«Ο κανόνας που λέει ότι θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι όπως οι άλλοι, είναι ένας από τους πιο επικίνδυνους. Σχεδόν πάντα έχει ως αποτέλεσμα να συμπεριφέρεσαι άσχημα.»

Αν μπορούσαμε να δεχθούμε τον «θάνατο» σαν αλλαγή μιας κατάστασης στο «Είναι» μας, η αλλαγή θα ερχόταν με πνευματικές ταχύτητες να μας ωριμάζει, να μας φέρνει ολοένα και πιο κοντά στον Εαυτό μας, ολοένα και πιο αυθεντικά στην Εμπειρία μας.

Καμιά φορά μπερδεύονται τα "καλά" με τα "κακά", τα ηθικά με τα ανήθικα, μπερδεύονται τα "θέλω" των ανθρώπων, σαστίζουν στο τι να επιλέξουν...
Καμιά φορά φαίνεται πως δεν υπάρχουν επιλογές, αλλά υποχρεωτικές πορείες...
Οι περισσότεροι άνθρωποι ακολουθούν μια υποχρεωτική πορεία, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι επιλέγουν...
Η υποχρεωτική πορεία σου διασφαλίζει το "σωστό" και το "σωστό" σου διασφαλίζει την επιβίωση...Καμία επιλογή δεν υπάρχει σ’ αυτό…Φαίνεται, σαν η Ζωή να ακολουθεί μια πεπατημένη διαδρομή, χωρίς να δίνει ευκαιρίες σε κανέναν μας.
Μα πόσο να το πιστέψουμε πια?


Ετσι πάνε αυτά…Αλυσιδωτές αντιδράσεις και επιλογές…Η μία φέρνει την άλλη, τόσο που φτάνεις πια σε χρόνο dt σε μια ματαιότητα να κάνεις συνεχώς μάχες, χωρίς ουσία και νόημα…

Παίρνεις την εντολή «η ζωή είναι πόνος και αγώνας» τόσο κυριολεκτικά, που στις στιγμές ηρεμίας δεν ξέρεις ποιος είσαι και που πας…Θέλεις έναν «εχθρό» να σε τσιγκλάει για να πολεμήσεις, να καταλάβεις ότι ζεις…

Σαν γεννηθήκαμε είχαμε "όπλο" και "ασπίδα"…
Μα στην πορεία χάσαμε το όπλο και μας έμεινε οι ασπίδα…Η ζωή έγινε αμυντική, για τους περισσότερους ανθρώπους, μα σε έναν πόλεμο, όσο θέλεις να τον κάνεις, χρειάζονται και όπλα, αλλιώς είναι «αυτοκτονία» να αμύνεσαι συνεχώς!

Το όπλο του νέου ανθρώπου είναι η Αγάπη και η ασπίδα του η Αθωότητα…
Αν αφαιρεθεί το όπλο, η ασπίδα μεταβάλλεται σε φόβο…Λογικό είναι…
Αντί να σε ωριμάζει με πνευματικότητα σε όλα σου τα επίπεδα, σε κάνει μόνο νοητικά ώριμο, η ασπίδα…

Το όπλο χάθηκε μέσα στα σωστά και τα λάθη, μέσα στις υποχρεωτικές πορείες, στις θρησκείες, στις κοινωνίες, στα ήθη και τα έθιμα των λαών, στην ηθική, στο «ανήκω» και στο «καλύτερος»…

Όταν ο άνθρωπος καταρρίπτει την Σοφία του Δημιουργού, τού μένει μόνο η εξυπνάδα…
Το να εκπαιδεύεις τον νου σου να μαθαίνει τα πάντα έξω από τον Εαυτό σου, σημαίνει ότι παίρνεις μόνο τα ερεθίσματα από άλλες πηγές…

Και η Ψυχή μας?

Έχουν μεσολαβήσει τόσα πολλά φύλλα «σωστού» και «ηθικής» μεταξύ της Ψυχής και του «εγώ» μας, που είναι αδύνατον πια, για τους περισσότερους, να σταματήσουν να τρέχουν για να βρουν την χαρά…


Που πάμε χωρίς το όπλο μας όμως?
Κάποτε κουράζεται και ο πιο αισιόδοξος…
Και έχουν περάσει κάτι χιλιάδες χρόνια μέσα στην άμυνα…
Μπορούμε να το παρατηρήσουμε πια σ’ αυτήν την εποχή, είναι ολοφάνερο…
Οι άνθρωποι κουράστηκαν να τρέχουν να βρουν την χαρά…
Παραιτήθηκαν…

Κάποιοι λένε ότι ο άνθρωπος βολεύτηκε…
Ναι, ίσως είναι και έτσι…
Όμως είναι φυσιολογικό…είναι απόρροια μιας μάχης που δεν έχει νόημα πια…
Γιατί δεν έχει νικητές και νικημένους, κανείς δεν νικάει στην Ζωή, τελικά…
Κανείς που δεν έχει επιστρέψει στην κατάσταση του Δημιουργού…

Χρειάζεται να γυρίσουμε πίσω…
Να ξαναβρούμε το όπλο μας, γιατί είναι το μόνο που μετασχηματίζει την ασπίδα μας, ώστε να τα χρησιμοποιούμε και τα δύο, σαν Άνθρωποι…

Η μάχη δεν μπορεί να γίνεται πια μεταξύ των διαφορετικών τρόπων πίστης, ηθικής, ιδανικών, εθίμων, ελπίδας, λαών, θρησκειών, ονείρων…
Δεν μπορεί να γίνεται με υποθετικούς εχθρούς…ανώτερους, κατώτερους, μικρούς, μεγάλους, ηθικούς, ανήθικούς, θεούς και δαίμονες…

Αποδεδειγμένα, η ηθική της κοινωνίας δημιούργησε την ανηθικότητα στην Ζωή μας…Εκεί όμως που χρειάζεται να την ξεδιαλύνουμε, είναι μέσα στην ίδια μας την οικογένεια…εκεί που νομίζουμε ότι ανήκουμε, εκεί βρίσκεται η ανηθικότητα…
Γιατί ανήκουμε στην οικογένεια, την πατρίδα, την θρησκεία, σε μια πεποίθηση, σε μια ηθική, σε μια ομάδα, σε μια πίστη, αλλά δεν ανήκουμε στον Εαυτό μας…

Νομίζω ότι το μόνο που χρειάζεται πια, είναι να επιστρέψουμε στον Εαυτό μας και να τον νιώσουμε ολοκληρωτικά…Να επιστρέψουμε στον Άνθρωπο που Είμαστε…

είναι απλό να είσαι Ανθρωπος!

τόσο απλό, όσο αναπνέεις...

ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί η εκπαίδευσή μας αφορούσε το να γίνουμε άνθρωποι...
Αναρωτιέμαι, γιατί αυτή η εκπαίδευση αναγκάστηκε να κρύψει ποιότητες και αξίες ενός αρχέγονου Ήθους και να επινοήσει νέες, για να μας κάνει κάτι, άλλο από αυτό που αληθινά Είμαστε…
Αφού τις είχαμε...

Μόνο απαλά όρια χρειάζονταν στον νέο Άνθρωπο...
και όχι αυτοί οι περιορισμοί...

συνθλίβει κάθε διάθεση για αγάπη, ο περιορισμός...
οι περισσότεροι άνθρωποι κρύβονται από τον Εαυτό τους, γιατί φοβούνται ότι εκείνος είναι κάτι άλλο, από αυτό που υποχρεώθηκαν να γίνουν…

Μπορούμε όμως να ξαναρχίσουμε, πηγαίνοντας πια αντίστροφα…
Να εκπαιδεύσουμε αυτό που γίναμε, να εναρμονιστεί με αυτό που Είναι ο Άνθρωπος…
Δύσκολο μάλλον φαίνεται, γιατί ξεσυνεριζόμαστε περισσότερο, αγαπάμε λιγότερο…
Διαφορές με ομοιότητες, μας κάνουν να κοιτάμε λάθος Στόχους…



Και είπε ο Ποιητής…

«Ο κανόνας που λέει ότι θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι όπως οι άλλοι, είναι ένας από τους πιο επικίνδυνους. Σχεδόν πάντα έχει ως αποτέλεσμα να συμπεριφέρεσαι άσχημα.»
Ζαν ντε λα Μπριγιέρ

Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ