Η Χαμένη Αθωότητα Των Ανθρώπων

Κάθε ημέρα, όταν στην βαθιά μου επικοινωνία με τον Θεό τολμώ να ζητήσω κάτι για εμένα, ζητάω πίσω την χαμένη Αθωότητα των Ανθρώπων...
Δεν νομίζω ότι μου λείπει κάτι άλλο...

Να χαμογελούν, και να χαμογελούν, να μην δείχνουν απλά τα δόντια τους

Να κλαίνε, γιατί ήρθε η δύσκολη στιγμή και όχι γιατί προδόθηκε ο εγωισμός τους

Να αγκαλιάζονται καρδιά με καρδιά και όχι να αγκαλιάζονται για ασφάλεια

Να συμπονούν με το αυθεντικό τους και όχι γιατί φοβούνται μήπως βρεθούν στην ίδια δύσκολη θέση

Να στέκονται δυνατοί στις αδυναμίες των άλλων και όχι να νιώθουν δυνατοί, γιατί οι άλλοι είναι αδύναμοι

Να χαίρονται γιατί Υπάρχουν και Υπάρχουν και οι άλλοι μαζί τους και όχι να τους ενοχλεί ο αέρας που αναπνέουν οι άλλοι

Να ευγνωμονούν όταν βρίσκουν έναν ώμο να κλάψουν και να διατηρούν αυτήν την ευγνωμοσύνη και όταν ο άλλος δεν έχει πια ώμο

Να σέβονται το χέρι του Θεού που τους απλώνεται και να μην τρομάζουν αν τούτο το χέρι είναι ενός άλλου ανθρώπου

Να κοιτάνε με την ίδια αθώα ματιά κάθε περιοδικότητα μέσα στην άχνη της Ανατολής και στο βύθισμα της Δύσης και να μην την θεωρούν φως και σκοτάδι



Πολλές φορές έχω ευχηθεί να μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από την Αρχή...Αθώοι και Χαρούμενοι...

Να καούν μεμιάς όλες οι πληγές της άβολης αμαρτίας και γίνει ο άνθρωπος το Bέλος που θα Στοχεύει μόνο στην Θεότητα, απλός και γυμνός!


Σκεφτείτε αν ο καθένας ζητούσε για τον Εαυτό του μια συνολική Καλοσύνη, συμπεριλαμβάνοντας και τον Εαυτό του σ’ αυτήν, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο Κόσμος μας...

Συνήθως ζητάμε μια ευλογία για τον κόσμο μας, αλλά τον Εαυτό μας τον αφήνουμε έξω από αυτήν, σαν την μοναδική πράξη Καλοσύνης και Ειρήνης να πρέπει να την κάνουν οι άλλοι…


Και μόνο που νιώθουμε την Αθωότητα δακρύζουμε…
Γιατί?
Μάλλον είναι ξεχασμένη υπόθεση για εμάς…

Όμως όχι!

Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ