Κατερίνα Γώγου, Θά ‘ρθει καιρός

Θά ‘ρθει καιρός

που θ’ αλλάξουν τα πράγματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη;

Μη βλέπεις εμένα, μην κλαις.
Εσύ είσαι η ελπίδα.
Άκου, θα ‘ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς,
δε θα βγαίνουν στην τύχη.
Δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ’ έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα ‘μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες,
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές,
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός,
για το μάθημα της Ιστορίας.

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θά ‘ρθουνε κι άλλοι,
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά,
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω,
κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά.
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος.
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
παρ’ όλα αυτά Μαρία..

Οι στίχοι είναι από την δεύτερη ποιητική συλλογή της Κατερίνας Γώγου, Το ιδιώνυμο.

Το ποίημα είναι λόγος παρηγορητικός και ενθαρρυντικός της  ποιήτριας προς την νεαρή  Μαρία.  Είναι υποσχέσεις του ενήλικα προς ένα νέο κορίτσι, μια νεαρή έφηβη που προβληματίζεται για την εποχή της. Ξεκινάει  αμέσως με την αόριστη υπόσχεση πως θά ‘ρθει κάποτε καιρός που τα πράγματα θα αλλάξουν. Ο κόσμος αυτός θα γίνει καλύτερος, πιο δίκαιος, περισσότερο ανθρώπινος.  Της λέει πως βελτιώνεται ήδη μέρα με την ημέρα,  όπως στις σκυταλοδρομίες, όταν οι αποστάσεις κερδίζονται από σκυτάλη σε σκυτάλη. Και η Μαρία πρέπει να το πιστέψει, για να πάρει δύναμη και κουράγιο, να πάρει ελπίδα, γιατί η νεαρή Μαρία είναι η ελπίδα, είναι το μέλλον, και πρέπει να προχωρήσει στη ζωή της. Φοβάται πως η δική της η απογοήτευση, έτσι όπως ζωγραφίζεται στο πρόσωπο και τη στάση της για την ζωή θα επηρεάσει το κορίτσι και δεν το θέλει αυτό. Αντίθετα.  Επιδίωξή της είναι να προσφέρει θάρρος  στη νεαρή έφηβη, ώστε να παλέψει για το αύριο. Και της υπόσχεται έναν καλύτερο κόσμο, στον οποίο τα παιδιά θα διαλέγουν τους γονείς τους, γονείς που να τα αγαπούν και να τα καθοδηγούν σωστά, και δεν θα είναι γεννήματα της τύχης.  Οι νέοι θα διαλέγουν τις δουλειές τους και δεν θα τους διαλέγει η δουλειά και ο εργοδότης, σαν να είναι καματερά. Θα κάνουν αυτό που τους ευχαριστεί στην ζωή τους, ώστε και στον χώρο εργασίας να αισθάνονται ασφαλείς, ευχαριστημένοι, ήρεμοι, ικανοποιημένοι. Αυτό θα συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους και όλοι θα μοιράζουν με όλους τα ίδια συναισθήματα ζωής. Λέξεις αρνητικές και απαξιωτικές, όπως απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός, θα μπουν οριστικά στη φορμόλη.

Στο εύλογο ερώτημα που εκφράζουν τα μάτια της νεαρής κόρης “τι γίνεται όμως  σήμερα;”, η γυναίκα παραδέχεται ότι το τώρα όντως είναι δύσκολο και σίγουρα  θα έλθουν και δυσκολότερα μετά. Όμως δεν πρέπει να χάνει κανείς το κουράγιο  του. Και για να την πείσει  η ποιήτρια με πείσμα θα  τονίσει στην νεαρή έφηβη ότι ο κόσμος αυτός κάποτε θα αλλάξει, θα γίνει καλύτερος. Αρκεί στις δυσκολίες, ακόμη και τις μεγαλύτερες, ο άνθρωπος να παραμένει άνθρωπος.

Η ποιήτρια μιλάει στην Μαρία, αλλά και σε όλους τους προβληματισμένους  νέους. Ξεκινάει το ποίημά της με την απαρασάλευτη πίστη ότι “Θά ‘ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράγματα”,  για να ολοκληρώσει με την μεγάλη αλήθεια: “Θα την αλλάξουμε τη ζωή παρ’ όλα αυτά, Μαρία.  Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος”. Μόνο με ανθρώπους που διατηρούν την ανθρωπιά τους η ζωή αυτή αλλάζει.

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα. Από μικρή δούλεψε σαν ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φίλμς.  Δεν ήταν όμως μόνον ηθοποιός. Ήταν και ποιήτρια. Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι “ποιητές” έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω από όλα ήταν η ίδια ποίηση. Το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα ήταν το “Τρία κλικ αριστερά” 1978. Έβγαλε επίσης τα βιβλία: Ιδιώνυμο, 1980, Το ξύλινο παλτό, 1982,  Απόντες,1986,  Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, 1988. Όπως αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης, η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες και γι΄αυτό σπάνια θα δείτε να αναφέρονται σε αυτήν στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Αυτοκτόνησε το 1993 με χάπια σε ηλικία 53 χρονών.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ

About these ads