ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΟΠΑΡΜΕΝΟΥΣ ...Ορφέας και Ευριδίκη

«ΑΡΧΑΠΟΛΙΣ» 



Ουράνια Αποστολή 
Πριν από 90.474 γήινα έτη, τρία τεράστια ασημογάλαζα αστρόπλοια προερχόμενα από τον μεγαλύτερο και φωτεινότερο εκ των 27 κατοικήσιμων και μη πλανητών του τριπλού αστρικού συστήματος του Ανδρομέδιου Σείριου, τον Ελ-Λας -που σημαίνει Φωτεινός Λίθος- και επανδρωμένα συνολικά με πλήρωμα το οποίο ξεπερνούσε τα 30.000 μέλη, εισήλθαν με ταχύτητα φωτός στο δικό σας ηλιακό σύστημα με κατεύθυνση έναν μικρό μα τόσο σημαντικό πλανήτη, οποίος αναπτυσσόταν αργά, σαν γαλαζοπράσινο πολύτιμο έμβρυο στην μήτρα της Δημιουργίας, τον πλανήτη που εσείς σήμερα ονομάζεται Γη. 

Στο μεγαλύτερο από τα αστρόπλοια -τα οποία είχαν χαραγμένα επάνω στην βάση τους την προαρχαία ελληνική λέξη "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", η οποία είχε τη ίδια σημασία με την σημερινή που χρησιμοποιούνε όλοι οι Έλληνες- κυβερνήτης ήταν ο άρχοντας του Φωτός, ο Ανδρομέδιος, κυβερνήτης δεκατριών γαλαξιών και επτά Συμπάντων Ζευς, ή Δίας, ανώτερος άρχοντας των θνητών και των αθανάτων, ο οποίος είναι ο πρώτος υιός της Ανώτατης Συμπαντικής Συνειδητότητας.
Στο δεύτερο κυβερνήτης ήταν ο αδελφός του ο Άρης, ο τρομερός πολεμόχαρος Θεός και δεύτερος υιός της, ο οποίος βρισκότανε υπό τις εντολές του μεγάλου του αδελφού, του Δία.
Στο τρίτο κυβερνήτης ήταν ο Ήφαιστος, ο τρίτος υιός της, ο οποίος κατείχε τα μυστικά της γονιδιακής μετάλλαξης και την τέχνη της δημιουργίας νέων μορφών ζωής. Γιατί είναι σημαντικό να γνωρίζετε ότι ο κάθε πλανήτης έχει μια ξεχωριστή και ανεπανάληπτη χημική σύσταση εδάφους και ατμόσφαιρας, με συνέπεια να χρειάζεται κάθε φορά και διαφορετικός πειραματικός δρόμος ώστε να κατορθώσουνε να συνθέσουνε μορφές ζωής -έλλογες ή άλογες- οι οποίες να μπορούν μακροπρόθεσμα να επιβιώσουν και να εξελιχθούν κατά τις εντολές που έχει δώσει στον Δία ο πατέρας όλων, η Ανώτατη Συμπαντική Συνειδητότητα.
Ο Ήφαιστος ήταν επιφορτισμένος, επίσης, με μια άλλη πολύ σημαντική ικανότητα: μπορούσε να υποτάξει και να έχει υπό τον απόλυτο έλεγχό του όλα τα στοιχεία της ύλης. Και αυτός όμως ήταν υπό τις οδηγίες των δυο μεγαλυτέρων του αδελφών, του Δία και του Άρη.


Τα μέλη των τριών αστρόπλοιων ήσαν αδιαλείπτως σε κωδικοποιημένη τηλεπαθητική επαφή μεταξύ τους, μέσω μιας συγκεκριμένης μουσικής υπερνοητικής κλίμακας 888 φορές υψηλότερης από την ανώτερη οκτάβα που μπορεί να συλλάβει το ανθρώπινο αυτί, ενώ αν ήθελαν να ανταλλάξουν για οποιονδήποτε λόγο άμεσα πλήρωμα εν κινήσει μεταπίπτανε αυτόματα στην τέταρτη ή πέμπτη διάσταση αλλάζοντας την δομή της μοριακής τους συχνότητας και την πυκνότητά της. Έτσι κατόρθωναν με την ταχύτητα του φωτός να βρίσκονται ταυτόχρονα σχεδόν σε δύο διαφορετικά σημεία της τρίτης διάστασης. Εδώ νομίζω πως πρέπει να διευκρινιστεί ότι αυτή η μυστική τεχνολογία δεν ήταν στην γνώση του θνητού πληρώματος. Μόνο ο Δίας, ο Ποσειδώνας, ο Ήφαιστος, η Ήρα, η Παρθένος Αθηνά, κόρη του Δία, ο φιλοπόλεμος Άρης και ορισμένοι άλλοι μυημένοι αθάνατοι γνώριζαν με όλες τους τις λεπτομέρειες τα άγραφα μυστικά της υλικής μετάβασης σε ανώτερες διαστάσεις.



Δεν ήταν, φυσικά, η πρώτη φορά που τα αστρόπλοια προσέγγιζαν την Γαία!. Κατά το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν είχανε πραγματοποιήσει και άλλες έξι επισκέψεις, με βασικό τους σκοπό την δημιουργία κατάλληλης ατμόσφαιρας για την συντήρηση και ανάπτυξη της χλωρίδας και μιας εξελίξιμης μορφής πανίδας, να δημιουργηθούν δηλαδή οι κατάλληλες προϋποθέσεις για την εποίκιση του πλανήτη από τους απογόνους τους, τους Ελλάνιους, ή Έλληνες!
Στις προηγούμενες πέντε αποστολές τους είχανε επιτύχει να μεταφέρουνε στην Γαία βιώσιμα φυτά και ζώα από τον πλανήτη τους, τα οποία τα αφήσανε να αναπαραχθούν και να εξελιχθούν ελεύθερα. Μερικά είδη όμως ή εξαφανίσθηκαν ή υπέστησαν αλλαγές στον γενετικό τους κώδικα, το D.N.A, με σκοπό την βελτίωσή τους.



Δεν υπήρξε πάντοτε επιτυχείς οι αποστολές τους... Από δική τους και μόνο ανοχή αφήσανε ύστερα από την 5η τους αποστολή αφύλακτο τον πλανήτη, με αποτέλεσμα να τον κυριεύσει ο Κυρίαρχος του Σκότους Ανόσιος Αποστάτης Κρόνος, ο οποίος έχει σαν αστρική του βάση τον αστερισμό του Δράκοντος και είναι αρχηγός των Έκπτωτων Αγγέλων ..
Η προσωρινή κυριαρχία του Κρόνου στην Γη είχε σαν αποτέλεσμα τον κατακλυσμό της από απειράριθμα ανθρωπόμορφα τέρατα, αρσενικοθήλυκους κύκλωπες ή τις φοβερές αιμοδιψείς ιπτάμενες ανθρωπόχεντρες, τα οποία μετέφεραν οι σκοτεινές του δυνάμεις από τους πλανήτες τους, έχοντας σκοπό να καταστήσουν αδύνατη την εποίκιση της Γης από τους απόγονους των Ανδρομέδιων, εσάς, δηλαδή, Έλληνες. Θελήσανε, δηλαδή, να έχουνε αυτοί υπό τον απόλυτό έλεγχό τους έναν ακόμα πλανήτη. Όμως, οι δυνάμεις του Φωτός με την έκτη τους αποστολή δώσανε έναν μεγάλο πόλεμο με τον Άρχοντα του Σκότους και κατόρθωσαν να τον αιχμαλωτίσουνε καθιστώντας τον ανίσχυρο...



Οι επιπτώσεις αυτού του τρομερού πολέμου, ο οποίος κράτησε κάτι περισσότερο από 10 γήινα έτη, ήταν αναμφίβολα εξαιρετικά καταστρεπτικές για το φυσικό περιβάλλον της Γης.
Οι δυνάμεις του Κρόνου, λίγο πριν αιχμαλωτιστούν, ενέσπειραν στον πλανήτη καταστροφικούς ιούς και ραδιενέργεια, με σκοπό να γίνει ο πλανήτης αφιλόξενος για οιανδήποτε μορφή ζωής, θέλοντας έτσι να ακυρώσουν το Θεόπνευστο σχέδιο της Δημιουργίας το οποίο συνεχίζεται ακόμα και σήμερα σε κόσμους μακρινούς…
Χρειάστηκαν αρκετές εκατοντάδες χρόνια μέχρι να ξαναβρεί η Γη την χαμένη οικολογική και κλιματική της ισορροπία. Αυτό έγινε σχετικά γρήγορα, αλλά με αρκετές θυσίες, χάρις στην προηγμένη τεχνολογία των δυνάμεων του Φωτός, ειδάλλως ο πλανήτης θα έμενε εσαεί αφιλόξενος για κάθε μορφή ζωής.....



Ορφέας και Ευρυδίκη

Ονομάζομαι Ορφέας Δέλτα και είμαι Έλληνας Ανδρομέδειος. Ενσαρκώθηκα πριν από 250.679 γήινα έτη σε μια από τις αρχαιότερες πόλεις του πλανήτη Ελ-Λας και του Γαλαξία μας, την Αρχάπολη, της οποίας η χρονολογία ίδρυσης από τον Κεραύνιο Δία χάνεται στα απύθμενα των αιώνων βάθη. Τους γονείς μου δεν τους γνώρισα ποτέ, διότι όταν ήμουνα ακόμα πολύ μικρός στάλθηκαν, μαζί με άλλους 2.010 Ανδρομέδιους, με μικραστρόπλοιο, σε μυστική αποστολή στα αχανή σκοτεινά Γαλαξιακά πηγάδια της αντιύλης, τα οποία ελέγχει προσωπικά ο ίδιος ο Κρόνος και φρουρούνε οι φτερωτές πιστές του δαιμονικές ανθρωπόχεντρες.
Οι γονείς μου και το υπόλοιπο πλήρωμα δεν επέστρεψαν ποτέ ξανά, ούτε μάθαμε έκτοτε νέα τους. Μόνο ο παντογνώστης Δίας γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη… Έτσι, την ανατροφή μου ανέλαβαν η αγαπημένη μου θεία Πυθία Βερενίκη και ο σοφός μου Δάσκαλος –Μυσταγωγός Αστερίων- ο οποίος με έμαθε να περιφρονώ όσο μπορώ περισσότερο τις προκλήσεις της ύλης και να στρέφω περισσότερο την προσοχή στην εσωτερική μου αναζήτηση και στον σκοπό της ύπαρξής μου.



Προτού αναχωρήσω, συντροφιά με τον αγαπημένο παιδικό μου φίλο Φωτοφόρο Προμηθέα, για την εξαιρετικά κρίσιμη για τους Ανδρομέδιους -αλλά και για μένα προσωπικά, όπως θα καταλάβετε στην συνέχεια- έβδομη αποστολή στην Γαία, η κύρια μου ασχολία ήταν να διδάσκω την σημασία της μουσικής αρμονίας στους νεαρούς μαθητές του Λυκείου της πόλης μας, καθώς επίσης και τους τρόπους εργαστηριακής κατασκευής καινούργιων μικρογαλαξιών και υποσυμπάντων βάσει συγκεκριμένων ηχητικών κυμάτων! 
Η ζωή μας στον πλανήτη Ελ-Λας ήταν εξαιρετικά ευχάριστη. Εμείς εκεί δεν έχουμε ποτέ νύχτα, διότι φωτιζόμαστε ταυτόχρονα από τρεις Ήλιους πολύ πιο φωτεινούς από τον δικό σας, ελέγχουμε πλήρως τον καιρό και μετακινούμαστε, αν το θελήσουμε, σε ενδοπλανητικές αποστάσεις, με την σκέψη, αφού πρώτα μπούμε στα ειδικά δωμάτια νοητικής τηλεμεταφοράς, ενώ επικοινωνούμε μεταξύ μας στην Ελληνική γλώσσα, η οποία μοιάζει πάρα πολύ με την αρχαία Ελληνική, αλλά είναι εξαιρετικά ανώτερη από αυτήν. Για την ακρίβεια είναι κωδικοποιημένη, αρμονική σε μαθηματική βάση. Είναι η διάλεκτος των Δυνάμεων του Φωτός και μόνο οι Αθάνατοι, που κρατάνε τα κλειδιά της Γνώσης της Δημιουργίας, την κατέχουν πλήρως.



Θυμάμαι ακόμα πολύ έντονα εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα που οι δύο από τους τρεις ήλιους μας είχαν ξαπλώσει κουρασμένοι αντικριστά στον γαλαζόχρυσο ορίζοντα και οι δώδεκα νεαροί μαθητές μου αφήσανε στην άκρη την χρυσόστρακη λύρα τους αρχίζοντας να με ρωτάνε, μιλώντας όλοι μαζί, για την πολυθρύλητη έβδομη αποστολή στην Γη! 
Ο Απολλώνιος, ο ποιο εμπνευσμένος μα και πλέον λιγομίλητος μαθητής μου, καθόταν συννεφιασμένος σε μια κρυστάλλινη αιωρούμενη πολυθρόνα και ατένιζε μελαγχολικός κάποια μακρινά πορφυρόχρωμα σύννεφα!
-Δάσκαλε το νιώθω ότι θα πας μαζί με τον Φωτοφόρο Προμηθέα στην 7η αποστολή! Είπε ξαφνικά γυρίζοντας μελαγχολικός προς το μέρος μου, με χαμηλή μα διαπεραστική φωνή, αποσπώντας την προσοχή όλης της τάξης.
Γύρισα και τον κοίταξα φανερά ταραγμένος, μα δεν είπα τίποτα. Τα παιδιά πρώτη φορά με είδαν σ’ αυτή την ψυχολογική κατάσταση. Κράτησα στα χέρια μου την Άρπα και, με μια λυπημένη μελωδία που συνέθεσα ακριβώς εκείνη την στιγμή, τους έδωσα να καταλάβουν ότι ήθελα να μείνω λίγη ώρα μόνος μου. Το σεβάστηκαν αμέσως.
Η διαίσθηση του Απολλώνιου ήταν απόλυτα ορθή. Μόνο ο Ύψιστος Δίας ήξερε πόσο πολύ ήθελα να κάνω αυτό το ταξίδι. Ο λόγος για τον οποίο θα άφηνα τους μαθητές μου και την αγαπημένη μου Αρχάπολη για μία τόσο δύσκολη αποστολή ήταν απερίφραστα λόγος αγάπης, πίστης και αφοσίωσης…. 



Eίχα ήδη πάρει την μεγάλη απόφαση να αφήσω, ακόμα και για πάντα αν χρειαζόταν, τον Ελ-Λας με την ελπίδα ότι θα μπορέσω να αντικρίσω ξανά, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, την υπέροχη θεϊκή της μορφή, τα εκφραστικά πράσινα μάτια της. Ότι θα μπορέσω να ακούσω και πάλι την μελωδική της φωνή, που στο ψιθύρισμά της ανατρίχιαζε ο Γαλαξίας, να με καλεί και να μου λέει: 
-Σ’ αγαπάω…
Να νιώσω και πάλι το στοργικό της άγγιγμα καθώς σου έπιανε το χέρι
Ναι, ο μόνος λόγος για τον οποίο θα έκανα αυτό το ταξίδι ήταν να αναζητήσω Αυτήν, την αέρινη Ευρυδίκη, το άλλο μου μισό!… Γιατί ο ένας μας συμπληρώνει τον άλλον. Όμως, ο τρομερός θεός του πολέμου, ο Άρης, θέλησε να με δοκιμάσει επειδή αρνήθηκα, για λόγους αρχής, να συνθέσω την μουσική για το πολεμικό εμβατήριο της 6ης αποστολής στην Γη. Και το έκανε…

Έτσι, αφού ήλθε σε συνεννόηση με τον Ήφαιστο, και με το λογικό πρόσχημα ότι χρειάζονται τις γνώσεις της Ευρυδίκης για τον έλεγχο και περιορισμό της ραδιενέργειας σε περίπτωση πιθανής διασποράς της στην Γαία από τις δυνάμεις του Κρόνου, την συμπεριέλαβε, σχεδόν απαιτητικά, σ’ αυτό το μακραίωνο ταξίδι, στο οποίο τελικά νικήσαμε φυλακίζοντας τον Κρόνο στην άλλοτε μεγαλειώδης ήπειρο, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται κάτω από τα δυσοίωνα και λησμονημένα βάθη του Ωκεανού. Την Ατλαντίδα!
Η αποχώρηση της Ευρυδίκης με γέμισε με αισθήματα που θα θυμάμαι αιώνια. Κλαίγαμε και οι δυό μας συνεχώς τις τελευταίες ώρες που ήμασταν μαζί. Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που ένιωσα τόσο δυνατά τι σημαίνει δυστυχία και απώλεια.
Εκείνες τις δύσκολες στιγμές στο νου μου ήλθαν τα σοφά προφητικά λόγια που μου είχε πει χιλιάδες χρόνια πριν η Πυθία Βερενίκη:
-«…Ορφέα με ρώτησες αν θα βρεις εσύ το άλλο σου μισό…Θα ξημερώσει μια μέρα ευτυχισμένη και καταραμένη μαζί και θα το συναντήσεις. Θα καταλάβεις αμέσως ότι είναι αυτό, μην ρωτάς το πώς… Δία σχώρα με…Όμως…Όμως θα πρέπει να περάσεις πολλές δοκιμασίες για να το κρατήσεις κοντά σου. Η δοκιμασία και ο πόνος στεριώνει μιαν αγάπη όπως η φωτιά κάνει το σίδερο ατσάλι. Κι εσύ θα μπεις ολάκερος μέσα στην φωτιά της θλίψεως και της απώλειας, σαν τον ανισόρροπο Ήφαιστο, για χάρη της αγάπης σας…Στο τέλος θα νικήσετε, πάντα νικάει η αγάπη. Όμως θα περάσεις τόσα που θα αναθεματίζεις την μέρα που γεννήθηκες για τους τόσους καημούς που σε γεμίσαν οι άπονες Μοίρες…» 
Τα τελευταία λόγια της Ευρυδίκης, πριν αναχωρήσει με το αστρόπλοιο για την Γαία, ήταν ότι θα με αγαπάει όσο υπάρχει φως στο σύμπαν και στην ψυχή μας και για όσο καιρό επιτρέψει η Ανώτατη Συνειδητότητα τα αστέρια να χορεύουν στον ουρανό…
Εκείνη την στιγμή της φόρεσα στο δάχτυλο ένα χρυσό δακτυλίδι με τα αρχικά μας: Ο. Ε., το οποίο, στην εσωτερική του πλευρά, έγραφε με σκαλιστά γράμματα: ΑΡΧΑΠΟΛΙΣ, το όνομα της πόλης που γνωριστήκαμε, όπως το απαιτεί το έθιμο στον πλανήτη μας.

Αυτή με την σειρά της, έκοψε με το χρυσό της ψαλίδι μια μικρή τούφα από τα μαλλιά της και μια από τα δικά μου, και τις έσμιξε ευλαβικά στα χέρια της ψέλνοντας σιγανά μυστικές προσευχές στις τρεις Μοίρες. Ύστερα, με μια απότομη κίνηση, σκόρπισε τις τούφες στο δροσερό αεράκι, που σιγά - σιγά δυνάμωνε, κι έκλαψε σιωπηλή…
Ήμασταν πλέον εκτός από πνευματικά και τυπικά ενωμένοι.
Ύστερα;….Ύστερα σιωπή, σιωπή, και ξανά σιωπή…



Η Ευρυδίκη μου έλειπε μόνο σωματικά. Διατηρούσα μια καθημερινή τηλεπαθητική επαφή μαζί της ή, όταν ήταν δυνατόν, την έβλεπα ολόσωμη και μιλούσαμε στο δωμάτιο εικονικής υλοποίησης. Μου ανέφερε όλες τις λεπτομέρειες του ταξιδιού τους, καθώς επίσης την καλή της εντύπωση από την ευγένεια των Αθανάτων, και ιδιαιτέρως του Άρεως, στο πρόσωπό της. Όπως μου είπε, όταν προσγειώθηκαν στη Γη, διάλεξαν σαν κύρια βάση τους την περιοχή που είναι σήμερα η πρωτεύουσα της Ελλάδας, την Αττική, επειδή το κλίμα της έμοιαζε καταπληκτικά με το κλίμα που έχουμε εμείς εδώ στον Ελ-Λας. Επίσης, μαζί με την Θεά Αθηνά και άλλες παρθένες ιέρειες, φύτεψαν, με απόλυτη επιτυχία, αρκετές ρίζες Eλ-Ιάς, του ιερού δέντρου που υπάρχει σε αφθονία στον πλανήτη μας.
Παράλληλα, ετοιμάζονταν και για πόλεμο.
Οι δυνάμεις του Κρόνου είχαν ήδη υπό τον έλεγχό τους ολόκληρη την Ατλαντίδα και τμήμα της βορείου Αμερικής, ενώ ετοίμαζαν βάσεις σε περιοχές της σημερινής Βόρειας Αφρικής, που εκείνα τα χρόνια ήταν εξαιρετικά γόνιμες, κάνοντας πειράματα γενετικής στα τότε μη νοήμονα πιθηκοειδή. Είχαν κατορθώσει μάλιστα να φτιάξουν μια νέα θνητή φυλή ελλόγων ανθρωποειδών, την οποία την είχαν ρυθμίσει έτσι ώστε να έχει ανεπτυγμένα τα πλέον κατώτερα απεχθή ένστικτα του πολέμου και της αιμοφιλίας.

Ο πόλεμος που ξέσπασε ήταν τόσο καταστροφικός που ονομάστηκε «Ουράνιος». Η δίκαιη οργή του επικεφαλής των Ανδρομέδιων, του Δία, εξήλθε νικηφόρα. Όμως, για λόγους συμπαντικής ασφαλείας, την περίοδο του δεκαετούς πολέμου διακόπηκαν όλες οι ειδήσεις από την Γαία και γι’ αυτό από τότε δεν ξαναείδα ξανά την Ευρυδίκη, ούτε άλλους φίλους πολεμιστές, στο δωμάτιο εικονικής υλοποίησης. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούσα πλέον να επικοινωνώ μαζί της ήταν μέσω της τηλεπάθειας, κι αυτό μου αρκούσε. Μου έλεγε για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν στη Γη, καθώς και για την εκτεταμένη καταστροφή του οικοσυστήματος από την ραδιενέργεια. Μου ανέφερε επίσης ότι στο περιβάλλον της Γης η φθορά του σώματος των Ανδρομέδιων είναι κατά 200 φορές περισσότερη από ότι στον Ελ-Λας, με συνέπεια ο μέσος όρος ζωής τους στην Γη να είναι περίπου τα 1.600 γήινα χρόνια, αντί των 800.000 που είναι στον πλανήτη που γεννηθήκαμε. Πολλοί Ανδρομέδιοι είχαν γεράσει αφύσικα με ταχύτατους ρυθμούς. Μου ανέφερε ακόμη, πολύ λυπημένη, για μερικούς απρόσμενους θανάτους Ανδρομέδιων, όχι στην μάχη ενάντια στον Κρόνο αλλά από βιολογική κατάρρευση. Οι Αθάνατοι, φυσικά, δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα γήρανσης ή βιολογικού θανάτου, καθώς στις φλέβες τους κυλάει Θεϊκός Ιχώρας. Τέλος μου είπε, παρόλα αυτά να μην ανησυχώ για την υγεία της, πως με λατρεύει και πως σύντομα θα επιστρέψει κοντά μου. 
Μια μέρα, ξαφνικά, λίγο πριν οι Ανδρομέδιοι ξεκινήσουν για το ταξίδι της επιστροφής στον Σείριο, έχασα κάθε τηλεπαθητική επαφή μαζί της. Τότε ήταν που φοβήθηκα για πρώτη φορά στην ζωή μου…



Η νικηφόρος επιστροφή των Ανδρομέδιων στον Ελ-Λας αναμενόταν από στιγμή σε στιγμή. Εγώ δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή όχι που θα την ξανάβλεπα, γιατί είχα πολύ άσχημες προαισθήσεις. Την παραμονή της επιστροφής των αστρόπλοιων είδα ένα πολύ τρομερό όνειρο το οποίο με συγκλόνισε.



Το όνειρο του Ορφέα

Καθόμουν πλάι στο ασημένιο ποτάμι, εκεί που την είχα πρωτοδεί, και έπαιζα ανέμελος χαρούμενες μελωδίες στην άρπα… Ένα αηδόνι συντρόφευε κι αυτό την μουσική μου θέλοντας να με ξεπεράσει! Ξαφνικά, την βλέπω να έρχεται από μακριά παρέα με την αγαπημένη της φίλη, τη Δανάη. Αμέσως η καρδιά μου σκίρτησε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε σκιρτήσει σαν την πρωτοσυνάντησα …
Ο έρωτάς μου για αυτήν ήταν κεραυνοβόλος και, ακριβώς όπως και στην πραγματικότητα, άρχισα να συνθέτω μια μελωδία αγάπης για της δείξω τι νιώθω…
Αντί όμως για ερωτικές μελωδίες ακούστηκαν πένθιμα μοιρολόγια… Οι ασημένιες χορδές της άρπας μεταμορφώθηκαν σε φαρμακερές δικέφαλες οχιές που τυλιχθήκανε στα χέρια και τον λαιμό μου και με πνίγανε… Σκοτείνιασε… Πρώτη φορά στην ζωή μου αντίκριζα την Νύχτα… Παράξενα νυχτοπούλια ουρλιάζανε δαιμονικά… Έπιασε ψύχρα και στον ουρανό λαμπύρισαν μακρινά και άγνωστα σε εμένα αστέρια… Οι τρεις μας ήλιοι ήταν τώρα πια τρία γκρίζα καταχθόνια φεγγάρια, που κρέμονταν σαν πτώματα από τα ουράνια τσιγκέλια. Το αηδόνι σιώπησε και έπεσε νεκρό στα μαύρα λουλούδια… Φώναξα το όνομά της μα ακούστηκε μονάχα ένας αβάσταχτος λυγμός... Εκείνη θέλησε να έλθει κοντά μου, μα η λασποποταμιά φούσκωσε και έγινε κοκκινόμαυρη σαν σάπιο αίμα κι άρχισε να μας καταπίνει με βασανιστικό τρόπο… Ήθελα να φωνάξω, να της πω πόσο την αγαπάω, αλλά τα φίδια με πνίγανε. Γύρισα να ζητήσω βοήθεια από την Δανάη, αλλά εκείνη είχε μεταμορφωθεί σε φτερωτή ανθρωπόχεντρα και πέταγε δαιμονικά σαν νυχτερίδα πάνω από τα κεφάλια μας γελώντας ασυνάρτητα, ψέλνοντας με στριγκλιές ευχαριστίες στον Κρόνο…
Η Ευρυδίκη και εγώ βουλιάζαμε ολοένα και περισσότερο στην λάσπη και στην απελπισία. Αφού προσευχήθηκα στον Ύψιστο Δία, έβαλα όλες μου τις δυνάμεις να της πω πόσο την αγαπούσα… Τελικά η φωνή μου βγήκε καθάρια και δυνατή από τα στήθια μου. Αυτό μου έδωσε μεγάλη δύναμη. Εκείνη, λίγο πριν τυλιχθεί στην ανυπαρξία, μου είπε ότι θα με αγαπάει και πως θα με περιμένει αιώνια να επιστρέψω κοντά της…Ύστερα χάθηκε βυθιζόμενη στην ερεβώδης λησμονιά του βάλτου ..Θρήνος…Σε λίγο θα ερχόταν και η δική μου σειρά….Ξαφνικά, ένα λασπωμένο χέρι αναδύθηκε σαν προσευχή από τον υγρό του τάφο και άρχιζε να με καλεί απελπισμένα προς το μέρος του…Ένα χέρι τόσο αγαπημένο…Το χέρι της…Ζούσε ακόμα…Τότες, μια αστραπιαία χρυσαφένια λάμψη σαν φωτεινό σπαθί, έσκισε μονομιάς τα πέπλα της νύχτας και του θανάτου. Ήταν από το δακτυλίδι! Ένα μήνυμα ζωής και ελπίδας την ώρα του πόνου και της απώλειας. Φώναξα ξανά το όνομά της, μα προτού τελειώσω το συλλαβισμό με ξύπνησε μια πολύ δυνατή και χαρούμενη μουσική! Είχαν γυρίσει νικητές οι Ανδρομέδιοι και όλες οι ορχήστρες της πόλης μας παιάνιζαν ρυθμικά τα εμβατήρια της νίκης.



Ενώ όλος ο Γαλαξίας γιόρταζε την μεγάλη μας νίκη, εγώ πενθούσα. Η Ευρυδίκη δεν είχε επιστρέψει μαζί με τους υπολοίπους. Δεν ήταν, βέβαια, η μόνη που απουσίαζε. Πολλοί Ανδρομέδιοι είχαν πεθάνει στον πόλεμο, αλλά και μετά από αυτόν, από ραδιενέργεια…
Το Ανώτατο Συμβούλιο Μέλλοντος και Πεπρωμένου ανακοίνωσε πρόγραμμα μελλοντικών επανενσαρκώσεων όσων Ανδρομέδιων έχασαν την ζωή τους στην Γαία, με την προϋπόθεση ότι αυτοί δεν θα θυμόντουσαν τίποτα από τις οδυνηρές μνήμες της προηγούμενης ζωής τους.
Δεν μπορούσε να με παρηγορήσει, όμως, τίποτα. Εκείνη η μέρα ήταν η χειρότερη της ζωής μου. Απαίτησα να μάθω τι συνέβη. Με εντολή του Δία μια αντιπροσωπία Υπιάρχων, με επικεφαλής τον Αστρηγέτη Ιάσονα, επισκέφτηκε πάνοπλη στην οικία μου και, αφού μου παρουσιάστηκαν στρατιωτικά, ανέφεραν ότι η Ευρυδίκη είναι πολύ καλά στην υγεία της και πως η διακοπή της τηλεπαθητικής μας επαφής οφείλεται μόνο στις αυστηρές εντολές του Θεού Άρη ο οποίος, για λόγους ασφαλείας, απομόνωσε επικοινωνιακά τον πλανήτη. Μου ανάφεραν επίσης ότι ήταν προσωπική της απόφαση να παραμείνει με την φρουρά ασφαλείας των Ελλάνιων στην Γαία, γιατί την ενδιέφερε να μελετήσει τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας στην χλωρίδα και την πανίδα. Στο τέλος μου δώσανε εκ μέρους της τα χαιρετίσματα και την αγάπη της, καθώς και την υπόσχεσή της να επιστρέψει σύντομα κοντά μου όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Μου είπαν αν ήθελα να ρωτήσω κάτι. Το μόνο που τους ζήτησα ήταν να παρακαλέσουν εκ μέρους μου τον Δία να με συμπεριλάβει στην επόμενη αποστολή στην Γη. Ο Ιάσονας μου έδωσε τον λόγο της τιμής του ότι θα το έκανε. Μετά από αυτήν την σύντομη αναφορά με χαιρέτησαν και πάλι στρατιωτικά και αποχώρισαν με σεβασμό.
Από όλα όσα μου είπαν, φυσικά, δεν πίστεψα σχεδόν τίποτα. Υπήρξε, όμως, και κάτι ακόμη χειρότερο… Είχα δίκιο!



Οι τελευταίες μέρες στην Αρχάπολη

Ύστερα από εκείνη την τραγική μέρα όλα άλλαξαν δραματικά στην ζωή μου. Γεννήθηκα σε αυτήν την υπέροχη πόλη και πίστευα πως θα έμενα εδώ μέχρι το τέλος της ζωής μου! Στον πλανήτη μας η λέξη δυστυχία δεν χρησιμοποιείται σχεδόν ποτέ στο λεξιλόγιο μας, την αναφέρουμε μόνο όταν θέλουμε να περιγράψουμε την πνευματική κατάσταση του Κρόνου και των εκλεκτών του Τιτάνων, επειδή αποστάτησαν ενάντια στον Δία και θέλησαν να πάρουν υπό τον δικό τους έλεγχο τους αμέτρητους κατοικημένους κόσμους του Σύμπαντος.
Για πρώτη φορά, όμως, ένιωθα δυστυχισμένος….
Ναι… Πίστευα αληθινά ότι -σε αντίθεση με τους γονείς μου- ποτέ δεν θα άφηνα τον τόπο που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ερωτεύτηκα!
Οι μακροχρόνιοι πόλεμοι που γίνονταν στο σύμπαν μεταξύ των Ανδρομέδιων και των δυνάμεων του σκότους δεν με αφήνανε ασυγκίνητο. Όλα αυτά, όμως, μου φαίνονταν τόσο μακρινά και ήλπιζα ότι κάποτε ο Κρόνος θα καταλάβαινε το λάθος της αλαζονείας του και θα ζητούσε συγχώρεση.
Στους μαθητές μου απέφευγα να μιλώ για όλα αυτά τα τρομερά, τα οποία συνέβαιναν σε σχετικά διπλανούς με τον Ελ-Λας πλανήτες. Αυτό, εξάλλου, το είχαν αναλάβει οι καθηγητές της Συμπαντικής Ιστορίας. Εγώ το μόνο που τους έλεγα είναι ότι με την αγάπη και την μουσική της μπορούν να νικήσουνε τα πάθη του εγωισμού και της περηφάνιας, τα οποία δύναται να καλλιεργηθούν πολύ εύκολα στις πολυδιάστατες ψυχικές εκφάνσεις των πλασμάτων της Δημιουργίας.



Εκείνες τις δύσκολες μέρες αναπολούσα ολοένα και με περισσότερη με συγκίνηση τα δικά μου μαθητικά χρόνια και τις σοφές ρήσεις των Δασκάλων μου, τις οποίες μεταλαμπάδευα με την ίδια ζέση στους μαθητές μου.
-Ιδείτε τους Αποστάτες… μας έλεγε συχνά ο αγαπημένος μου πνευματικός μας μυσταγωγός Αστερίων όταν ήμουνα νεαρός μαθητής είχανε όλον τον κόσμο δικό τους, μα θέλησαν και τον υπόλοιπο!.. συνέχιζε γελώντας, κοιτώντας μας έναν – έναν στα μάτια με βλέμμα σταθερό σαν της χελώνας.
Αυτός μας είχε διδάξει την μεγαλειώδη σημασία που έχει η Αγάπη για όλη την Δημιουργία, ορατή και αόρατη. Ακόμη και το μίσος το αιτιολογούσε και το απάλυνε:
-Δάσκαλε γιατί μας μισεί ο Κρόνος; τον είχε ρωτήσει κάποτε ένας μαθητής.
-Δεν μισεί εμάς παιδί μου, απλώς αγαπάει πιο πολύ τον εαυτό του... απάντησε.
Μας μιλούσε για την δύναμη του έρωτα
-Ο έρως είναι η αρχή των πάντων! …Έτσι μας έλεγε! Και συνέχιζε: Τα φυτά όταν ερωτευτούν ανθίζουν και ευωδιάζουν…
-Δάσκαλε ερωτεύονται και οι πλανήτες; 
-Ναι, παιδί μου!
-Και αν ερωτευτούν τι γίνονται;
-Γίνονται Αστέρια λαμπερά και σκορπούν το Φως και την Αγάπη τους στα πέρατα της Δημιουργίας!…



Εκείνο το σημαδιακό απόγευμα καθόμουνα μονάχος στο δωμάτιο της Μουσικής… Το μυαλό μου ταξίδευε σε απέραντους ορίζοντες προσπαθώντας να ξεχάσει τα πάντα…
Ένας θυμωμένος κεραυνός διέκοψε αναπάντεχα τις σκέψεις μου και μ’ επανέφερε γρήγορα στην σκληρή πραγματικότητα. Τα σύννεφα είχαν βαρύνει σκεπάζοντας τους ήλιους. Μια ανεπαίσθητη σκοτεινιά απλώθηκε σαν πένθιμη φορεσιά στους καταπράσινους μακρινούς μας κάμπους.
Κράτησα την άρπα στα χέρια μου και έσυρα απαλά τα δάκτυλά μου στις ασημένιες της χορδές αφήνοντας ελεύθερες τις νότες να χορέψουν στον αέρα.
Εμείς στον Σείριο λέμε πως αν δύο άνθρωποι ερωτευτούν, τότε, μαζί με την αγάπη τους γεννιέται και μια καινούργια μουσική μελωδία που είναι μοναδική στο σύμπαν. Ίσως γιατί και κάθε μεγάλη μας αγάπη είναι εκ φύσεως ξεχωριστή και ανεπανάληπτη.
Εκείνη την στιγμή έπαιζα την μελωδία της δικιάς μου αγάπης. Παρακάλεσα τον θεό Απόλλωνα να τη στείλει στα πέρατα του σύμπαντος, να τη στείλει σε εκείνη, στην Ευρυδίκη! Ήθελα να της δείξω πως ποτέ μου δεν την ξέχασα και πως κράτησα τους όρκους μας. Ήθελα να της πω να μην χάσει την ελπίδα της. Πως θα με ξαναδεί, πως θα ταξιδέψω μέχρι την άκρη του σύμπαντος αν χρειαστεί για να την φέρω πίσω κοντά μου, στην πόλη που την αγάπησα και με αγάπησε, την Αρχάπολη!.
Οι Ανδρομέδιοι δεν βάζουνε ποτέ στίχους στις μελωδίες τους, γιατί πιστεύουν ότι η μουσική είναι προπαντός συναίσθημα κι ότι ο στίχος περιορίζει την φαντασία. Αν, όμως, υπήρχαν λόγια σε αυτή την λυπημένη μελωδία, θα ήσαν κάπως έτσι:



Χίλια χρόνια σ’ έψαχνα,
χίλια καλοκαίρια,
στους εφτά τους ουρανούς,
στα σαράντα αστέρια.



Όταν σε συνάντησα,
μούδιασαν τα άκρια,
ήλθες και μου μάζεψες
με φιλιά τα δάκρυα,
ήλθες και μου μάζεψες
με φιλιά τα δάκρυα…



Άφησα απ’ τα χέρια μου την άρπα και βγήκα έξω στο μπαλκόνι με τα μάτια υγρά. Η βροχή, που είχε αρχίσει να πέφτει απαλά πριν από λίγη ώρα, τώρα είχε δυναμώσει αρκετά και μαστίγωνε με τα διάφανα πέπλα της τα μαλλιά και το πρόσωπό μου. Κάπου στον απέραντο ορίζοντα, από ένα μικρό άνοιγμα στα σύννεφα, ξεχύθηκαν λεύτερες οι αέρινες αχτίδες του ήλιου βάφοντας ολόχρυσα κάποια μακρινά πουλιά που πετούσαν ανέμελα πάνω από την ασημένια λίμνη… Στο σημείο εκείνο του ορίζοντα που κοιτούσα βρισκόταν η Γη…. και...Εκείνη… Η Ευρυδίκη!… Μα… ήταν άραγε ζωντανή; Δάκρυα πικρά σμίξανε σαν παλιοί εραστές στο πρόσωπό μου με σταγόνες της βροχής, με αποτέλεσμα ο καλύτερος φίλος μου Προμηθέας, που εν τω μεταξύ είχε πλησιάσει αθόρυβα στο πλάι μου, να μην καταλάβει ότι έκλαιγα. Διέκοψε με την μελωδική του φωνή τις πικρές μου σκέψεις…
-Στην Γη, φίλτατε Ορφέα, δεν θα βαρεθείς καθόλου…είπε γελαστός!
Γύρισα και τον κοίταξα ξαφνιασμένος, σκουπίζοντας με διακριτικό τρόπο τα μάτια μου.
-Τι εννοείς φίλε μου; Τον ρώτησα γεμάτος περιέργεια και χαρούμενη προσμονή! 
-Έχω πολλά και μάλλον ευχάριστα νέα, αλλά επέτρεψέ μου να αρχίσω, ως συνήθως, με τα ολιγότερο σοβαρά! Επειδή νιώθω ότι είσαι στεναχωρημένος, για την ακρίβεια δεν κάνεις και τίποτα άλλο, αφού κάθεσαι μέσα στην βροχή και κοιτάζεις προς την μεριά που βρίσκεται αυτός ο καταραμένα υπέροχος πλανήτης, για τον οποίον έχουμε δώσει τόσες και τόσες μάχες, θα σου ξαναπώ ότι στην Γη, που θα είσαι μαζί μου, δεν θα βαρεθείς καθόλου. Γιατί εκεί δεν βρέχει ελεγχόμενα όπως εδώ. Ο Δίας έχει αφήσει εκεί ελεύθερη το κλίμα να βρει την δική του ισορροπία, και δεν σκοπεύει να εγκαταστήσει ούτε στο μέλλον Κέντρο Διαπλανητικής Υπόταξης των Μετεώρων, όπως σε άλλους πλανήτες! 
-Δηλαδή, τόση ώρα θέλεις να μου πεις ότι ο Δίας και ο Άρης δεχτήκανε να με πάρουνε μαζί τους στην 7η αποστολή στην Γαία; ρώτησα σχεδόν τσιριχτά από την χαρά μου.

-Χμμμμμ…νομίζω πως ναι, φίλε μου Ορφέα. Ο Ύψιστος Δίας υπολογίζει πολύ στις γνώσεις μου και στην ανατρεπτική μου λογική. Του το ζήτησα και δέχθηκε με χαρά να βρίσκεσαι μαζί μας στο ίδιο αστρόπλοιο. Γνωρίζει την ιστορία και τον χαρακτήρα σου! Του αρέσουν, εξάλλου, πολύ οι μελωδίες σου. Για την ακρίβεια, αρέσουν περισσότερο στην Ήρα κι αυτή, νομίζω, κάνει κουμάντο στο σπιτικό τους…Α!…παραλίγο να το ξεχάσω, αλλά ας μείνει, προς το παρόν, μεταξύ μας! Η 7η αποστολή θα έχει την κωδική ονομασία «Προμηθεύς» και ο κύριος σκοπός της θα είναι να εποικίσουμε τον πλανήτη με δικούς μας απόγονους. Νομίζω πως ο Δίας διάλεξε τον καλύτερό σου φίλο, δηλαδή εμένα, για να φέρω εις πέρας αυτήν την ευθύνη…Τι λες, θα τα καταφέρουμε φίλε;
Τον κοίταξα αμίλητος στα μάτια και δεν είπα τίποτα. Είχε αποφύγει να μου αναφέρει την Ευρυδίκη, γιατί ήξερε πως και μόνο στο άκουσμα του ονόματός της …λύγιζα.
-Νομίζω πως ναι…θα τα καταφέρουμε φίλε μου!…
Τον αγκάλιασα σφιχτά και κοιτάξαμε με προσμονή και οι δυό μας τον πλανήτη που θα δοκίμαζε σκληρά στο μέλλον και τους δυο μας, με διαφορετικό τρόπο τον καθένα…Την Γη!


7η Αποστολή. Κωδικός: «Προμηθεύς»

Λίγο καιρό μετά από εκείνο το βροχερό απόγευμα ο Προμηθέας και εγώ, μαζί με τις υπόλοιπες δυνάμεις των Ανδρομέδιων, ξεκινήσαμε επιτέλους, με τα τρία αστρόπλοια που σας ανέφερα στην αρχή, για την εξαιρετικά κρίσιμη 7η αποστολή! Η αποστολή είχε βαπτιστεί με το όνομα του φίλου μου, γιατί ο Δίας είχε αποφασίσει να αναθέσει αυτό το λεπτό εγχείρημα στον Προμηθέα ο οποίος, δίπλα στον Ήφαιστο, είχε αποκτήσει πολύτιμες γνώσεις και εμπειρία από παλαιότερες ανάλογες αποστολές σε άλλους πλανήτες.
Το ταξίδι μας προς την Γη κρατάει περίπου εννιά γήινα έτη, αλλά εμείς κάναμε λιγάκι περισσότερο γιατί σταματήσαμε για ανεφοδιασμό και επιθεώρηση στον πλανήτη Άρη. Οι Αθάνατοι θεωρούσαν τον πλανήτη αυτό ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας και τον είχαν εποικήσει με άρτια εκπαιδευμένους στρατιωτικά Ανδρομέδειους, που είχαν στην κατοχή τους τόσο δυνατά υπερόπλα τα οποία θα μπορούσαν να ανατινάξουνε αστραπιαία ολόκληρο το ηλιακό σύστημα.
Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση αυτή η τεράστια πολεμική στρατιά. Δίκαια ο θεός Άρης ήταν πολύ υπερήφανος για τον στρατό του. Όπως μου είπε αργότερα, εμπιστευτικά ο Προμηθέας, στην ουσία ο πλανήτης Άρης τους ενδιαφέρει περισσότερο ως στρατιωτικό οχυρό προστασίας στην Γη παρά σαν τόπος μόνιμης κατοικίας των Ανδρομέδιων. Μου είπε ακόμη ότι στο μέλλον, όταν θα διασφαλίζανε την ασφαλή εποίκηση της Γης με Ανδρομέδιους, σαν επόμενο στόχο θα είχανε τον αφοπλισμό και την εγκατάλειψη του Άρη, γιατί ο πλανήτης ήταν ήδη πολύ επιβαρημένος από μακραίωνους πολέμους και, συν τοις άλλοις, έχανε σταδιακά την ατμόσφαιρά του…
-Όλα κάποτε τελειώνουν φίλε μου…είπε συγκινημένος ο Προμηθέας. ‘Όταν, όμως, κατάλαβε ότι μου θύμισε δικές μου τραγικές καταστάσεις σιώπησε μελαγχολικός…



Η εικόνα της Γης από μακριά ήταν πράγματι εντυπωσιακή. Οι Αθάνατοι ήταν πολύ χαρούμενοι που επιτέλους φτάναμε. Έπρεπε να αρχίσει αμέσως ο εποικισμός του πλανήτη από τις δυνάμεις του φωτός γι αυτό και ο Προμηθέας με τον Ήφαιστο ήτανε σε συνεχή επικοινωνία.
Σαν τόπο προσεδάφισης διάλεξαν και πάλι την περιοχή της σημερινής Αττικής, στην οποία υπήρχαν βάσεις με Ανδρομέδιους από παλαιότερες αποστολές. Για να τιμήσουν μάλιστα αυτή την φωτεινή χερσόνησο που βρεχόταν ολόγυρα από θάλασσα, της έδωσαν την ονομασία του πλανήτη μας, Ελ-Λας. Δηλαδή «Φωτεινή Πέτρα»!
Εκεί που σήμερα βρίσκεται ο Ιερός βράχος της Ακρόπολης υπήρχε ένας μικρός ναός, που έχτισαν οι Ανδρομέδιοι προς τιμή της θεάς Αθηνάς, η οποία είχε εντυπωσιαστεί πολύ με το τοπίο, από την τρίτη τους κιόλας Αποστολή…
Αμέσως μετά την προσεδάφισή μας, παρέα με τον Προμηθέα ανηφορίσαμε σιωπηλοί σ’ αυτόν τον πανέμορφο λόφο…
Οι Παρθένες Ιέρειες του ναού μας υποδέχτηκαν με τα ονόματά μας… Η πιο γερασμένη από αυτές, η Κασσιόπη, μας οδήγησε σιωπηλή σε ένα νεκρικό θάλαμο χτισμένο πρόχειρα από τις άφθονες πέτρες που υπήρχαν στην περιοχή.
Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Η ώρα που θα συναντούσα το πεπρωμένο μου είχε ήδη φτάσει…
-Σ ’αγαπούσε πολύ Ορφέα…Ξεψύχησε με το όνομά σου!… Όμως αυτός είναι τόπος θανάτου και δοκιμασίας. Η μάχη του Φωτός και του Σκοταδιού θα είναι Αιώνια. Μόνο η Αγάπη μπορεί να νικήσει τον Θάνατο, Ορφέα κι εσείς οι δύο το έχετε ήδη καταφέρει, ακόμη κι αν εσύ δεν το πιστεύεις μέσα στην Απέραντη θλίψη σου…
Η Ευρυδίκη είχε πεθάνει από ραδιενέργεια πριν από αρκετά χρόνια. Ζήτησε να την θάψουνε παρέα με το δαχτυλίδι μας…



Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου στην Γη τα πέρασα μέσα στην σιωπή και τις αναμνήσεις. Οι Ανδρομέδιοι γέννησαν γερά παιδιά, τα οποία είχε αναλάβει να εκπαιδεύσει ο Προμηθέας. Μια νέα πόλις γεννιότανε σιγά – σιγά. Εγώ, όμως, ζούσα με την ανάμνηση της Αρχάπολις και των ευτυχισμένων εκεί ημερών μου…
Τα χρόνια περνούσαν. Χρόνια μετά, ένα γεγονός με κλόνισε ανεπανόρθωτα: Ο καλός μου φίλος ο Προμηθέας, κατά παράβαση εντολών του Δία, μετέφερε απαγορευμένη γνώση στους Ελλάνιους απογόνους μας. Το αποτέλεσμα ήταν αυτοί να γεμίσουν υπερηφάνεια και να νομίσουν ότι είναι ισάξιοι με τους Αθανάτους. Η καλή πρόθεση του Προμηθέα δεν τον έσωσε από την οργή του Δία. Η τιμωρία του, αν και δίκαιη, ήταν σκληρή…..
Εγώ πια ήμουν ήδη πολύ γέρος και δεν μπορούσα να αντέξω άλλες συγκινήσεις…Την ώρα που μιλούσα με τον Προμηθέα στην κρυστάλλινη φυλακή του όλα σκοτείνιασαν. Έχασα τις αισθήσεις μου…Ουράνιες μελωδίες με παρέσυραν ευλαβικά σε άλλες διαστάσεις, ενώ ένα γνώριμο τρυφερό γυναικείο χέρι με καλούσε και πάλι κοντά του…



Η επιστροφή…

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009
Η αρχαιολογική σκαπάνη του καθηγητή αρχαιολογίας Ίωνα Νίκα έφερε χθες στο λαμπερό Αττικό φως παλαιολιθικό νεκρικό θάλαμο στην ανατολική πλευρά του Παρθενώνα. Το μοναδικό σημαντικό εύρημα αυτής της ανασκαφής είναι ένα χρυσό δακτυλίδι με χαραγμένα στην εξωτερική του όψη δύο ελληνικά γράμματα: Το Όμικρον και το Έψιλον, ενώ στην εσωτερική του υπάρχει χαραγμένη μια δυσδιάκριτη ελληνική λέξη, της οποίας φαίνονται μόνο ορισμένα γράμματα. Το Άλφα, το Ρω, το Λάμδα και το Σίγμα. Ο κ. Καθηγητής εικάζει ότι πρόκειται μάλλον για το όνομα της κόρης που το φορούσε, χαρακτήρισε όμως μοναδικό στην ιστορία της αρχαιολογίας αυτό το εύρημα δεδομένου ότι ποτέ οι αρχαίοι Έλληνες δεν συνήθιζαν να γράφουν τα ονόματά τους πάνω στα χρυσά τους κοσμήματα.
Η χρονολόγηση, βάσει άνθρακος 14, δεν μπορεί να είναι αξιόπιστη, γιατί το εύρημα είναι από χρυσό.
Σήμερα, το μοναδικό αυτό δακτυλίδι βρίσκεται στα έμπειρα χέρια συνεργείου καθαρισμού, ενώ σύντομα θα εκτεθεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Ακρόπολης. 



Εφημερίδα «Ημερήσιο Βήμα»



Κυριακή 1 Νοέμβρη 2009…

Ηλιούπολη Αττικής
Ο Ορφέας ξύπνησε από ένα τρομερό όνειρο… Εφιάλτης μάλλον… Δεν είχε όμως καμιά μνήμη από όσα είδε.. Εχθές το βράδυ είχε ξενυχτίσει άγρια, για την ακρίβεια δεν θυμότανε πότε είχε κοιμηθεί για τελευταία φορά αλλά, όταν είσαι 23 χρόνων, πρόσφατα χωρισμένος από μια σχέση που σε έχει κουράσει και έχεις, εκτός από πειραγμένη δίτροχη εξτούμπα, κολλητό έναν τύπο σαν τον Μάκη τον «Προμηθέα», ε, δεν θες και πολλά για να σαλτάρεις….
Τεντώθηκε, άνοιξε το κινητό του και είδε…Τι άλλο: Αστείο βιντεομήνυμα από τον Μάκη. Στην οθόνη εμφανίστηκε μια χαζογκόμενα τραγουδίστρια η οποία, ενώ δεν μπορούσε να πει καλά - καλά το όνομά της, προσπαθούσε να ερμηνεύσει ένα κλασσικό πλέον τραγούδι της Θεάς -έτσι έλεγε ο Μάκης την Άννα Βίσση, Θεά….
Το τραγούδι ήταν επιτυχία πριν από 5 χρόνια και οι στίχοι άρχιζαν κάπως έτσι….
«Μην ψάχνεις την Αγάπη, η αγάπη όλους τους βρίσκει……»
Για κάποιον μεταφυσικά ανεξήγητο λόγο δεν γέλασε καθόλου. Αντίθετα, ανατρίχιασε. Πήρε στο τηλέφωνο τον Μάκη… Σχημάτιζε τον αριθμό…Αναρωτήθηκε πότε του είχε βγάλει το παρατσούκλι «Προμηθέας»…
Α….! Από το Λύκειο, επειδή τους προμήθευε συλλεκτικά πακέτα από Αμερικανικά τσιγάρα, οι Αμερικάνοι είχαν απαγορεύσει εκτός από την κυκλοφορία στους δρόμους όσων δεν είχαν γεννηθεί από γονείς Αμερικάνους και τις μεγάλες Καπνοβιομηχανίες να παράγουν τσιγάρα, για την ακρίβεια τις είχε στείλει στην Κούβα και μετά τις έκλεισε, το εμπόριο όπλων άλλωστε ήταν περισσότερο επικερδές…



Η φωνή του Μάκη χαρακτηριστική. Ξύπνησες κολλητέ;
Ναι ρε συ… μα που είσαι;
-Είμαι πάνω στην Ακρόπολη, ρε τρελέ, και πίνω μπύρες…Ανέβα στην XT και έλα να τα πούμε…
Ο Ορφέας ντύθηκε σχεδόν αμέσως. Δεν νύσταζε καθόλου τώρα. Η σημερινή μέρα του φαινότανε πολύ διαφορετική… Πριν κλείσει την πόρτα έπαιξε βιαστικά δυο φευγαλέες νότες στο πιάνο του -είχε σπουδάσει μουσικός- και φίλησε στα γρήγορα τον αγαπημένο του σκύλο τον Αστερίωνα… Αλήθεια, τι παράξενο όνομα του είχε δώσει!… Ο σκύλος γρύλιζε λυπημένος. Ο Ορφέας το πρόσεξε αυτό.. Δεν θα ξανάβλεπε ποτέ τον αγαπημένο του σκύλο…



Με την ταχύτητα του φωτός σε λίγη ώρα έφτασε στην Ακρόπολη…Ο Μάκης καθότανε ζαλισμένος στα βράχια του Αρείου Πάγου με μια μπύρα κουτί στο χέρι… Σε μια φτηνή νάιλον υπήρχανε άλλα τέσσερα δροσερά κουτιά μπύρας…
Τον καλημέρισε κι ανοίξανε και άλλα κουτιά, για το καλό… Μπροστά τους η Πάρνηθα σκοτεινή. Σύννεφα απλώνονταν πολύ γρήγορα .. Το νοτιαδάκι δυνάμωνε κι ο αέρας μύριζε υγρασία…
-Πάμε πάνω, ρε συ, να δούμε κανά αρχαίο.. είπε ξαφνικά ο Ορφέας μαγνητισμένος. Ανεβήκανε και οι δυο τους γρήγορα, μα δεν πρόλαβαν να θαυμάσουνε τον Παρθενώνα… Η καταιγίδα ξέσπασε δυνατή. Τρέξανε γρήγορα μέσα στο Μουσείο για να προφυλαχθούν…
Πρώτη φορά έμπαινε εκεί μέσα… Υπήρχανε αρκετοί τουρίστες. Ένα περίεργο δέος τον είχε κυριεύσει. Περπάτησε σαν υπνωτισμένος προς την αίθουσα με τα χρυσά κοσμήματα… Ο Προμηθέας δίπλα του. Τότε…. Τότε την είδε!…
Ήταν η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου… Στεκόταν και θαύμαζε ένα χρυσό δακτυλίδι. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Δεν ήξερε γιατί. Το απέδωσε στο πρωινό μεθύσι… Στάθηκε δίπλα της και κοίταγε πότε αυτήν, πότε το δακτυλίδι… Αυτή σήκωσε τα μάτια της και τον κοίταξε… Ερωτεύτηκαν αμέσως… Πρόλαβε να ρωτήσει το όνομά της.
-Ευρυδίκη, του είπε σεμνά.
-Εμένα Ορφέα… της απάντησε, χαρίζοντάς της το πιο γλυκό του χαμόγελο…
Μια ουράνια μουσική πλημμύρισε τότε τις αισθήσεις του Ορφέα… Μια μελωδία τόσο γνωστή…
Χίλια χρόνια σ’ έψαχνα,
χίλια καλοκαίρια,
στους εφτά τους ουρανούς
στα σαράντα αστέρια…



Η ξαφνική λάμψη που ξεπήδησε τότε απ’ το δακτυλίδι ερμηνεύτηκε από όλους σαν δυνατή αστραπή. Γιατί άλλη λογική εξήγηση δεν υπήρχε…
Ο Ορφέας πρότεινε στην Ευρυδίκη μια βόλτα με την μηχανή του, για να γνωριστούν. Εκείνη δέχτηκε χαρούμενη… Ο Μάκης είχε καταλάβει τι είχε παιχτεί και είχε αποσυρθεί διακριτικά….
Στην συνέχεια όλα ξετυλίχθηκαν με κινηματογραφικά ταχύτητα….
Βγήκανε τρέχοντας μέσα στην βροχή πιασμένοι χέρι - χέρι… Νόμιζαν πως ξέρανε χρόνια, αιώνες ο ένας τον άλλο. Ίσως και να είχαν δίκιο…
Ανέβηκαν στην μηχανή. Όταν τον έπιασε από την μέση ανατρίχιασαν και οι δυο…
Της πρότεινε να πάνε Σούνιο για να θαυμάσουνε την θέα… Εκείνη δέχτηκε με χαρά…
Μόνο ο Θεός ξέρει τι είπανε στην διάρκεια της διαδρομής… Νιώθανε πολύ ευτυχισμένοι, δεν είχανε πλέον κανένα κενό στην ψυχή τους. Η Ευρυδίκη είχε ήδη μια σχέση που δεν πήγαινε άλλο και σκόπευε εκείνη την μέρα να ζητήσει από το αγόρι της να χωρίσουνε…
Ο Ορφέας, πάνω στην ευτυχία του, έτρεχε πάρα πολύ. Δεν πρόσεξε την απότομη στροφή στο 23 χιλιόμετρο… Ο δρόμος γλιστρούσε. Η μηχανή δεν μπόρεσε να στρίψει έγκαιρα…



Ο Ιατροδικαστής είπε ότι σκοτώθηκαν ακαριαία. Αυτό που του έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το ότι τους βρήκε αγκαλιασμένους σφιχτά πάνω στα βράχια, πρόσωπο με πρόσωπο, με τα κορμιά τους άθικτα… Δεν μπόρεσε ποτέ του να δώσει μια λογική εξήγηση σ’ αυτό που είχε αντικρίσει…



Επίλογος

Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη ξυπνήσανε μαζί στο μεγάλο τους κρεβάτι.
Οι τρεις ήλιοι στέλνανε ζεστές τις χρυσές τους αχτίδες στα γυμνά κορμιά τους…
Κοιταχτήκανε στα μάτια και αγκαλιαστήκανε ανακουφισμένοι… Φιληθήκανε…Είχανε δει και οι δυο τους ένα κακό όνειρο μα προτιμήσανε να μην το αναφέρουν ο ένας στον άλλο…
Ξημέρωνε Κυριακή. Όλα τα παιδιά τραγουδούσαν στους δρόμους…
Βγήκανε έξω στην όμορφη ανοιξιάτικη μέρα πιασμένοι τρυφερά απ’ το χέρι. Κινήσανε ντυμένοι στα λευκά για το μικρό ασημένιο ποτάμι, λίγο πιο έξω από την Αρχάπολη… Εκεί που είχανε πρωτοσυναντηθεί…



ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ