ΑΓΑΠΗ

Η αληθινή αγάπη είναι η μαγνητική ενέργεια που ακτινοβολείται από το Θείο Σπινθήρα μέσα στον άνθρωπο. 

Ο άνθρωπος ουσιαστικά είναι μια σταγόνα της υπέρτατης ενέργειας, την οποία εμείς ονομάζουμε «αγάπη».

Τα περισσότερα άτομα γύρω μας δεν είναι άνθρωποι.

Είναι σαν μηχανές, σαν φυτά ή απλά σώματα.

Ο Πραγματικός Άνθρωπος είναι ένας Χριστός, ένα άτομο που μπορεί να δοκιμάζει τη δική του ουσιαστική Θειότητα.

Το ακόλουθο σχήμα θα το διευκρινίσει περισσότερο:

Όπως φαίνεται στο σχέδιο, η αγάπη επεκτείνεται και ξεδιπλώνεται καθώς ανεβαίνει.

Το κατώτερο σημείο είναι ο θάνατος.

Όταν αυξάνει η αγάπη, αυξάνει και η ζωή. Κάθε ένωση σχηματίζεται από την ενέργεια της αγάπης.

Αν ενώνονται δύο σώματα, είναι η αγάπη που τα ενώνει, αλλά είναι μια αγάπη που λειτουργεί μέσω του φυσικού σώματος.

Αν η αγάπη βαθύνει σημαίνει ότι το ανώτερο πεδίο, η αγάπη του αστρικού πεδίου άρχισε να εκφράζεται και τα δύο άτομα προσεγγίζουν περισσότερο μεταξύ τους.

Αν η αγάπη αρχίζει να εκφράζεται μέσω του νοητικού πεδίου και των δυο ατόμων, τότε η ενέργεια της έλξης γίνεται ισχυρότερη.

Τα δύο αυτά άτομα κυριολεκτικά καταγράφουν τη σκέψη και τα αισθήματα του άλλου. Αρχίζουν να ζουν σε σωστές σχέσεις με την ανθρωπότητα και η καλή θέληση κυριαρχεί στις σκέψεις και στις δραστηριότητές τους.

Όταν περνούν στην ενορατική επίγνωση, αρχίζουν να νιώθουν πραγματική αγάπη. Αισθάνονται την ενέργεια της αγάπης στο σύμπαν. Τη νιώθουν στα μεγάλα λιβάδια, στη μουσική των δέντρων, στα λουλούδια και στα βουνά, στα πουλιά και στα ζώα, στα άστρα και στα κύματα της θάλασσας γιατί ζουν μέσα στον ωκεανό της αγάπης.

Η αγάπη τους κάνει και ανθίζουν.

Κάποτε ένας άνθρωπος αγόρασε λίγο στάρι από την αγορά και το πήγε στο χωριό του. Όταν έφτασε στο χωριό του παρατήρησε ότι υπήρχαν πολλά μυρμήγκια μέσα στο στάρι. Στεναχωρήθηκε πολύ γιατί σκέφτηκε ότι τα μικρά αυτά πλάσματα θα δυσκολεύονταν πολύ να ζήσουν μακριά από το σπίτι τους, έτσι βάδισε πάλι τα δέκα χιλιόμετρα δρόμο μέχρι την αγορά απ’ όπου είχε αγοράσει το στάρι και ξαναπήγε τα μυρμήγκια στο σπίτι τους.

Η ιστορία αυτή δείχνει ένα αίσθημα αγάπης που φτάνει μέχρι τα πιο μικρά πλάσματα γιατί ο άνθρωπος ήταν ικανός να νιώσει την ενότητά του με αυτά.

Υπάρχει μια άλλη ιστορία που δείχνει αυτό το είδος της αγάπης:

Μια νέα και όμορφη χωριατοπούλα σηκώθηκε νωρίς το πρωί και πήγε στο πηγάδι να βγάλει νερό με έναν κουβά που ήταν δεμένος με σχοινί. Ξαφνικά παρατήρησε ότι ένα αναρριχητικό φυτό είχε τυλιχτεί γύρω από το σχοινί και είχε βγάλει ένα όμορφο γαλάζιο λουλούδι.

Σκέφτηκε ότι αν κατέβαζε τον κουβά στο πηγάδι, ο λεπτός μίσχος του λουλουδιού θα κοβόταν και η ζωή του όμορφου λουλουδιού θα καταστρεφόταν.

Έτσι πήγε στη γειτόνισά της και της είπε, «Καλή ιμου γειτόνισά, έχεις την καλοσύνη να μου δώσεις έναν κουβά νερό για να πλύνω το πρόσωπο μου; Ένα μικρό λουλούδι κρατάει το σχοινί του δικού μου κουβά».

Στο πνευματικό επίπεδο η αγάπη εκφράζεται σαν αποκάλυψη.

Μέσω ενότητας και ταύτισης ο άνθρωπος αποκτάει επίγνωση της καρδιάς και των σκέψεων των άλλων. Διαβάζει την καρδιά και το νου τους και δεν κρύβεται κάτι από τα μάτια του.

Παράλληλα αυτός ακτινοβολεί μια θεραπευτική ενέργεια μέσω των σκέψεων, των συναισθημάτων και των δραστηριοτήτων του. Τα μάτια και τα λόγια του θεραπεύουν, ανυψώνουν και οδηγούν τους άλλους στην ελευθερία της ζωής.

Κάτω από την επιρροή του αρχίζει στη ζωή τους μια διαδικασία μεταμόρφωσης

Πάνω στο Θείο επίπεδο ο άνθρωπος αγγίζει την ουσιαστικά ηλεκτρική και μαγνητική αγάπη. Γίνεται ένας μεταβιβαστής όλων των θεραπευτικών, γεφυρωτικών, εξαγνιστικών και απελευθερωτικών ενεργειών.

Γίνεται ένας συνεργάτης του Θείου Σχεδίου.

Αυτό είναι το μονοπάτι της αγάπης, το οποίο αρχίζει με τη χημική συγγένεια και μας μεταφέρει στον ωκεανό της ενότητας. Αυτό είναι το μονοπάτι της δόξας το οποίο αρχίζει με ένα Σπινθήρα και μετατρέπεται σε έναν Ήλιο.

Η κλίμακα της αγάπης είναι η κλίμακα της δόξας, της νίκης, της επίτευξης, της Θειότητας.

Αρχίζει από το μηδέν και φτάνει στο Άπειρο.

Ο αριθμός σας στο σχέδιο είναι το μέτρο της επίτευξης σας.

Όσο περισσότερο αγαπάτε τόσο περισσότερο είστε, όσο περισσότερο αγαπάτε τόση περισσότερη ζωή έχετε.

Έχετε περισσότερη δάξα, περισσότερη τελειότητα, περισσότερη επίτευξη, περισσότερη χαρά και ευδαιμονία.

Η αξία του ανθρώπου καθορίζεται από το σκαλοπάτι της κλίμακας της αγάπης πάνω στο οποίο στέκεται. Είναι ένας άνθρωπος αξίας δευτέρου βαθμού, αν ζει στο δεύτερο σκαλί της σκάλας.

Η αξία του είναι 200 αν ζει στο σκαλοπάτι 200. Μπορεί να μετακινείται συνέχεια προς τα πάνω μέχρι το Άπειρο, γιατί η ζωή της αθανασίας περνάει μόνο μέσα από τη σκάλα της αγάπης. Όταν φτάνετε στον ωκεανό της αγάπης, νιώθετε ωκεάνεια χαρά μέσα από ένα αγνό φιλί, μέσα από ένα χαμόγελο αγάπης, από ένα σφίξιμο χεριού, ένα άγγιγμα, μέσα από μια λέξη.

Η άνοδός σας πάνω στην κλίμακα της αγάπης δεν περιορίζει τη χαρά σας στα κατώτερα επίπεδα. Αντίθετα, όταν έχετε προχωρήσει στα ανώτερα επίπεδα της αγάπης τότε κάθε πράξη αγάπης στα κατώτερα επίπεδα φέρνει την ευδαιμονία των ανώτερων πεδίων και σας οδηγεί στην έκσταση. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο μερικοί πολύ προχωρημένοι άγιοι μιλούν με το Θεό, μέσω του γέλιου ενός παιδιού, μέσω του τραγουδιού ενός αηδονιού, μέσω της ομορφιάς ενός λουλουδιού. Αγγίζουν το Θεό όταν αγγίζουν τον αγαπημένο τους.

Η αγάπη είναι ευτυχία στο φυσικό, αστρικό και νοητικό πεδίο.

Είναι χαρά στο πεδίο της ψυχής, είναι ευδαιμονία στο πνευματικό πεδίο.

Κάθε φορά που χρησιμοποιείτε την ενέργεια της αγάπης νιώθετε ένα αίσθημα επέκτασης, ελευθερίας, ανάπτυξης και δημιουργικότητας. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του αυτή τη μαγνητική ουσία της αγάπης αλλά εξαιτίας της έλλειψης ολοκλήρωσης και ανάπτυξης δε μπορεί να την εκφράσει σαν μια ενεργό μονάδα, σαν ένα ενεργό σύνολο. Τη χρησιμοποιεί κομματιαστά, εκλεκτικά και έτσι περιορίζει τη χαρά και τη χρησιμότητα της ενέργειας της αγάπης.

Ας υποθέσουμε ότι το σώμα σας αγαπάει ένα άλλο σώμα, το απολαμβάνετε, αλλά αυτή η απόλαυση δε διαρκεί αν η καρδιά σας δεν αγαπάει την καρδιά του άλλου ατόμου.

Νιώθετε ευχαρίστηση προς στιγμή αλλά αν δεν επεκτείνετε την αγάπη σας και στο μέλλον, η αγάπη σας δε θα διαρκέσει και κάθε φορά που χάνετε το αντικείμενο της αγάπης σας υποφέρετε γιατί είστε περιορισμένοι.

Κατεβαίνετε την κλίμακα, πλησιάζοντας προς την αδράνεια, προς το θάνατο.

Η αγάπη είναι αγάπη μόνο όταν χρησιμοποιείται σαν ένα σύνολο για πάντα.

Ο Δάσκαλος Μορύα λέει:

«Ορθά σημειώνεται ότι η αγάπη είναι μια καθοδηγητική και δημιουργική αρχή. Αυτό σημαίνει ότι η αγάπη πρέπει να είναι συνειδητή, αγωνιστική και αλτρουιστική.

Η δημιουργικότητα απαιτεί αυτές τις συνθήκες».

(AGNI ΥOGA SOCIETΥ, Iεραρχία, παρ. 280.)

Η έμπνευση για δημιουργικά έργα ή για ηρωικές και θυσιαστικές πράξεις δεν είναι παρά ένα ξεχείλισμα αγάπης.

Το βάθος στο οποίο ένας άνθρωπος εκφράζει την ενέργεια της αγάπης, καθορίζει τη δημιουργικότητα και την ακτινοβολία του.

Να δημιουργούμε σημαίνει να προβάλλουμε την αρμονία, το ρυθμό της αγάπης από το ανώτερα επίπεδα ή να αφυπνίζουμε το στοιχείο της αγάπης στην καρδιά των ανθρώπων.

Κάθε ομορφιά είναι υλοποιημένη αγάπη.

Μερικοί άνθρωποι νομίζουν ότι η συνείδηση και η αγάπη είναι ξεχωριστά πράγματα. Δε μπορούμε να πούμε «συνειδητή αγάπη» γιατί απλώς δεν υπάρχει ασυνείδητη αγάπη. Υπάρχει περιορισμένη αγάπη, και περιορισμένη αγάπη είναι εγωισμός και σκοτάδι.

Στη Βίβλο, ο αγαπημένος μαθητής μάς λέει:

«Εκείνοι που αγαπούν ζουν στο Φως».

Φυσικά, αναφερόταν στην πλήρη αγάπη, στη συνολική, περιεκτική αγάπη, μια αγάπη που εκτείνεται σε όλα τα πεδία ύπαρξης. Μόνο με την αγάπη μπορούμε να κατανοήσουμε μόνο μέσω της αγάπης αναγνωρίζουμε ή γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον καθώς και τον εαυτό μας. Επειδή η αγάπη είναι φως, ένα φως που αποκαλύπτει, ξεδιπλώνει και διεισδύει γιαυτό η γνώση που κερδίζεται με την αγάπη, είναι αληθινή γνώση.

Η ενέργεια της αγάπης δε μπορεί να αναπτυχθεί και να βαθύνει, αν δε δημιουργήσει ανταπόκριση. Μόνο μέσω της ανταπόκρισης μπορεί να μετατραπεί σε δημιουργική ενέργεια. Σε οποιοδήποτε επίπεδο προκαλεί ανταπόκριση, σε αυτό το επίπεδο γίνεται δημιουργική. Μια απορριμένη ή αγνοημένη ενέργεια αγάπης κρυσταλλοποιείται και παράγει μια παρεμποδιστική δύναμη η οποία διαχύνεται μέσα στο μηχανισμό του ατόμου προκαλώντας ψυχολογική διαταραχή και ασθένεια.

Η κατάσταση αυτή δημιουργεί βαθμιαία περισσότερες δυσκολίες ανάμεσα σε δυο άτομα μέχρις ότου έρχεται ο χωρισμός και τότε μια ολοκληρωτική αδιαφορία του ενός απέναντι στο άλλο γίνεται γεγονός ή η αγάπη μπορεί να μεταβληθεί σε μια εγωιστική, επιθετική δύναμη την οποία ονομάζουμε μίσος.

Το μίσος είναι μια απαιτητική αγάπη, μια αγάπη που θέλει να κατέχει. Αν ένα άτομο δε μπορεί νο κατέχει, προσπαθεί να καταστρέψει το αντικείμενο της αγάπης, έτσι ώστε να μην μπορέσουν να το κατέχουν και οι άλλοι. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η αγάπη μεταβάλλεται σε απόρριψη. Αυτός που μισεί ποτέ δε βλέπει το καλό στον άλλο. Βλέπει μόνο την αδυναμία και καθώς συγκεντρώνει τη δύναμή του πάνω σ’ αυτή την αδυναμία, μεγαλώνει την αδυναμία μέσα του και γίνεται μια καταστροφική δύναμη στον κόσμο των ανθρώπων.

Γι’ αυτό το λόγο οι οδηγοί της φυλής συχνά μας συμβουλεύουν να συγχωρούμε και να ξεχνάμε και να προσπαθούμε να μένουμε αδιάφοροι γιατί η χειρότερη και ισχυρότερη προσκόλληση είναι η προσκόλληση του μίσους. Ασυνείδητα αντιγράφουμε τα πράγματα που μισούμε.

Το να συγχωρούμε και να ξεχνάμε είναι μια διαδικασία μέσω της οποίας διαλύουμε τις συσσωρευμένες, απορριμένες, αρνητικές δυνάμεις που δηλητηριάζουν συνεχώς τον ψυχολογικό και το φυσικό μηχανισμό μας.

Μέσω της συγχώρεσης και της λησμονιάς ελευθερώνουμε αυτές τις κρυσταλλωμένες δυνάμεις και τις μετατρέπουμε σε ενέργειες αγάπης.

Όλη η δημιουργία είναι το αποτέλεσμα της αγάπης.

Ο άνθρωπος δε μπορεί να δημιουργήσει παρά μόνο μέσω της αγάπης.

Αν χρησιμοποιεί μια αγάπη μόνο 25 βαθμών, τότε η δημιουργία του θα είναι αντίστοιχης αξίας.

Αν δημιουργεί από το ανώτερο επίπεδο των 900 βαθμών, η δημιουργία του θα έχει παρόμοια αξία. Για παράδειγμα, αν κατά την πράξη του έρωτα είμαστε συντονισμένοι μόνο με τη φυσική αγάπη, τα παιδιά μας θα είναι άνθρωποι κατώτερης νοητικότητας.

Αν κατά την πράξη του έρωτα είμαστε συντονισμένοι με ένα πολύ ανώτερο επίπεδο, θα προσελκύσουμε στη σφαίρα της ζωής μας ανώτερες ψυχές, πιο προχωρημένες υπάρξεις.

Σε παλιότερες εποχές οι Δάσκαλοι της Σοφίας έδιναν στις Ο υ π α ν ι σ τ ά ν τ ειδικούς διαλογισμούς που έπρεπε να εκτελούνταν πριν από την πράξη του έρωτα για να προσελκύσουν σε ενσάρκωση ένα πιο προχωρημένο ον.

Στη μυστικιστική φιλολογία τα ανώτερα επίπεδα της συνείδησης και πραγμάτωσης εξηγούνται σαν ένας πνευματικός γάμος ανάμεσα σε νύφη και γαμπρό. Η χρησιμοποίηση αυτής της μεταφοράς είναι πολύ κατάλληλη γιατί στην πραγματική και ανώτερη αγάπη ο άνθρωπος χάνει την ταυτότητά του, συγχωνεύεται μέσα στον άλλο και γίνονται ένα.

Αν η ένωση γίνεται σε ανώτερα επίπεδα, τότε η χαρά και η ευδαιμονία είναι πραγματικές.

Η χαρά των ανώτερων πραγματώσεων μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ευδαιμονία που καταγράφετε με την εκφρασμένη αγάπη, μια αγάπη που έρχεται από τα ανώτερα πεδία. Νιώθετε ότι χάνεστε ο ένας μέσα στον άλλο. Βρίσκετε τον εαυτό σας μέσα στον άλλο.

Είστε μια ολοκληρωμένη ύπαρξη.

Έχετε χάσει αυτά τα αρνητικά στοιχεία που εμποδίζουν την πλήρη συγχώνευση και όταν αυτά τα στοιχεία εξαφανίζονται η ελεύθερη ροή της αγάπης σάς κάνει ένα.

Νιώθετε ότι η άλλη ύπαρξη είναι ο εαυτός σας, το αληθινό σας «σώμα».

Η έκσταση, όμως, δε σταματάει εκεί. Περνάει επάνω προς την καρδιά και οι δυο καρδιές αρχίζουν να συγχωνεύονται σε μια.

Σε αυτό το επίπεδο αρχίζει η πραγματική χαρά της ενότητας.

Δύο θεία ρεύματα μουσικής αρχίζουν να αναμιγνύονται και μια συμφωνία αρχίζει να κυλάει μέσα από τις καρδιές.

Οι καρδιές μεγαλώνουν και αγκαλιάζουν ολόκλήρο το σύμπαν.

Όταν οι καρδιές τους συγχωνεύονται, το ζευγάρι νιώθει ένα αίσθημα ευγένειας, εξυψωμένα αισθήματα ομορφιάς, αγνότητας, καλοσύνης, συγχώρεσης, λησμονιάς, αγιότητας και μια παρόρμηση να θυσιαστούν ο ένας για τον άλλο.

Το ρεύμα της αγάπης δε σταματάει εδώ. Τους μεταφέρει προς τα πάνω, προς το νοητικό πεδίο.

Εδώ συγχωνεύονται οι διάνοιές τους, χαρίζοντάς τους ένα σπάνιο αίσθημα χαράς.

Από αυτή την ένωση προβάλλει ένας ενοποιημένος σκοπός:

να ζήσουν μια ζωή ακτινοβολίας, υπηρεσίας και αφιέρωσης.

Η ταυτότητα αυτών των τριών επιπέδων προχωράει όλο και βαθύτερα, μέχρις ότου ξαφνικά οι δυο Σπινθήρες μέσα τους ενώνονται και πλήρης ευδαιμονία ακτινοβολείται μέσα από όλη τους την ύπαρξη. Τώρα είναι ένα σώμα, μια καρδιά, ένας νους, ένα πνεύμα.

Η αγάπη κραδαίνεται μέσα από το σώμα τους και διώχνει κάθε νοητικό, συγκινησιακό και φυσικό εμπόδιο με το εξαγνιστικό ρεύμα της.

Αυτό είναι το αιώνιο έργο για το οποίο έχουμε κληθεί.

Ζωή με ζωή χτίζουμε τα σκαλοπάτια όλο και ψηλότερα, μέχρις ότου μια μέρα η σκάλα της αγάπης ολοκληρώνεται και οι ψυχές μπορούν να συναντηθούν και να γίνουν ένα. Ο αιώνιος προσκυνητής περνάει μέσα από δάση και έρημους. Βρίσκει και χάνει το ταίρι του πολλές φορές, μέχρις ότου μια μέρα ο πολύχρονος μόχθος του αμείβεται. Οι δυο συναντιώνται.

Ευλογημένη η στιγμή της συνάντησής τους!

Οι άνθρωποι νομίζουν ότι μόλις παντρευτούν θα βρουν την πλήρη ευτυχία. Αυτή είναι μια προσδοκία που συνήθως καταλήγει σε θλίψη και πόνο. Στον αληθινό γάμο οι δυο προσεγγίζουν μεταξύ τους για να χτίσουν ένα ναό ευτυχίας. Ο ναός δεν έχει ακόμα κατασκευαστεί. Τους ανατίθεται το καθήκον να τον χτίσουν, να τον χτίσουν με τις καλύτερες σκέψεις, τα καλύτερα αισθήματα και τις καλύτερες πράξεις τους, με αφοσίωση, με καλλιέργεια, με θυσία και με σεβασμό. Τώρα το καθήκον τους είναι να καλλιεργήσουν ο ένας στον άλλον τους σπόρους της ομορφιάς μέχρις ότου το ολάνθιστο λουλούδι ακτινοβολήσει μέσα από την ύπαρξή τους.

Πρέπει να ελευθερώσουν τις ανώτερες αξίες, το ανώτερο φως μέσα τους, καλλιεργώντας ο ένας τον άλλον όπως ένας κηπουρός καλλιεργεί τον κήπο του γιατί μόνο με προοδευτική ανάπτυξη μπορεί ένα ζευγάρι να εκπληρώσει το πεπρωμένο του.

Για να χτιστεί ο ναός της χαράς και της ευδαιμονίας απαιτούνται ειδικά όργανα και οι δομητές πρέπει πάντα να είναι έτοιμοι με τα εργαλεία στα χέρια τους:

Ελευθερία    Εκπαίδευση

Μη – επίκριση   Ευγνωμοσύνη

Θαυμασμός    Αίσθηση ευθύνης

Θυσία

Με τη χρησιμοποίηση αυτών των εφτά εργαλείων μπορεί να χτιστεί ο ναός γιατί αυτά είναι οι εφτά στήλες της σοφίας με τις οποίες κατασκευάζεται ένας ναός.

1. Ελευθερία είναι το πρώτο εργαλείο.

Ο σύντροφός μας πρέπει να είναι απόλυτα ελεύθερος να κάνει, να νιώσει, να σκεφτεί με τον τρόπο που θεωρεί σωστό.

Μόνο ένας ελεύθερος σύντροφος μπορεί να είναι αληθινός σύντροφος.

Η μεγαλύτερη λυδία λίθος είναι η ελευθερία.

Ο ένας δεν είναι ιδιοκτησία του άλλου. Είναι και οι δυο ελεύθερα όντα.

Βρίσκονται εδώ μαζί για να χτίσουν το ναό της χαράς και της κατανόησης στην οικογένεια. Ο ναός μπορεί να χτιστεί με τον αμοιβαίο σεβασμό της ελευθερίας του άλλου.

Η θέληση του ενός δεν πρέπει να επιβάλλεται πάνω στον άλλο.

Η ελευθερία του ζευγαριού πρέπει να καθορίζεται από τον ανώτερο σκοπό της οικογένειας.

Στο πραγματικό της νόημα η ελευθερία δεν είναι η επιβολή των ιδεών ή των επιθυμιών μας πάνω σε άλλους.

Να είστε ελεύθεροι σημαίνει να μπορείτε να εκφράσετε το φως, την αγάπη και την ομορφιά σας με το δικό σας τρόπο.

Να είστε ελεύθεροι σημαίνει να έχετε απαλλαγεί από εκείνες τις σκέψεις, τα αισθήματα και τις πράξεις που είναι εγωιστικές, επιβλαβείς, περιοριστικές, σκοτεινές, χωριστικές και καταστροφικές.

Ο άνθρωπος που έχει αποκτήσει την ψυχική συνείδηση είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος γιατί δεν είναι πια ο σκλάβος του σώματος, των αισθημάτων ή των σκέψεων και των ιδεών του.

2. Μη – επίκριση είναι το δεύτερο εργαλείο. Να κριτικάρουμε σημαίνει να επιβάλλουμε τη θέλησή μας στον άλλο.Η πρόθεση δεν είναι να κάνουμε το σύντροφό μας σκιά του εαυτού μας.Ας επιτρέψουμε στο σύντροφό μας να βγάλει τα δικά του λουλούδια, με τα δικά τους χρώματα.Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τα κίνητρά του και ας είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε όταν μας το ζητήσει.Ας αφήσουμε τον καθένα να μάθει με το δικό του τρόπο.

3. Θαυμασμός είναι το τρίτο εργαλείο.Δείχνοντας το θαυμασμό μας για τις καλές πράξεις, για κάθε σπινθήρα φωτός, αγάπης και ομορφιάς που εκφράζεται από το σύντροφό μας, αυξάνουμε την ενέργεια πίσω από αυτή την έκφραση.Το να δείχνετε θαυμασμό είναι σαν να ρίχνετε νερό στον κήπο σας.Ο θαυμασμός φέρνει στην επιφάνεια την ενέργεια της ψυχής και μέσω μαγνητικής σχέσης ελευθερώνει την ψυχική ενέργεια στο σύντροφό σας.

Η ψυχική ενέργεια δημιουργεί περισσότερη αγάπη, περισσότερη χαρά, περισσότερη κατανόηση.Το να θαυμάζετε σημαίνει να βλέπετε στο σύντροφό σας ό,τι ανώτερο έχει.                                                                                                                                                                                                                                   4.  Θυσία είναι το τέταρτο εργαλείο.Στην πραγματική σημασία της η θυσία σημαίνει να καταστρέψουμε μέσα μας εκείνες τις περιοριστικές μορφές, συναισθήματα, σκέψεις και συνήθειες που εμποδίζουν την πρόοδο προςβαθύτερη χαρά και κατανόηση.

Τέτοιες περιοριστικές μορφές πρέπει να θυσιαστούν γιατί μπορούν επίσης να εμποδίσουν το άνθισμα του συντρόφου μας.

Με κάθε πράξη θυσίας μια καινούργια δύναμη λειτουργεί μέσα μας και μέσα στην οικογένεια μας. Η σκάλα της προόδου χτίζεται από τα σκαλοπάτια της κάθε θυσίας μας.

5. Ε κ π α ί δ ε υ σ η είναι το πέμπτο εργαλείο.Έχουμε την πρόθεση να ολοκληρώσουμε ο ένας τον άλλο, να ισορροπήσουμε και να ελευθερώσουμε ο ένας τον άλλο.

Δε μπορούμε να τα πετύχουμε αυτά αν δεν αναπτύξουμε τη φυσική, αισθαντική, νοητική και πνευματική μας φύση.Πρέπει να έχουμε κάτι να δώσουμε, κάτι να προσφέρουμε στην ένωση.Πρέπει να αναπτύξουμε όλο και πιο ισχυρά φτερά αν θέλουμε να πετάξουμε στα μεγάλα ύψη για να συντροφέψουμε το πέταγμα του συντρόφου μας.Αν ένας από μας είναι ανίκανος να μοιραστεί τις ανώτερες χαρές μας, το φως και το θαυμασμό τότε η ισορροπία χάνεται, η ένωση γίνεται όλο και πιο αδύναμη, μέχρις ότου εκείνος που έχει μείνει πίσω χάνεται ολότελα νιώθοντας μοναξιά, θλίψη και δυστυχία. 6. Ε υ γ ν ω μ ο σ ύ ν η είναι το έκτο εργαλείο.  Είναι η ανώτερη μορφή σεβασμού.  Να ευγνωμονούμε ο ένας τον άλλο, σημαίνει να εκτιμούμε και να αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλο. Να είστε ευγνώμονες σημαίνει να έχετε στη συνείδησή σας τις καλές πράξεις, αισθήματα και σκέψεις που βρίσκετε στο σύντροφό σας.  Αλλά είναι και κάτι περισσότερο από αυτό γιατί εκτείνεται σε όλη τη Δημιουργία. Σημαίνει να νιώθουμε και να εκφράζουμε ευγνωμοσύνη, κάποιας μορφής, για καθετί στη Δημιουργία με το οποίο έχουμε ευλογηθεί.

Ας είμαστε ευγνώμονες για τους φίλους μας, για το χαμόγελο των συζύγων, για τις χαρές των παιδιών.

Ας είμαστε ευγνώμονες για τα πουλιά, τα δέντρα, τα. λουλούδια.

Ας εκτιμούμε τη ζωή γιατί και αυτό σημαίνει επίσης ευγνωμοσύνη.

Ας νιώθουμε τη Θεία Παρουσία σε κάθε ζωντανό πλάσμα, σε καθετί και ας είμαστε ευγνώμονες.

Ας εκτιμούμε και ας είμαστε ευγνώμονες για το καλό μέσα στο καθετί και ας το απολαμβάνουμε με όλη μας την ύπαρξη.

Ας είμαστε ευγνώμονες για τη Θέληση του Θεού.

Όταν νιώθουμε ευγνωμοσύνη ελευθερώνουμε τις εποικοδομητικές ενέργειες μέσα στον εαυτό μας, μέσα στην οικογένειά μας και στο περιβάλλον μας.

Το πρόσωπο ενός ατόμου που νιώθει ευγνωμοσύνη ακτινοβολεί χαρά, αγάπη και φως.

Αποτελεί μια γενήτρια ενέργειας για τους άλλους.

7. Αίσθηση ευθύνης είναι το έβδομο εργαλείο.Αυτό είναι η συνείδηση της ενότητας με τον άλλο.Για να το κατανοήσουμε απλά μπορούμε να αναρωτηθούμε:

Τα λόγια, οι πράξεις, τα αισθήματα ή οι σκέψεις μου αυξάνουν την ευτυχία, τη χαρά, το φως και την υγεία του συντρόφου μου;

Γνωρίζω ότι καθετί καλό για το σύντροφό μου, είναι επίσης καλό για μένα;

Γνωρίζω ότι θα πληρώσω το τίμημα όλων αυτών των λόγων, πράξεων, αισθημάτων και σκέψεων που καθυστερούν ή εμποδίζουν την πρόοδο του συντρόφου μου;

Γνωρίζω ότι ένας μικρός σπόρος κακού μπορεί να μεγαλώσει μέσα στους αιώνες και να κλείσει την πόρτα του φωτός για τον εαυτό μου και για τους άλλους;

Αν ένα άτομο μπορεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα καταφατικά, έχει στα χέρια του το πιο σημαντικό εργαλείο, μια αίσθηση ευθύνης.

Αυτοί που το κατέχουν είναι οι φύλακες Άγγελοι της ανθρωπότητας.

Δεν ανήκουμε στον εαυτό μας, ανήκουμε ο ένας στον άλλο, στην οικογένειά μας, τη φυλή, το έθνος, την ανθρωπότητα ακόμα και στο σύμπαν. Μπορούμε να προάγουμε την ευημερία του σύμπαντος ή να δημιουργήσουμε ένα κακό μέσα του.

Με το αίσθημα της ευθύνης ενωνόμαστε με τις δημιουργικές δυνάμεις, με τις δυνάμεις του φωτός στο σύμπαν και ευλογούμαστε στην ατομική και την οικογενειακή μας ζωή.

Όταν αποκτήσουμε μια αίσθηση ευθύνης

μπαίνει ένα τέλος στα εγωιστικά κίνητρα και τις εγωκεντρικές δραστηριότητες.

Χρησιμοποιώντας τα εφτά εργαλεία και διαλογιζόμενοι πάνω σε αυτά καθημερινά, μπορούμε να χτίσουμε το ναό της ευτυχίας, της χαράς και της ευδαιμονίας μέσα στην οικογένειά μας.

Αν υπάρξουν πολλές τέτοιες οικογένειες στον κόσμο τότε η ανθρωπότητα θα εισέλθει στην αληθινή κληρονομιά της ευδαιμονίας.

Η ενέργεια πίσω από αυτές τις ιδανικές καταστάσεις είναι η ενέργεια της αγάπης.

Όταν δύο προχωρημένα άτομα έλκονται από αληθινή αγάπη συμβαίνουν τα ακόλουθα:

1. Εγκαθιδρύουν μαγνητικές γραμμές επικοινωνίας ανάμεσα στις καρδιές τους.

2. Οι αύρες τους αρχίζουν να συγχωνεύονται.

3. Μετά τη συγχώνευση αρχίζει η διαδικασία αφομοίωσης και ο καθένας εμπλουτίζει την αύρα του άλλου με τα δικά του χρώματα και κραδασμούς.

4. Τα κέντρα αρχίζουν να δίνουν αντίστοιχα σήματα κραδασμού και έτσι αρχίζει η εξύψωση.

5. Αφυπνίζονται καινούργιες ενέργειες, φέρνοντας προς τα κάτω καινούργια έμπνευση και φως.

6.Το φυσικό, αισθαντικό και νοητικό τους επίπεδο ενώνονται και η ψυχική εμπότιση γίνεται γεγονός, σε πιο προχωρημένους βαθμούς αγάπης.

Μια διαρκής αγάπη ανάμεσα σε δυο άτομα δεν είναι κάτι εύκολο. Δε μπορείτε να την αναζητήσετε ή να τη βρείτε τυχαία.

Πρέπει να φυτέψετε το σπόρο, να του προσφέρετε το απαιτούμενο χώμα, νερό, φως και ενέργεια. Με τον καιρό θα ανθίσει.

Η ανάπτυξη της αγάπης ανάμεσα σε δυο άτομα μοιάζει με την αναρρίχιση ενός βουνού. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνουν τόσο πιο πολύ προσεγγίζουν μεταξύ τους και κάποια μέρα συναντιώνται στην κορυφή του βουνού. Το να σκαρφαλώσουν στο βουνό σημαίνει να ανεβάσουν το επίπεδο της ύπαρξης, να καθαρίσουν βαθμιαία τη συνείδηση, να διευρύνουν τον ορίζοντα του φωτός και της υπηρεσίας και να εισέλθουν σε βαθύτερα επίπεδα ευθύνης ο ένας απέναντι στον άλλο.

Μόνο μέσα από τέτοια βιώματα χτίζεται το μονοπάτι της ζωής.

Έτσι μπορούμε να πούμε ότι εκείνοι που αγαπιούνται βαθιά και ειλικρινά είναι εκείνοι που συναντιώνται πιο συχνά και βαδίζουν πιο συχνά μαζί πάνω στο μονοπάτι της αγάπης προς την κορυφή.

Πολλοί άνθρωποι σκαρφαλώνουν μαζί μας και σε κάθε ζωή συναντάμε μερικούς από αυτούς.

Το μονοπάτι που μας οδηγεί στην κορυφή είναι στριφογυριστό και σε κάθε στροφή, οι δρόμοι των ανθρώπων συναντιώνται.

Αυτά τα σταυροδρόμια αντιπροσωπεύουν τους γήινους γάμους και τις ζωές μας.

Σε ένα σταυροδρόμι δυο άνθρωποι συναντιώνται, ερωτεύονται και παντρεύονται. Όταν περάσουν το σταυροδρόμι απομακρύνονται όλο και πιο πολύ, μέχρις ότου συναντιώνται και πάλι. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν αυτά τα ίδια άτομα θα συναντηθούν ξανά και ξανά. Εξαρτάται από το πώς περπατάνε, με ποια ταχύτητα, πώς ζούνε, πώς αναπτύσσονται και πώς αντιδρούν μεταξύ τους.

Αυτή η συνάντηση στο σταυροδρόμι θα συνεχίζεται στην αιωνιότητα μέχρις ότου καθώς θα βρίσκονται πιο κοντά στην κορυφή, τα δυο άτομα θα συναντιώνται πιο συχνά, σε κάθε σταυροδρόμι. Θα αναγνωρίζουν αμέσως ο ένας τον άλλον και θα ερωτεύονται, με αληθινή αγάπη. Θα θυσιάζονται για τον άλλο και θα κάνουν ότι μπορούν για να κάνουν τη ζωή του άλλου πιο όμορφη, ένδοξη και ανώτερη. Θα έρθει εποχή που θα συναντιώνται τόσο συχνά ώστε δε θα ξαναχωρίσουν πια γιατί θα έχουν φτάσει στην κορυφή της αγάπης.

Οι άνθρωποι μιλούν για τις αδελφές ψυχές. Δεν υπάρχει έτοιμη αδελφή ψυχή. Μπορούμε, όμως, να φτιάξουμε μια με μεγάλο μόχθο και θυσία μέσα στους αιώνες και τις αιωνιότητες.

Όταν συναντήσετε κάποιον στην κορυφή του βουνού τότε είναι δικός σας για την αιωνιότητα. Μαζί είστε ένα. Μέσα σε αυτή την ενότητα ψυχής και πνεύματος κρύβεται η δόξα της αγάπης. Όσο πιο ψηλά σκαρφαλώνετε τόσο πιο βαθιά αναπνέετε και τόσο πιο πολύ ακτινοβολείτε αγάπη.

Η αγάπη είναι ζωή.

Η αγάπη είναι το τραγούδι του Απόλυτου και ολόκληρη η εκδήλωση είναι μια άρπα με την οποία Εκείνος παίζει τη μουσική Του εκφράζοντας την αγάπη Του.

Γιαυτό το υπέρτατο καθήκον κάθε πλάσματος είναι να αγαπάει.

Κάθε φορά που αγαπάμε πραγματικά εκφράζουμε αυτό το θείο ρεύμα, αυτό το θείο τραγούδι.

Κάθε φορά που δρούμε ενάντια στην αγάπη εμποδίζουμε το θείο ρεύμα να κυλήσει. Χαλάμε την αρμονία της μουσικής Του, του τραγουδιού Του, αποκόβουμε τον εαυτό μας από την ενέργεια της ζωής και υποφέρουμε με αναρίθμητους τρόπους.

Ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης έγραψε θαυμάσια πράγματα για την αγάπη.

Σε ένα σημείο λέει:

«Ευλογημένος είναι εκείνος που αγαπάει πραγματικά και δεν αναζητάει αγάπη σε αντάλλαγμα. Ευλογημένος είναι εκείνος που υπηρετεί, και δεν επιθυμεί να τον υπηρετούν.

Ευλογημένος είναι εκείνος που κάνει το καλό στους άλλους και δε ζητάει από τους άλλους να του κάνουν καλό».

Ο Άγιος Παύλος συνοψίζει αυτές τις σκέψεις και τις εξηγήσεις μας με έναν πολύ όμορφο τρόπο:

«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των Αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον… Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται… πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει… νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη».1

(Προς Κορινθίους Α’, 13:1 – 13.)

iepistimitisaftopragmatosis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ