Φόβος – Ανασφάλειες – κοινωνική απόρριψη- Οικονομική κρίση

Γιατί γεννήθηκε ο Φόβος?

Πόσο καλά έχει μπει μέσα μας?

Πόσο τον διδάσκουμε στα παιδιά μας?

Τι σκηνές τρόμου βιώνουμε?

Ενώ τα παιδιά μας δεν τα αφήνουμε να βλέπουνε ταινίες τρόμου, εμείς τους βάζουμε τέτοιες σκηνές μέσα στο κεφάλι τους και τα κάνουμε να αποκτούν φρίκη.

Του λέμε ας πούμε του παιδιού μας « Θα σου κόψω τα πόδια άμα το ξανά κάνεις…». Έτσι εκείνο μπαίνει στη διαδικασία να κάνει αυτό που του είπαμε όχι γιατί πραγματικά το κατάλαβε ή το νιώθει, αλλά γιατί μέσα του βιώνει τη σκηνή τρόμου που μόλις του βάλαμε….

Τέτοιες σκηνές τρόμου όμως δημιουργώ και γω στον Εαυτό μου καθημερινά, με όλα όσα αντιμετωπίζω. Έχω σε αυτό και αρκετούς «βοηθούς» όπως τον περίγυρο που έχει το βλέμμα του τρόμου, την τηλεόραση που με λιθοβολεί καθημερινά με σκηνές τρέλας και τρόμου.

Ζούμε λοιπόν σε έναν μόνιμο εφιάλτη και τρόμο γεμάτοι από ευθύνες και μέσα από αυτές τις ευθύνες δημιουργούμε σκηνές φρίκης.

Η φρίκη και ο τρόμος μεταφέρεται στην κάθε μου σκέψη, στην κάθε μου κίνηση, στην κάθε μου σχέση, στην κάθε μου δημιουργία.

Κάτω από τη σκιά του Φόβου ζούσα κι εγώ. Τι θα πουν οι άλλοι, Τι θα σκεφτούν οι άλλοι.

Τέτοιες σκηνές τρόμου και φρίκης τις διδάχτηκα κι εγώ, όπως όλοι μας.

Βάλαμε μπροστά μας να κυνηγάμε το υλικό κομμάτι, γιατί μας είπαν ότι εκεί κρυβεται η ευτυχία, η κοινωνική καταξίωση, ο σεβασμός και άλλα.

Έτσι μάθαμε κι εμείς να δημιουργούμε όνειρα που να έχουν μέσα μας γούνες, αυτοκίνητα, σπίτια, κότερα κλπ.

Όνειρα που τώρα καταρρίπτονται κι έτσι εμείς νιώθουμε ότι η ευτυχία θα χαθεί μέσα από τα χέρια μας. Τι θα απογίνουμε χωρίς αυτά? Τρέχουμε όλη μέρα σαν τρελοί να προλάβουμε να φέρουμε σε ισορροπία όλο το υλικό κομμάτι που έχουμε ή θέλουμε να αποκτήσουμε και δεν έχουμε δει ότι τελικά ζούμε μέσα σε έναν μόνιμο εφιάλτη τρόμου. Με σκηνές απίστευτης φρίκης. Όλο αυτό πού έχει ευτυχία? Όλο αυτό που έχει χαρά?

Χαίρομαι που επιτέλους απόκτησα τη γούνα που ονειρευόμουν. Όμως με καταδικάζω να μην τη φοράω, να μην την έχω να σκονίζεται, και η χαρά που είχα μετατρέπεται σε αγωνία και προβληματισμό για το αν και πότε πρέπει να τη φορέσω. Δηλαδή ένα μαρτύριο.

Κατάφερα και πήρα το αμάξι των ονείρων μου. Αλλά φοβάμαι να το λερώσω, φοβάμαι μη το γρατζουνίσω, μη μου το κλέψουν, οπότε του βάζω μια κουκούλα και στο γκαράζ. Επιπλέον αποκτώ μια μεγάλη αγωνία για το πώς θα με κουτσομπολεύουν, πώς θα με κοιτάζουν οι άλλοι και για να μη με ματιάζουν συνεχίζω να κυκλοφορώ το μικρό αυτοκίνητο που είχα και πριν. Σουπερ δηλαδή, άλλη μια φρίκη.

Δημιουργώ το σπίτι των ονείρων μου. Ένα σαλόνι σαν έκθεση επίπλου, νιώθω καμάρι για όλο αυτό. Όμως δεν το χαλαλίζω για να κάθεται κανείς ούτε και εγώ απολαμβάνω τη δημιουργία του, για να μη το λερώσω, να μη το χαλάσω και τελικά μόνο το κοιτώ και το καθαρίζω.   

Δωροθέα

Η ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ 7 ΝΑΝΟΙ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ