Πως οι πατέντες δημιουργούν πληθωρισμό, κρίσεις και “δούλους”!

Έχετε ακούσει και διαβάσει αρκετά για τις πατέντες, μα και για νομοσχέδια τύπου ACTA/SOPA/PIPA/CISPA, μα και άλλες μεθοδεύσεις οι οποίες καθιστούν τον άνθρωπο σε ένα ον μη σωστά σκεπτόμενο και σαν προορισμό ζωής δουλειά και κατανάλωση.
Κατανάλωση σε προϊόντα και υπηρεσίες τα οποία θα είναι προσαρμοσμένα έτσι ώστε να αποδίδουν το μέγιστο κέρδος στον κατασκευαστή του (βιομήχανο, πχ).

Κατ’ αρχάς τα ΜΜΕ στον αέναο ρόλο τους της παραπληροφόρησης και αποχαύνωσης, έχουν πείσει τους ανθρώπους πως οι εταιρείες και τα εργοστάσια ιδρύονται προκείμενου να δημιουργήσουν θέσεις εργασιας. Η κοινή λογική όμως είναι πως δημιουργούνται με έναν και μοναδικό σκοπό: για να φέρουν κέρδος στον ιδιοκτήτη τους.
Σαν αποτέλεσμα θα παρέχουν προϊόντα και υπηρεσίες, προκειμένου να καλυφτούν ορισμένες πραγματικές η τεχνικές ανάγκες της κοινωνίας. Από τη στιγμή που είναι αυτό κατανοητό, πρέπει ν ’ αναζητήσουμε τις συνθήκες, που δίνουν αυτήν τη δυνατότητα. Η κύρια συνθήκη είναι η ζήτηση. Έχουμε ένα προϊόν και υπάρχουν άνθρωποι που το θέλουν. Όσο πιο πολλοί, τόσο πιο μεγάλη η δυνατότητα κέρδους.

-Δεδομένο επισης είναι πως οι κοινωνίες έχουν καταναλωτές με μισθούς και κλίμακες σε αυτούς. Άλλον μισθό παίρνει κάποιος δικαστικός λειτουργός, άλλον ένας εργάτης καθαριότητας, για παράδειγμα.
Έτσι έχουμε ένα ήδη διαμορφωμένο σύστημα αγοράς και με ίδια προϊόντα, μα διαφορετικής ποιότητας κατασκευής και χαρακτηριστικών. Αυτό από μόνο του είναι ένα βασικό τεχνητό χαρακτηριστικό τ’ οποίο έχει δημιουργηθεί από το καπιταλιστικό σύστημα και οι πατέντες (αυτές υπαρχουν σε όλα τα είδη και υπηρεσίες και όχι μόνο στο λογισμικό) και το αποτέλεσμα τους είναι πολύ απλά ο πληθωρισμός ο οποίος υπάρχει εδώ και πολλές δεκαετίες και καταστρέφει την μισθολογική ισότητα, δημιουργώντας κοινωνικο-οικονομικές αγοραστικές τάξεις.
Σε αυτή την περίπτωση χρησιμοποιήσαμε τον όρο: “τεχνητό”, καθώς τέτοιο είναι, τ’ οποίο και πάλι μέσω του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ, θεωρείται “δημοκρατία, ισότητα και δίκαιο”.
Ένα παράδειγμα:

Θα επαναλάβουμε την λέξη: “τεχνητό” καθώς ότι είναι τέτοιο, μπορεί και να αλλάξει.

Όλο αυτό έχει και τα διαφορετικής ποιότητας/τιμής προϊόντα που κυκλοφορούν και απευθύνονται στο ανάλογο οικονομικά, αγοραστικό κοινό. Ο έχων θα πάρει έτσι κι’ αλλιώς το καλύτερο ο μη έχων το πιο φθηνό με καποιες ενδιάμεσες (μικρής εμβέλειας πια) κλίμακες.
Εδώ πλέον δεν μιλάμε για προϊόντα μόνο, μα και για υπηρεσίες οι οποίες αν και θα έπρεπε να ειναι κοινωνικής πρόνοιας, με πρόσβαση δηλαδή σε όλους τους ανθρώπους, ασχέτως αγοραστικής δύναμης,στην πράξη την καλύτερη πρόσβαση έχουν μόνο οι ισχυροί οικονομικά.
Ένα παράδειγμα αυτών των υπηρεσιών ειναι η υγεία, η δικαιοσύνη, η παιδεία.
Το σύνολο των αρνητικών φαινομένων οφείλονται σε δύο διαφορετικούς παράγοντες: ο πρώτος είναι τα πνευματικά δικαιώματα στην τεχνογνωσία κι ο δεύτερος η ύπαρξη μέσα στην ίδια κοινωνία πλουσίων και φτωχών. Σε μία κοινωνία στην οποία υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, εννοείται ότι τη ζητούμενη υπεραξία, όσο η ζήτηση είναι μεγάλη, μπορούν να την πληρώσουν μόνον οι πλούσιοι.
Ο τεχνητός τρόπος λοιπόν, είναι αυτός που χωρίζει την αγορά με κριτήρια οικονομικά. Ο πλούσιος παίρνει ότι καλύτερο κι ο φτωχός αυτό που μπορεί.

Σε μία κοινωνία στην οποία υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, εννοείται ότι τη ζητούμενη υπεραξία, όσο η ζήτηση είναι μεγάλη, μπορούν να την πληρώσουν μόνον οι πλούσιοι. Αν ο άνθρωπος ήταν ένα ον κουτό, οι βιομήχανοι θα επέλεγαν ένα επίπεδο παραγωγής, που τους ευνοεί και δε θα παρήγαγαν ούτε μία μονάδα παραπάνω. Έτσι, χωρίς ν’ αλλοιωθεί το σύνολο της οικονομικής ζωής, δυνατότητα αγοράς αυτοκινήτων, για παράδειγμα, θα είχαν μερικοί μόνον πλούσιοι.
Ο άνθρωπος όμως ως έξυπνος και ταυτόχρονα πονηρός, όταν βλέπει μία κατάσταση, που σε γενικές γραμμές τον αδικεί, την ανέχεται, γιατί ελπίζει να βρει την τεχνογνωσία, που θα του επιτρέψει να μπει στην αγορά. Στίβει το μυαλό του μέρα και νύχτα, για να βρει δικό του τρόπο παραγωγής ενός προϊόντος.

Το παράδειγμα με τα αυτοκίνητα:

Ας πάρουμε για παράδειγμα, κάτι οικείο, όπως το αυτοκίνητο:

Αν υποθέσουμε ότι στη Γερμανία το πρώτο εργοστάσιο ήταν η Mercedes-Benz, επειδή δεν κάλυπτε την αγορά, επέτρεψε τη γέννηση της BMW.
Όσο η ζήτηση είναι μεγαλύτερη από την παραγωγή, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Τα προβλήματα ξεκινούν από τη στιγμή που η αγορά τείνει στο όριο κι αρχίζουν οι συγκρούσεις. Αν δεν υπήρχαν τα πνευματικά δικαιώματα —κι εδώ βρίσκεται ο επικίνδυνος ρόλος τους— τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά. Οι δύο γίγαντες θα κάλυπταν την αγορά με προϊόντα ίδιας ποιότητας και θα καθόριζαν την παραγωγή τους σε τέτοια επίπεδα, ώστε αργά ή γρήγορα το προϊόν αυτοκίνητο να ήταν προσιτό σ’ όλους τους ανθρώπους.
Επειδή όμως υπάρχουν τα πνευματικά δικαιώματα, το κεφάλαιο κατευθύνεται από δικούς του νόμους. Το κεφάλαιο πάντα θα εκδηλώνει την τάση του για μονοπώλιο από τη στιγμή που προστατεύεται. Έχουμε δύο γνώσεις, που και οι δύο έχουν αυτήν την κατεύθυνση. Αν δεν υπήρχαν τα πνευματικά δικαιώματα, αυτές οι γνώσεις θα ήταν απόλυτα ίδιες και η κατάσταση στο όριο μονοπωλιακή. Το κεφάλαιο έχει την τάση για μονοπώλιο, αλλά όταν φτάσει σ’ εκείνη την κατάσταση, χάνει τη δυνατότητα κέρδους. Αν τα εργοστάσια της Γερμανίας παρήγαγαν την οριακή παραγωγή για τις ανάγκες της, τότε οι τιμές θα έπεφταν μέχρι το όριο τους, που είναι το κόστος παραγωγής του προϊόντος και σχεδόν μηδενικό κέρδος για το βιομήχανο.
Μέσω των πνευματικών δικαιωμάτων δημιουργείται μία τεχνητή κατάσταση στην αγορά, που έχει ως μοναδικό χαμένο τον εργαζόμενο.
Αυτό σημαίνει ότι αν η γνώση ήταν κοινή και τα εργοστάσια τα μισά στο Αμβούργο και τα μισά στο Μόναχο, θα συνέβαινε το εξής: ο Γερμανός που θα κατοικούσε στο Μόναχο, θα προτιμούσε να πάρει ένα BMW, που κατασκευάζεται στην πόλη του, παρά ένα ίδιο ποιοτικά Mercedes, που κατασκευάζεται στο βορρά και χωρίς καμία διαφορά να επιβαρύνεται το κόστος μεταφοράς. Αυτός είναι ο φυσικός τρόπος κι ευνοεί απόλυτα τους ανθρώπους.

Ο τεχνητός τρόπος

Ο τεχνητός τρόπος είναι αυτός που χωρίζει την αγορά με κριτήρια οικονομικά. Ο πλούσιος παίρνει ό,τι καλύτερο κι ο φτωχός αυτό που μπορεί. Με τη διαφορά της γνώσης η αγορά χωρίζεται μ’ αυτόν τον τρόπο: ο πλούσιος, αν η τεχνογνωσία της Mercedes είναι ανώτερη, θα πάρει, όπου κι αν κατοικεί, ένα αυτοκίνητο της. Είτε μένει στο Μόναχο είτε στη Φρανκφούρτη αυτό που θέλει είναι το καλύτερο προϊόν.
Ενώ το προϊόν είναι ένα κι είναι το αυτοκίνητο, υπάρχει μεταβολή και τα προϊόντα γίνονται δύο. Το καλό και το λιγότερο καλό. Επειδή το κεφάλαιο σε κάθε περίπτωση λειτουργεί ανεξάρτητα από το επίπεδο της γνώσης και οι δύο αυτοί αντίπαλοι τείνουν προς την κατάκτηση της αγοράς, το επίπεδο της γνώσης απλά καθορίζει το σημείο εκκίνησης.
Αυτό σημαίνει ότι στο παράδειγμα μας η Mercedes ξεκινά από πάνω προς τα κάτω στο σύνολο του αγοραστικού κοινού, ενώ η BMW αντίθετα. Από τη στιγμή που θα γίνει η σύγκρουση, τα πάντα είναι σε βάρος των ανθρώπων. Από τη στιγμή που οι δύο Γίγαντες διεκδικούν το ίδιο μερίδιο της αγοράς, εγκαταλείποντας την παραδοσιακή πελατεία τους που έχουν καλύψει, αρχίζει και γεννιέται ο πληθωρισμός.

Και εδώ ανακύπτει ένα ερώτημα: Οι πραγματικοί θύτες του πληθωρισμού, ποιοι ειναι;

Τον πληθωρισμό τον δημιουργούν πάντα οι δούλοι. Όλοι οι άνθρωποι που είναι μισθωτοί και για οποιονδήποτε λόγο εισπράττουν υπεραξία, είναι υπεύθυνοι για τον πληθωρισμό. Ο χαρακτηρισμός “δούλος” τους δίνεται, γιατί ο δούλος κάνει πάντα αυτό που του υποδεικνύουν άλλοι και όχι αυτό που πραγματικά επιθυμεί.
Ένας ελεύθερος άνθρωπος δε δέχεται αυτήν την κατάσταση κι όταν δεν μπορεί να τη νικήσει, αποχωρεί. Όμως ένας άνθρωπος που εισπράττει μεγάλη υπεραξία, εξαιτίας της γίνεται δούλος. Ποιος άνθρωπος, που, ενώ είναι μισθωτός, ζει σαν πλούσιος, θα έφερνε αντίρρηση σ’ αυτόν, που του δίνει την υπεραξία;
Όταν οι δύο Γίγαντες έρθουν σε σύγκρουση, αυτόματα αρχίζουν κι εμφανίζονται δούλοι. Ποιοι είναι αυτοί; Θυμηθείτε εδώ, ότι άπειρα χρόνια πιο παλιά και μέσω των πνευματικών δικαιωμάτων ο βλάκας φεουδάρχης έγινε ευφυής βιομήχανος. Αυτό σημαίνει ότι όταν έρθει η στιγμή της σύγκρουσης και τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται δύσκολα, αυτός ο φεουδάρχης αδυνατεί ν’ αντεπεξέλθει στις ανάγκες της σύγκρουσης. Αρχίζει λοιπόν και προσλαμβάνει στελέχη, που έχουν γνώσεις. Αυτά τα στελέχη είναι οι δούλοι κι οι αμοιβές τους δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτές τον εργατών. Όσο πιο δύσκολες γίνονται οι συνθήκες, τόσο μεγαλύτερες απαιτήσεις υπάρχουν. Οι βιομηχανίες ζητούν τους καλύτερους κι αυτό σημαίνει τους ακριβότερους.

Έτσι προκύπτει μια ακόμα μεγάλη αλήθεια για την πραγματικότητα η και την αντικειμενικότητα της τεχνογνωσίας:

Η τεχνογνωσία γεννά κι αυτή δούλους. Τους καλύτερους μηχανικούς και σχεδιαστές τούς παίρνει αυτός, που πληρώνει καλύτερα. Το ίδιο ισχύει και για τους διαφημιστές. Όλα αυτά επηρεάζουν άμεσα την τιμή του προϊόντος κι όταν αυτό γίνεται στο σύνολο των προϊόντων, ο μεγάλος χαμένος είναι ο εργαζόμενος.
Έτσι, ενώ ένα προϊόν έχει κόστος πραγματικό —το κόστος των πρώτων υλών για την παραγωγή του, το κόστος του εργάτη που το παρήγαγε και το κόστος της ενέργειας που απαίτησε η παραγωγή του προϊόντος — αυτό που συμβαίνει είναι εντελώς διαφορετικό.
Ο βιομήχανος που διαθέτει το εργοστάσιο, έχει κάθε δικαίωμα να ζητά το κέρδος κι αυτό σημαίνει ότι το προϊόν, όταν θα φτάσει στην αγορά, θα έχει σε κάθε περίπτωση αξία η οποία θα καλύπτει το κόστος παραγωγής του και θα περιλαμβάνει και το ποσοστό κέρδους του βιομηχάνου.
Όπως ο εργάτης εργάζεται για το κέρδος, έτσι κι ο βιομήχανος εργάζεται γι’ αυτό με τη διαφορά ότι ο καθένας ξεκινά με διαφορετικά δεδομένα. Ο ένας έχει και πλούτο και δυνατότητα εργασίας, ενώ ο δεύτερος μόνον τη δυνατότητα εργασίας.

Πνευματικά δικαιώματα και η αποδεδειγμένη συμμετοχή τους στην διαμόρφωση της οικονομίας:

Πλέον είναι εμφανής η… συμβολή των πνευματικών δικαιωμάτων στη διαμόρφωση της αγοράς και κατ’ επέκταση τεχνητών κρίσεων οι οποίες δημιουργούνται και ωφελούν όσους κατέχουν το κεφάλαιο. Την δύναμη του χρήματος και του ελέγχου, πιο απλά.
Αφήνουμε λίγο στην άκρη αυτό τώρα και επιστρέφουμε στο παράδειγμα μας με τα αυτοκίνητα των Mercedes και BMW και πιο συγκεκριμένα στις συνθήκες ανταγωνισμού που δημιουργούν τα πνευματικά δικαιώματα και βλέπουμε τη νέα δημιουργηθείσα κατάσταση. Δύο Γίγαντες ανταγωνίζονται για μία κοινή αγορά. Τα προϊόντα τους επιβαρύνονται με το επιπλέον κόστος της υπεραξίας των δούλων. Ανάμεσα στους βιομηχάνους ιδιοκτήτες και τους εργάτες μπαίνει ένα ολόκληρο σύστημα δούλων, που λειτουργεί “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του συστήματος εξουσίας. Στην κορυφή αυτού του συστήματος υπάρχει ο βιομήχανος και στη βάση ο εργάτης. Η γνώση των δούλων κι ο ανταγωνισμός σε συνθήκες ύπαρξης πνευματικών δικαιωμάτων επιβάλλει δημιουργία συστήματος στο σύνολο των ανταγωνιστών. Έτσι στο παράδειγμα μας η BMW που είχε λόγο να βελτιώσει την τεχνογνωσία της, πληρώνει υπεραξία σε μηχανικούς κι εξειδικευμένους εργαζόμενους αλλά αυτή η κίνηση παρασέρνει και τη Mercedes, που θέλει να διατηρήσει τη διαφορά της. Από τη στιγμή που ένας βιομήχανος αναγκάζεται για λόγους επιβίωσης να πληρώσει δούλους, παρασέρνει το σύνολο των υπολοίπων. Αυτό το σύστημα επιβαρύνει το κόστος παραγωγής.

Ο βιομήχανος σ’ αυτήν τη νέα κατάσταση θα προσθέσει το κέρδος του στα νέα δεδομένα, που κάνουν το προϊόν ακριβότερο και άρα πιο απρόσιτο για τον εργάτη της βάσης. Όταν συμβαίνει αυτό σε συνθήκες γενικής κρίσης και όχι κάποιου μεμονωμένου κλάδου, οι συνέπειες είναι άμεσες κι αυτό φαίνεται στην ακρίβεια της αγοράς. Απ’ αυτήν την ακρίβεια που ανεβάζει το κόστος ζωής, αρχίζει και η αντίστροφη μέτρηση για την εκδήλωση των κοινωνικών φαινομένων, που είναι η αιτία όλων των κακών. Οι δούλοι ως άθλιοι που είναι, αγνοούν ότι σε μία κοινωνία με συγκεκριμένη παραγωγή, άρα και πλούτο, η υπεραξία που εισπράττουν είναι κόπος ανθρώπων.
Όταν ένας διευθυντής ζητάει μία αύξηση, αυτή η αύξηση δεν είναι προϊόν μαγείας, αλλά κλοπή του κόπου κάποιου άλλου. Όταν υπάρχει ανταγωνισμός και το κόστος παραγωγής συνέχεια επιβαρύνεται, αυτό δεν τείνει προς το άπειρο, αλλά προς μία τιμή οριακή. Δεν μπορεί ένα πλυντήριο να κοστίζει όσο ένα αυτοκίνητο, επειδή εκεί οδηγεί ο ανταγωνισμός.
Το κάθε προϊόν έχει κάποια όρια στην τιμή πώλησής του, που σε περίπτωση υπέρβασής της βγάζει το προϊόν έξω από την αγορά. Όταν με τις απαιτήσεις των δούλων, που εκβιάζουν το βιομήχανο το προϊόν φτάσει τα όρια, οι απαιτήσεις τους επιβαρύνουν αποκλειστικά και μόνον τους συναδέλφους τους στο ίδιο εργοστάσιο. Αν λοιπόν σκεφτεί κάποιος ότι το πραγματικό κόστος παραγωγής είναι η βάση και τα όρια τιμής του προϊόντος η κορυφή, τότε εύκολα καταλαβαίνει ότι αυτόν τον πλούτο τον μοιράζονται από κοινού ο βιομήχανος κι οι δούλοι.

Όταν ένας διευθυντής ζητάει μία αύξηση, αυτή η αύξηση δεν είναι προϊόν μαγείας, αλλά κλοπή του κόπου κάποιου άλλου. Όταν υπάρχει ανταγωνισμός και το κόστος παραγωγής συνέχεια επιβαρύνεται, αυτό δεν τείνει προς το άπειρο, αλλά προς μία τιμή οριακή. Δεν μπορεί ένα πλυντήριο να κοστίζει όσο ένα αυτοκίνητο, επειδή εκεί οδηγεί ο ανταγωνισμός. Το κάθε προϊόν έχει κάποια όρια στην τιμή πώλησής του, που σε περίπτωση υπέρβασής της βγάζει το προϊόν έξω από την αγορά. Όταν με τις απαιτήσεις των δούλων, που εκβιάζουν το βιομήχανο το προϊόν φτάσει τα όρια, οι απαιτήσεις τους επιβαρύνουν αποκλειστικά και μόνον τους συναδέλφους τους στο ίδιο εργοστάσιο. Αν λοιπόν σκεφτεί κάποιος ότι το πραγματικό κόστος παραγωγής είναι η βάση και τα όρια τιμής του προϊόντος η κορυφή, τότε εύκολα καταλαβαίνει ότι αυτόν τον πλούτο τον μοιράζονται από κοινού ο βιομήχανος κι οι δούλοι.

Ο μόχθος του εργαζόμενου είναι ο κόπος του διευθυντή και του βιομηχάνου (“φυσικά”):

Όταν υπάρχει ζήτηση του προϊόντος, το μεγαλύτερο μέρος αυτής της διαφοράς ανήκει στο βιομήχανο, ενώ όταν υπάρχουν συνθήκες ανταγωνισμού, αρχίζει μία σύγκρουση συμφερόντων. Η σύγκρουση έχει κι αυτή τα όρια της. Δεν μπορεί ο βιομήχανος να δώσει το σύνολο του κέρδους στους δούλους κι αυτός απλά να υπάρχει.
Όταν εμφανιστούν αυτά τα όρια, αποκαλύπτονται οι πραγματικοί ένοχοι. Οι δούλοι δεν παύουν ν’ απαιτούν και να εκβιάζουν κι αυτό, εφόσον έχουν εξαντληθεί τα όρια του χώρου, όπου βρίσκεται το πραγματικό κέρδος, σημαίνει ότι το μόνο που μπορεί να γίνει, είναι η συμπίεση του κόστους παραγωγής. Όμως πώς να συμπιεστεί το κόστος παραγωγής; Να μειωθεί το κόστος των πρώτων υλών, που είναι εκτός ελέγχου; Να μειωθεί η ενέργεια, που χρησιμοποιείται; Αυτά είναι αμετάβλητα.
Το μόνο μεταβλητό που υπάρχει είναι ο μισθός του εργάτη. Οι διευθυντές που αναπροσαρμόζουν τους μισθούς τους, κλέβουν τον εργάτη κι όχι οι βιομήχανοι που αναζητούν την απόδοση του κεφαλαίου τους σε κέρδος.

Όλοι αυτοί οι δούλοι είναι ίδιοι μεταξύ τους, ανεξάρτητα από το σύστημα που υπηρετούν. Είναι άνθρωποι με την ίδια φιλοσοφία, που είναι προϊόν της ίδιας παιδείας. Ξεκινούν τη ζωή τους φτωχοί και πεθαίνουν φτωχότεροι. Είναι νέοι και θυσιάζονται κι όταν γεράσουν προσπαθούν να παρασύρουν το σύνολο των ανθρώπων μέσα στη βρωμιά. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι, ενώ ο άνθρωπός σήμερα ζει κατά μέσο όρο 75 χρόνια, τα συστήματα που δίνουν γνώση ταλαιπωρούν τους δούλους μέχρι τα 35 και μέχρι τα 40 τους χρόνια; Ποιος θνητός άνθρωπος μπορεί ν’ αντέξει στη σκέψη ότι πρέπει να θυσιάσει τα καλύτερα του χρόνια για ν’ απολαύσει τον πλούτο γέροντας

Έγινε πιστεύω, κατανοητό πως μέσω των πατεντών ο εργατικός μισθός που συμπιέζεται κι αφορά την πλειοψηφία των ανθρώπων, οδηγεί τους ανθρώπους στην απελπισία. Μειώνουν τον πλούτο του που δικαιούται, εφόσον ιδρώνει και μοχθεί γι’ αυτόν και τον κάνουν θύμα της αγάπης του.
Μεταμορφώνουν τον αθλητή σε κλέφτη, εφόσον το κέρδος του από τη διαφήμιση επιβαρύνει τους ίδιους τους ανθρώπους, είτε παράγουν το προϊόν είτε το καταναλώνουν. Μεταμορφώνουν τον ποιητή σε βιομήχανο και το ποίημα σε προϊόν, που πρέπει να καταναλωθεί με κάποια συγκεκριμένη τιμή λόγω πνευματικών δικαιωμάτων. Δούλοι, παντού δούλοι. Διευθυντές, προϊστάμενοι, τμηματάρχες, κλέβουν όσα μπορούν και περιμένουν να προαχθούν, για να κλέψουν ακόμα περισσότερα.

Η… Ιδεολογία του κέρδους:

-Και για να γίνει απολύτως αντιληπτό, ακόμα και από πιο δύσπιστους, πως δουλεύει το σύστημα της βιομηχανίας του κέρδους, μα κυρίως το πως μας έχει αφομοιώσει και αποχαυνώσει, δεν χρειαζονται πολλα λόγια. Η εικόνα που ακολουθεί είναι παραπάνω από σαφής του τι εννοώ… ο ποιητής:

Το παράδειγμα των Microsoft και Apple:

-Ας δούμε τώρα ένα πιο προσιτό παράδειγμα στα παραπάνω, όσο αφορά τουλάχιστον τον χώρο μας που είναι η τεχνολογία.
Ας το δούμε πιο συγκεκριμένα πως δουλεύει ολόκληρο το σύστημα σαν ένα καλοκουρδισμένο γρανάζι.
Η Microsoft και τα Windows, σαφώς και δεν ήταν μια παρθενογένεση, όπου πάνω τους βασίστηκε και αναπτύχθηκε ολόκληρη η τεχνολογία και η εξέλιξη των υπολογιστών.
Αν ψάχναμε τις βασικές ρίζες αυτού που έχουμε σήμερα θα έπρεπε να πάμε στην δεκαετία του 1940 και ίσως ακόμα πιο πίσω. Βασιζόμενη λοιπόν, η Microsoft σε ιδέες και τεχνολογίες διαθέσιμες και χωρίς πατέντες, ανέπτυξε το λειτουργικό της σύστημα Windows η DoS, τότε.
Εκμεταλλευόμενη μια κατάσταση που οι υπολογιστές απαιτούσαν ένα κοινό λειτουργικό σύστημα και εκμεταλλευόμενη το κενό επίσημης εκπροσώπησης του διαδεδομένου τότε και με κοινή λογική καλύτερου Unix, επικράτησε σαν το κοινό λειτουργικό σύστημα για την επικοινωνία και την συμβατότητα των υπολογιστών σε μια εποχή αναπτυσσόμενης τεχνολογίας που έπαιρνε σάρκα και οστά.
Για την ακρίβεια εκμεταλλεύτηκε ένα νομοθετικό σύστημα που στις ΗΠΑ από ανέκαθεν ευνοούσε τους ιδιώτες και θες με λίγες γνωριμίες και πλάγια μέσα, όπως φημολογείται, επικράτησε και τα πράγματα έχουν οδηγηθεί στο σημείο που όλοι γνωρίζουμε.

Ο “αντίπαλος” με το μήλο:

Λίγο διάστημα αργότερα εμφανίστηκε η Apple. Αν έχετε κατανοήσει το προηγούμενο παράδειγμα με τις Mercedes και BMW, είναι εύκολο να αντιληφθείτε γιατί δεν συγκρούστηκαν ποτέ οι δυο εταιρείες (MS και Apple, μα αντιθέτως η MS σε περίοδο κρίσης της Apple, πολλά χρόνια πριν, την δάνεισε και χωρίς τόκους η όρους).
H κάθε μια στόχευε σε διαφορετικό αγοραστικό κοινό και αφ’ ετέρου η ζήτηση ήταν και εξακολουθεί να είναι μεγάλη, άρα και δεν προέκυπτε και λόγος κάποιας σύγκρουσης.
Αντιθέτως μάλιστα η ύπαρξη και των δυο ήταν ευνοϊκή και για τις ίδιες τις εταιρείες, παίζοντας ρόλο πάντα, η αγοραστική δύναμη, η αναγκη για προβολή του ανθρώπου και φυσικά η εμφύτευση στους ανθρώπους μέσω των διαφημίσεων ότι χρειάζονται κάποια πράγματα και τα δικά τους είναι τα καλύτερα.
Είναι επισης άμεσα αντιληπτό ότι σκοπός της ύπαρξης τους δεν ήταν η προσφορά στους ανθρώπους, ούτε η δημιουργία θέσεων εργασιας, μα το κέρδος των ιδιοκτητών. Κάτι άλλωστε που έχει συμβεί και δεν είναι μυστικό.

-Εδώ για να διαφυλάξουν αμφότεροι, ότι παρήγαγαν και πωλούσαν, σε τιμές που οι ίδιοι επέβαλαν, χρησιμοποίησαν τις πατέντες. Ακόμα και όλα όσα είχαν δημιουργήσει βασίζοντας στην συντριπτική τους πλειοψηφία σε άλλους ανθρώπους οι οποίοι και δεν είχαν πατεντάρει τις ιδέες τους, μα μοιράστηκαν την γνώση τους με το σύνολο.
Έχοντας λοιπόν εξασφαλίσει την δύναμη, είχαν πλέον άμεση πρόσβαση και επιρροή σε νομοθετικό και δικονομικό σύστημα.

Οι πατέντες, σαν τις πεταλούδες, ελεύθερες πετούν:

Ο δρόμος της ηλεκτρονικής πατέντας ήταν πλέον ανεξέλεγκτος και δούλευε μόνο προς όφελος των κατεχόντων (MS και Apple) και εις βάρος της ίδιας της τεχνολογίας, της εξέλιξης και φυσικά ακόμα περισσότερο εις βάρος των ανθρώπων.
Με την δύναμη εξαγορασμου των μέσων (ΜΜΕ και δικτυακών), μα και με την δυνατότητα δαπανών για διαφημίσεις που επιφέρουν σαν πλάση εγκεφάλου στους ανθρώπους τα αποτελέσματα δεν πρέπει να εκπλήσσουν.
Δε νομίζω να υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από αυτό των Dennis Ritchie και του Steve Jobs. Οι διαφορές τους είναι όσο ενός ογκόλιθου με ένα χαλίκι και όμως οι άνθρωποι βυθισμένοι στην προπαγάνδα και την άγνοια που τους σερβίρουν, αντιδρούν πραγματικά σαν δούλοι, κάνοντας να γελούν και να τρίβουν τα χέρια οι “αφεντάδες τους”.

Ίσως θα έπρεπε να κανουμε μια αναφορά για το Linux και την ανατροπή που έφερε σε αυτές τις ισορροπίες και το πως στάθηκε όρθιο χωρίς πατέντες και αντιμετωπίζοντας νικηφόρα μεγάλες μάχες απέναντι σε αυτές.
Και εδώ το σύστημα δουλεύει με τον γνωστό τρόπο:

1. Μήνυση για καταπάτηση πατέντας με πολυπλοκα και δαιδαλώδη τεχνικά σημεία. Μπλοκάρουν νομικά τον αντίπαλο και δίνουν έμμεσα μηνύματα σε άλλους μικρότερους ανταγωνιστές τους.
2. Συκοφάντηση έμμεση η άμεση (από ιστοσελίδες και ΜΜΕ). Προπαγάνδα μέσω κειμένων, δηλώσεων και διαφημίσεων κοινώς.
3. Κάποιο πιο κοινωνικό προφίλ, ίσως με δωρεές (που εκπίπτουν και από την φορολογία τους η οποία έτσι κι’ αλλιώς είναι ήδη διαμορφωμένη υπέρ τους).
4. Δημιουργούν “εταιρικούς πολέμους” (πχ: Microsoft VS Apple η Apple VS Google, κλπ-κλπ), με σκοπό βέβαια να αποπροσανατολίσουν τους ανθρώπους και να επιβάλλον ευκολότερα τα προϊόντα τους (στην ουσία δεν υπάρχει κανένας πόλεμος, μα μια καθαρή εταιρική αντιπαράθεση σε μια πληθωριστική αγορά,πολεμώντας (νομικά), με θεμιτά γι’ αυτούς όπλα, όπως οι πατέντες και τα πνευματικά δικαιώματα).

Linux ο… τρομοκράτης hacker! omg…

Ίσως η πιο μνημειώδης “κατηγορία” ενάντια στο Linux που καταμαρτυρεί και κάποια πράγματα για το πόσο διαφορετικά βλέπουν αυτοί οι άνθρωποι τα πράγματα, ανήκει στον Bill Gates, όπου πριν κάποια χρόνια, είχε πει το θεϊκό:

Το Linux είναι ένα λειτουργικό σύστημα που χρησιμοποιούν οι κομμουνιστές

Με την λέξη: κομμουνιστές, εννοούσε τους τρομοκράτες, αναρχικούς, βρομιάρηδες (με την δική του αντίληψη βεβαίως) και για να το πούμε πιο απλά την τρισάθλια και βρωμερή μάζα.
Αυτό, αν δεν κάνω λάθος, το είχε πει λόγω της Κούβας η οποία είχε αρχίσει να αναπτύσσει ένα δικό της λειτουργικό σύστημα Linux, προασπιζόμενη την εθνική της κυριαρχία.

Φτηνός εργάτης με “δικαιώματα” μετανάστη το Linux;

-Αν κάποιος έχει σχηματίσει την εντύπωση πως η Microsoft, Aplle, μα και άλλοι εταίροι τους όπως η Oracle η RIM (προσέξατε αλήθεια την σύνθεση της τετράδας που αποτελούν συμμαχία;), δεν θέλουν το Linux μα και το Ελεύθερο/Ανοιχτό Λογισμικό, κανουν μεγαλο λάθος!
Φυσικά και το θέλουν και πολύ μάλιστα, καθώς χωρίς αυτό ίσως και να μην είχαν την δύναμη που έχουν σήμερα. Με τους δικούς τους όρους και ερμηνείες όμως. Που θα συμφέρουν ΜΟΝΟ αυτούς και θα τους αποκομίσουν επιπλέον κέρδη.
Να το χρησιμοποιούν μόνο αυτοί, σαν ιδιοταγες, να μην μπορουν να το χρησιμοποιούν οι άνθρωποι, μα αντίθετα να αγοράζουν τα ανεξέλεγκτα κοστολογημένα προϊόντα που θα παράγουν από αυτό!
Να χρησιμοποιούν το Linux σαν εργάτη πιο απλά. Χωρίς κόστος, ανασφάλιστο και χωρίς εργασιακό δικαίωμα. Σαν τους μετανάστες στις δυτικές κοινωνίες, ένα πράγμα…
Και όχι μόνο αυτό, μα πιστεύοντας πως έχουν παρεισφρήσει σε κάθε κέντρο αποφάσεων εξουσιάζοντας το, το απαιτούν κιόλας (το πρώτο βήμα έγινε κοινώς).

-Πόσοι άραγε γνωρίζουν πως η Google, μα και άλλα τεράστια ονόματα του διαδικτύου έγιναν μεγάλοι και τρανοί (πχ: Facebook, Twitter, Nokia και μια ακόμα ατελείωτη λίστα), έγιναν αυτό που είναι χάρη στο Ανοιχτό/Ελεύθερο Λογισμικό, το Linux η το Unix;
Πόσοι άραγε, να ξέρουν πως κατά 99,9% τo router τους τρέχει Linux; Η πως το τηλέφωνο τους είναι πολύ πιθανό, να έχει μια εκδοχή του Linux η οτιδηποτε άλλο δημιουργημένο με Ανοιχτό/Ελεύθερο Λογισμικό;
Ίσως το πιο καλό παράδειγμα, ώστε να γίνει αντιληπτό, να είναι η περίπτωση της Microsoft, όπου μετά την εξαγορά του Skype, διαμορφώνοντας το (ώστε να μπορεί να ελέγχει τις επικοινωνίες των ανθρώπων), κατέφυγε στον… “εργάτη” Linux!

Ένα κουβάρι όλα. Για το €-$-¥, ρε γαμώτο!

-Όπως καταλαβαίνεται όλο αυτό έχει δημιουργήσει κάτι που είχε τις ρίζες του προγενέστερα και ειναι σιαμαίο με τις πατέντες λογισμικού είναι τα πνευματικά δικαιώματα, τα οποία φυσικά συνοδεύουν αυτές τις πατέντες.
Καθ’ ότι είναι πλέον σαφές ότι τις πατέντες τις δημιουργούν οι έχοντες την δύναμη, σαφές είναι σε αυτές να έχουν επιβληθεί “νομότυπα” πνευματικά δικαιώματα. Και με την δύναμη που έχουν επηρεάζοντας τα κέντρα εξουσιας δημιουργούν νόμους αποκλειστικά και μόνο υπέρ τους και πάντα μα πάντα, εις βάρος του καθημερινού ανθρώπου.

Έτσι λοιπόν, καθώς οι άνθρωποι ειναι παραπληροφορημένοι, ήταν απολύτως εύκολο αυτές οι πατέντες και τα δικαιώματα να πάρουν μορφή χιονοστιβάδας και να είναι ανεξέλεγκτα, κάτω από τον έλεγχο ιδιωτών (που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κέρδος) και με τους νομοθέτες να δουλεύουν αποκλειστικά προς όφελος τους.
Όλο αυτό βέβαια, σε συνδυασμό με το υπάρχον εξ’ επί τούτου δημιουργημένο τραπεζο-οικονομικό σύστημα (δείτε εικόνα πιο κάτω), δημιουργεί τις κοινωνικές ανισότητες, τον πληθωρισμό, τις κρίσεις, τις αυτοκτονίες, την κατάθλιψη και όλα γνωρίζουμε, μα και βιώνουμε άλλωστε στην Ελλάδα:

Αν κάποιος πιστεύει πως οι νόμοι που δημιουργούνται και επιβάλλονται, γινονται για το καλό του καθημερινού ανθρώπου και όχι προς όφελος συμφερόντων με ανταλλάγματα στην πολιτική και δικαστική εξουσία (οι έχοντες έχουν έτσι κι’ αλλιώς πρόσβαση σε αυτή πια, μη το ξεχνάτε), είναι πολύ βαθειά βυθισμένος στην προπαγάνδα.
Αν κάποιος πιστεύει ότι οι επιθέσεις που γινονται στον καθημερινό άνθρωπο από κάθε πλευρά (οικονομική, φορολογική, με βια από δυνάμεις καταστολής ανεξέλεγκτα) η και με άλλα φαινομενικά υποδεέστερα όπως η ACTA, μα και το CISPA, μα και τα SOPA/PIPA και ότι άλλο έχει υπάρξει πιο πριν η ακόμα-ακόμα και με αυτό το Secure Boot, μα και ενα σωρο ακόμα που ετοιμάζονται και γινονται εν αγνοία μας, μαθαίνοντας τα όσο το δυνατόν πιο αργά.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αν σας λέει κάτι η κυβέρνηση που (δεν) εξέλεξε το εκλογικό σώμα (έτσι δεν το λένε;), εκτός των ιδιωτικοποιήσεων της ΔΕΗ (ενέργεια) και άλλων οργανισμών, έχει δρομολογήσει και την μεταβίβαση (αρχικά) της ΕΥΔΑΠ, σε ιδιώτες. Οι τιμές που θα πουληθούν έναντι της πραγματικής αγοραστικής τους αξίας, είναι αντιληπτή και ήδη γνωστή, αν δείτε την γενικότερη ειδησιογραφία.

Πειρατεία και ροζ ελεφαντάκια:

Μια μικρή, μα σημαντική αναφορά στην πειρατεία, την οποία και επικαλούνται οι εταιρείες, έχοντας και την αντίστοιχη πιασιαρικη ατάκα:

Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική

Συγκινητικό έτσι; Και οι κύριοι υπαίτιοι για την πειρατεία, ποιοι είναι; Μα “φυσικά”, αυτοί που λένε τα ΜΜΕ, ως την πηγή αυτού μα και όλων των κακών που μαστίζουν την κοινωνία μας: Οι μετανάστες. Η υγειονομική, οικονομική βόμβα που στις χώρες τους είναι πάμπλουτοι και ήρθαν εδώ η στην υπόλοιπη Ευρώπη προκειμένου να αυγατίσουν τα κέρδη τους.
Γιατί οι εταιρίες χάνουν τόσα πολλά από την πειρατεία; Μα γιατί βγάζουν πολλά στο νόμιμο(;) εμπόριο! Πάρα πολλά! Οποιονδήποτε παραγωγό ρωτήσεις, είτε πρόκειται για αγρότη είτε για φούρναρη είτε για …τορναδόρο, θα σου πει ότι το μεγαλύτερο κέρδος που μπορείς να πιάσεις είναι 30-50%.
Αν κλέψεις θα φτάσεις το 80-100%. Έχετε ακούσει πουθενά για κέρδος 300 ή 500 ή 700 τοις εκατό; Τέτοια ποσοστά κερδίζουν οι εταιρίες για να φτάσει το δισκάκι να πουλιέται 15 και 20 ευρώ έκαστο! Αν τολμούν, ας δημοσιοποιήσουν το κόστος παραγωγής ενός γνωστού δίσκου και τις αντίστοιχες εισπράξεις τους!

Αφέντες δούλοι, ίδιοι γίναμε ούλοι:

-Αυτά τα περί “πλούτου των μεταναστών”, δεν τα λέω εγώ, ούτε είναι κάποιο αστείο, μα τα λέει πολύ σοβαρά και επίσημα η κυρία Ειρήνη Τσιλήρη, υπεύθυνη του Τμήματος Πειρατείας του παραρτήματος της IFPI (Διεθνής Ομοσπονδία Φωνογραφικής Βιομηχανίας) στο περιοδικό «Octava» (τεύχος 2, Νοέμβριος 2005):

Δεν είναι φτωχοί Αφρικανοί! Το 90% είναι Νιγηριανοί (σ.σ. οι «πειρατές»)… Εν τω μεταξύ η Νιγηρία είναι η πιο πλούσια χώρα της Αφρικής, έχει πετρέλαια…

Συνεπώς, επειδή η Ναμίμπια έχει διαμάντια και η Ινδία είναι πυρηνική δύναμη, άρα κάτι ανάλογο πρέπει να ισχύει και γι’ αυτούς. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Το επίπεδο της οικονομικής ανάλυσης (μέσα σε δυο σειρές κατάφερε να πει πάρα πολλά) ή το ιδεολογικό επίπεδο του στελέχους της IFPI; Σύμφωνα με τη «θεωρία» της (γιατί περί θεωρίας πρόκειται) οι Αργεντίνοι είναι ζάμπλουτοι (καθώς η χώρα τους παράγει το 1/3 της παγκόσμιας παραγωγής κρέατος) και σίγουρα έχουν αυξημένη χοληστερόλη! Συνεχίζει η κυρία:

Πληρώνουν οι πειρατές ασφαλιστικές εισφορές; Μόνο μας κατουράνε κι ούτε τρώνε, ούτε ψωνίζουν από τα μαγαζιά μας, δεν αφήνουν τίποτα στην Ελλάδα..

Ε, καλά τώρα. Αυτό είναι κάτι που το ξέρουν και οι τιμημένες μας πέτρες ακόμα: Οι Νιγηριανοί φοράνε μόνο παριζιάνικα ρούχα που φέρνουν απ’ το εξωτερικό, τρώνε μόνο κονσέρβες που εισάγουν οι ίδιοι επίσης από το εξωτερικό, ενώ -και το πιστεύω ακράδαντα- κατουράνε στη χώρα μας!

Πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος. Υπάρχουν και ευαισθησίες:

Το καλύτερο όμως η κυρία Τσιλήρη το φυλάει για το τέλος! Αφού δηλώνει ότι και στην Ελλάδα από του χρόνου θα πλακώσουν στις μηνύσεις τους καταναλωτές που κατεβάζουν παράνομα μουσική από το σπίτι τους (σ.σ. δηλαδή φέτος είστε ελεύθεροι να κατεβάζετε ό,τι γουστάρετε!), ερωτάται από το συνομιλητή της αν «έχει άλλη στρατηγική στο νου της» και απαντάει:

Τι άλλο; Να τους δολοφονούμε; Δεν γίνεται!…

Αυτό θα πει ανθρωπιά! άξιος ο μισθός της ή αλλιώς ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

Παζλ για… πολύ δυνατούς λύτες:

Να βάλω κι ένα προβληματάκι να πάρετε για το σπίτι: Ας δεχτούμε ότι όσα λένε οι εταιρίες για τη σχέση πειρατείας με την ποιότητα της παραγωγής ισχύουν πραγματικά. Ένα το κρατούμενο. Όπως είπαμε και παραπάνω οι «πειρατές» δεν πουλούν παρά δισκάκια «του συρμού» (να μη χρησιμοποιήσω άλλο χαρακτηρισμό). Δύο τα κρατούμενα.
Ο ακροατής-καταναλωτής που θέλει π.χ. την «Πολιτεία» του Μίκη ή τον «Κύκλο» του Μάλαμα ή τους «’ρχοντες» του Κορακάκη ή τις «Έξη λαϊκές ζωγραφιές» του Χατζιδάκι, θα πάει στο δισκάδικο να τ’ αγοράσει. Ακόμη κι αν αυτοί οι δίσκοι βρίσκονταν στους σάκους των πεζών μικροπωλητών, οι συγκεκριμένοι ακροατές δε θα μπορούσαν να έχουν στη δισκοθήκη τους μια …φωτοτυπία. Το ίδιο ισχύει και για τους φανατικούς ακροατές κάποιου συγκεκριμένου είδους. Π.χ. ποιος θα ψάξει να βρει τα «Mourmourika 1930-1955» ή το «Ταtοο» σε πειρατικό; Τρία τα κρατούμενα. Άρα αυτά τα είδη μουσικής πουλιούνται από τα δισκάδικα και οι εταιρίες δεν έχουν «διαφυγόντα κέρδη».

Η ποιότητα πάνω απ’ όλα. Ο Φοίβος τώρα δικαιώνεται!

Γιατί λοιπόν οι εταιρίες δε ρίχνουν το βάρος τους σε τέτοιου είδους μουσικές, παρά επιμένουν στην ατέλειωτη σαβούρα;
-Ας μην ξεφύγουμε όμως από το βασικό ζήτημα. Το πρόβλημα της πειρατείας λύνεται εύκολα και αρμόδιος για να το λύσει δεν είναι το κράτος και τα εκτελεστικά του όργανα. Είναι οι ίδιες οι εταιρίες. Δε θέλουν την πειρατεία; Στο χέρι τους είναι να την εξαφανίσουν σε μια μόνο μέρα. Ας σταματήσουν την αισχροκέρδεια κι ας βάλουν στο cd την πραγματική του τιμή. Ας βγουν σήμερα να το πουλήσουν 5-6 ευρώ (γιατί τόσο πουλιέται ένα προϊόν ανάλογου κόστους) και αύριο το πρωί δε θα κυκλοφορεί ούτε ένας πειρατής!

Οι άμεσα θιγόμενοι από τα πειρατικά δισκάκια είναι οι δημιουργοί, το κράτος και οι εταιρίες. Ή μάλλον οι εταιρίες το κράτος και οι δημιουργοί, βάζοντάς τους στη σειρά με βάση το μέγεθος του -χαμένου- κέρδους του καθενός. Οι δημιουργοί-στιχουργοί χάνουν στα σίγουρα. Απ’ τη στιγμή που θα δώσουν τα στιχάκια τους στο συνθέτη, η μόνη οικονομική τους απολαβή είναι τα ποσοστά από τις πωλήσεις των δίσκων, άντε και κάτι ψιλά από κάποιες δημόσιες εκτελέσεις.
Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για τους δημιουργούς-συνθέτες, με τη διαφορά ότι αυτοί, σαν μουσικοί που είναι, θα δουλέψουν με τα τραγούδια τους σε μαγαζιά, συναυλίες κλπ. Υπάρχουν βέβαια και οι τραγουδιστές, από τους οποίους μόνο οι φίρμες ίσως χάνουν, γιατί τα συμβόλαιά τους προβλέπουν ποσοστά από τις πωλήσεις. Για τους υπόλοιπους η πειρατεία μάλλον λειτουργεί ως διαφήμιση. Κι έτσι κι αλλιώς οι τραγουδιστές θα πάρουν το μεροκάματο στο μαγαζί. Το κράτος βέβαια χάνει, καθώς ο ΦΠΑ και τα υπόλοιπα φορομπηχτικά …κάνουν φτερά στην τσέπη του ανώνυμου Αφρικανού. Οι εταιρίες φυσικά χάνουν τα πιο πολλά, καθώς σ’ αυτές ουσιαστικά ανήκει το προϊόν που δέχεται την πειρατεία, αλλά και γιατί είναι τεράστια τα κέρδη τους απ’ τις πωλήσεις.

-Συνεπώς,γιατί να μας προξενεί εντύπωση που το ίδιο το κράτος έχει νομοθετήσει και δώσει το ανεξέλεγκτο δικαίωμα σε ιδιώτη, για τον έλεγχο της μουσικής, επικαλούμενη πνευματικά δικαιώματα (πατέντες), επιβάλλοντας χαράτσια όπου θέλει και όσο θέλει;
Μιλάμε φυσικά για την ΑΕΠΙ και το μπάχαλο που επικρατεί.
Και σίγουρα με τα όσα επικαλούνται και προωθούν, το ζητούμενο τους, είναι να εξαλείψουν οτιδηποτε ελεύθερο για τους ανθρώπους (στη προκειμένη περίπτωση που αναφερομαστε την μουσική).
Μην επαναλαμβανόμαστε. Η υπερ-κερδοφορία είναι το μοναδικό ζητούμενο.

Αγορασμένο η ενοικιασμένο;

Για να γίνει πιο αντιληπτό το παράλογο της υποθέσεως και για το πόσο επηρεάζουν το σύστημα, αρκεί το παράδειγμα του λογισμικού, μουσικής, ταινιών.
Για σκεφθείτε το λίγο. Αν πάτε και αγοράσετε για παράδειγμα, έναν καναπέ η μια τηλεόραση η ένα ψυγείο, υπάρχει κάτι που να σας απαγορεύει μετά να το μεταπουλήσετε, σαν μεταχειρισμένο ας πούμε, μετά από κάποιο διάστημα;
Σαφώς και όχι, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο. Τα έχετε πληρώσει τόσο όσο συμφωνήσατε με τον πωλητή και είσαστε πλέον ο κάτοχος τους. Το πως θα τα χειριστείτε και το τι θα τα κάνετε αφορά εσάς και μόνο και σίγουρα όχι το μαγαζί που σας το πούλησε η την εταιρεία/εργοστάσιο που κατασκεύασε αυτά τα προϊόντα.

Στα είδη λογισμικού και διασκέδασης όπως που αναφέραμε πριν, αυτό δεν ισχύει. Ειλικρινά κανείς δεν κατάλαβε για το πως από την μια στιγμη στην άλλη αυτό που πληρώνουμε δεν μας ανήκει, μα το έχουμε νοικιασμένο και η κυριότητα ανήκει στην δημιουργό εταιρεία.
Βάση προκάτ νομοσχεδίων όπως τα ACTA/SOPA/PIPA/CISPA κλπ, περνούν λίγα-λίγα κάθε φορά, απορρίπτοντας επιφανειακά το νομοσχέδιο στο σύνολο του, σχέδια και διατάξεις που τους ευνοούν.

Ένα παράδειγμα ενός τέτοιου λογισμικού το όποιο πληρώνετε, ακόμα και εν’ αγνοία σας, κατά την αγορά ενός υπολογιστή, είναι τα Windows.  Το προϊόν αυτό όπως βέβαια και άλλες πασίγνωστες εφαρμογές), ΔΕΝ είναι στην κυριότητα, μα στην άδεια χρήσης του (αφού το χρησιμοποιείτε την έχετε αποδεχθεί, ας την διαβάζατε) αναφέρεται πως το έχετε “νοικιασμένο” και η κυριότητα του (ιδιοκτησία) ανήκει στην εταιρεία (την Microsft, στην προκειμένη).
Αυτή μπορεί να σας το αναιρέσει η να κάνει οτιδηποτε άλλο κρίνει εις βάρος σας, αν αυτή το κρίνει πως πρέπει.
Ίσως το πιο καλό παράδειγμα για αυτό και τις ανεξέλεγκτες (εις βάρος των ανθρώπων), διαστάσεις που μπορεί να πάρει αυτό, είναι το γνωστό θέμα με τα e-books (τεράστια και κερδοφόρα βιομηχανία κέρδους).
Συνεπώς είναι κάτι που ειναι υπαρκτό και σαφώς οι εταιρείες αυτά τα κανουν έχοντας κατοχυρώσει το νομικό και νομοθετικό τους πλαίσιο (έχουν πρόσβαση, μην το ξεχνάμε).

-Ποιος ο σκοπός; Μα είναι προφανές και ήδη το έχουμε πει πιο πάνω: Το υπερκέρδος και ο έλεγχος. Ο έλεγχος άλλωστε είναι κάτι πολύ σημαντικό για να καταναλώνουν οι άνθρωποι.
Και εδώ μην παραβλέπετε πως αυτοί δεν μας βλέπουν σαν ανθρώπους, μα ως οικονομικές και στατιστικές μονάδες. Εντελώς απρόσωπα δηλαδή με καθαρή λογιστική αντιμετώπιση.
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο έρχεται μια “λεπτομέρεια” που κάνει την διαφορά. Μέσω των ACTA και των υπολοίπων, άνοιγε ο δρόμος, μέσω της βιομηχανίας μουσικής και θεάματος, να εφαρμοστούν αυτά και στην καθημερινότητα. Κατά την αγορά ενός cd η ταινίας στην αρχή και αργότερα, σαφώς και θα εφευρίσκονταν τρόποι και μέθοδοι, ώστε να επεκταθεί παντού.

Τρομοκράτες, Hackers, έλεγχος, επενδύσεις, θυγατρικές, υπερκερδοφορία:

Μάλλον πρέπει να έχουμε μειωμένη μνήμη για να ξεχνάμε οτι (ιδιαίτερα), τα τελευταία 10-15 χρόνια, για να παραβλέπουμε πως όλα όσα μας έλεγαν οι πολιτικοί ανά τον πλανήτη και διέδιδαν ασύστολα τα μέσα προπαγάνδας τους, τα ΜΜΕ, δημιουργώντας ένα κλίμα φόβου στους ανθρώπους.
Τι καλύτερο λοιπόν από την τρομοκρατία και φυσικά τους hackers στη πορεία, ώστε να καλύψουν όλο το πεδιο (πραγματικής ζωής και ηλεκτρονικό).
Σίγουρα η ανθρωπότητα χρειαζόταν κάτι που θα την σόκαρε. Θα τρόμαζε τις δυτικές κοινωνίες και τους κατοίκους τους, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για επιβολή μέτρων ασφαλείας. Για το… “καλό μας”.
Αυτή η πράξη ήταν το γνωστό κτύπημα στους δίδυμους πύργους των ΗΠΑ και με μια εικόνα και εκδοχή που δόθηκε, αρκετή να σοκάρει, ούτως ώστε να παρθούν μέτρα με νομοθεσίες που σε άλλες συνθήκες θα ξεσήκωναν τους ανθρώπους.  Ένας “εναλλακτικός” τρόπος χειραγώγησης, αν το καλοσκεφθείτε…
Αν λοιπόν πιστέψατε τα όσα ειπωθήκαν για το πως και από ποιους χτυπήθηκαν οι πύργοι της Νέας Υόρκης, σας προτείνω να το επανεξετάσετε και να σκεφθείτε την παρακάτω εκδοχή που ειναι εξίσου πιστευτή με αυτή που είπαν (και λένε):

Εδω όμως υπάρχει κάτι ακόμα πιο σοβαρό, το οποίο δεν είμαστε σε καμία περίπτωση οι ειδικοί, προκειμένου να το αναλύσουμε, αξίζει όμως να αναφερθούμε.
Διαβάζουμε συνεχώς για εξαγορές εταιρειών από μεγαλύτερες και “γίγαντες”, για θυγατρικές η επενδύσεις εταιρειών σε άλλες, όπως τράπεζες, επενδύσεις, φαρμακοβιομηχανία,τζόγο, θέαμα, τηλεόραση, τροφή και ένα σωρό ακόμα.
Η αυτές οι επενδύσεις να γινονται από ιδιοκτήτες των διαφόρων εταιρειών/βιομηχανιών, κλπ.
Ενίοτε έστω και δειλά βλέπει το φως της δημοσιότητα και κάποια είδηση για κρυφές εξαγορές η επενδύσεις από κολοσσούς κάθε είδους (η από τους ιδιοκτήτες τους) σε εταιρείες η αγορές που δεν έχουν άμεσα την παραμικρή σχέση με το αντικείμενο τους.
Ηλίου φαεινότερο πως εκτός από το κέρδος που θα αποδώσουν αυτές θα προσφέρουν σε αυτούς που τις αποκτούν η επενδύουν πρόσβαση σε απόλυτο έλεγχο στη ζωή των ανθρώπων.

Ο έλεγχος δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερο κέρδος:

Αυτό άλλωστε είναι πολύ σημαντικό καθώς τους δίνει την απόλυτη δύναμη και δυνατότητα για αμύθητα κέρδη.
Για σκεφθείτε κάτι απλό: Πως θα ήταν η ζωή των ανθρώπων η μάλλον πόσοι από αυτούς θα είχαν δικαίωμα στη ζωή, αν ο απόλυτος έλεγχος της τροφής, του νερού και της ενέργειας πέρναγε εξ’ ολοκλήρου σε εταιρείες και ιδιώτες;
Αν καποιες εταιρείες είχαν το μονοπώλιο στην δημιουργία, διανομή, επιβολή τιμής (προφανώς) στη τροφή και το νερό?
Και όπως αντιλαμβανόσαστε, αυτό είναι κάτι… μεγαλειώδες! το γιατί, συνοψίζεται στο παρακάτω και είναι πλήρως κατανοητό:

Θέλουν τον έλεγχο. Να ελέγχουν την τροφή. Τον σπόρο. Τους δομικούς λίθους της διατροφής.
Οι πατέντες ειναι η διαδικασια του να κατέχουν την τροφή. Όλη την τροφή…
Αν ελέγχουν τους σπόρους, ελέγχουν την τροφή. Το γνωρίζουν, ειναι στρατηγικό.
Είναι ισχυρότερο από βόμβες, ισχυρότερο από όπλα. Ο καλύτερος τρόπος να ελέγξεις τον παγκόσμιο πληθυσμό.

Και αν νομίζετε πως αυτό είναι κάτι αδύνατο να συμβεί, να σας θυμίσω την Mosanto και το Codex alimentarius που είναι εδώ και συμβαίνει και μάλιστα νόμιμα και επίσημα!

-Αν σαν πιο geek που είμαστε,θέλαμε να συγκρίνουμε την Mosanto με κάτι πιο οικείο σ’ εμάς που έχει ακολουθήσει παρόμοιες διαδικασίες, αυτή θα ήταν η Microsoft.
Ουπς! Microsoft είπα; Για δες μια σύμπτωση: Ο δημιουργός της ο Bill Gates, με τα χρήματα που κέρδισε από αυτή, έχει επενδύσει την Mosanto!

Δηλαδή, είπαμε τόσα πολλά, προκειμένου να καταλήξουμε στο αυτονόητο:
Τον έλεγχο και την δύναμη να δημιουργούν τα πάντα ώστε να ελέγχουν τους ανθρώπους προκειμένου να θησαυρίζουν, τα έχουν αυτοί που με τον όποιο τρόπο έγιναν και ισχυροί. Ένα παράδειγμα οι κάθε είδους πολυεθνικές (τράπεζες, εταιρείες) και σε όσους εμφανώς η μη ανήκουν.
Όσοι όμως και να υπαρχουν πίσω από αυτές φανερά η μη αν θέλετε, σίγουρα είναι λίγοι, μα έχουν καταφέρει, μέσω ενός οικονομικού συστήματος να διαμορφώνουν κοινωνίες και εμμέσως πλην σαφώς να έχουν έλεγχο στην ζωή η την λιμοκτονία των ανθρώπων. Στην ίδια την ζωή η τον θάνατο!

Θέλετε ένα πιο… οικουμενικό παράδειγμα; Η Αφρική. Η πλουσιότερη ήπειρος του πλανήτη, με άπειρο φυσικό γεωλογικό πλούτο και λιμοκτονεί. Ολόκληροι πληθυσμοί που τους λείπουν αυτά που εδώ (ακόμα) θεωρούμε αυτονόητα.
Βλέπετε όμως η προπαγάνδα που μας ποτίζουν μας έχει κάνει να θεωρούμε αυτονόητες τέτοιες εικόνες, όπως η παρακάτω και να μην μας αγγίζουν καν. Να μην μας κανουν έστω για λίγο να αναρωτηθούμε τι δεν πάει καλά, όταν στο υπόλοιπο ημισφαίριο, οι άνθρωποι υπερ-καταναλώνουν και πετούν περισσεύματα φαγητού:

Πως μπορείς και κοιμάσαι, όταν συμβαίνει αυτό?

Άλλο παράδειγμα επισης είναι μεγαλο μέρος της Ασίας, με πληθυσμούς να ζουν στην απόλυτη εξαθλίωση, χωρίς το παραμικρό δικαίωμα στην ίδια την ζωή. Χωρίς καμία απολύτως ευκαιρία…

Επίλογος:

Ομολογουμένως ξέφυγε σε έκταση το θέμα, ωστόσο καλύφθηκε πλήρως και κάνοντας αντιληπτό με τον ποιο τρόπο διαμορφώνονται οι κοινωνίες, πόσο ασήμαντος είναι ο άνθρωπος σαν οντότητα μπροστά στο αναγκη για περισσότερο κέρδος και βέβαια για τον τρόπο που τα προσχήματα των πατεντών και πνευματικών δικαιωμάτων αποτελούν τροχοπέδη στην επικράτηση ενός συστήματος που βοηθαει λίγους και κάνει τον καθημερινό άνθρωπο πραγματικά δούλο και εξαρτημένο.
Όπως βλέπετε όλα είναι έτσι κι’ αλλιώς αλληλένδετα μεταξύ τους και έχουν καταφέρει να αλυσοδέσουν σε πολύ μεγαλο βαθμό τον άνθρωπο. Εμάς όλους δηλαδή.
Και αυτό ακριβώς εννοούσα στην αρχή του άρθρου με την πρόταση:

…σαν άνθρωποι, όσο έχουμε ακόμα το δικαίωμα της φωνής…

Σίγουρα έχει γίνει σαφές πως αν οι άνθρωποι δεν σκέφτονται μόνοι τους, μα με κονσερβαρισμένες ιδέες, θα καταναλώνουν καλύτερα και περισσότερο και δεν θα διαμαρτύρονται παραπάνω από το στάδιο της εκτόνωσης για οτιδηποτε συμβαίνει και αποφασίζεται εις βάρος τους.
Συνεπώς αν σταματήσουν κάθε φωνή που δίνει άλλη άποψη από την δική τους η υπάρχει κάτι που μπορουν οι ανθρώπου να το χρησιμοποιήσουν δωρεάν, θα πρέπει να σταματήσει αν υπάρχει.
Και για να το πούμε με δικό μας παράδειγμα, το Ανοιχτό/Ελεύθερο Λογισμικό, το Linux, το FreeBSD, το Unix η και άλλα τα οποία είναι και λιγότερο γνωστά στις μάζες, είναι αντίθετα στις θελήσεις και τους στόχους τους για υπερ-κερδοφορία.
Μα φυσικά δεν σταματάει εκεί. Μας έχουν κάνει να πιστεύουμε άλλα πράγματα, τα οποία μας κανουν να αμφισβητούμε ακόμα και υπαρκτές λυσεις που προσφέρουν μια πραγματικά καλύτερη ζωή στον άνθρωπο, με δικαιώματα και σε κάθε τομέα της ζωής, είτε αυτό ειναι ενέργεια, οικονομία, κατασκευή μηχανών η άλλων αντικειμένων, αγροτεχνολογία, ιατρική Παντού μπορεί να είναι η να γίνει εφικτό και πραγματικότητα. Μέχρι και στην μόδα!
Συνεπώς να γιατί συντρέχει και η αναγκη του ολοκληρωτικού ελέγχου των ανθρώπων.

-Σημαντικά στοιχεία του άρθρου ανήκουν στους: Άρη Νικολαΐδη από το δικτυακό περιοδικό για το λαϊκό τραγούδι: “Κλίκα”, καθώς και στον Παναγιώτη Τραϊανό από το “Υδροχόος”, χωρίς αυτό να σημαίνει πως συμφωνώ με όλα τα αρθρα τους η το σύνολο των συγκεκριμένων άρθρων τους, απ’ όπου και τα αποσπάσματα.
Για τις εικόνες, για μια ακόμα φορά, ευχαριστούμε το WeArt (facebook.com/WeARTc).

-Ευχαριστώ για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου, ελπίζω σε αρκετούς ανθρώπους να έδωσε έστω, ένα ερέθισμα για παραπάνω σκέψη και από διαφορετική πλευρά και φυσικά να το διαδωσετε και σε όσους πιστεύετε πως έχουν ακόμα άγνοια η ζουν στον κόσμο τους, πιστεύοντας ότι κάτι “σημαντικό” κανουν!
Λόγω του καλοκαιριού και των πιο χαλαρών ρυθμών, ίσως είναι πολλοί που θα το διαβάσουν όχι μόνο όλο, μα παραπάνω από μια φορές!

-Σαν κατακλείδα, κρατήστε αυτό που επαναλάβαμε και καποιες φορές πιο επάνω:

Όλα αυτά που έχουν δημιουργήσει, είναι τεχνητά και ότι είναι τεχνητό, το μόνο σίγουρο είναι πως μπορεί να αλλάξει…:

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ