Αγάπη & Κανιβαλισμός

Ο Κανιβαλισμός ως εικόνα, παραπέμπει στις άγριες ανθρωποφάγες φυλές της ζούγκλας...

Μία Ζούγκλα όμως, δε σημαίνει ότι πάντα συστάται από δάση και ποτάμια, 
αλλά μπορεί να συστάται από πόλεις και δρόμους, εκεί όπου κατοικεί ο “πολιτισμένος” άνθρωπος του σήμερα.

Τα δέντρα συνιστούν ένα δάσος. Έτσι και τα τσιμεντένια τετράγωνα συνιστούν προσομειωτικά το δάσος των πολυκατοικιών, των πόλεων, στο οποίο ζουν οι 
εκπολιτισμένες ''μαϊμούδες" [:)))].

Οι φλέβες, οι νευρώνες και τα όργανα ενός ανθρώπινου σώματος, μπορεί να συνιστούν με την ίδια λογική ένα σύμπαν μέσα στο σύμπαν, που είμαστε όλοι μας.

Ένα άρρωστο σύμπαν, με την πρώτη ματιά, δε φαίνεται αν είναι άρρωστο ή υγιές 
στο ολιστικό φάσμα της φαινομενικής πάντα ύπαρξής του, επειδή η αρρώστια 
πάντα συγκαλύπτεται με τεράστιες ποσότητες "make up'' για κάθε τύπο και περίπτωση. Η αρρώστια του διαφαίνεται εστιάζοντας μέσα στις εστίες, στους μικρόκοσμους, στις μικρο-μακροκοινωνίες του. Πίσω από αυτά που φαίνονται. 
Σε αυτά που πραγματικά είναι...

Ένας πολιτισμένος άνθρωπος, μπορεί μόνο φαινομενικά να είναι πολιτισμένος. 
Ένας ιθαγενής, ένας χωρικός που δεν πήγε ποτέ στο σχολείο, μπορεί να είναι ένας σπουδαίος δάσκαλος, όπως μία όμορφη περιποιημένη γυναίκα, μπορεί μέσα της να είναι [ψυχικά] «νεκρή» και «σάπια»…

Τι είναι αυτό που συνιστά ένα υγιή πολιτισμό, μία υγιή κοινωνία, 
μία υγιή οικογένεια, σχέση ή εσωτερικό ψυχικό κόσμο;!

Πως ένα ζωντανό σύμπαν όπως είναι ο άνθρωπος, μπορεί να αντιληφθεί την κατάστασή του όπως αυτή πραγματικά είναι; Έτσι όπως μπορεί πιο εύκολα να βλέπουν καθαρά οι άλλοι γύρω του εκτός από τον ίδιο πολλές φορές;

Που βρίσκονται τα μέτρα σύγκρισης, ώστε να δύναται ο άνθρωπος να χρησιμοποιεί υγιή σημεία αναφοράς με σκοπό την κατάκτηση ενός αρμονικού μέτρου;

Γιατί ο κόσμος μας είναι τόσο σχιζοφρενικά οξύμωρος; 
Γιατί μέσα από ένα τόσο μεγάλο βαθμό δυσκολίας, καλούνται τα ανθρώπινα όντα πάραυτα να «αποφοιτήσουν» υγιή σε κάθε φάσμα;

Οι άνθρωποι μισούν να αγαπούν κι αγαπούν να μισούν...

- Αγαπούν αυτόν που τους αγαπά και τον μισούν όταν φεύγει.

- Αγαπούν κάποιον που θαυμάζουν και που τους δείχνει εύνοια και τον λοιδορούν όταν τους βγάλει από το προσκήνιο της ζωής του [όταν για παράδειγμα είναι συναισθηματικά τοξικοί].

- Αγαπούν αυτούς που τους μοιάζουν, αλλά μισούν αυτούς που διαφέρουν και 
έτσι ...τους κανιβαλίζουν.

Τι σημαίνει όμως ο κανιβαλισμός στις μέρες μας;!

Ποιος θυμάται το θίασο του θεού Διονύσου ο οποίος και κανιβάλισε το θεό;!

Τι σημαίνει: τον κανιβάλισε;!

Η μοντέρνα αγάπη του σημερινού ανθρώπου, είναι η διττή αγάπη, 
η οποία εναλλάσσει ρόλους με τον κανιβαλισμό.

Όλα τα παραπάνω αφορούν στην Προσωπικότητα, στο «εγώ», 
όχι στον Ψυχικό Σπινθήρα, στο ανώτερο θεϊκό κλάσμα του ανθρώπου.

Η ζωή στην 3^η διάσταση έχει να κάνει με το σχίσμα της Θεϊκής Κοσμικής Αγάπης, όπως τη βιώνουν τα πλάσματα που βρίσκονται σε «πτώση», ενσαρκωμένες ψυχές στη φυλακή της δυαδικότητας, την οποία δυαδικότητα όμως καλούνται από το Πνεύμα να τη μετασχηματίσουν, για να επιστρέψουν στην Ένωση της Αγάπης, 
στη θεϊκότητα, όντας εντός της υλοποιημένης υπόστασης. Τι δύσκολο κατόρθωμα!

Ο γήινος ζωώδης, ενστικτώδης, ακραίος, ίσως και μόνος τρόπος για να μετασχηματίσει ο άνθρωπος το σκοτάδι σε «φως»  – [όχι σε Φως λάμπας], είναι ένας.
Πολλές φορές άρρωστα ψυχαναγκαστικός, αλλά όχι "θεάρεστος" για την εξέλιξη της ψυχής,
όμως είναι επιτρεπτός στον κόσμο της Ελεύθερης Βούλησης όπως αυτλη δόθηκε από το Δημιουργό ως δώρο.
 
Είναι ένα είδος θυσίας που ουδεμία σχέση έχει με τη θεϊκή θυσία, 
όπως η θυσία του Αμνού του Θεού, ο οποίος αυτοθυσιάστηκε για να εξαγνίσει από την Αμαρτία τον άνθρωπο και δίδαξε ότι μέσα από την αυτοθυσία η ψυχή εξαγνίζεται και ανυψώνεται σε Ανάληψη – «Ανάσταση». Αυτό το σενάριο συμβαίνει στην 3η διάσταση, όπου οι "μοριακές διασπάσεις" προκειμένου η ψυχή να μετουσιωθεί και ξαναβρεί το δρόμο της, είναι ακραίες, ισχυρές, σοκαριστικές...

Ο γήινος τρόπος για να ικανοποιηθεί ο άνθρωπος που δε γνωρίζει το λόγο των βασάνων του, είναι το δόλωμα που τον δένει ακόμη πιο σφικτά επάνω στον Τροχό του Κάρμα. Γιατί αυτός ο τρόπος ικανοποιεί μόνο το «εγώ», το σκιώδη εαυτό του ανθρώπου, τα σκοτεινά ένστικτα, τους «σκοτεινούς θεούς και δαίμονες» που υπηρετεί μία ανθρωποψυχή, αλλά δεν το αντιλαμβάνεται στην πραγματική του εμβέλεια.

Ο θίασος του Διονύσου, λάτρευε αχαλίνωτα το θεό Διόνυσο, που στο τέλος από το μέγεθος της λατρείας του, τον κανιβάλισε, τον «έφαγε», δηλαδή τον Κοινώνησε…

Μήπως η Θεοφαγεία δεν είναι και η ιεροτελεστία μεταξύ των εραστών επί της Κλινοπάλης του Έρωτα;!

Όπου ο ένας κοινωνεί τον άλλο με σκοπό να ενωθεί το Κοσμικό Θηλυκό με το Κοσμικό Αρσενικό, ώστε να ηρεμήσουν. Επειδή και τα 2 ενσαρκώθηκαν «μισά» 
κι αναζητούν τη χαμένη προ της «πτώσης» τους ευτυχίας. Της πτώσης από τη Θεία Αρμονία των Ανώτατων Σφαιρών της Αγγελικής Δημιουργίας όπου ζουν οι ψυχές όταν βρίσκονται έξω από τον κύκλο των ενσαρκώσεων.

Ήταν πολύ «καλός» ή πολύ «κακός» ο θεός, ο εραστής, ο φίλος, ώστε η αγάπη
 να μετατραπεί σε μίσος, σε μία πράξη αγάπης εκδηλωμένης μέσω του σκοτεινού πόλου;!

Μέσω μίας πράξης λατρευτικής και τελετουργικής μετουσίωσης;!

Η ζωική αγάπη αλλάζει πρόσημο με σκοπό να ισορροπήσει;!

Όταν ικανοποιηθεί;!

Πως ικανοποιείται η ζωική αγάπη του σημερινού ανθρώπου που δεν μπόρεσε να Κοινωνήσει με άλλο τρόπο το Θεό μέσα του;!

Γιατί σήμερα, ο Θεός, είναι ο άλλος…

Το άλλο πρόσωπο - το αντικείμενο του πόθου.

Ο πόθος όμως είναι κτητικός. Είναι ζωώδης.

Δεν είναι Ανώτερα θεϊκός, άρα απελευθερωτικός, αναστάσιμος, ελευθερέας.

Η θυσία της Ιφιγένειας & του Διονύσου.

Η θυσία του Ισαάκ & του Χριστού.

Η θυσία του θεού από άνθρωπο.

Η θυσία του ανθρώπου από άνθρωπο.

Η θυσία του ανθρώπου με το να ενσαρκωθεί και να ζήσει ο ίδιος το θείο δράμα της γήινης ύπαρξης, που σκοπό έχει μόνο τον εξαγνισμό και την Ανάσταση.

Η θυσία μπορεί να οδηγήσει στη θέωση ή στην καταβαράθρωση…

Ο υπαίθριος θίασος του Διονύσου, έξαλλος κι αλλόφρων μέθης, θα κατασπαράξει το Διόνυσο δια της ωμοφαγείας, για να τον πάρει μέσα του, ώστε ο θεός να γίνει ένα με τον εαυτό… Μετά την ωμοφαγεία, τη λατρεία ως το φόνο – την αγάπη που έγινε μίσος - έρχεται η ύστερη συνείδηση. Η αγάπη που έγινε φόνος, αυτή η πράξη λατρευτικής τελετουργικής μετουσίωσης, οδηγεί ξανά στη λατρεία…

Ο Χριστός δολοφονήθηκε με τον ίδιο τρόπο. Άφησε στους ανθρώπους το ενθύμιο της Κοινωνίας Θεού - την Κοινωνία του Άρτου και του Οίνου. Όμως ο άνθρωπος δεν κατανόησε την αποκρυπτογράφηση του συμβολισμού αυτού για να αναστηθεί ο ίδιος επί της Γης.

[ το βιβλίο μου: http://andromeda-book.blogspot.gr/ ]

Ο άνθρωπος γιορτάζει το Θάνατο και την Ανάσταση του Θεού.

Ο άνθρωπος κανιβαλίζει το θεό και τον άνθρωπο.

Ο ερωτευμένος άνθρωπος που χάνει το αντικείμενο του πόθου του, 
το εκδικείται δολοφονώντας το με κάθε σκοτεινό μέσο και τρόπο…

Σημείο αναφοράς αυτού του κόσμου, της διπολικής διαταραχής που είναι η ζωή στη δυαδικότητα, είναι ο κατασπαραγμός της διαφορετικότητας με τη μορφή του κοινωνικού ρατσισμού, του εξοστρακισμού σε κάθε του έκφανση.

Για χιλιετίες αυτός ο πλανήτης κυβερνάται από το σκοτάδι. Κάθε τι που διαφέρει, που δονείται έξω από τη σκοτεινή νοημοσύνη, είναι ουσιαστικά εκείνο το αντικείμενο του πόθου που είναι άπιαστο. 

Είναι σίγουρο ότι είναι άπιαστο για τον ενδιαφερόμενο, ο οποίος το φθονεί, επειδή δεν μπορεί να το αποκτήσει ή να του μοιάσει…

Όμως κατά βάθος το λατρεύει…

Αλλά δεν μπορεί να το θαυμάσει και απλά να το απελευθερώσει.

Θέλει να το κάνει ομοούσιο με τον εαυτό. Όμως δεν έχει άλλο τρόπο από το φόνο…

Ο φόνος σημαίνει τη λοιδορία του ανώτερου από τον κατώτερο με σκοπό να το εξομοιώσει με το "μικρό εαυτό".  

Ο κατώτερος ο οποίος δε θα γίνει ποτέ θεός ή το αντικείμενο του πόθου του, δε γνωρίζει ότι θυσιάζοντάς το, σκοτώνοντάς το, αυτό ανασταίνεται κι αυτόματα θεοποιείται…

Ο θάνατος για το θύμα - σφάγειο είναι προσωρινός.

Ο θάνατος για το θύτη, είναι παντοτινός. 

Είναι ο δικός του αιώνιος θάνατος στη λήθη της μνησικακίας,
 η οποία δεν κατάφερε να αναδυθεί σε κάτι ανώτερο υπαρξιακά.

Ο αδύναμος πάντα σκοτώνει – αλλά μόνο προσωρινά.

Ο αδύναμος θύτης αγνοεί ότι κάνει στο θύμα ένα μεγάλο δώρο.

Το εξυψώνει στην υπαρξιακή σφαίρα των οντοτήτων - ψυχών, το τοποθετεί σε ένα βάθρο από το οποίο δε θα πέσει ποτέ…

Γιατί η θυσία είναι  η μυητική προαγωγή για το ποίμνιο που θυσιάστηκε.

Η δολοφονία είναι η αιώνια καταδίκη για τον αδύναμο που παραδόθηκε στα ζωώδη σκοτεινά πάθη. Είναι ο υπηρέτης του σκότους που δολοφονεί αγγέλους, 
για να τους κάνει στη συνέχεια θεούς…

Το αποπομπαίο θύμα είναι ο μελλοντικός θεός.

Οι δυνατοί - καλοί, πεθαίνουν μόνο εικονικά για να αναστηθούν.

Οι αδύναμοι - κακοί, ζουν τη χαρά της φαινομενικής νίκης μονάχα μία φορά, 
αλλά ζουν αιώνια το δράμα της φρίκης των όσων προκάλεσαν, στη συνείδησή τους.

Η θυσία είναι ένα πολιτισμικό στάδιο της ανθρωπότητας. Της ανθρωπότητας εντός της δυαδικότητας. Η Αγάπη διαιρείται για να ενωθεί ξανά. Η Αγάπη ως ο άνθρωπος που κατήλθε μισός στη Γη. Ο άνθρωπος που καταφέρνει μόνος του να βρει και να αναστήσει το θεό μέσα του, είναι πολλές φορές εκείνο το θύμα κανιβαλισμού των άλλων. Γιατί ο άνθρωπος, συμφώνησε ότι κυρίως με αυτό τον τρόπο θα έβρισκε το θεό μέσα του - θυσιαζόμενος με σκοπό να εξαγνιστεί και να αναστηθεί σε μία νέα Ανώτερη Ύπαρξη.

Ο θύτης βρίσκεται πολύ πιο πίσω στην εξελικτική κλίμακα των ψυχών που ενσαρκώνεται με σκοπό την απελευθέρωση έξω από τον τροχό των ενσαρκώσεων.

Το θύμα «σβήνει» Κάρμα…

Ο θύτης «γράφει» νέο Κάρμα…

Το θύμα βρίσκεται πολύ κοντά στην αποφοίτηση από τις ενσαρκώσεις, 
στο δρόμο για την επανένωση της Αγάπης και της Α-ληθινής Κοινωνίας Θεού, 
μετά την Κοινωνία Θεού που έκανε μέσα του δια της θυσία που υπέστην.

Ο Χριστός ως ο ήδη Αναληφθέντας Θεός, δέχτηκε να «κατέβει» και να ζήσει 
στους Κόσμους της Δημιουργίας του Πατέρα του. Η τελευταία του Μύηση ήταν η 7^ηενσάρκωση πλέον - κι όχι εμφάνιση σε ανώτερες σφαίρες - στην 3^η διάσταση. 

Για να γίνει ο αδιαμφισβήτητος Ηγήτωρ εκ δεξιών του Πατρός του και Πανδημιουργού των Όλων.

Όσο η ψυχή πλησιάζει στην αποφοίτηση, τόσο πιο σκληρή η δοκιμασία αποφοίτησης.

Η θυσία της Ιφιγένειας, του Διονύσου, του Ισαάκ, του Χριστού, θυμίζουν μόνο το Δρόμο, ο οποίος είναι στενός για τις Ψυχές που αντέχουν και τον επιλέγουν. 
Είναι ο «Δρόμος της Αρετής» του Ηρακλή.

Και για να υπηρετήσουν με επιτυχία αυτό το σενάριο, κάποιοι πρέπει να παίξουν το ρόλο του «κακού».

Ο κακός κάποτε θα έχει τις ευκαιρίες του να εξαγνιστεί και ο ίδιος. 
Για να επιλέξει τέλος, ποια δύναμη θα υπηρετήσει. 
Για να αντέξει να περάσει στην άλλη πλευρά της γέφυρας της δυαδικότητας, 
να αντέξει να μη μαγνητιστεί ξανά στο σκοτάδι.

Κι αποκρυπτογραφώντας, η μία ψυχή βοηθά την άλλη για να εξελιχθούν όλες, 
ώστε να περάσουν στα πεδία του Αέναου Φωτός ξανά, εκεί από όπου προήλθαν.

Η ψυχή που αναγνωρίζει το θεό μέσα της έχοντας κοινωνήσει αυτόν μέσα της δια της σκληρής δοκιμασίας, γνωρίζει την Άνευ Όρων Αγάπη του Θεού. Αυτή η Αγάπη δεν είναι κτητική αλλά απελευθερωτική.

Κι ο εραστής, ο θεός, είναι κι αυτοί ελεύθεροι στα μάτια αυτού ο οποίος είναι κατ’ ουσία Ελεύθερος.

Ιφιγένεια…

 

Γλύτωσε τη θυσία. Στη θέση της τοποθετήθηκε ένα ελάφι.

Η αθωότητα κέρδισε...

 

 

 

Διόνυσος Ελευθερέας…

 

Ο «Διθύραμβος», αυτός που έρχεται ταυτόχρονα από δύο μεριές και μας θαμπώνει – το «εγώ» και ο άλλος. Τα δύο που αναμένουν τη συγχώνευσή τους. Ο άνθρωπος με το θεό, όμως μέσα στον άνθρωπο. Να γίνει η Κοινωνία Θεού δια της - δοκιμασίας - αυτοθυσίας, που είναι αυτή η ζωή.

 

 

 

Ισαάκ...

Το θαύμα διάσωσης του αθώου Ισαάκ την τελευταία στιγμή… Στη θέση τουαθώου Ισαάκ τοποθετήθηκε ένα κριάρι. Γιατί η Εμπιστοσύνη – Πίστη του πατέρα του στο Θεό, τον έσωσε.

 

 

 

 

Αναστηθέντας Χριστός…

 

Με την Ανάληψή του μετά τη δολοφονία του ως ο Αμνός προς σφαγή, «τράβηξε» από τον κόσμο αυτό ένα μεγάλο σκοτεινό φορτίο προς μεταστοιχείωση. 
Ή αλλιώς, ήταν τόσο βεβαρυμμένος ο πλανήτης ενεργειακά από το σκοτεινό κάρμα που δημιούργησαν οι άνθρωποι ανά τους αιώνες, που έπρεπε να γίνει μία θυσίαώστε αυτός ο κόσμος να καθαριστεί από την «Αμαρτία». Μέσα από αυτή τη Θυσίαμε σκοπό τον Εξαγνισμό – προσωπική μύηση, ο Χριστός χύνοντας το αίμα του στη Γη, πήρε επάξια την τελική του θέση εκ δεξιών του Πατρός του. 
Αλλά και δίδαξε στον άνθρωπο τη Μύηση Θεού εκ της Θυσίας, που είναι αυτή η ζήση…

 

 

Όταν ο άνθρωπος πάψει να θυσιάζει ανθρώπους και θεούς, τότε όλα θα έχουν αλλάξει, γιατί κανείς δε θα υποφέρει. Γιατί όλοι μόνο θα αγαπούν ελευθερώνοντας τους Εαυτούς και τους Πάντες. 

Τότε θα έρθει η επέλαση της Πνευματοποίησης της Ύλης, της Χρυσής Εποχής 
[του Υδροχόου] επί της Γης, της 5^ης διάστασης, της Νέας Ιερουσαλήμ.

[ http://andromeda-book.blogspot.gr/ - κεφ. ''Νέα Τάξη ή Νέα Εποχή;!" ]

«Ως εν Ουρανώ και επί της Γης»

Γένοιτο.

Αμήν.

 

Φίλις Χρυσού [Andromeda Galactica]

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ