Η ανάλαφρη βαρύτητα του να είσαι αναίσθητος.

Πάντα με θυμάμαι να παραπονιέμαι ένθεν μου κι ενίοτε εμπρός του καθρέπτη μου για τις ευαισθησίες μου τις τυχούσες. Παράπονα που κατέληγαν πάντα στο ίδιο –ρητορικό ή μη- ερώτημα: γιατί να μην είμαι αναίσθητη; Καμιά φορά, υπήρχε κι η παραλλαγή του: εγώ πότε θα γίνω αναίσθητη;

Βλέπετε, είχα ταυτίσει, όπως η πλειοψηφία, την “ευαισθησία” μου με την ηλιθιότητα και το κλάμα. Το ότι κλαίει κάποιος εύκολα δεν ισοδυναμεί με το χαρακτηρισμό ευαίσθητος. Η δυσκοιλιότητα μιας αλμυρής σταγόνας στις παρειές  έφτασε να οδηγεί στον χαρακτηρισμό του άλλου ως αναίσθητου. Έτσι, οι γυναίκες είναι ευαίσθητες κι οι άνδρες εκτός από γουρούνια είναι αναίσθητοι. Ο παράγων άνθρωπος εξατμίστηκε, όπως εξατμίζεται και το δάκρυ αν δεν φτάσει στα χείλη σου και χαθεί. Γέμισε ο κόσμος ευαισθητούληδες που επειδή συγκινούνται εύκολα, δικαιούνται να θεωρούνται ανώτεροι μιας και μπορούν να εξαπολύσουν το συναισθηματικό τους κόσμο απλόχερα και δεν ντρέπονται γι’ αυτό. Δεν αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν όσοι δεν κλαίνε, υπάρχει λόγος που δεν το κάνουν. Όχι, ο μη κλάψας είναι αναίσθητος κι ο κλαψοκώλης ευαίσθητος. Έτσι είναι. Τελεία και παύλα. The end. La fin.

Πριν κανά δυο βδομάδες συνειδητοποίησα πως έχω γίνει κι εγώ αναίσθητη. Εγώ η κλαψιάρα υδροχόα, που έχυνα το νερό μου στο βωμό των δακρύων, έγινα αναίσθητη. Και η πιο παράξενη ανακάλυψη ήταν πως όντας αναίσθητη μπορούσα να κλάψω ακόμα! Μπορεί να είναι υβρίδιο, θα σκεφτούν ορισμένοι. Μισή ευαίσθητη, μισή αναίσθητη. Ίσως και να είμαι υβρίδιο. Ίσως και να μου αρέσει η υβριδική μεταμόρφωσή μου. Η πραγματική αλήθεια, όμως, είναι άλλη.

Βλέπετε, τα δάκρυα δεν σε κάνουν ευαίσθητο κι ο σταρχιδισμός δε σε κάνει αναίσθητο. Την 27η Αυγούστου, ημέρα Τρίτη, έτους 2013, ευαισθησία είναι μόνο η αδυναμία να δεις την πραγματικότητα. Γιατί, το να οδύρεσαι και να μοιρολογάς είναι τόσο εύκολο, όσο το να ρίξεις τις ευθύνες αλλού για μία δική σου πράξη –επαίσχυντη ή μη. Την ίδια ημέρα, αναισθησία σημαίνει να μπορείς να ξεχωρίσεις για τι θα νοιαστείς και για τι όχι. Να θέσεις το όριο σε αυτό που σε επηρεάζει και να του πεις “Ε, ψιτ, μπάστα. Δεν αξίζει να αναλωθώ για σένα”. Είναι κι η λαϊκή ρήση που σε προτρέπει να μη χαλάς φαιά ουσία για ανάξια πράγματα/ καταστάσεις/ ανθρώπους, που έχει ισχυρά και γερά θεμέλια. Η επιλογή του να είσαι αναίσθητος υπό αυτούς τους περιορισμούς είναι πραγματικά προτέρημα κι η “ευαισθησία” που μόνο ευαισθησία δεν είναι, είναι αν μη τι άλλο η τάση του να αφεθείς όταν δεν πρέπει.

Κι αφήνονται οι άνθρωποι και χάνεται ο κόσμος. Ευαίσθητοι που είναι αναίσθητοι κι αναίσθητοι που είναι ευαίσθητοι, μπλέκουν μαζί και χάνεται ο κόσμος. Και χάνεται ο κόσμος και βρίσκεσαι εσύ, να μου θυμίσεις πως είμαι, πως είσαι, πως είναι.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ