ΤΟ «ΕΓΩ» ΚΑΙ Η ΘΕΪΚΗ ΠΗΓΗ

ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ

Όταν κάποια στιγμή μια θεϊκή ακτίνα από την Πηγή του Αληθινού Φωτός γεμίσει με σοφία τον σάρκινο φορέα ενός ανθρώπου, εκείνος έχει δύο δυνατότητες αντιμετώπισης.

Η μια είναι να νοιώσει όμορφα για τον εαυτό του και να γεμίσει με ικανοποίηση και αυτοπεποίθηση γι’ αυτό που πέτυχε.

Η άλλη είναι να στρέψει τα μάτια του προς την Πηγή Αυτής της Θεϊκής Ακτίνας, να Την αναγνωρίσει και να ενωθεί μαζί Της.
Κατ’ επέκταση, να αποδεχθεί την ουσιαστική κενότητά του, καθώς θα αναγνωρίσει πως η «αξία» του απορρέει από «Αλλού».

Η διαφορά που προκύπτει από τις δύο διαφορετικές αντιμετωπίσεις, είναι ότι στην πρώτη περίπτωση, το άτομο νοιώθει πως εκείνο έχει την αξία, και αναπτύσσει «Εγώ». Αυτό όμως το «εγώ» είναι το «ψαλίδι» που αποκόβει αυτό το άτομο από την Θεϊκή Πηγή, ως ότι «αυτό είναι».

Το «Εγώ» είναι μια εξατομίκευση που καταντάει έτσι, όταν «κάτι» αποκόβεται από την Πηγή του και ζητά να επιβιώσει ως ανεξάρτητο. Είναι μια εκ διαμέτρου αντίθετη ιδιότητα και αντιστρόφως ανάλογη προς την ιδιότητα του Πνεύματος. Εγώ ≠ Πνεύμα

Στην άλλη περίπτωση, συνειδητοποιεί την κενότητά του, αναγνωρίζει την Θεϊκή Πηγή ως την Αιτία της σοφίας του, και ταυτίζεται μαζί Της.

«§4. Μείνατε εν εμοί, και εγώ εν υμίν. Καθώς το κλήμα δεν δύναται να φέρει καρπόν αφ’ εαυτού εάν δεν μείνει εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ σεις, εάν δεν μείνετε εν εμοί. [ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΚΕΦ. ΙΕ ]»

 Όταν όμως ταυτίζεται με την Πηγή, χάνει το «Εγώ» του. Είναι σαν την σταγόνα του νερού, που όταν ενωθεί με τον ωκεανό, χάνει την αυτοτέλειά της.

Αν κοιτάξουμε το θέμα ακόμη βαθύτερα, τότε θα διαπιστώσουμε την ομοιότητα του αποκομμένου «Εγώ» των ανθρώπων, με τον αποκομμένο δημιουργό αυτού του κόσμου, ο οποίος για να κινηθεί ως ανεξάρτητος –σαν Εγώ– αποκόπηκε από τη Θεϊκή του Κοινότητα και κατάντησε έκπτωτος.

«Μπορεί κανείς να βεβαιωθεί για το ποιος είναι ο μεγάλος Εξαπατητής, αν ψάξει γι’ αυτόν με ανοιχτά μάτια και απροκατάληπτο νου, σε όλες τις Αρχαίες Κοσμογονίες και Γραφές. Είναι ο ανθρωπομορφοποιημένος Δημιουργός, ο Πλάστης του Ουρανού και της Γης, όταν αποχωρίστηκε από τα συλλογικά Πλήθη των συντρόφων του. [Ε.Π. ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΥ ‘ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΟΞΑΣΙΑ (ΤΟΜΟΣ ΙΙ σελ. 139)]»

…Αυτή είναι η έκπτωτη ακτίνα Φωτός, που ως Εως-φόρος καμπυλώθηκε και κουλουριάστηκε γύρω από το απαγορευμένο δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού και δημιούργησε την ταλάντωση αυτού του κόσμου.  

Εκεί λοιπόν έγκειται και η διαφορά ανάμεσα στους τσαρλατάνους και τους γνήσιους.
Οι  τσαρλατάνοι «λάμπουν» και προβάλλονται σαν πλουμιστά παγώνια. Έχουν «ύφος», «στιλ», «στόμφο φωνής», «έπαρση» και συνοδεύονται πάντα από τους ακολούθους τους, επειδή παίρνουν δύναμη και αξία από αυτούς.
Οι γνήσιοι, είναι αθέατοι, άσημοι και μοναχικοί, επειδή την δύναμή τους δεν την παίρνουν από τον κόσμο αλλά από την αιώνια Πνευματική Πηγή.

Αντέχεις Την Αλήθεια

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ