Η δική μου Κύπρος

Την Κύπρο δε την ξέρω καλά. Η όποια γνώση μου περιορίζεται σε 6 μήνες που τελειώνουν σήμερα στη Λευκωσία και σε 6 μήνες δε μαθαίνεις και πολλά. Παίρνεις μια “μυρωδιά”, της πόλης, της χώρας, της κοινωνίας. Σχηματίζεις μια εικόνα καλύτερη από του τουρίστα, αλλά δεν μπαίνεις στο “πετσί” των ντόπιων.

Εμένα πάντως μου άρεσε πολύ αυτή η μυρωδιά. Λάτρεψα την καθημερινή μου βόλτα στη Λύδρας (στη φωτό 28-8-2013) με τα όμορφα καφέ και τα αμερικάνικα φαστ φουντ, τη μποέμικη νότα στη Φανερωμένη, τα στενά σοκάκια στους γύρω δρόμους με τα ραφεία και τα παλιά καταστήματα, με τις πινακίδες από μια άλλη εποχή και την μισογκρεμισμένη όψη.

Μου θύμιζαν μια Ελλάδα που τη διάβαζα στα χρονογραφήματα και την έβλεπα στις Ελληνικές ταινίες, εδώ ήταν ζωντανή, μέσα σε σπίτια με αυλές ακόμα και στο κέντρο της Πρωτεύουσας, σε ταβέρνες και καφενεία που κλείνουν το μεσημέρι, σε αυτοσχέδιες σούβλες που συνάντησα ακόμα και σήμερα το βράδυ πίσω από την Φανερωμένη.


Το ομολογώ. Ονειρεύτηκα να ζω στη Λευκωσία και το όνειρο μου άρεσε. Μου άρεσε που δεν έβλεπα πολυκατοικίες 15 ορόφων, που οι δρόμοι είναι μεγάλοι, τα πεζοδρόμια (συνήθως) ανοιχτά και που ο κόσμος δεν τρέχει.

Μου άρεσε που είδα ένα κράτος που μιλάει ελληνικά και όμως λειτουργεί. Που έκλεισαν οι τράπεζες 10 μέρες και δεν ζήσαμε “νόμιμες απαλλοτριώσεις”, πυρκαγιές και κραυγές για δοσίλογους και προδότες. Που όταν άνοιξαν ήταν σα να μην είχαν κλείσει ποτέ -κι ας έχασαν κάποιοι οικονομίες ζωής.

Δεν είναι παράδεισος η Κύπρος. Έχει και ξιπασιά και νεοπλουτισμό. Και νεποτισμό και ευνοιοκρατία. Έχει θυσιάσει τη φύση στο όραμα της τουριστικής ανάπτυξης. Στηρίχθηκε σε ένα μοντέλο ανάπτυξης αδιέξοδο. Αλλά στο δικό μου το όνειρο αυτά είναι θολά, ασήμαντα για την εμπειρία μου.

Στο δικό μου όνειρο ο μεσίτης πριν μου δείξει το σπίτι κάνει στάση να πάρει το παιδί από τον παιδικό σταθμό, το ραντεβού με το ταξί είναι “περίπου” και ο λογιστής άμεσα εννοεί σε 15 μέρες.

Όμως -στο ίδιο όνειρο- τα ιδιωτικά πανεπιστήμια λειτουργούν με όρους ελεύθερης αγοράς και δεν ανοίγει ρουθούνι, τα δημόσια διαθέτουν υποδομές που θα ζήλευαν πολλά ευρωπαϊκά ιδρύματα, ο δρόμος Λευκωσία -Λεμεσό έχει 3 λωρίδες και ούτε μία λακκούβα. Α! και εδώ οι συζητήσεις -αυτές που εγώ άκουσα στην TV- γίνονται με στόχο να ακουστούν -έστω φτωχά- επιχειρήματα, όχι τσιρίδες και κραυγές. 

Αυτά τα λίγα είδα στην Κύπρο, μαζί με ορισμένους εξαιρετικούς ανθρώπους που γνώρισα και με τους οποίους έκανα κουβέντες και μοιράστηκα σκέψεις.

Εμένα θα μου μείνει σαν μια χώρα σύγχρονη, αλλά συγχρόνως παλιομοδίτικη, με αντιφάσεις αλλά και προοπτικές. Δεν ξέρω αν είναι αυτή η πραγματική Κύπρος. Το είπα από την αρχή, αυτή είναι η δική μου. Και ελπίζω να συνεχίσει να υπάρχει κάποια στιγμή ώστε να καταφέρω και να τη ζήσω.

ΠΗΓΗ

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ