***Τ΄ΑΣΤΕΡΙΑ***, Μία Αληθινή Ιστορία.

Ήταν μιά γλυκιά καλοκαιρινή βραδυά τού 2003 καί βρισκόμουν με μιά παρέα σε ένα γραφικό ψαροχώρι, σε κάποιο νησί τού Ιονίου. 
Εκείνο το βράδυ είχαμε καθήσει σ΄ένα ταβερνάκι στην άκρη τού χωριού, επάνω στη μεγάλη βοτσαλένια παραλία.
Κάποια στιγμή, καί αφού είχαν έρθει κι άλλοι στο τραπέζι μας καί γινόταν ένας μικρός σαματάς, κατώρθωσα να ξεφύγω, θέλοντας να περπατήσω γιά λίγο στην παραλία.

Καθώς απομακρύνθηκα από τα λιγοστά φώτα, κοίταξα ψηλά, καί τότε αντίκρυσα τον απόλυτο έναστρο Ουρανό! Μυριάδες άστρων πάνω απ΄το κεφάλι μου. Τόσο φωτεινά, τόσο κοντινά, πού, γιά μιά στιγμή κοντοστάθηκα μπροστά στο πλατύ πέλαγο καί σήκωσα τα χέρια μου ψηλά, θέλοντας να αγγίξω κάποιο αστέρι! 


'' Πολλά απ΄αυτά ίσως δεν υπάρχουν πιά......" άκουσα να λέει μιά βαθιά γυναικεία φωνή, με ξενική προφορά .
Ξαφνιασμένος γυρίζω πίσω μου καί διακρίνω τη λεπτή φιγούρα μιάς γυναίκας, καθισμένης επάνω στα βότσαλα.
'' Τρόμαξες;;'' με ρώτησε.
'' Εε, ναί, λίγο, δεν πειράζει,...αλλά συνεχίστε, κάτι λέγατε...με ενδιαφέρει πολύ ό,τι έχει σχέση με αστέρια.''

'' Έλεγα πως πολλά δεν υπάρχουν πιά, αλλά εξακολουθούν να μας στέλνουν το φως τους καί την αγάπη τους. Κάποτε τ΄αστέρια έδειχναν το δρόμο στούς ανθρώπους καί υπήρχε σύνδεση μεταξύ τους, μα αυτό οί άνθρωποι το έχουν ξεχάσει. Αυτοί οί γίγαντες τ΄ Ουρανού δεν αποτελούν έτσι απλά ένα μέρος τού αχανούς Κοσμικού συστήματος. Κάθε άστρο είναι ένας ολόκληρος κόσμος, πέραν κάθε φαντασίας, είναι οντότητες με ιδιαίτερη νόηση καί συγκεκριμένο σκοπό ύπαρξης. Δεν υπάρχουν εκεί από τύχη ή από καπρίτσιο...''
Μόλις προέφερε τη λέξη ΄καπρίτσιο΄ επιβεβαίωσα την αρχική μου σκέψη πως επρόκειτο γιά Ιταλίδα ή Ελληνοιταλίδα.

'' Πολύ μ' αρέσουν αυτά πού μού λέτε, αλλά πείτε μου, εσάς τι σας έχουν διδάξει τ' αστέρια;;...''
Κοίταξε ψηλά καί χαμογέλασε. Τα μάτια της άστραψαν. '' Θα σού πω κάτι...πού ακούγεται ποιητικό...αλλά είναι καί αληθινό...αν συγκεντρωθείς μέσα σου μπορείς να τα ακούσεις, κάτι θα έχουν να σού πούν,...κάποιο μήνυμα ίσως...γιά σένα........ Νομίζεις είμαι τρελή;;;''
'' Χαχα...όχι βέβαια!, έχω γνωρίσει τρελούς καί ξέρω πώς είναι. Καμμία σχέση. Όμως, εκείνους θα τούς χαρακτήριζα διαφορετικά. Τη λέξη τρέλα την έχω συνδυάσει με την εξώκοσμη ιδιοφυία...''
'' Ααα, εντάξει τότε, '' είπε γελώντας.

'' Κάποτε είχα έναν δάσκαλο, '' συνέχισε, '' μη φανταστείς... ήταν φίλος μου, δεν υπάρχει πιά. Αυτός λοιπόν,δεν σού δίδασκε θεωρίες καί πολύπλοκα φιλοσοφικά συστήματα κ υποσυστήματα καί μεθόδους πού μόνο σύγχυση προκαλούν. Με απλά λόγια, σού έδειχνε τον τρόπο να δείς την τωρινή σου εικόνα καί σε 'παρέσυρε' μέσα σου σε ένα υπέροχο ταξίδι, φτιάχνοντας τον δικό σου δρόμο προς τον αληθινό σου ατόφιο εαυτό. Σού έδινε τα εφόδια γιά να αντιληφθείς εσένα καί ό,τι συμβαίνει γύρω σου με τρόπο μοναδικό. Κι εκεί ήταν πού άρχιζε η μεγάλη, καί πολλές φορές επώδυνη εργασία. Βλέπεις,τα εσωτερικά ξεκαθαρίσματα πάντα πονάνε! Είναι όμως το πιό δυνατό διαβατήριο!!!''... --------

''...Όμως δεν ήθελα να σού πω αυτό, αλλά κάτι βασικό πού μού δίδαξε όταν πρωτοάρχισα να μαθαίνω κοντά του... Είχαμε πάει σε ένα βουνό μαζί με άλλους φίλους, καί, όπως τώρα, είχε ξαστεριά. Σε μιά στιγμή με φώναξε δίπλα του, σήκωσε το χέρι του κι άρχισε να μού μιλά δείχνοντας μου τον Ουράνιο θόλο. Ξαφνικά σταμάτησε καί μού χαμογέλασε με πολλή αγάπη. Όταν τον ρώτησα τι είχε συμβεί, εκείνος είπε: '...η κλασσική περίπτωση,...ενώ σού έδειχνα τούς μακρυνούς γαλαξίες καί τα άλλα αστέρια, εσύ κάποιες στιγμές κοιτούσες επίμονα το δάχτυλό μου. Θα βλέπεις πάντοτε μακρυά, η επιμονή στα κοντινά πλάνα κουράζει καί περιορίζει το οπτικό σου πεδίο καί παγιώνει μία αλλοιωμένη πραγματικότητα μέσα σου...''

''...Εφόσον θέλεις να πας μακρυά, θα κοιτάς μακρυά. Καί όσο πιό μακρυά κοιτάς, τόσο θα μικραίνουν τα εμπόδια καί οί αποστάσεις.

Στην καθημερινή πραγματικότητα, το όποιο δάχτυλο μπορεί να είναι μιά θολούρα, μιά κρίση, μία πλάνη, ένας άνθρωπος, μία δύσκολη συνθήκη ζωής, ένα τέχνασμα τού Εγώ. Καί ασφαλώς αυτά είναι μέρος τού μαθήματος, εργαλεία γιά την καλλίτερη προσέγγιση καί κατάκτηση τού στόχου. 

Είναι ψυχικές δοκιμασίες πού ζητούν την προσοχή μας, ζητούν τον ώριμο καί σωστό χειρισμό μας. Οί σοφές λύσεις στις δυσκολίες, καί πάντα με οδηγό την καρδιά, είναι σκαλοπάτια ανόδου. 

Ό Δρόμος πρός τον Ουρανό κρύβει πολλές παγίδες,...αλλά είναι Υπέροχος!!!

 Θα μάθεις πολλά στη πορεία...δηλαδή τα ξέρεις........'

Μιλήσαμε λίγο ακόμη στη παραλία, μετά την καληνύχτισα κι έφυγα. Έκτοτε δεν την ξαναείδα...

Savas Katirtzis

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ