Πόσο εγωιστές είμαστε;

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Ζούμε σε μια παράξενη εποχή. Σε μια εποχή που η ανθρώπινη ζωή έπαψε να έχει αξία, που τα αξιώματα κατακτώνται με πλάγιους κι όχι τίμιους τρόπους, που οι σχέσεις των ανθρώπων, κρύβουν τις περισσότερες φορές, υποκρισία και μικρότητα.

Γι’ αυτό πολλές φορές, νοιώθουμε τόσο απελπιστικά μόνοι, τόσο απογοητευμένοι, τόσο χαμένοι στον δύσβατο δρόμο της ζωής.

Αναρωτιούνται πολλοί, πως έφτασε η κοινωνία μας σε αυτό, το κατώτατο σημείο κοινωνικής συμπεριφοράς, κι ανάλογα δίνουν την δική τους ερμηνεία.

Φταίνε οι πολιτικοί, φταίει το κεφάλαιο, φταίνε οι παπάδες, φταίνε πάντα όλοι οι άλλοι, όμως εμείς ποτέ δεν ευθυνόμαστε για όλα όσα έχουν γίνει, για όλα όσα πιστεύουμε ότι μας πληγώνουν.

Αλήθεια, πόσο εγωιστές είμαστε για να μη μπορούμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να ανατρέξουμε στο παρελθόν όχι μόνο για να βρούμε τα λάθη μας αλλά και για να τα αναγνωρίσουμε, πότε επιτέλους θα παραδεχθούμε πως για πολλά, από όσα αρνητικά συμβαίνουν γύρω μας, έχουμε κι εμείς το δικό μας μερίδιο ευθύνης;

Αν προηγουμένως δεν ανακαλύψουμε, αναγνωρίσουμε και παραδεχθούμε τα λάθη που κάναμε στο παρελθόν, πως θα αποφύγουμε την επανάληψή τους σήμερα ή αύριο;

Η αναγνώριση του λάθους προσφέρει στον άνθρωπο ψυχική κάθαρση όσο κι αν αυτός νοιώθει ένοχος, όμως ταυτόχρονα, τον εμποδίζει να το επαναλάβει, τον οδηγεί σε έναν πιο ανθρώπινο δρόμο, σε μια καλύτερη κοινωνική συμπεριφορά, τόσο απέναντι στα πρόσωπα του οικογενειακού του περιβάλλοντος όσο και με τους άλλους συνανθρώπους του.

Όταν όμως αυτός πιστεύει, πως όλα όσα έχει πράξει είναι σωστά, πως για όλες τις ολέθριες καμιά φορά αποφάσεις, δικές του ή αυτών που ασκούν την όποια εξουσία, δεν έχει καμία ευθύνη, τότε αυτός ο άνθρωπος δύσκολα θα μπορέσει να γιατρευτεί από την ασθένεια του άκρατου εγωισμού, δύσκολα θα μαλακώσει την σκληρή και μολυσμένη καρδιά του.

Εγωιστής είναι ο άνθρωπος, όχι μόνο αυτός που δεν παραδέχεται το λάθος του, αλλά κι εκείνος ο οποίος δεν δέχεται πως κάποιος άλλος συνάνθρωπός του, διαθέτει περισσότερα προσόντα από τα δικά του, είναι καλύτερος σε συγκεκριμένους τομείς.

Ο εγωιστής άνθρωπος υποτάσσεται σε όποιον ασκεί εξουσία, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις γνώσεις και τις γνωριμίες των άλλων για να αναρριχηθεί στις θέσεις που έχει βάλει σαν στόχο, γίνεται αδίστακτος δυνάστης σε όλους εκείνους που βρίσκονται κάτω από τις εντολές του.

Ο εγωιστής άνθρωπος καμία απολύτως σχέση δεν έχει με τον καλώς εννοούμενο, περήφανο άνθρωπο.

Ο περήφανος άνθρωπος, δεν αδικεί τον συνάνθρωπό του κι επομένως δεν δέχεται την αδικία από όπου κι αν αυτή προέρχεται. Αντιδρά κατά της αδικίας με τρόπο νουθεσίας κι όχι τιμωρίας προκειμένου αυτή να αποκατασταθεί.

Ο εγωιστής άνθρωπος, οργίζεται μόνο όταν αυτός αδικείται και στρέφεται με μένος κατά παντός υπευθύνου και μη, ενώ αντίθετα, δεν νοιάζεται αν αδικούνται συνάνθρωποί του.

Ο περήφανος άνθρωπος, έχει αρχές τις οποίες προσπαθεί να υπηρετήσει σωστά.

Ο εγωιστής άνθρωπος, καταπατάει και περιφρονεί κάθε ηθικό φραγμό, κάθε ηθική αρχή, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του.

Ο περήφανος άνθρωπος, όταν αντιληφθεί ότι έχει διαπράξει κάποιο λάθος ή κάποια αδικία άθελά του, έχει την δύναμη και ζητάει συγνώμη από εκείνον που αδίκησε.

Ο εγωιστής άνθρωπος, έστω κι αν γνωρίζει ότι βλάπτει με τις πράξεις του άλλους συνανθρώπους του, ποτέ δεν ζητά συγνώμη. Κι αν ποτέ ζητήσει συγνώμη για κάποια λάθη, στο πίσω μέρος του μυαλού του θα κρύβεται κάποια σκοπιμότητα, πολύ πιο ολέθρια, περισσότερο οδυνηρή από τα λάθη για τα οποία ζήτησε συγγνώμη.

Ο υπερήφανος άνθρωπος, έχει το ψυχικό μεγαλείο, να συγχωρεί εκείνους που τον αδίκησαν, τον πλήγωσαν.

Ο εγωιστής άνθρωπος, ποτέ δεν συγχωρεί εκείνους που τον έβλαψαν, τον πλήγωσαν, έστω και χωρίς να το θέλουν.

Ο υπερήφανος άνθρωπος, θα είναι πάντα ελεύθερος, είναι αδούλωτος, όσο κι αν του βάλουν βαριές αλυσίδες, όσο κι αν τον κλείσουν στο πιο βαθύ κι ανήλιαγο μπουντρούμι.

Ο εγωιστής άνθρωπος, θα είναι πάντα σκλάβος των παθών του, πάντα έρμαιο της απάνθρωπης εξουσίας.

Ο υπερήφανος άνθρωπος, θα αποτελεί για πολλούς ανθρώπους, φάρο ελπίδας κι εμπιστοσύνης, θα είναι για τους περισσότερους νέους, το πρότυπο ανθρώπου.

Ο εγωιστής άνθρωπος, θα αποπνέει απέχθεια ίσως και μίσος στους γύρω του και για πολλούς νέους ανθρώπους, θα είναι παράδειγμα προς αποφυγή.

Αξίζει λοιπόν να αναρωτηθούμε:

-          Πόσο εγωιστές είμαστε;

-          Έχουμε μέσα στις αποθήκες της καρδιάς μας, ελάχιστα αποθέματα καλοσύνης, αγάπης, περηφάνιας;

Την απάντηση θα την δώσει ο καθένας στον εαυτό του…

olympia

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ