Περί μη έρωτος

Το αντίθετο του έρωτα δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι το μίσος. Ποτέ. Ιδίως κάποιου 'απολίτιστου'. Μα και βέβαια ο βίαιος έρωτας δεν έχει ούτε πολιτισμό ούτε κοσμιότητα ούτε διάρκεια. Αν είχε, δεν θα ήταν ούτε μεγάλος ούτε από εκείνους τους δυσεύρετους, -ξέρετε εσείς που τους έχετε ζήσει-, θα ήταν κάποιος μικρός που μασκαρεύτηκε σε μεγάλο, την ώρα που διακαώς τον επιθυμούσαμε και καταφέραμε να τον εκμαιεύσουμε. 

Το μίσος λοιπόν, δεν ταιριάζει σε κανένα αντίθετό του -όπως και να ήταν αυτός, παρά μονάχα στο βαθύ συναίσθημα, άρα μπορούμε να μιλάμε για οτιδήποτε, αλλά που αυτό το οτιδήποτε, πατάει σε αναμνήσεις, σε επιθυμίες, σε απόηχο, ίσως σε ελπίδες μακρινές αλλά όχι σε οίκτο ή σε μη-έρωτα εν κατακλείδι. 


Μην ξεχνάτε πως μέσα από οποιαδήποτε μορφή κακίας, κατά βάθος το άτομο οικτίρει τον εαυτό του και εξακολουθεί μέσα από τις ολόλαμπρες μομφές του, να ερωτεύεται τα χαμένα του. Χάδια ή όνειρα δεν έχει σημασία. Εκείνο που εξακολουθεί και σημαίνει, είναι πως ερωτεύεται όλα εκείνα που πιστεύει πως θέλει, εκείνα που τώρα θαρρεί πως ...δεν αξίζουν και που τα αξιολογεί εξ' αιτίας μίας βαριάς συνείδησης, οψίμως, ποταπά και άνευ αξίας. Μέγα το λάθος!


Μετά και πίσω, στο αντίθετο μέρος του έρωτα -σε καμία περίπτωση- δεν ελλοχεύει το μίσος. Κρύβεται απλά το πλέον πονετικό ''τίποτα'' (με την νοσταλγική έννοια να ταιριάζει στο 'πονετικό'). Εκείνο -το τίποτα-, σημαίνει το τέλος και τον θάνατο της σχέσης. 

Όταν το πουλί πάψει να φτεροκοπά στο στομάχι η διαδικασία παύει, η αδιαφορία γίνεται ασυνειδήτως παρούσα και μιλάμε για τον ισχυρό αντίποδα. Τότε απλά δεν μας νοιάζει αν περνάει καλά ή άσχημα εκείνος ή εκείνη. Δεν μας απασχολεί αν ερωτεύεται ή όχι μακριά από εμάς και ούτε συνδέουμε την τύχη και την πορεία της ζωής μας αντιπαραθέτοντας την δική του, κρυφοκοιτάζοντας πηλίκα. 
Μπορεί να έχουμε νικήσει αφού το πνεύμα αποκτά και πάλι την ευλυγισία του, τον ρυθμό και την γαλήνη του, όμως όσα χρόνια και αν περάσουν ποτέ, θαρρώ πως όλοι εκείνοι που ερωτεύθηκαν βαθιά κι ανυπόφορα δεν θα πάψουν να πατούν στο χαλί της απόλυτης γνώσης και να κολυμπούν στην ομορφιά της φουρτούνας του απέραντου.


Όλο αυτό θα μπορούσε να έχει σχέση με μίσος; Δεν θα υποβίβαζε το γεγονός;


Ο λόγος του χωρισμού ειλικρινά δεν έχει καμία σημασία -κατά την γνώμη μου-. Μπορεί να είναι η απάτη, το ψέμα, ακόμα και το χειρότερο είδος ανθρώπινης συμπεριφοράς, αλλά όλα τα προηγούμενα έχουν να κάνουν με άλλες εκφάνσεις της ζωής, του χαρακτήρα και δεν ξέρω και εγώ με τι άλλο, μα σίγουρα όχι με αυτόν καθ' εαυτόν τον πυρήνα του έρωτα. Εκείνος δεν έφταιξε πουθενά. 

(Διαχωρίζουμε το συναίσθημα από το υποκείμενο)


Η κάθε σχέση είναι και ένα ταξίδι. Και η νόμιμη και η παράνομη. Ιδίως η δεύτερη. Είναι πολύ φυσικό λοιπόν κάποιος να κουραστεί πρώτος, διότι σπάνια και οι δύο έχουν τις  ίδιες αντοχές. Κάποιοι ζητούν ακόμα και άλλο μέσον. -η πεζότερη και πλέον απαξιωτική αναφορά που έχω κάνει σε σύντροφο- αλλά έτσι είναι. Δεν είναι ούτε αθέμιτο, αλλά και ούτε κατακριτέο από την στιγμή που ανάγουμε τις ανάγκες ενός εκάστου ημών, σε κορυφαία επιδίωξη. Διότι τέτοια είναι. Και ίσως επιβάλλεται να είναι τέτοια, στα πλαίσια της ιδανικής ελευθερίας για την οποία αγωνιζόμαστε να προσφέρουμε πρωτίστως στον εαυτό μας -αν συμφωνείτε-.


Μέχρι εδώ λοιπόν...


Πόνος ναι. Οργή επίσης. Πολύτιμα και τα δύο και τα επόμενα χίλια συναισθήματα. Όλα αποδεκτά με ευπρέπεια, όπως αρμόζει σε κάποιον ή κάποια με ήθος, με στωικότητα, με αυτοκυριαρχία. Με το αίσθημα της δύναμης να 
επιμένει παρόν.

Μίσος όμως όχι.


Με την ψυχρή λογική και την  ελευθερία ως προϋπόθεση κάθε υγιούς σχέσης, κανείς δεν είναι υπεύθυνος που δεν μπορεί πλέον. Η ψυχή δεν υπακούει σε λογικές. Άγχεται, ασφυκτιά και στο τέλος νικά. (Αν όχι, το άτομο υποκύπτει, καταθλίπτεται). Κανείς δεν μπορεί να ζητά εξηγήσεις από τον άλλον γιατί δεν θέλει, γιατί δεν μπορεί, γιατί δεν νοιάζεται. Ίσως και να μην δικαιούται να το κάνει. Απλά του συμβαίνει και του συμβαίνει όπως συμβαίνει σε εμάς να θέλουμε εκεί που η λογική η δική μας ωρύεται πως δεν πρέπει. Όμως να που συμβαίνει και κρατάμε τα αυτιά μας κλειστά μεροληπτώντας τα ίδια συμφέροντα. Και σάμπως ήταν καλύτερα να μην γνωρίζαμε; Να μέναμε ευχαριστημένοι μέσα στην πλαστική μας πρακτική πραγματικότητα; Και τα γουρούνια είναι ευτυχισμένα που δεν γνωρίζουν...


Καλύτερο το ταξίδι επιμένω. Αν δεν σε βαρέσει ο αέρας ο θαλασσινός, πέλαγο δεν νοιώθεις...

ΠΗΓΗ

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ