ναοί μύησης «όπου τα μυστήρια φρουρούνταν και φυλάγονταν μυστικά».

Τέτοιοι ναοί υπήρχαν στην Ινδία, την Ελλάδα, τη Νότια Αμερική και σε πολλά άλλα μέρη της Γης. Ο σκοπός ήταν πάντα ο ίδιος: να οδηγήσουν τον Άσωτο Υιό στο Σπίτι του, στον Πατέρα του.

Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, μας έδειξε φανερά τη διαδικασία της μύησης στη ζωή Του, από τη Γέννηση μέχρι την Ανάσταση, μέσα από εφτά μεγάλα δραματικά γεγονότα.

Η Γέννηση στη Βηθλεέμ

Η Βάπτιση στον Ιορδάνη

Η Μεταμόρφωση

Η Απάρνηση

Η Αποκάλυψη

Η Απόφαση

Η Ανάσταση.

Με αυτές τις εφτά μυήσεις ο Χριστός μας έδειξε τα μέσα με τα οποία ένας άνθρωπος μπορεί βαθμιαία να προσεγγίσει την Ουσία του και να γίνει ένα με τον Πατέρα του, που είναι ο ουσιαστικός Εαυτός του.

Αυτά τα εφτά γεγονότα δίνονται εδώ με θρησκευτική ορολογία, αλλά στην πραγματικότητα είναι επιστημονικά και το πιο σημαντικό, είναι η ψυχολογική πορεία της πνευματικής ανάπτυξης, εξέλιξης, επέκτασης και απόσπασης.

Η όλη διαδικασία των μυστηρίων της μύησης είναι η πορεία για τη συνάντηση του εαυτού και την πραγμάτωση του εαυτού.

Στο επίπεδο αυτό μόνο ένας Μυημένος μπορεί πραγματικά να πει, «Εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε ένα».

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ