Η πιο ασυνήθιστη δοκιμασία σοφίας

Ο Μισέλ ντε Μονταίν (γαλλ. Michel Eyquem de Montaigne, 1533-1592) επίσης Μοντέν, Μονταίνι θεωρείται o τελευταίος ουμανιστής της Αναγέννησης, αλλά και θεμελιωτής ενός ιδιόμορφου σκεπτικισμού επηρεασμένου από τον ακαδημαϊκό σκεπτικισμό του Πλάτωνα και του Πύρρωνα. Στο παρακάτω απόσπασμα ο Μονταίνι μας βάζει ένα διασκεδαστικό(?), ίσως λίγο ιδιόρρυθμο,  τεστ παιδείας και σοφίας, όπως κατ αυτόν θα πρεπε να διδασκόμαστε:

Εξέταση στην κατά Μονταίνι σοφία

1. Εδώ και 7 χρόνια περίπου , σε 2 λεύγες από δω, ένας χωριάτης , που ακόμη βρίσκεται εν ζωή, καθώς από πολύ καιρό είχε το κεφάλι του χαλασμένο από τη ζήλια της γυναίκας του, επιστρέφοντας μια μέρα από τη δουλειά του και ενώ εκείνη τον υποδεχόταν με τα συνηθισμένα της κλαψουρίσματα, τον έπιασε τέτοια μανία, ώστε αμέσως, με το κλαδευτήρι που ακόμη κρατούσε στα χέρια του, θέρισε όλα τα μέρη που της έφερναν τέτοιο πυρετό και της τα πέταξε στα μούτρα (Δοκίμια ΙΙ29)

α) με ποιο τρόπο οφείλει κανείς να διευθετεί τις οικογενειακές διαφορές?

β) η σύζυγος γκρίνιαζε ή εξέφραζε τη στοργή της? 

______________________

2. Μελετήστε τα 2 αποφθέγματα:

• Θέλω …ο θάνατος να με βρει να φυτεύω τα λαχανά μου , χωρίς να νοιάζομαι για το θάνατο και ακόμη λιγότερο για τον ατελή κήπο μου (Δοκίμια Ι20)
• Δύσκολα μπορώ να διακρίνω ανάμεσα στα λάχανα και στα μαρούλια του κήπου μου (Δοκίμια ΙΙ 17)

Ποια είναι η συνετή προσέγγιση στο θέμα του θανάτου?

______________________

3. Είναι ίσως αγνότερη και πιο καρποφόρα πρακτική να βάζουμε από νωρίς τις γυναίκες να γνωρίζουν τη ζωντανή πραγματικότητα (των ανδρικών οργάνων) παρά να τις αφήνουμε να τη μαντέψουν αναλόγως με την ελευθεριότητα που προκαλεί η φλογισμένη φαντασία τους . Αντί για τα αληθινά αντρικά μας όργανα, τα υποκαθιστούν, από επιθυμία και προσδοκία, με άλλα 3 φορές μεγαλύτερα από το κανονικό τους μέγεθος… Τι ζημιές δεν προκαλούν εκείνα τα ιχνογραφήματα τεράστιων οργάνων, που τα παιδιά κάθονται και ζωγραφίζουν εδώ κι εκεί στους διαδρόμους και στις σκάλες των βασιλικών παλατιών! Από αυτά προέρχεται μια φοβερή περιφρόνηση για το φυσικό μας βεληνεκές . (Δοκίμια ΙΙΙ5)

Πως μπορεί ένας άντρας με μικρή «ζωντανή πραγματικότητα» να εγείρει το ζήτημα? 

______________________

4. Γνωρίζω πως ένας ευγενής που δεξιώθηκε στο σπίτι του καλό κόσμο, καυχήθηκε 3-4 μέρες κατόπιν, για αστείο (Γιατί τίποτα δεν συνέβαινε),. Ότι τους είχε δώσει να φάνε πίτα γάτας ¨μια δεσποινίδα της συντροφιάς ένιωσε τέτοια βδελυγμία ώστε την έπιασε τόσο μεγάλη διάρροια και θέρμη που υπήρξε αδύνατον να σωθεί (Δοκίμια Ι 21)

Αναλύστε τον καταμερισμό της ηθικής ευθύνης. 

______________________

5. αν δεν ήταν ιδίωμα τρελού να μιλάει κανείς μόνος του, δεν υπάρχει μέρα όπου δεν θα με ακούγατε να μαλώνω τον εαυτό μου φωνάζοντάς του: « Σκατοκόπανε!»  (Δοκίμια ι38)

Η πλέον αλλόκοτη αναπηρία μας είναι να περιφρονούμε την ύπαρξη μας (Δοκίμια ΙΙΙ 13)

Πόσο πρέπει ν αγαπάει κανείς τον εαυτό του?

Από το βιβλίο του Αλαίν ντε Μποττόν «Η παρηγορία της φιλοσοφίας»

antikleidi

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ