“Όλοι οι δρόμοι είναι ίδιοι. Αυτός ο δρόμος έχει καρδιά;”

Πρόσφατα είχα μια απίστευτη εμπειρία. Μιλούσα σε μια ομάδα προικισμένων παιδιών, στη σχολική περιφέρεια της Καλιφόρνια. Μιλούσα με πάθος έτσι καθώς συνηθίζω, και τα παιδιά κάθονταν εκεί σαν αποσβολωμένα παρακολουθώντας με,  – οι δονήσεις ανάμεσά μας ήταν απίστευτες. Όταν τελείωσα το πρωινό πρόγραμμα, ο διευθυντής του σχολείου με πήρε έξω για φαγητό. Γυρίζοντας το απόγευμα, τα παιδιά έτρεξαν κοντά μου και μου είπαν, “Ω, δρ. Μπουσκάλια, κάτι τρομερό έγινε. Θυμόσαστε το αγόρι που καθόταν στο πρώτο θρανίο ακριβώς μπροστά σας;” Κι εγώ είπα, “Ω, ναι, δεν θα το ξεχνούσα ποτέ, ήταν έτσι κι έτσι, κι έτσι…” “Ε, λοιπόν τον έδιωξαν από το σχολείο για δυο εβδομάδες”. Είπα, “Γιατί;”

Φαίνεται ότι στην ομιλία μου αναφέρθηκα στον τρόπο που πρέπει να μαθαίνουμε κάτι, να το γνωρίζουμε πραγματικά, να το βιώνουμε απόλυτα. Και τους είχα πει, “Αν θέλετε πραγματικά να γνωρίσετε ένα δέντρο, πρέπει να σκαρφαλώσετε στο δέντρο, να το νιώσετε, να κάτσετε στα φύλλα του. Και τότε θα μπορέσετε να πείτε, “Το ξέρω αυτό το δέντρο”. Κι ακόμη φαίνεται πως εκείνο το αγόρι είχε πει, “Μάλιστα, κύριε, αυτό θα το θυμάμαι. Γιατί έτσι είναι πραγματικά”. Κι έτσι, την ώρα του μεσημεριανού φαγητού, εκείνο το αγόρι είδε ένα δέντρο και σκαρφάλωσε πάνω του. Ο επόπτης των παιδιών περνούσε από εκεί, είδε το αγόρι πάνω στο δέντρο, το κατέβασε με το ζόρι και το έδιωξε από το σχολείο.
Είπα τότε στα παιδιά, “Ω, θα πρέπει να μιλήσω εγώ στον επόπτη”. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά συνήθως οι επόπτες αυτοί είναι συνταξιούχοι πρώην δάσκαλοι. Πήγα να τον βρω στο γραφείο όπου καθόταν αναπαύοντας τους μυς του κι είπα, “Είμαι ο δρ. Μπουσκάλια”. Γύρισε και με κοίταξε αγριεμένος. Είπε, “Ώστε εσείς είσαστε που ήρθατε σ’ αυτό το σχολείο για να πείτε στα παιδιά να σκαρφαλώνουν στα δέντρα; Είσαστε μια απειλή, κύριε!” Κι εγώ του είπα, “Ε, καλά, τώρα, δεν καταλάβατε. Νομίζω ότι έγινε μια μικρή παρεξ…” Δεν μ’ άφησε να τελειώσω και ούρλιαξε, “Είσαστε μια απειλή” Ακούς εκεί, να λέτε στα παιδιά να σκαρφαλώσουν στα δέντρα! Και τι θα γίνει αν πέσουν; Αρκετά προβλήματα μας δημιουργούν!” Ε, ναι, δεν θα μπορούσα ποτέ να του δώσω να καταλάβει, ήταν αδύνατο να συνεννοηθώ μαζί του. Έτσι πήγα στο σπίτι εκείνου του αγοριού, που τώρα θα είχε δυο ελεύθερες εβδομάδες να σκαρφαλώνει στα δέντρα, κάθισα κοντά του, και εκείνο μου είπε, “Νομίζω ότι αυτό που έμαθα απ’ όλ’ αυτά είναι το πότε πρέπει να σκαρφαλώνεις σε δέντρα και πότε όχι. Υποθέτω ότι διάλεξα τη λάθος στιγμή, έτσι δεν είναι;” Είχε ακούσει, και θα υποχρεωνόταν να προσαρμοστεί με την άποψη του επόπτη, – αλλά πάντα σκαρφαλώνει σε δέντρα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσαρμοστείς στις απαιτήσεις της κοινωνίας, και πάντα να κάνεις το δικό σου. Φτάνει να ξέρεις το πότε και το πως.

Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο και πρέπει να του παραχωρήσουμε την ελευθερία να τον ακολουθεί. Υπάρχουν χιλιάδες δρόμοι προς την αγάπη. Κι ο καθένας θα βρει το δικό του δρόμο, αν ακούσει τον εαυτό του. Μην αφήνετε κανένα να σας επιβάλει το δικό του τρόπο. Υπάρχει ένα θαυμάσιο βιβλίο με τίτλο Διδάγματα σύμφωνα με τον Δον Ζουάν, γραμμένο από κάποιον ανθρωπολόγο που ονομάζεται Κάρλος Καστανιέντα. Αναφέρεται στους Ινδιάνους της φυλής Γουάκι, που τους μελέτησε. Και στις σελίδες βιβλίου υπάρχει ένας άνθρωπος που τον λένε Δον Ζουάν και που λέει, “Ο κάθε δρόμος είναι μόνο ένας μέσα από ένα εκατομμύριο δρόμους. Γι’ αυτό, θα πρέπει πάντα να’ χετε στο μυαλό σας ότι ένας δρόμος είναι μόνο ένας δρόμος. Αν νιώθετε ότι πρέπει τώρα να τον ακολουθήσετε, δεν είναι ανάγκη να μείνετε σ’ αυτό το δρόμο κάτω από τις οποιεσδήποτε περιστάσεις. Ο κάθε δρόμος είναι μόνο ένας δρόμος. Δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο από σας ή από άλλους για να τον παρατήσετε αν αυτό είναι που η καρδιά σας σας λέει να κάνετε. Αλλά η απόφασή σας να μείνετε σ’ αυτό το δρόμο, ή να τον αφήσετε, πρέπει να παρθεί ελεύθερα, χωρίς φόβο ή φιλοδοξία. Σας προειδοποιώ: εξετάστε τον κάθε δρόμο από κοντά και σχολαστικά. Δοκιμάστε τον όσες φορές νομίζετε ότι είναι αναγκαίο. Ύστερα, κάνετε στον εαυτό σας και μόνο σ’ αυτόν μια ερώτηση. Τούτη: Αυτός ο δρόμος έχει καρδιά; Όλοι οι δρόμοι είναι ίδιοι. Δεν οδηγούν πουθενά. Υπάρχουν δρόμοι που περνούν μέσα από θάμνους, ή πλάι σε θάμνους, ή κάτω από θάμνους. Το αν αυτός έχει καρδιά, είναι το μοναδικό ερώτημα. Αν έχει, τότε ο δρόμος σας είναι η αγάπη, ο αντικειμενικός σκοπός δεν έχει σημασία, μόνο η διαδικασία να έχει καρδιά.
Μόνο “πραγματικοί” μπορείτε να είσαστε στο δρόμο σας. Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να είσαι κάτι που δεν είσαι. Έχοντας απομακρυνθεί από τον εαυτό σας, πρέπει να έρθετε όλο και πιο κοντά, πιο κοντά και πιο κοντά σ’ αυτό που είσαστε. Θ’ ανακαλύψετε ότι είναι ένας εύκολος δρόμος. Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να είσαστε εσείς. Και το πιο δύσκολο είναι να γίνετε αυτό που οι άλλοι θέλουν να είσαστε. Μην τους αφήνετε να σας φέρουν σ’ αυτή τη θέση. Βρείτε το “εσείς”, το ποιοι είσαστε και να είσαστε αυτό που είσαστε. Τότε μπορείτε να ζήσετε απλά. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε όλη την ενέργεια που κρατεί “μακριά τα φαντάσματα”. Και δεν θα έχετε πια τα φαντάσματα να σας κρατούν μακριά από τον εαυτό σας. Δεν θα παίζετε πια το παιγνίδι των άλλων. Θα τους σαρώσετε πέρα και θα πείτε, “Εδώ είμαι εγώ. Δεχτείτε με όπως είμαι, μ’ όλες τις αδυναμίες μου, τις βλακείες μου, κ.τ.λ. Κι αν δεν το μπορείτε, παρατάτε με ήσυχο”.

Από το βιβλίο  Λέο Μπουσκάλια, “Η αγάπη”, εκδόσεις Γλάρος.

psycheandlife2

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ