Μέσα στην Ζωή μας όλα εξελίσσονται διαφορετικά, όταν νιώσουμε βαθιά ότι έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε...
όταν ανακαλύπτεις ότι οι ανάγκες, για χάρη των οποίων παραδόθηκες στην συμβατικότητα, δεν είναι αυτό που Θέλεις αληθινά, όλα αλλάζουν...
Καμιά φορά έρχονται μπροστά μας ηθικά διλήμματα που μας καθηλώνουν…σαν να σαμποτάρουν κάθε καλοπροαίρετη διάθεση να προχωρήσουμε στον Δρόμο μας…
Μας στενοχωρούν και μας καταπιέζουν…
Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν τρόπους να παραμείνουν στην Ζωή, που μάλλον τους φαίνεται μίζερη, απαιτητική και βίαιη…
Περιφέρονται…
Γιατί δεν τολμούν να ομολογήσουν ανάγκες που δεν είναι αποδεκτές από το σύνολο, που δεν θα εγκριθούν από το σύνολο, που δεν θα δικαιωθούν από το σύνολο…
Έτσι το «δεν τολμώ» γίνεται δεύτερη φύση του ανθρώπου…
Και μέσα σ’ αυτήν την δεύτερη φύση όλα μοιάζουν απειλητικά…
Απειλητικές οι σκέψεις και οι πράξεις, απειλητικά και τα συναισθήματα…
Όταν μέσα μας διατηρούμε την «απειλή», τότε κάθε τι στον κόσμο μας θα είναι τρομαγμένο και υποταγμένο…
Ετσι αρχίζουμε το «ξεπούλημα»…Γι’ αυτήν την τόσο δα μικρή στιγμή ασφάλειας που θα μπορούσαμε να βιώσουμε, παραβιάζουμε ελευθερίες και επιλογές, θυσιάζουμε ευαισθησίες και Θελήσεις…
Όσο όμως και να προσαρμόσουμε την συμπεριφορά μας στο ευγενικό και το ηθικό, υπάρχει μέσα μας εκείνο το σημείο της Ελευθερίας, που μας επιστρέφει με απειλητικό τρόπο, κάθε τι που δεν είναι ειλικρινές και αυθεντικό…
Είναι αυτό το σημείο που, τις περισσότερες, αν όχι όλες, τις φορές, μας εξαντλεί, παρουσιάζοντάς μας την έλλειψή μας, σαν μια αιώνια μάχη με τους άλλους…
Μας παραπλανά για την Ζωή, δίνοντάς μας εσφαλμένα μηνύματα για την ασφάλειά μας, για την Αγάπη, για την Ενότητα, για την Ελευθερία...
Μεγαλοποιεί αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε σε σχέση με αυτό που μπορούμε, γιατί του λείπει η Πνευματική οριοθέτηση…Του λείπει ένας πιο βαθύς Στόχος!
Αν το παρατηρήσουμε πιο προσεχτικά, κανείς δεν μπορεί να μας καταπιέσει, όταν αυτό το σημείο μέσα μας έχει την Χάρη της Θείας Βούλησης…
Ίσως ακούγεται μεγαλεπήβολο….
Αλλά όμως είναι και η μοναδική δυνατότητα να Ζήσουμε αληθινά με τον Εαυτό μας…
Μετά γιατί να μας ενδιαφέρει πως είναι ο άλλος?
Αυτό που κυρίως χρειάζεται να μας ενδιαφέρει είναι πως γινόμαστε εμείς μαζί του, για να παρατηρούμε τις δικές μας ελλείψεις και όχι τις δικές του…
Ίσως οι σχέσεις μας να ήταν πιο ξεκάθαρες, αν μπορέσουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον Εαυτό μας και αγγίζουμε τους άλλους με εκείνη την καλοπροαίρετη διάθεση που προέρχεται μόνο από την δική μας ακεραιότητα και όχι από τον άλλον…
Μπορεί κάποιος να μας μετακινήσει από αυτήν την καλοπροαίρετη διάθεση, όταν δεν έχουμε καμία ανάγκη να αλλάξουμε τον άλλον?
Είναι εύκολο να αγαπάμε τους άλλους που νομίζουμε ότι μας μοιάζουν, που είναι καλόβολοι και καλύπτουν ένα μέρος της αγωνίας μας…
Το δύσκολο είναι να αγαπάμε τον Εαυτό μας και μέσα από αυτήν την Αυτάρκειά μας, και τους άλλους.
Αυτό το σημείο μέσα μας που ορίζει και την Ελευθερία μας, δεν αφορά παρά την δική μας μετουσίωση...
Όταν το Σώμα δεν είναι απλά συναισθήματα και σκέψεις που περιφέρονται, τότε ο κάθε άλλος είναι μια Ύπαρξη που έχει δικαίωμα να είναι όπως θέλει, όπως κι εμείς έχουμε δικαίωμα να Είμαστε Αυτό που Αγαπάμε…
Είμαστε όμως Αυτό που Αγαπάμε?
Σκεφτείτε ότι αν δεν Είμαστε Αυτό που Αγαπάμε, πόσο αγενείς φαινόμαστε όταν λέμε στον άλλον να γίνει, αυτό που θα θέλαμε να Αγαπήσουμε…
Συμβουλές για το πώς πρέπει να γίνουμε, μπορούν να μας δώσουν πολλοί…
Παράδειγμα όμως των συμβουλών αυτών μπορεί να γίνουν ελάχιστοι…
Έτσι όταν λέμε κι εμείς στον άλλον πως πρέπει να γίνει, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να νιώσουμε αν εμείς είμαστε το παράδειγμα αυτού που του λέμε να γίνει…
Όλα φαίνονται εύκολα, όταν το στόμα πάει μπροστά από την Καρδιά μας…
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.