ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ...ΝΑΙ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ….

Ποσες φορες δεν εχουμε ακουσει τη φραση «χαμηλωσε τους τονους, συμβιβασου, που θα βρεις καλυτερα, αποδεξου τη διαφορετικοτητα» κ αλλες παρομοιες.

Σε ολους τους τομεις της ζωης μας στις προσωπικες, οικογενειακες, φιλικες, επαγγελματικες μας σχεσεις μπαινουμε στη διαδικασια του αν θα πρεπει να ριξουμε νερο στο κρασι μας και να συμβιβαστουμε προκειμενου να απολαυσουμε την ηρεμια και την ομαλοτητα.
Όμως, όπως σε καθενα απ αυτους τους τομεις, οφειλουμε να βαζουμε ορια.

Ξεκινωντας από τις προσωπικες μας σχεσεις, ο καθενας μας, αναζητα τον ανθρωπο που θα τον κανει να νιωσει ολοκληρωμενος ασφαλης κ ευτυχισμενος.
Αυτο δε σημαινει απολυτη ταυτιση με τον αλλο, αλλα σωστο ταιριασμα των δυο πλευρων. Κατι σαν δυο κομματια πάζλ που ενωνονται αψογα και δημιουργουν ενα αρμονικο συνολο.
Αλλα…… μεχρι ποσους συμβιβασμους θα πρεπει να προχωρησουμε?Υπαρχουν καποιοι τομεις, οι οποιοι δεν επιδεχονται συμβιβασμων.

Καταρχην: Δεν πρεπει να χασουμε την ταυτοτητα μας. Η προσωπικοτητα του καθενα μας, είναι μοναδικη, ξεχωριστη, ανεγγιχτη από οποιονδηποτε. Οι συνηθειες, τα ονειρα, οι φιλοδοξιες μας, θα πρεπει να είναι σεβαστα από το περιβαλλον μας, κυριως σε ότι αφορα το συντροφο που εχουμε επιλεξει να βρισκεται διπλα μας. Σε περιπτωση που νιωσουμε πως πρεπει να αφησουμε κομματια του εαυτου μας στην ακρη, κομματια που μας κανουν να ξεχωριζουμε από τους γυρω μας, προκειμενου να ταιριαξουμε στη ζωη του συντροφου μας, τοτε καταπιεζουμε συνειδητα ή ασυνειδητα τον εαυτο μας κ παλευουμε δυστυχως να κρατησουμε με νυχια και με δοντια κατι ξενο σε εμας.

Οσον αφορα την οικογενεια, η επιβολη επιθυμιων των μελων της προς εμας, π.χ. αδελφια, γονεις, ξαδελφια, προκαλει δυσαρεσκεια τετοια, ώστε φοβουμενοι μη διαταραχτουν οικογενειακοι δεσμοι, αρχιζουμε να κατηγορουμε τον εαυτο μας για τις οποιες αντιδρασεις μας οι οποιες δε συμφωνουν με τα δικα τους θελω. Κ εδώ μπαινει το ενοχικο στοιχειο. Ότι χειροτερο! «Μηπως επρεπε να κανω αυτό ή εκεινο? Αλλωστε για το καλο μου ενδιαφερονται» σκεπτομαστε.

Επισης, σημαντικο, πολύ σημαντικο παραγοντα θα ελεγα, ότι αποτελει το φιλικο μας περιβαλλον. Δεν είναι απαραιτητο να συμφωνουμε με ολους. Όταν οι φιλιες που διατηρουμε είναι υγιεις κ νιωθουμε ότι συμβαλουν σημαντικα στη ζωη μας, ακουμε, συζητουμε, επεξεργαζομαστε κ αποφασιζουμε το σωστο για εμας, προβαλλοντας τα απαραιτητα επιχειρηματα παντα! Ο σωστος φιλος, δεν είναι αυτος που με την πρωτη διαφωνια απομακρυνεται, ο σωστος φιλος είναι αυτος που διαφωνει (εφοσον εχει αντιθετη αποψη) δημιουργωντας κλιμα σωστου διαλογου παιρνοντας αποφασεις από κοινου.

Καθε σχεση που σε κανει να νιωθεις ασχημα με τον εαυτο σου ειναι μια μη υγιης σχέση. Εαν με το να σε υποτιμαει καποιος νιωθει πιο ασφαλης και επαρκης ή το να υπερτονιζει τις αρνητικες πτυχες του χαρακτηρα σου έχει αρχισει να γινεται η αγαπημενη του συνηθεια.Το επικινδυνο σ αυτην την περιπτωση είναι ν αρχιζεις να χανεις τον εαυτο σου και τοτε θα πρεπει να επανεξετασεις κατα ποσο αυτος ο ανθρωπος αξιζει να εχει μια θεση στη ζωη σου και την καρδιά σου.

Ίσως, τελικα, να μην ταιριαζετε τοσο οσο νομιζες αρχικα. Ίσως, να αναζητα στο πρόσωπο σου εναν συναισθηματικό σακο του μποξ.
Ναι! Ακριβως αυτό!Βεβαιως, φυσικο είναι στις σχεσεις μας, απο ένα σημειο και μετα ν αναπτυχθει ένα ειδος αλληλεξαρτησης. Παραταυτα, εαν κάθε φορα πιανεις τον εαυτο σου να λειτουργει με βαση το εμεις και όχι που και που και το εγω, τοτε, είναι πολυ πιθανο να ανακυψουν θεματα «ατομικης ταυτοτητας». Στρες. Ανασφαλεια. Ασημαντοτητας και θυματοποιηση του εαυτου σου.

Εν κατακλειδει:
Οι συμβιβασμοι σε κάθε τομεα των σχεσεων μας, είναι απαραιτητοι, αρκει να γινονται μεσα σε κλιμα σεβασμου, ειλικρινειας, και καλων προθεσεων.
Στοχος ενός συμβιβασμου, δεν είναι η υποτιμηση του «εγω» μας, αλλα η ενδυναμωση των σχεσεων στο συνολο τους.
Με βαση ΠΑΝΤΑ το σεβασμο προς την προσωπικοτητα του αλλου.

Σοφία Ασλαματζίδου

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ ΦΑΡΟΣ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ