ΑΡΧΕΤΥΠΟ – ΠΡΟΤΥΠΟ – ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ

«Αρχέτυπο» ονομάζουμε την πρωταρχική «εν δυνάμει» ιδέα- εικόνα που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.

«Πρότυπο» εννοούμε την πρώτη υλοποίηση- πραγμάτωση που έγινε βάσει μιας «αρχέτυπης» ιδέας. Το «πρότυπο» είναι πάντα προς μίμηση.

«Πρωτότυπη» ονομάζουμε μια μίμηση προτύπου που έχει «κάτι το ξεχωριστό» και που τη διαφοροποιεί από τις άλλες μιμήσεις.

Μπορούμε, λοιπόν, βάσει μιας «αρχέτυπης ιδέας», να δημιουργήσουμε ή να αντιγράψουμε ένα «πρότυπο» και με ένα εμπνευσμένα έντονο προσωπικό στοιχείο να το καταστήσουμε πρωτότυπο.

«Γενηθήτω φως  και εγένετο φως».


Η «πρόθεση» του Θεού για Δημιουργία εκδηλώνεται με προφορά της θεϊκής επιθυμίας. Η ιερά πρόταση «ηχεί και δονεί» το (μέχρι εκείνη τη στιγμή) άδηλο και ακατανόητο για μας προ-Δημιουργικό θεϊκό πεδίο. Η «ιερή Δόνηση» δημιουργεί μορφές και πυκνώματα μέσα σ’ αυτό. Η θεϊκή πρόθεση εκδηλώνεται και υλοποιείται. Η θεϊκή ενέργεια αποκτά οντότητα, συμπυκνώνεται, συμπιέζεται, αποκτά μάζα, βαρύτητα, ελκτική δύναμη και τελικά εκρήγνυται και κατακερματίζεται! Τα «Σύμπαντα- Κόσμοι είναι πλέον γεγονός. Γαλαξίες, σμήνη, νεφελώματα, άστρα, ηλιακά συστήματα, πλανήτες, δορυφόροι, αστεροειδείς κομήτες και λογής- λογής αστρικά σκουπίδια πλημμυρίζουν τον άδηλο και ανέκφραστο (μέχρι πρότινος) προ-Δημιουργικό χώρο.



    Τώρα γίνεται πιο κατανοητή η σχέση «Πρόθεσης» και εκφοράς Λόγου. Ο Θεός έχει «Πρόθεση» και αυτή είναι που πυροδοτεί την Δημιουργία. Αυτό μας κάνει ξεκάθαρο ότι και σε ανθρώπινο επίπεδο, αν κάποιος δεν έχει «πρόθεση» για κάτι, τίποτα δεν γίνεται… και αν γίνει κάτι, αυτό θα είναι άνευ ουσίας ή δεν θα εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας. Ο άνθρωπος που δεν έχει «πρόθεση» είναι φτερό στον άνεμο, είναι διάτρητος στις επιβουλές των άλλων και συνήθως χάνεται ασκόπως ανάμεσα στα μαγνητικά- δονητικά πεδία που δημιουργούν οι «προθέσεις» των άλλων. Φυσικά η εκφορά του Λόγου είναι το συμπλήρωμα της πρόθεσης. Προφέροντας την πρόθεσή μας σωστά, την κοινοποιούμε σε φυσικό πεδίο. Ο ήχος δημιουργεί δόνηση, και η δόνηση- θεμέλιο ποιεί κβαντικά τις δομές (τις Ρούνες) πάνω στις οποίες θα κτισθεί το μέλλον, αυτό δηλαδή που εξαγγείλαμε.

    Ο ήχος εκπέμπεται με τη μορφή δόνησης που η έντασή της κυμαίνεται και εκλαμβάνεται διαφορετικά από τον κάθε δέκτη. Ο λόγος που ηχεί, έχει μία πηγή εκπομπής κι ένα «Λόγο» εκπομπής. (συνήθως αυτός ο Λόγος αναζητείται). Ο Λόγος ηχεί και εκπέμπεται σε όλα τα Συμπαντικά επίπεδα, όμως δεν μορφοποιείται ούτε εκλαμβάνεται σε όλα αυτά τα επίπεδα με τον ίδιο τρόπο. Ανάλογα με την φύση, την υλική υπόσταση και την ενεργειακή δομή του κάθε Συμπαντικού επιπέδου, ανάλογη είναι και η μορφοποίηση του «Λόγου» (στο συγκεκριμένο) επίπεδο. Ο συγκεκριμένος τρόπος που ηχεί ο Λόγος σε κάθε Συμπαντικό επίπεδο, μπορεί να θεωρηθεί σχετικά δεδομένος. Όπως ανάλογα δεδομένη μπορεί να είναι και η συγκεκριμένη εκφώνησις ενός συγκεκριμένου ηχητικού σήματος που υποδηλώνει ένα όνομα, μία έννοια ή ένα πράγμα σε κάποια ανθρώπινη γλώσσα.

Ας δεχτούμε ότι υπάρχει ένας κόσμος ιδεατός Αρχετύπων που εκεί υπάρχουν τα πάντα σε μια χαοτική κατάσταση μεν, αλλά «εν δυνάμει». Ό,τι υπήρξε, ό,τι υπάρχει, ό,τι θα υπάρξει… Ό,τι δεν υπήρξε, ό,τι δεν υπάρχει, ό,τι δεν θα υπάρξει… Αυτά που θα μπορούσαν να μην υπήρχαν, να μην υπάρχουν, αλλά υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν΄ όλα είναι καταγραμμένα εκεί (εν πνεύματι) σαν ιδέες, σαν έννοιες, σαν εικόνες…

Αυτό το πεδίο ο Πλάτωνας το ονομάζει «Κόσμο των Ιδεών» ενώ οι ανατολικοί λαοί το ονοματίζουν ως «Ακασικά Αρχεία».

     Ο Γκαίτε στον «Φάουστ» μιλά για έναν «τόπο» που δεν μπορεί να πάει ο Μεφιστοφελής αλλά που μπορεί να τον υποδείξει και να πάει ο Φάουστ, προκειμένου να βρει απαντήσεις στα ερωτήματά του! Σ’ αυτόν τον τόπο ζουν «οι μακρινές μητέρες των πάντων»! Αλήθεια ποιες είναι αυτές οι «μητέρες» (μήτρες); Και γιατί εκεί μπορεί να πάει μόνον ο Φάουστ (άνθρωπος) και μάλιστα με την υπόδειξη του Μεφιστοφελή; Μήπως αυτές οι «Μητέρες» ταυτίζονται με τα «Ακασικά Αρχεία» και τον «Κόσμο των Ιδεών»; Μήπως ο Γκαίτε γνώριζε κάτι περισσότερο και ήθελε να μας το μεταφέρει (καλυμμένα); Μήπως όλη η αλληγορία σχετίζεται με το αρχέγονο προπατορικό «αμάρτημα», με την αναζήτηση της «γνώσης του καλού και του κακού» μέσω της βρώσης του «απαγορευμένου καρπού» από το «δέντρο της ζωής»; Μήπως αποκτώντας την «απαγορευμένη γνώση» ο άνθρωπος μπορεί να ξεχωρίσει και να ονοματίσει πλέον το «καλό» και το «κακό»;



Αν δεχτούμε ότι κάπου υπάρχουν αυτά τα «Ακασικά Αρχεία» (όπου ενυπάρχουν σε αυτά τα ιδεατά αρχέτυπα των «όλων», σε χαοτική κατάσταση), τότε θα πρέπει να υπάρχει και κάποιος τρόπος ο άνθρωπος να μπορέσει να εισχωρήσει σ’ αυτά. Η μυθολογία μας δείχνει αυτόν τον τρόπο. Ο Ήρωας αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας έναν «άθλο». Για την ακρίβεια ο άθλος του ανατίθεται από κάποιο ανώτερο πρόσωπο. Το πρόσωπο αυτό πότε είναι ένας εξουσιαστής-βασιλιάς, πότε ένας ιερέας-μάγος και πότε ένα πνευματικό ον (νεράιδα, άγγελος, θεός). Συνήθως ο άθλος είναι ο εξής: θα πρέπει ο ήρωας να κάνει ένα μεγάλο μακρινό ταξίδι. Το ταξίδι είναι επικίνδυνο και στην πορεία του ο ήρωας θα πρέπει να αντιμετωπίσει πολύμορφους φύλακες-τέρατα- εχθρούς-πειρασμούς. Όταν φτάσει στον προορισμό του, θα δώσει μια τελική μάχη και θα κερδίσει τίμια  (ή θα κλέψει πονηρά) ένα τρόπαιο. Αυτό το τρόπαιο θα το φέρει (όχι με λιγότερους κινδύνους) πίσω στην πατρίδα του . Θα το παραδώσει ή θα το αφιερώσει κάπου, και, τελικά, θα πάρει την ανταμοιβή του. Έτσι έπραξαν στην Ελληνική μυθολογία ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Ιάσονας κ.α. Στην Κέλτικη λογοτεχνία, οι Ιππότες αναζητούν το Άγιο Δισκοπότηρο. Σε άλλη εκδοχή, οι Ιππότες περιδιαβαίνουν τις πόλεις και τα χωριά, αποδίδοντας δικαιοσύνη. Τελικά φτάνουν σε κάποια «πηγή» που τη φυλάει ένας «δράκος»’ τον σκοτώνουν, απελευθερώνουν μια «νεαρή γυναίκα-βασιλοπούλα»   που αυτός κρατούσε φυλακισμένη, και τελικά την παίρνουν για γυναίκα τους! Υπάρχουν όμως και οι ήρωες- ημίθεοι-γιοι Θεού ή αγαπητοί των Θεών, που ενώ διδάσκουν και θεραπεύουν, προδίδονται, διώκονται, καταδικάζονται και θανατώνονται. Όλοι τους κατεβαίνουν (πηγαίνουν) στον κάτω (άλλο) κόσμο, στον Άδη (στον κόσμο των ιδεών;) και αφού μείνουν για λίγο εκεί , επιστρέφουν νικητές στον κόσμο μας. Εκτός από τον Ηρακλή και τον Θησέα που κατέβηκαν στο κάτω κόσμο, το ίδιο έκαναν και οι: Ορφέας, Όσιρις, Άτις, Άδωνις. Μίθρας κ.λπ. Όμως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η «εις Άδου κάθοδος» και η Ανάσταση του Χριστού. Ο Ιησούς επέστρεψε φέρνοντας στη γη το σωτήριο μήνυμα ότι: «ο θάνατος μπορεί να νικηθεί» και πως η «αιώνια ζωή μπορεί να κερδηθεί»! Μήπως όλοι αυτοί οι Ήρωες, θεάνθρωποι, εισχώρησαν στον κόσμο των Ιδεών και των Αρχετύπων; Μήπως με τους άθλους τους θέλουν να μας κάνουν ξεκάθαρο ότι όλοι μας μπορούμε να έχουμε πρόσβαση εκεί;

     Για την ακρίβεια, όλοι λίγο-πολύ έχουμε αυτήν την δυνατότητα. Όλοι έχουμε επισκεφτεί αυτά τα ακασικά αρχεία, όχι όμως συνειδητά. Αυτή η «Κοσμική Τράπεζα Ιδεών και Αρχετύπων» είναι ανοιχτή σε όλους μας. Μπορούμε να κάνουμε «εκταμίευση» ενός ορισμένου ποσού (κάτι σαν πιστωτική κάρτα), έχουμε όμως και την υποχρέωση να αποταμιεύουμε (θα δούμε με ποιον τρόπο). Είναι ακόμα σίγουρο πως κάποτε θα μας ζητηθεί «απόδοση λογαριασμού» και πως θα πρέπει τότε να δικαιολογήσουμε την καλή ή την κακή χρήση των «εκταμιευμένων». Ανάλογα με την «χρήση» και τις «καταθέσεις» μας, θα «κλείσουμε» λογαριασμό! Όλοι λοιπόν έχουμε επισκεφτεί ασυνείδητα τον «Κόσμο των Ιδεών και των Αρχετύπων». Αυτή η επίσκεψή μας γίνεται αυτόματα. Όταν έχουμε ένα πρόβλημα και μας έρχεται ξαφνικά η λύση, αυτή η λύση δεν ήρθε από το πουθενά. Όταν ανακαλύπτουμε ένα καινούργιο φάρμακο, αυτή η ανακάλυψη ήρθε από εκεί! Όταν φιλοτεχνούμε ένα έργο τέχνης, η ιδέα από εκεί μας έρχεται. Ακόμα και όταν κατασκευάστηκε για πρώτη φορά ένα ταπεινό χρηστικό αντικείμενο, (π.χ. ένα κουτάλι) το αρχέτυπο αυτού του αντικειμένου εκεί προϋπήρχε! Όλοι μας θεωρούμε τελείως φυσιολογικό το να έχουμε ή να μην έχουμε ιδέες και έμπνευση και γι’ αυτό δεν συνειδητοποιούμε αυτήν την διεργασία.

    π.χ. Είμαστε όλοι χρήστες συσκευών κινητής τηλεφωνίας. Θεωρούμε δεδομένη τη χρήση του κινητού τηλεφώνου, αγνοούμε όμως (έστω και θεωρητικά) το βαθμό της τεχνολογικής ανάπτυξης που απαιτείται για να κατασκευαστεί αυτή η πολύπλοκη συσκευή. Πολύ περισσότερο αν μας ζητηθεί να κατασκευάσουμε εξ’ αρχής μία τέτοια συσκευή. Θα θεωρήσουμε την απαίτηση παράλογη και απραγματοποίητη. Και όμως, σαν σύνολο, σαν ανθρωπότητα είμαστε γνώστες αυτής της τεχνολογίας! Το ίδιο μπορούμε μα πούμε ότι συμβαίνει με την είσοδό μας στα λεγόμενα «Ακασικά Αρχεία», στον κόσμο των ιδεατών Αρχετύπων. Εισχωρούμε σε αυτά κάτω από ορισμένες συνθήκες… Ένας τρόπος είναι η «έκταση» των αισθήσεων να φέρει την νοητική «έκσταση», κι αυτή να μας ενθουσιάσει, να μας καταστήσει δηλαδή πνευματικά «ένθεους».

   Το να ταξιδέψουμε σε υπερβατικά πεδία, μπορεί να ακούγεται από απλό ως ουτοπιστικό, σίγουρα όμως είναι και επικίνδυνο, γι αυτό χρειαζόμαστε οδηγούς γι αυτά τα ταξίδια. Η Τέχνη, η Φιλοσοφία και η Τελετουργία φαίνονταν (μέχρι τώρα) ότι ήταν οι μόνοι τρόποι ανίχνευσης και απόδειξης αυτών των υπερβατικών πεδίων. Ο καλλιτέχνης εμπνέεται, ο φιλόσοφος διαλογίζεται, ο ιερέας προσεύχεται… Σήμερα θα πρέπει να δεχτούμε και την «επιστήμη» σαν οδηγό. Ο επιστήμονας αναζητεί, μελετά, παρατηρεί και μέσω του πειράματος αποδεικνύει. Αλλά και ο έμπορος, ο κάθε εργαζόμενος, ο απλός τεχνίτης, ο πολιτικός, ο στρατιωτικός, ο μαθητής, όλοι, σε καθημερινή βάση έχουν πρόσβαση σε αυτά τα Αρχεία. Από αυτά αντλούν τις ιδέες, τις λύσεις και τα πρότυπα που χρειάζονται. Πως το κατορθώνουν αυτό; Είναι απλό. Μέσω της καθημερινής τους εργασίας! Όσο πιο σοβαρά και υπεύθυνα παίρνουν την εργασία τους, όσο πιο δημιουργικά και με αγάπη ασχολούνται με αυτήν, τόση περισσότερη ενέργεια και έμπνευση έλκουν για την περάτωση του έργου τους. Όσο εργάζονται δημιουργικά, έχουν ιδέες’ αν σταματήσουν να εργάζονται με αγάπη και συναίσθηση του καθήκοντος, τότε από ελεύθεροι εργάτες, μετατρέπονται σε «δούλους» που μόνο από ανάγκη «δουλεύουν»’ χωρίς όρεξη και έμπνευση’ ανίκανοι να λύσουν τεχνικά προβλήματα ή να εμπνευστούν κάτι πραγματικά νέο. Ο Κόσμος των Αρχετύπων είναι απαγορευμένος γι αυτούς που «δουλεύουν» μ’ αυτόν τον τρόπο. Το ταμείο της Κοσμικής Ενεργειακής Τράπεζας είναι κλειστό για να κάνουν ανάληψη. Μόνο χρέη και υποθήκες έχουν εκεί. Ας δεχτούμε πως όλα αυτά είναι έτσι (θυμηθείτε ότι όλοι μας αναζητούμε την αλήθεια. Στην αναζήτησή μας αυτή, χρησιμοποιούμε «λογισμούς» που δυστυχώς, οι πιο πολλοί στηρίζονται σε υποθέσεις).

Από τη στιγμή που ο άνθρωπος- ήρωας θα επιστρέψει από τον κόσμο των Ιδεών-Αρχετύπων, φέρνει μαζί του αυτό το «κάτι» που κέρδισε ή που εκταμίευσε. Τι είπαμε πιο πριν; Είπαμε ότι στον κόσμο των Ιδεών και των Αρχετύπων υπάρχουν τα πάντα «εν δυνάμει» σε μία χαοτική κατάσταση. Είναι όμως ακόμα ανεκδήλωτα. Εκδηλώνονται από την στιγμή που κάποιος τα επιλέγει τα ανασύρει και τα φέρνει σ’ αυτό το υλικό πεδίο όπου βρισκόμαστε σήμερα. Από τη στιγμή που αυτό το «κάτι» έρχεται στην επιφάνεια, γίνεται αντιληπτό γιατί αυτομάτως αποκτά «περιεχόμενο και φόρμα». (Οι Κινέζοι αυτό το λένε «Μέι και Σαν» και θεωρούν αδιανόητη τη διάλυση αυτής της ενότητας). Από τη στιγμή όμως που κάτι εκδηλώνεται με φόρμα και περιεχόμενο, αποκτά υλική και πνευματική υπόσταση και για να γίνει κατανοητό, θα πρέπει να ονομαστεί! Θα πρέπει να του δοθεί μία λέξη (κωδικός) που θα περιγράφει, όσο είναι δυνατόν την ουσία του.

Μερικοί μελετητές φθάνουν στα άκρα, θεωρώντας ότι αυτή η διαδικασία έχει σχέση με το «προπατορικό αμάρτημα». Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, αρχικά όλα ήταν ΕΝΑ και από την στιγμή που κλήθηκε ο άνθρωπος να ονοματίσει τα δημιουργήματα, είναι σαν να «έσπασε» την Δημιουργία (προφανώς για να την κατανοήσει), αλλά τη σμίκρυνε κιόλας, φέρνοντάς την στα νοητικά μέτρα του… Οι λέξεις που έδωσε στα επιμέρους κομμάτια της Δημιουργίας, αμφισβητείται κατά πόσο αντιπροσωπεύουν και την ουσία του καθενός απ’ αυτά. Η φόρμα πολλές φορές τον ξεγέλασε, και έδωσε ονόματα βασισμένος σ’ αυτό που νόμιζε ότι έβλεπε και όχι παίρνοντας υπόψη του το περιεχόμενο του επί μέρους δημιουργήματος. Γι αυτό και ο πραγματικός Λόγος, η αληθινή Ουσία σήμερα αναζητείται! Πάντως ο άνθρωπος αναζητά με πόθο τον Λόγο και την Ουσία των δημιουργημάτων, και ανάλογα με την ψυχική και πνευματική πρόοδό του, ονοματίζει με σχετικά εφικτή επιτυχία, αυτά.

Τα αναγραφόμενα (παρόλη τη επικίνδυνα απλουστευμένη παρουσίασή τους) παραμένουν ακόμα δυσνόητα. Η προσεκτική μελέτη τους όμως μπορεί να βοηθήσει τον αναγνώστη- μελετητή στο να σχηματίσει μια εικόνα για το πώς λειτουργεί η σχέση «άνθρωπος- αρχέτυπο- λέξη».

ΤΑΞΕΙΔΙ ΣΤΟ ΦΩΣ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ