Μιλάμε άραγε την ίδια «γλώσσα»

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη….

Στο κρίσιμο σταυροδρόμι που βρισκόμαστε όλοι βιώνουμε τις βαριές επιπτώσεις της στείρας επικοινωνίας.

Προς τα πού να κοιτάξουμε για να δούμε καθαρότερα πώς φτάσαμε σε τέτοιο οδυνηρό αδιέξοδο? Τι θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε πώς ορθώθηκαν τα οδοφράγματα και πώς να τα γκρεμίσουμε?

Ο καθένας ταμπουρωμένος μέσα στον εαυτό του, για να προφυλαχτεί από τους δικούς του ανθρώπους τους οποίους συχνά αισθάνεται ξένους, φτιάχνει τη δική του πραγματικότητα. 

Ακούγοντας τους ανθρώπους να μιλούν, έχει κανείς την αίσθηση ότι προσπαθούν να συνεννοηθούν, ενώ δεν γνωρίζει ο ένας τη γλώσσα του άλλου. Ναι, βέβαια, ελληνικά μιλούν. Αλλά οι λέξεις έχουν διαφορετικό νόημα για τον καθένα. Δυσκολευόμαστε να στείλουμε ξεκάθαρα μηνύματα, αλλά και να συλλάβουμε το νόημα των μηνυμάτων που δεχόμαστε.

 Οι έννοιες εκφράζονται σπασμωδικά εκτός τόπου και χρόνου. 

«Σε μισώ», λέμε τη μία στιγμή, «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα», λέμε την επόμενη. 

Η απεγνωσμένη μας προσπάθεια να βρούμε κοινούς κώδικες για τη συνύπαρξη και τη συναλλαγή μας με τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας καθρεφτίζεται εντυπωσιακά στη διάδοση της αστρολογικής διαλέκτου.

Το πρώτο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να αναζητήσουμε να μάθουμε ποιοι είμαστε, ποιος είναι ο λόγος που ήρθαμε, γιατί είμαστε στη ζωή ?

Πάντως όχι για να γίνουμε κυνηγοί της ύλης, γιατί αν αυτό ήταν το ζητούμενο ή θα ζούσαμε αιώνια ή θα τα παίρναμε όλα μαζί μας.

Άρα μήπως να αλλάξουμε λίγο τα πράγματα, να βάλουμε νέους στόχους ?

Μήπως να κοιτάξουμε την καρδιά και την ψυχή μας αλλά και του διπλανού μας ?

Απόσπασμα από το βιβλίο «Το Μωβ Υγρό»  Χάρις Κατάκη 

( τέχνη ζωής ) 

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ