Τα σπλάχνα και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν

Ο εξωφρενικά λιτός, βαθύτατα έννους στίχος του Σολωμού «Τα σπλάχνα και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν» θα μπορούσε να είναι θαυμάσιος ορισμός για τη συγκίνηση, αυτήν την πλήθουσα σελήνη των αισθήσεων και του πλαγκτού τού όντος. 

 

Μας συγκινεί η ομορφιά και η τέχνη, η χαρά και η λύπη, η ηδονή και η σιωπή, εντούτοις φαίνεται ότι είμαστε μακριά, ακόμη, από τη συγκίνηση την ίδια. Ίσως διότι είμαστε αδύναμοι να την αντέξουμε σαν ανάσα. Κι έτσι περιοριζόμαστε στις ξεχωριστές στιγμές, τις σπάνιες, αυτές που αφορούν τα δικά μας οντικά τετραγωνικά (!) που ταράσσουν τις δικές μας στιγμές. Στιγμές με άλλους. Στη συνέχεια παρασυρόμαστε από τη δική μας αλήθεια που νομίζουμε ότι κατέχουμε λόγω της τύχης μας να βιώσουμε τη σπανιότητα του συναισθήματος.

 Κι έτσι αρχίζει το κατακομμάτιασμα της συγκίνησης, ως προϊόντος ελλιπούς συνείδησης.

 Μόνο η ελλιπής (ψευδής) συνείδηση θεωρεί ότι κατέχει τη μόνη αλήθεια. Χάνεται έτσι η συγκίνηση του πρωινού ξυπνήματος, η ανάσα των παιδιών που κοιμούνται, το νερό που τρέχει στο σπίτι του γείτονα, οι κελαρυστές φωνές των ανθρώπων που στήνουν τα αντίσκηνα και τις πραμάτειες στις λαϊκές των συνοικιών, το βράσιμο του νερού για τον καφέ, ο θόρυβος των παντζουριών που ανοίγουν για να μπει ο ήλιος και ο άνεμος στο σπίτι που ξυπνάει. Χάνεται η συγκίνηση από τα πρόσωπα που τρέχουν να προλάβουν το τραμ και το μετρό και τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ.

 Το νευρικό βάδισμα χάνει την αυτονομία του, το ίδιο και τα τσιγάρα που πετάγονται αναμμένα στη μέση του κόσμου, συγγνώμη του δρόμου. Χάνεται η συγκίνηση που προκαλούν τα συνθήματα στους τοίχους, οι ρυπαροί κάδοι απορριμμάτων, το συνοφρυωμένο πρόσωπο, όλο σκοτάδι και μίσος, των αστυνομικών οργάνων, χάνεται η συγκίνηση από τα χαρούμενα πρόσωπα των αγροτών και των εργατών, το παλιό ασανσέρ, τα εργαλεία κηπουρικής, οι μπουλντόζες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τα άχυμα άρθρα των πανεπιστημιακών στις κυριακάτικες (και τις καθημερινές) εφημερίδες. Χάνεται η συγκίνηση από τη σκόνη στα ράφια των βιβλιοθηκών και στα βιβλία, αλλά και από τον ήχο που διαχέουν τα πλήκτρα του υπολογιστή. Συγκίνηση είναι ακόμη κι όταν βλέπεις μνησίκακους ανθρώπους να ιδρώνουν, να ξεφουσκώνουν, να ξιφουλκούν, όπως συγκίνηση είναι οι αστείες παρελάσεις των εθνικών εορτών καθώς και οι χοροί των νέων στους γάμους, που εξακολουθούν να γίνονται, α, και το διάβασμα συγκίνηση είναι και η αρρώστια και η θεραπεία (κυρίως αυτή… συμφωνούμε όλοι), γιατί αν δεν αρρωστήσεις, δεν θα μάθεις ποτέ να σέβεσαι τη μοναδικότητα των στιγμών, ειδικώς εκείνων που θεωρούνται μικρές και ασήμαντες (δεν είναι!).

Συγκίνηση είναι το πέταγμα των πουλιών και ο φάρος, που φωτίζει μόνος (ενώ τ” αστέρια είναι πολλά), όπως συγκίνηση είναι το να πλένεις τα δόντια σου ή να παρακολουθείς ανόητες συζητήσεις πολιτικών και λογής ειδημόνων στα τηλεοπτικά παράθυρα ή και να διαβάζεις ισολογισμούς εταιρειών αγωνιώντας για την κίνηση του δείκτη του Χρηματιστηρίου. Πάει η συγκίνηση όταν εισέρχεσαι (σε βάζουν) στον πόλεμο ή όταν αντικρίζεις ανθρώπους που χαίρονται, εν καιρώ ειρήνης, με τον πόνο του διπλανού. Οι δικές μας λοιπόν συγκινήσεις δεν έχουν σχέση με την (όλα έπρεπε να είναι) συγκίνηση!

[ΠΗΓΗ: Γιώργος Σταματόπουλος, Η συγκίνηση που έχει χαθεί στην ΤΡΙΤΗ ΜΑΤΙΑ της Εφημερίδας των Συντακτών, 08/07/2013 με μια εικαστική σύνθεση της Μαρίας ΧΩρέμη]

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ