ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ

Πριν μιλήσουμε για την Αγάπη πρέπει να ξεσκεπάσουμε όλα τα ψέματα, που ο άνθρωπος δέχτηκε σαν αλήθειες. Αυτό το ξεμασκάρεμα είναι το πρώτο βήμα προς την κατανόηση. Έως ότου υπάρχουν βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις παραπλανητικές, όσον αφορά το σεξ και τον έρωτα, βασικά στοιχεία της συντροφικότητας των δύο φύλων, ότι και να ειπωθεί σχετικά με την αγάπη θα είναι ατελές, ψεύτικο, χαμένος κόπος.

Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ είναι η μεγάλη δύναμη της δημιουργίας και δεν περιορίζεται στη σωματική δραστηριότητα ανάμεσα σε δύο συντρόφους. Διαποτίζει κάθε δραστηριότητα της ζωής μας. Κάθε μπλοκάρισμα της σεξουαλικής ενέργειας επηρεάζει σε βαθύτατο επίπεδο τις σχέσεις, την ικανοποίηση στην εργασία, τη δημιουργικότητα και την ανάπτυξη του πνευματικού μας εαυτού. Ο Osho δημιούργησε πολλούς εχθρούς ανάμεσα σε πολλούς λεγόμενους "θρησκευόμενους", που τον κατηγόρησαν για βλασφημία, επειδή τόλμησε να υποστηρίξει ότι η σεξουαλική ενέργεια μπορεί να μεταμορφωθεί σε αγάπη. Εάν ένας άνθρωπος αγοράσει κοπριά, ειδικά αχώνευτη που μυρίζει άσχημα,και την συγκεντρώσει στο δρόμο μπροστά από το σπίτι του, θα δημιουργήσει σίγουρα πρόβλημα σε όποιον περνά από εκεί. Αλλά εάν την απλώσει στον κήπο, θα βλαστήσουν σπόροι.

Οι σπόροι θα γίνουν λουλούδια και το άρωμά τους θα προκαλέσει και θα υποδεχθεί ευχάριστα τους περαστικούς. Αλλά πως μπορεί ένα άτομο που μισεί την ίδια του τη φύση και τη βλέπει σαν εχθρό, να μετουσιώσει το σεξ σε αγάπη ; Ο φαρισαϊκός φονταμενταλισμός θεωρεί το σύμπαν σαν κάτι ξεχωριστό και διαφορετικό από τον ίδιο τον άνθρωπο. Η φύση μέσα και έξω πρέπει να υποταχθεί, να δαμαστεί, να ελεγχθεί. Τα αποτελέσματα αυτής της σκέψης είναι εμφανή γύρω μας : καταστροφή του περιβάλλοντος, πόλεμοι, φανατισμός, μισαλλοδοξία, νευρώσεις, έλλειψη αισθητικής και μέτρου. Δυστυχώς από χιλιάδες χρόνια διάφοροι κήρυκες της ηθικότητας έχουν κρατήσει τον άνθρωπο στην άγνοια, καλλιεργώντας την σεξοφοβία και υποθάλποντας έτσι την σεξομανία. Μια αγάπη αποστειρωμένη, απογυμνωμένη από την ανθρώπινη ζεστασιά και αποστραγγισμένη από ζωική ενέργεια καταλήγει σαν μια παγωμένη μούμια, καλή για λατρευτικό τοτέμ και όχι ζωντανό μονοπάτι προς την χαρά της πνευματικότητας.

Η πνευματική ολοκλήρωση του ανθρώπου συμβολίζεται με τον λεγόμενο <<Ιερό Γάμο>>, που παριστά την ένωση του αρσενικού και του θηλυκού στοιχείου, μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. Προϊόν αυτής της ερωτικής "συνουσίασης" είναι το <<Θείο Βρέφος>>, ο Αναγεννημένος άνθρωπος. Η ερωτική επαφή με το άλλο φύλο, έξω από εμάς, είναι το ανάλογο της Εσωτερικής Αλχημείας και προσφέρεται ως οδηγός και πεδίον άσκησης της Μυστικής Τέχνης. Στον άνδρα το κύριο εμπόδιο στην αυτοπραγμάτωση και στην οικειότητα με τη γυναίκα είναι ο φόβος ότι θα χάσει τον εαυτό του, αν εκφράσει τη "θηλυκή" του πλευρά. Αν για τις γυναίκες παλαιότερα ο αντίστοιχος φόβος προέρχονταν από το ταμπού της ανδρικής πλευράς, σήμερα είναι συχνά η ίδια η θηλυκότητα που εκλαμβάνεται ως αδυναμία, προϊόν κοινωνικού πειθαναγκασμού μιάς ανδροκρατούμενης πατριαρχικής κοινωνίας. Η ένωση της εσωτερικής αρσενικής και θηλυκής πλευράς είναι ένα πνευματικό ταξίδι, που μπορεί να τονωθεί και να διευκολυνθεί μέσα από μια συνειδητή ερωτική σχέση με το άλλο φύλο.

Ο ΈΡΩΤΑΣ είναι η μεταμορφωτική δύναμη που αφυπνίζει, χαλαρώνει τις αντιστάσεις μας και μας επιτρέπει να βιώσουμε εμπειρίες ενότητας, που δίνουν χρώμα και ζωντάνια στην χλωμή καθημερινότητα. Η ουσία του ερωτικού συναισθήματος είναι το ξαφνικό γκρέμισμα των συνόρων του εγώ ενός ατόμου, γεγονός που του επιτρέπει να συγχωνεύσει τη δική του ή τη δική της ταυτότητα με εκείνην ενός άλλου. Η ξαφνική απεμπλοκή του ατόμου από τον εαυτό του, το εκρηκτικό δόσιμο στο αγαπημένο πρόσωπο και η δραματική διακοπή της μοναξιάς που συνοδεύεται από αυτό το γκρέμισμα των συνόρων, είναι μια πρόγευση της εμπειρίας της μυστικής ένωσης και γι'αυτό βιώνεται σαν κάτι συναρπαστικό!..Το λάθος που κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι, συνεπαρμένοι από την ψευδαίσθηση παντοδυναμίας που τους χαρίζει ο έρωτας, είναι να πιστέψουν ότι αυτή η υπέροχη κατάσταση τους ανήκει δικαιωματικά και ότι θα διαρκέσει αιώνια. Πάνω σ'αυτή την αυταπάτη χτίστηκε ο μύθος του ρομαντικού έρωτα , που αντιστέκεται πεισματικά στο χρόνο, παρά τις πολλαπλές σκληρές διαψεύσεις. Όταν διαλύεται η μέθη του έρωτα, το ζευγάρι έχει δύο επιλογές: να χωρίσει σε αναζήτηση νέων πρόσκαιρων ερωτικών συγκινήσεων ή ( εφ'όσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις) να σαλπάρει σε αναζήτηση του χρυσόμαλλου δέρατος της Αγάπης.

Ο γνωστός από τη συγγραφική του δράση ψυχίατρος, Σκοτ Πέκ, μέσα από κλινικές παρατηρήσεις, αλλά και αυτοπαρατήρηση, έφθασε στον ακόλουθο ενιαίο ορισμό της Αγάπης : <<Αγάπη είναι η θέληση του ανθρώπου να επεκτείνει τον εαυτό του με σκοπό να καλλιεργήσει τη δική του, ή ενός άλλου, πνευματική ανάπτυξη>>.Κάνοντας χρήση της λέξης θέληση επιχειρεί να γεφυρώσει την απόσταση μεταξύ καλής πρόθεσης και δράσης. Η πρόθεση δε μετατρέπεται αναγκαστικά σε δράση. Η θέληση είναι επιθυμία αρκετής έντασης, ώστε να μετατρέπεται σε δράση. Αγάπη είναι ότι κάνει η αγάπη. Η θέληση προϋποθέτει επιλογή. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αγαπάμε. Διαλέγουμε να αγαπάμε. Η πράξη της επέκτασης των ορίων μας προϋποθέτει προσπάθεια.

Βάσει αυτού του ορισμού μπορούμε να εξετάσουμε τώρα μερικές από τις πιο λαοφιλείς λανθασμένες αντιλήψεις, που δημιουργούν σύγχιση, παράγουν ανώφελα πόνο και στερούν στον άνθρωπο την ευκαιρία να γνωρίσει το μεγαλείο του μυστηρίου της Αγάπης.

Απ'όλες τις λανθασμένες αντιλήψεις για την αγάπη η πιο δυνατή και η πιο διαβρωτική είναι η πίστη ότι "το να ερωτεύεσαι" είναι αγάπη ή τουλάχιστον μια από τις εκδηλώσεις αγάπης. Η εμπειρία του να ερωτεύεται κανείς είναι (όπως ήδη είπαμε) πρόσκαιρο και μερικό γκρέμισμα των συνόρων του εγώ και συνδέεται με τη γενετήσια ορμή, ένα "δέλεαρ" που χρησιμοποιούν τα γονίδιά μας,με κύριο σκοπό την διαιώνιση του είδους. Το ερωτικό συναίσθημα όπως και η σεξουαλικότητα, αν και δεν είναι τα ίδια αγάπη, αποτελούν μέρος της μεγάλης κοσμικής ενότητας και πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί προς αυτούς που απαξιούν να βιώσουν την ανθρώπινη κατάσταση και αναζητούν σύντομους δρόμους προς την αγιότητα. Πρέπει να βιώσουμε και να γνωρίσουμε κάτι, πριν το υπερβούμε ...

Η αγάπη δεν είναι εξάρτηση. Οι συνέπειες της εξάρτησης φαίνονται δραματικά σε άτομα που κάνουν μια απόπειρα η απειλούν να αυτοκτονήσουν ή που έχουν γίνει ράκος από κατάθλιψη, ύστερα από μιαν απόρριψη ή από ένα χωρισμό. Όταν έχεις απόλυτη ανάγκη ένα άλλο άτομο για να επιβιώσεις, είσαι ένα παράσιτο αυτού του ατόμου. Δεν υπάρχει επιλογή, δεν υπάρχει ελευθερία στις σχέσεις σου. Η αγάπη είναι ελεύθερη εκλογή. Δύο άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλο, μόνο όταν είναι ικανοί να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλο, αλλά διαλέγουν να ζήσουν μαζί.

Η αγάπη δεν είναι επένδυση ή κατοχή. Συχνά μιλάμε καταχρηστικά για ανθρώπους που αγαπούν άψυχα αντικείμενα ή δραστηριότητες. Αυτός αγαπά τα χρήματα, τη δόξα, τη δύναμη,ή την κηπουρική η τα παγωτά ....

Η αγάπη δεν είναι ταύτιση. Όπως λέει ο Γκιμπράν : << Να στέκεστε μαζί, όχι όμως πολύ κοντά. Γιατί οι στύλοι του ναού στέκονται σε απόσταση ο ένας από τον άλλον. Και η δρυς και το κυπαρίσσι δεν μεγαλώνουν το ένα στη σκιά του άλλου>>.

Η αγάπη δεν ζηλεύει. Η ζήλια και η αγάπη έχουν μπερδευτεί πολύ. Στην πραγματικότητα είναι διαμετρικά αντίθετες.

Η αγάπη δεν είναι "αυτοθυσία". Τα κίνητρα που κρύβονται πίσω από την άκρατη δωρεά και την καταστροφική ανατροφή των παιδιών είναι πολλά, αλλά όλες αυτές οι περιπτώσεις έχουν πάντα ένα κοινό βασικό χαρακτηριστικό: ο "δωρητής" με το κάλυμμα της αγάπης ανταποκρίνεται και ικανοποιεί τις δικές του ανάγκες, χωρίς να παίρνει υπόψη τις πνευματικές ανάγκες του αποδέκτη.

Η αγάπη δεν είναι υποχρεωτικά συναίσθημα ( τουλάχιστον όχι το κοινώς εννοούμενο) Συνήθως "αγάπη" ονομάζουμε το συναίσθημα της κάθεξης, εκείνης δηλαδή της διαδικασίας με την οποία ένα αντικείμενο γίνεται σημαντικό για μας, <<αντικείμενο αγάπης>>, που επενδύεται με την ενέργειά μας, σαν να ήταν μέρος του εαυτού μας. Η κατοχή όμως ενός ανθρώπινου όντος δεν σημαίνει ότι μας νοιάζει η πνευματική του ανάπτυξη, αντίθετα μάλιστα! Η αυθεντική αγάπη, που είναι βουλητική, μπορεί να υπάρξει χωρίς ή με το συναίσθημα της αγάπης που την κάνει πιο απολαυστική, αλλά όχι περισσότερο αληθινή. Η αγάπη σαν συναισθηματική κατάσταση, με την έννοια της αφοσίωσης, αποτελείται από πολλά συναισθήματα, τα οποία οδηγούν σε συγκεκριμένες πράξεις και συνθέτουν μια ολοκληρωμένη συμπεριφορά. Π.χ. η αγάπη της μάνας για το παιδί της.

Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά της Αγάπης που στοχεύει στην πνευματική ανάπτυξη;

Η αγάπη απαιτεί υπέρβαση των στενών ορίων του εαυτού μας. Είναι ο θάνατος του σπόρου στη γή και χρειάζεται θάρρος, προσπάθεια και εμπιστοσύνη στην Ύπαρξη. Η πράξη της αγάπης απαιτεί την έξοδο από την αδράνεια της συνήθειας και την εναντίωση, που γεννά ο φόβος. Θάρρος δεν είναι η απουσία του φόβου, είναι η ενεργοποίησή σου παρά τον φόβο, και η είσοδός σου στη ζώνη του άγνωστου και του πρωτόγνωρου. Η κύρια μορφή που παίρνει το έργο της αγάπης είναι η προσοχή και η ολική αποδοχή εκ μέρους μας του άλλου. Για να γνωρίσεις καλύτερα τον κόσμο του συντρόφου εκ των ένδω, με τα δικά του γνωστικά μέσα, πρέπει να παραμερίσεις όλες τις προκαταλήψεις και τις προβολές των επιθυμιών σου. Η αγάπη μας κάνει ευάλωτους στην απώλεια και την απόρριψη. Αν διαλέξεις τον κίνδυνο της ανάπτυξης, διαλέγεις ταυτόχρονα την αλλαγή και το θάνατο του παλαιού. Η μόνη εναλλακτική είναι να μη ζεις πλήρως ή να μη ζεις καθόλου. Η προσπάθεια αποφυγής του πόνου βρίσκεται στη ρίζα όλων των συναισθηματικών παθήσεων. Πολλοί δεν κάνουν ποτέ το άλμα της ενηλικίωσης, παραμένοντας προσκολλημένοι στη σιγουριά του οικείου, γατζωμένοι στην εξάρτηση και την παιδικότητα. Το να μην εναντιώνεσαι, όταν απαιτείται η εναντίωση για την καλλιέργεια της πνευματικής ανάπτυξης, κρυπτόμενος πίσω από τη μάσκα της προσποιητής σεμνότητας, αποτελεί έλλειψη αγάπης, όσο και η απερίσκεπτη κριτική ή καταδίκη. Κάθε σχέση αληθινής αγάπης είναι μια πειθαρχημένη σχέση, όσο και αν αυτό εκ πρώτης όψης συγκρούεται με πολλούς αντίθετους διαδεδομένους μύθους. Το γεγονός ότι ένα συναίσθημα είναι ανέλεγκτο, δεν σημαίνει καθόλου ότι είναι βαθύτερο από ένα πειθαρχημένο. Αντίθετα, οι ψυχίατροι ξέρουν καλά την αλήθεια των παλιών γνωμικών : << Τα ρηχά νερά είναι θορυβώδη>> και <<τα ήρεμα νερά είναι βαθιά>>. Η αγάπη, τέλος, είναι σεβασμός της μοναδικότητας του συντρόφου. Η ανικανότητα να αντιληφθεί κανείς την ιδιαιτερότητα του άλλου, στην ακραία της μορφή ονομάζεται ναρκισσισμός. Η αγάπη όχι μόνο σέβεται την ατομικότητα, αλλά συμβάλλει στην καλλιέργειά της, ριψοκινδυνεύοντας ακόμα και τον χωρισμό. Η συντροφικότητα μπορεί να είναι ένα πεδίο μάχης, μια άνυδρη έρημος , ένα παγωμένο τοπίο η ένα φιλόξενο καταφύγιο, όπου ο καθένας από τους δύο μπορεί να βρει ανάπαυση, ενθάρρυνση και ενδυνάμωση, πριν ξεκινήσει πάλι για την κατάκτηση της επόμενης πνευματικής κορυφής. Τα προβλήματα δημιουργούνται όταν από την αρχή δεν έχουν τεθεί φανερά κοινοί στόχοι και προτεραιότητες στο ζευγάρι. Για τον ένα μπορεί η βάση της συντροφικότητας να είναι και η κορυφή! Ο άλλος μπορεί να μεταβιβάζει ολόκληρο το βάρος για την συντήρηση του καταφυγίου στο έτερο μέλος, επιφυλάσσοντας στον εαυτό του την χαρά της αναρρίχησης ...

Όταν ένας κοινός πνευματικός προσανατολισμός ενώνει τους συντρόφους, τότε το το ταξίδι προς τις κορυφές της συνειδητότητας γίνεται πιο ελαφρύ και ευχάριστο και για τους δύο. Σε αντίθετη περίπτωση όπως διαβάζουμε στο Dhammapada :<<Εάν δεν βρείτε έναν άξιο σύντροφο, που να είναι σταθερός, και ενάρετος, όπως ένας βασιλιάς που απαρνιέται το κεκτημένο βασίλειο, να ζείτε μόνοι, σαν τον ελέφαντα στο δάσος, γιατί η μοναχικότητα είναι προτιμότερη από την συντροφιά των ανοήτων...>>.

autognosia

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ