Ειρήνη είναι όταν τ᾿ ανθρώπου η ψυχή γίνεται έξω στο σύμπαν ήλιος. Κι ο ήλιος ψυχή μες στον άνθρωπο.

Mερικές φορές η Πίστη μας είναι δυνατότερη από την Χαρά μας...Αυτή μας κρατάει στις δύσκολες στιγμές.
Όμως όταν οι δύσκολες στιγμές είναι ανατρεπτικά περισσότερες, κι αυτή θα λυγίσει κάποια στιγμή...
Ας της αφιερώσουμε την Χαρά...Ας της δώσουμε μηνύματα ότι έχουμε Δύναμη και Θέληση να εγκαταλείψουμε εκείνον τον κόσμο, στον οποίον δεν ανήκουμε και δεν ανήκαμε ποτέ. Τον κόσμο του φόβου, της εξάρτησης και του λίγου που καμουφλάρεται σε πολύ…

Ο κάθε ένας μας έχει το δικό του μοναδικό Θείο Σχέδιο να ολοκληρώσει μέσα στην Ζωή του, να αυξηθεί, να υψωθεί, να αγαπήσει.
Δεν έρχεται η Ζωή να ανατρέψει τούτο το Θείο Σχέδιο...δεν θα το έκανε ποτέ από μόνη της. Αν φαίνεται ότι το Θείο μας Σχέδιο ανατρέπεται, είναι γιατί παραβλέψαμε την ερμηνεία του "Θείου" και μείναμε με πείσμα στο "Σχέδιο" και έτσι και εκείνο έγινε εύκολη λεία στα πάθη μας και στον ψυχισμό μας. Ακολουθήσαμε άλλους νόμους…

Σίγουρα υπάρχουν οι τάσεις της Προσωπικότητάς μας, από τον καιρό που γεννιόμαστε στον Φυσικό Κόσμο, κι αυτές δεν αλλάζουν.
Όμως τούτες οι τάσεις χρειάζονται να έχουν ανοδική πορεία, να μην γίνονται μια απλή συνήθεια της επιθυμίας…
Τα χαρίσματα μας διαστρεβλώνονται από την κάθοδο στην Ζωή, και τότε οι τάσεις της Προσωπικότητάς μας γίνονται πάθη και μίση, μέχρι να στρέψουμε το βλέμμα μας στον Θείο Κόσμο και να καταφέρουμε να αθωώσουμε τα πάντα...
Το παρελθόν μας, το παρόν μας και το μέλλον μας...
Όμως οι Φυσικές Δυνάμεις λειτουργούν με έναν περίεργο τρόπο σε σχέση με τον Χρόνο…Φαίνεται ότι αντιπαλεύουν την Αιωνιότητα, αλλά είναι αυτή η ψευδαίσθηση του χρόνου που εμφανίζει τούτο το αποτέλεσμα…
Κι αν δεν μπορούμε να διακρίνουμε τις Αιτίες…

Η Καρδιά μας είναι ένα Μεγαλειώδες Κέντρο...Δεν του πρέπει ο φόβος, η ανασφάλεια, η μνησικακία...
Και όλα τούτα είναι επίκτητα, δεν σε ακολουθούν στο ταξίδι σου, εσύ τα ακολουθείς.

Ο φυσικός άνθρωπος ακολουθεί το επίκτητο...είναι η φυσική του τάση. Χάνει την πυξίδα του, γίνεται άγραφος χάρτης, που πάνω του αποτυπώνεται το αρχέγονο κακό και ο αιώνιος πόλεμος του Πνεύματος με την Ύλη...
Χάνει τον Δρόμο του, γιατί νομίζει ότι η Ζωή είναι απειλητική, ότι οι άλλοι τον απειλούν...
Όμως ας σκεφτούμε… μια ομάδα ανθρώπων, αν διαπιστώσει ότι χάθηκε, ότι απειλείται, τι θα γίνει...Πανικός, άγχος, πόλεμος...Σε τέτοιες καταστάσεις ο άνθρωπος χάνει την ψυχραιμία του και όταν αυτό συμβεί καταστρέφει τα πάντα από τον φόβο του. Έτσι δεν φαίνεται όμως η Ζωή? Σαν ένας δρόμος που χάσαμε…
Παρασύρεται ο καθένας από τον ομαδικό πανικό και προσπαθεί απεγνωσμένα να σώσει τον εαυτό του.
Σε περιόδους κρίσεως και πανικού ο καθένας βγάζει ότι χειρότερο έχει, δηλαδή τον φόβο…

Κι όμως...ο Δημιουργός μας μάς έδωσε πυξίδα...Ένα μικρό σβώλο Αγάπης, που τον βύθισε στην Καρδιά μας...Μα ο άνθρωπος δεν αρέσκεται στα μικρά...Θέλει το πολύ, αυτό μόνο βλέπει...Αυτό το μόριο Αγάπης που βρίσκεται μέσα σε κάθε άνθρωπο, είναι ικανό να τον κατευθύνει στον σωστό Δρόμο, στο Θείο του Σχέδιο, στην ολοκλήρωσή του...

Ποιός όμως κοιτάει τούτο το μικρό, όταν μπροστά του έχει αυτήν την τεράστια επιθυμία της συνήθειας να ακολουθεί τους θυμούς του, τους φόβους του και τις μνησικακίες του? Φοβάται μην χαθεί, μην πεθάνει, μην ανοίξει τα μάτια του και δει γύρω του τα «ζόμπι» να κινούνται...
Είναι οδυνηρό, μάλλον, να Ζεις σαν Άνθρωπος, όταν γύρω σου υπάρχουν ζόμπι...Αυτό επικρατεί σαν σκέψη στους περισσότερους κι ας αγωνίζονται να διαφοροποιηθούν...Στην ουσία δεν θέλουν παρά να ανήκουν σ' αυτόν τον κόσμο, κι ας τον επικρίνουν…

Σε μεγάλες περιόδους πανικού δύο πράγματα μπορείς να κάνεις...
Ή να πολεμήσεις κι ας χάσεις, ή να το βάλεις στα πόδια, να κρυφτείς...

Και νιώθω ότι τον τελευταίο καιρό οι περισσότεροι έχουν επιλέξει το δεύτερο…

Έχουμε επιθυμίες, αλλά ξεχνάμε ότι δεν είμαστε αυτές...
Όμως η ικανοποίηση που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος, όταν γίνεται οι επιθυμίες του, προηγείται πάντα της απογοήτευσης.

Ο Κόσμος που μέσα του ξετυλίγεται το Θείο μας Σχέδιο, πολλές φορές είναι αντίθετος από τον κόσμο που μέσα του ξετυλίγεται απλά ένα σχέδιο επιβίωσης και εξάντλησης…Κι αν δεν μπορούμε να το διακρίνουμε μεμιάς είναι γιατί στον δεύτερο ζουν και οι πλάνες μας…
Τούτος το μικρό μόριο Αγάπης, τούτο είναι η πυξίδα του Ανθρώπου…Δεν μπορεί να δείχνει παρά προς την Επιστροφή μας στην Αθωότητα…


και ο Ποιητής λέγει…

Ειρήνη, λοιπόν,
είναι ό,τι συνέλαβα μες απ᾿ την έκφραση
και μες απ᾿ την κίνηση της ζωής.
Και Ειρήνη είναι κάτι βαθύτερο απ᾿ αυτό που εννοούμε
όταν δεν γίνεται κάποτε πόλεμος.
Ειρήνη είναι όταν τ᾿ ανθρώπου η ψυχή
γίνεται έξω στο σύμπαν ήλιος.
Κι ο ήλιος ψυχή μες στον άνθρωπο.

Πρόσμενες να με δεις όπως το δέντρο
που κουνιέται από τ᾿ άνθη του!.. Όμως όχι!
Χρειάζεται πολύς ήλιος για ν᾿ ανθίσεις!
Νικηφόρος Βρεττάκος

Βάσω Νικολοπούλου

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ