Το Θηλυκό Βαμπίρ

Τα κύρια χαρακτηριστικά της εγκληματικής προσωπικότητας είναι αδυναμία, ανωριμότητα και αυταπάτη μαζί με μια δυνατή επιθυμία να εξαπατούν άλλους ανθρώπους. Η αδυναμία είναι σημαντικός παράγοντας γιατί φαίνεται να είναι η ρίζα της ανικανότητας για “υψηλότερη σκέψη” πέρα από την πραγματικότητα του μάτριξ. Τέτοια σκέψη χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια συγκεκριμένου είδους, και πολλά άτομα απλώς δεν θέλουν να την εφαρμόσουν.

Μοιάζει πολύ με δουλειά. Ακόμη και άτομα ικανά να παράγουν τεράστιο φυσικό έργο, δε φαίνεται να έχουν την ικανότητα να καταλάβουν τι είδους δουλειά είναι πραγματικά πολύτιμη. Μπορεί να ξοδέψουν μέρες, εβδομάδες, μήνες ψάχνοντας ατέλειωτες λέξεις και μεταθέσεις σε λεξικά, αλλά η ικανότητα να δουν μέσα στη βαθύτερη πραγματικότητα, που προέρχεται από ψυχικό σθένος, απλά δε βρίσκεται μέσα τους.

Τέτοια άτομα έχουν εκπληκτικά ταλέντα αυτό-δικαιολόγησης και εξορθολογισμού αυτών που κάνουν. Είναι επίσης ειδικοί στο να επικαλούνται τη συμπόνια και τα συναισθηματικά εναύσματα άλλων ανθρώπων. Ακόμη, έχουν μια πολύ καλά ανεπτυγμένη ικανότητα να αποσυνδέουν αυτό που δε θέλουν να δουν ή να παραδεχτούν. Είναι γενικά δειλοί αλλά με μια στρέβλωση: ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι πως οι άλλοι θα τους δουν ως αδύναμους, έτσι δημιουργούν μια ψευδή προσωπικότητα μεγαλόστομου σθένους και δύναμης που απλώς δεν υπάρχει.

Οι εγκληματίες είναι επίσης υπερευαίσθητοι στο τι λέγεται σε  ΑΥΤΟΥΣ, και θα θυμώσουν υπέρμετρα όταν νομίσουν πως ταπεινώνονται, αλλά είναι εντελώς αναίσθητοι στα συναισθήματα άλλων στους οποίους μπορεί να φερθούν με μεγάλη σκληρότητα. Φυσικά, όταν μπορούν να χρησιμοποιήσουν κάποιον κάνουν μεγάλες προσπάθειες να προσποιηθούν πως του συμπαραστέκονται.

Χρησιμοποιώντας τα λόγια ενός εγκληματολόγου, το εγκληματικό μυαλό υποφέρει από μια σειρά λανθασμένων μηχανισμών μπλοκαρίσματος. Δηλαδή, χρησιμοποιώντας τους όρους των C’s [1] και της STS[2] πραγματικότητας: ευσεβείς πόθοι. Είναι τυφλοί και κουφοί σε οτιδήποτε αντικρούει τον τρόπο που βλέπουν τον εαυτό τους και τον κόσμο. Κυριολεκτικά ΒΛΕΠΟΥΝ τα πράγματα διαφορετικά.

Τώρα, είναι προφανές πως όλοι βρισκόμαστε σ’ αυτήν την κατάσταση σε κάποιο βαθμό. Και είναι αυτοί ακριβώς οι ευσεβείς πόθοι που μας κρατάνε στο μάτριξ. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, η μελέτη του εγκληματικού μυαλού έχει την ίδια επίδραση πάνω μας με αυτή που είχαν τα Φαντάσματα των Χριστουγέννων στον Ebenezer Scrooge – μας κάνει να έχουμε περισσότερη επίγνωση της πραγματικότητας που αγνοούμε.

Τα βαμπίρ που δεν έχουν ακόμη σχηματιστεί ολοκληρωτικά μπορεί να προσπαθήσουν απεγνωσμένα να κρύψουν αυτό το σπόρο του βαμπίρ μέσα τους κάνοντας καλές πράξεις. Αυτό δε γίνεται συνειδητά. Σ’ αυτό το σημείο η ναρκισσιστική γνώμη τους για τον εαυτό είναι τόσο δυνατή που είναι αδύνατον να κοιτάξουν στον καθρέφτη και να δουν την αληθινή κενότητα της ψυχής. Ένα τέτοιο γεγονός θα είχε ως αποτέλεσμα την ολική κατάρρευση ολόκληρου του συγκροτήματος της προσωπικότητας, και οι υποσυνείδητες άμυνες δεν το επιτρέπουν.

Αντί να αποδεχθούν και να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά ζητήματα, να αναγνωρίσουν το σκοτάδι μέσα τους, να αναγνωρίσουν τα ψέματα και τη χειραγώγηση τους προς άλλους, να μετανιώσουν αληθινά, και να ζητήσουν πραγματικά βοήθεια, τέτοιοι άνθρωποι προσπαθούν απελπισμένα να εξουδετερώσουν με όποιο τρόπο μπορούν αυτό που υποσυνείδητα υποψιάζονται για τον εαυτό τους. Η κύρια μέθοδός τους είναι να κάνουν καλές πράξεις προβάλλοντας το σκοτάδι της δικής τους ψυχής σε κάποιον άλλο.

Αυτή βέβαια είναι μόνο η ψυχολογική πραγματική αιτία και όχι η θεολογική αιτία. Οι αρχετυπικές δυνάμεις θα χρησιμοποιήσουν αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς – θα κινητοποιήσουν τέτοιον τρόπο σκέψης- για να πετύχουν τους δικούς τους στόχους. Το άτομο θα πειστεί μέσα στο μυαλό του πως, ακολουθώντας μια συγκεκριμένη πορεία δράσεως μπορεί – σιγά σιγά – να εξαφανίσει την τρομακτική σκιά που στοιχειώνει το μυαλό του. Και φυσικά, η σκιά είναι “εκεί έξω”. Αυτό όμως γίνεται το εργαλείο του επικεφαλής βαμπίρ στην κορυφή της τροφικής πυραμίδας, για να ενισχυθούν οι πιθανότητες τροφής αφ’ ενος και να καταστραφεί κάθε απειλή στο κατεστημένο αφ’ ετέρου.

Η λαϊκή παράδοση για τα βαμπίρ μας λέει πως το να κρατήσει κανείς έναν καθρέφτη μπροστά σ’ ένα βαμπίρ είναι μια επικίνδυνη δουλειά. Με ψυχολογικούς όρους, το να κρατήσει κανείς έναν καθρέφτη μπροστά σ’ ένα άτομο που έχει ενεργό το αρχέτυπο του βαμπίρ μέσα του, είναι τουλάχιστον προβληματικό. Εκείνη τη στιγμή το άτομο έχει τρεις επιλογές: άρνηση, ανάπτυξη ή απόγνωση.

Με όρους εγκληματικής ψυχολογίας, έχουν την επιλογή να συνεχίσουν την εγκληματική συμπεριφορά τους με μεγάλες πιθανότητες έσχατης καταστροφής, να αλλάξουν ριζικά, ή να αυτοκτονήσουν και να τελειώνουν. Το άτομο που επιλέγει να μην αλλάξει και να μην αναπτυχθεί, να μην αναγνωρίσει την κενότητα της ψυχής, ουσιαστικά επιλέγει να γίνει ένα πλήρες βαμπίρ.

Ένα τέτοιο άτομο αντιμέτωπο με μια τέτοια αποκάλυψη για τον εαυτό του είναι στις περισσότερες περιπτώσεις εντελώς ανίκανο να εγκαταλείψει την απατηλή τελειότητα και τη “διάσημη” υπόστασή του. Δε μπορεί να απαγκιστρωθεί από την προγραμματισμένη ψευδαίσθηση και αυταπάτη του ναρκισσιστικού εαυτού – δημιουργημένης από ένα ψεύτικο βιογραφικό και ψεύτικα διαπιστευτήρια.

ΠΡΕΠΕΙ να πιστέψει πως είναι ο ψεύτικος εαυτός, γιατί στις βαθύτερες εσοχές του υποσυνείδητου νου του, νιώθει πως είναι ένα τίποτα. Και στη θεολογική πραγματικότητα αυτό βάζει σε ισχύ. Με το να αφήνει αυτό το ψυχολογικό πρόγραμμα να τον ελέγχει, χρησιμοποιεί την ενέργειά του για να εκδηλώσει αυτό το αρχέτυπο.

Το μάτριξ υποστηρίζει τέτοια συμπεριφορά. Η ψευδαίσθηση, η πραγματικότητα των ευσεβών πόθων στην οποία ζει ένα τέτοιο άτομο αποτελείται από την ισχυρή πεποίθηση πως είναι πραγματικά φωτεινό άτομο – ένα πνευματικά ανώτερο πλάσμα – και πως πρέπει να καταστρέψει αυτό που καθρέφτισε πίσω σ’ αυτόν τη φριχτή αλήθεια των ψευδών και των ατελειών του – μια αλήθεια που υποστηρίζεται από αποδείξεις και μάρτυρες. Δραστηριοποιεί όλη την ενέργειά του για να χτυπήσει και να καταστρέψει, να εξορκίσει το σκοτάδι ώστε να μπορέσει να ζήσει στο αιώνιο φως που του έχει υποσχεθεί για τις “υπηρεσίες” του.

Το καταστροφικό βαμπίρ που έριξε μια φευγαλέα μάτια στον εαυτό του και την κενότητα του και πρόβαλλε αυτήν την κενότητα σε κάποιον άλλο, γνωρίζει ενστικτωδώς ότι πρέπει να χρησιμοποιήσει τις “άλλες μορφές” του για να επιβιώσει και τελικά να καταστρέψει αυτό που απειλεί την ύπαρξή του. Αυτές οι άλλες μορφές αποτελούνται αρχικά από φαινομενικές αλλαγές στη συμπεριφορά του. Αυτό εκδηλώνεται ξανά με την ψυχολογική πεποίθηση του ατόμου πως κάνοντας καλές πράξεις μπορεί να κατατροπώσει το βαμπίρ “εκεί έξω”.

Θα κάνει χάρες σε άλλους, πιστεύοντας πως αυτό είναι μια καλή, ανταποδοτική πράξη που θα του φέρει τη σωτηρία. Αλλά κατά βάθος  ξέρει πως το άτομο στο οποίο κάνει μια χάρη είναι κάποιος που έχει αδικήσει. Στην πραγματικότητα πιστεύει πως το να κάνει κάτι για κάποιον που έχει αδικήσει χωρίς να ομολογεί το λάθος του, ή τουλάχιστον να το αναγνωρίζει, την κάνει μια ακόμα πιο καλή πράξη.

Το καταστροφικό βαμπίρ θα αφιερώσει το χρόνο και την ενέργειά του σε μια ομάδα ή ένα σκοπό που κατά βάθος περιφρονεί. Θα κάνει πράγματα για ανθρώπους που κρυφά απαξιώνει και θα το κάνει με ακόμη περισσότερη γλυκύτητα αν νομίζει πως θα αυξήσει τις πιθανότητές του να επιβιώσει. Ένα τέτοιο βαμπίρ που έχει καταφέρει να κρυφτεί καλύτερα θα πατρονάρει ανθρώπους τους οποίους στην πραγματικότητα εκμεταλλεύεται κρυφά. Σίγουρα θα διακηρύσσει πως είναι οπαδός πεποιθήσεων που μυστικά βεβηλώνει, και οι πράξεις του είναι αυτές που τελικά επιδεικνύουν ότι δεν είναι αληθινά υπερασπιστής τέτοιων ιδεών στην ψυχή του.

Σε μερικές περιπτώσεις, όταν το σκοτάδι ενός ατόμου γίνεται πολύ έντονο για να το αντέξει, θα το προβάλλει σε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων. Τότε θα ψάξει να βρει μια ομάδα γειτόνων και φίλων με παρόμοιο σκοτάδι που θέλουν να το ξεφορτωθούν, και θα συμφωνήσουν σε ποια ομάδα θέλουν να προβάλλουν την πολλαπλασιασμένη αδικία και ανομία τους. Με αυτόν τον τρόπο δε χρειάζεται να κρύβουν το σκοτάδι τους γιατί μπορούν να συμμετέχουν σ’ ένα δημόσιο όργιο προβολής.

Πιστεύουν πως αν μπορέσουν να καταστρέψουν αυτό στο οποίο έχουν προβάλλει συλλήβδην το σκοτάδι τους θα εξυγιανθούν συλλογικά και θα είναι όλοι φρέσκοι και καινούριοι και τέλειοι μαζί. Το μόνο πρόβλημα είναι,  σε μια τέτοια δυναμική, το ατομικό και συλλογικό σκοτάδι αναπτύσσεται σ’ αυτήν την ανθυγιεινή επιρροή βαμπιρικού ξεφαντώματος, και όπως αναπτύσσεται, πρέπει να προβάλλουν όλο και περισσότερο για να καθαρίζουν τον εαυτό τους.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι πως, βήμα προς προσαυξανόμενο βήμα, σκοτώνουν την ίδια την ψυχή τους. Γιατί τρέφοντας το βαμπίρ μέσα στον εαυτό, αυτό το αρχετυπικό βαμπίρ γίνεται όλο και δυνατότερο, και αυτή είναι η εκδήλωση της κατασπάραξης της ψυχής από τα υπερδιαστατικά βαμπίρ κι έτσι συμβολίζεται η θεολογική πραγματικότητα. Φυσικά, όπως έχει ήδη σημειωθεί, αυτή είναι μια σταδιακή διαδικασία.

Όταν ένας απατεώνας εξαπατά κάποιον σκόπιμα, κρατάει τα ανθρώπινα συναισθήματά του χωριστά – στεγανοποιημένα. Μπορεί να είναι, ουσιαστικά, δυο άτομα: ένα ανθρώπινο πλάσμα για τη σύζυγο την οικογένεια και τους φίλους του, και ένας εγκληματίας για τα θύματά του. Όλες οι ψυχολογικές έρευνες δείχνουν πως αν συνεχίσει σ’ ένα τέτοιο μονοπάτι για αρκετό καιρό, τελικά γίνεται όλο και λιγότερο ανθρώπινος με όλους.

Όπως ο Dr.Jekyll και Mr.Hyde κάθε φορά που ενδίδει στην STS συμπεριφορά των ευσεβών πόθων, κάθε φορά που δεν αντιστέκεται και δεν την υπερνικά, γίνεται όλο και δυνατότερη. Και ο απώτερος στόχος είναι να καταστραφεί αυτό το θύμα το οποίο, στην επιθανάτια αγωνιά της δικής του καταστροφής, απλώνει τα χέρια προσπαθώντας να σωθεί καταστρέφοντας άλλους.

Για την πιο κοινότυπη λογική, αυτό εκδηλώνεται στον πραγματικό μας κόσμο ως άνθρωποι που δεν έχουν τρόπους, δεν έχουν φινέτσα, δεν έχουν ευγένεια ψυχής και που είναι ανίκανοι να τα αναγνωρίσουν αυτά, ενώ επίσης δεν κατανοούν πως δεν τα έχουν. Έτσι επιχειρούν να αντισταθμίσουν την έλλειψή τους δηλώνοντας πως αυτά δεν έχουν καμιά αξία, συνεπώς το ότι δεν τα έχουν δε μειώνει την προσωπική αξία τους μέσα στο οικοδόμημα των ευσεβών πόθων τους. Επιπρόσθετα, επειδή είναι κάτι που αυτοί δεν έχουν, πρέπει να επιτεθούν σε αυτά και σε όσους τα κατέχουν. 

Laura Knight-Jadczyk

Σημείωση:

[1]  C’s (Κασσιόπειοι):  [Από το λεξικό Κασσιόπεια] Αυτή είναι η ονομασία της πηγής διαυλισμού με την οποία η Laura Knight-Jadczyk ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά το 1994. Διάφορα άλλα άτομα έχουν λάβει μέρος στη διαδικασία διαυλισμού, συχνότερα μέσω μιας πνευματιστικής δέλτου, αλλά η Knight-Jadczyk είναι η μόνη σταθερή συμμετέχουσα και η κινητήρια δύναμη.

Οι Κασσιόπειοι αυτοχαρακτηρίζονται ως «εσείς στο μέλλον» και ως «φωτεινά όντα του 6ου πεδίου δόνησης». Σύμφωνα με την πηγή, το «εσείς» αναφέρεται στον αριθμό ατόμων που «αναγνωρίζουν την εφαρμογή» των πληροφοριών που μεταδίδεται από την πηγή διαυλισμού και την έρευνα για την οποία αυτές οι πληροφορίες αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης.

[2] Service To Others (STO) / Service To Self (STS):

[Από το λεξικό Κασσιόπεια] Οι έννοιες υπηρεσία προς άλλους (STO) και υπηρεσία προς εαυτόν (STS) είναι ο κεντρικός θεμέλιος λίθος της διδασκαλίας πρώτα του Ρα κι έπειτα των Κασσιόπειων. Αυτές τις βασικές αρχές τις βρίσκουμε να εκφράζονται με διάφορους όρους στις κουλτούρες του αποκρυφισμού. Η θεμελιώδης φύση και το εξαιρετικό εύρος αυτών των εννοιών τις καθιστά δύσκολες να καθοριστούν αφού αυτές, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, αντανακλώνται σε όλα τα πράγματα.

Ο Ρα είπε ότι για το επίπεδο των ανθρώπων, μιλώντας για STO και STS ήταν η πιο κατάλληλη ορολογία διότι οι άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται από την άποψη πράξης και της ηθικής βάσης της. Οι έννοιες της απορρόφησης για STS και ακτινοβολίας για STO μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν μεταφορικά. Εν πάση περιπτώσει, οι αρχές δε μπορούν να εκφραστούν λεκτικά.

Πνεύμα/Ύλη – Τα STS όντα λατρεύουν το υλικό σύμπαν. Μπορούμε να πούμε ότι όλα είναι συνειδητότητα αλλά το μισό αυτής της συνειδητότητας ‘κοιμάται’, σε μορφή ύλης. Το άλλο μισό τότε το χρησιμοποιεί αυτό ως καμβά ή ύλη για δημιουργία

Δημιουργία/Εντροπία – Η δημιουργία είναι πληθώρα μορφών, η εντροπία είναι ομοιότητα ή ομοιογένεια. Η μονομανία του STS με τον έλεγχο είναι τελικά εντροπική.

Ελευθερία/Έλεγχος – Το STS ασχολείται με το να ελέγχει όλες τις πτυχές του εαυτού και των άλλων. Το STS επίσης πιστεύει ότι με το να επιβάλλει τους νόμους του βοηθά το σύμπαν να επιστρέψει στο Ένα, έτσι πιστεύει πως οι πράξεις του είναι υπηρεσία προς άλλους. Το STO βλέπει τη δημιουργία ως εκ φύσεως ανεξάντλητη και δεν ασχολείται με το να καθορίζει τι είναι ‘καλό’ για κάποιον άλλο.

Ανάπτυξη/Περιορισμός -  Η εξερεύνηση πιθανοτήτων αντιστοιχούν με STO, η επιβολή περιορισμών σε άλλους με το STS.

Οι όροι μερικές φορές ορίζονται ως υπηρεσία προς εαυτό μέσω της υπηρεσίας προς άλλους ή υπηρεσία προς άλλους μέσω υπηρεσίας προς εαυτό.

Από την κοσμική οπτική γωνία, και οι δύο πολώσεις είναι απαραίτητες. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι δύο μπορούν να συμφιλιωθούν ουσιαστικά στο ανθρώπινο επίπεδο. Έτσι το κοσμικό κάλεσμα στον άνθρωπο είναι να διαλέξει τη μια ή την άλλη.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ